Deerhunter, Moon Diagrams @ Fuzz Club, 21/11/19

Καλή, ποιοτική, υψηλής έντασης indie rock από τους θρύλους του είδους

Από την Βάσω Καραντζάβελου, 25/11/2019 @ 08:48

Το βράδυ της 21ης Νοεμβρίου θα συνέβαινε στην Αθήνα κάτι κοσμοϊστορικό: η πρώτη εμφάνιση των Deerhunters επί ελληνικού εδάφους και το πρώτο "άκαπνο" live. Δε ξέρω ποιο φαντάζει πιο απίστευτο, όμως ο συνδυασμός γέμισε μία περίεργη αγωνία όσους κινηθήκαμε προς το Fuzz το βροχερό βράδυ της Πέμπτης και επιλέξαμε αμερικανική indie από τους επίσης εκτιμητέους Waterboys. Οι Deerhunter έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στην αμερικανική indie σκηνή και η ανακοίνωση του ερχομού τους σε μία χώρα που συνηθίζει να υποδέχεται μουσικούς στην καλλιτεχνικής τους παρακμή ήταν μία έκπληξη. Το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, "Why Hasn't Everything Already Disappeared?" είναι εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο του Ζαν Μποντριγιάρ και απέσπασε πολύ καλές κριτικές, οπότε η ύπαρξη της Αθήνας στη λίστα με τις πόλεις που θα επισκεπτόταν η μπάντα στα πλαίσια της περιοδείας προώθησής του γέμισε χαρά όσους ήθελαν να δουν από κοντά μία μπάντα που φημίζεται για τις ζωντανές της εμφανίσεις.

Πράγματι, λίγη ώρα πριν κλείσουν τα φώτα και ανέβει στη σκηνή το opening act, ο χώρος άρχισε να γεμίζει με κόσμο που αψήφησε τον βροχερό καιρό. Η υποδοχή έγινε με τους Moon Diagrams, το side project του drummer Moses Archuleta. Ο Archuleta στάθηκε πίσω από το synth και παρουσίασε συνοπτικά ένα μέρος της δουλειάς του, την οποία ομολογώ ότι δε γνώριζα. Ουσιαστικά η εμφάνιση του χωρίστηκε σε δύο μέρη. Το πρώτο ήταν ένας μακροσκελής drone πειραματισμός, απόλυτα noisy, όχι και τόσο φιλικός σε όσους δεν έχουν επαφή με τέτοιου είδους ήχους. Κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι που έσπευσαν να ακούσουν τους Deerhunter δεν έδειξαν ενθουσιασμένοι με όσα γινόταν στη σκηνή. Ευτυχώς το -τρόπον τινά- δεύτερο μέρος του set ήταν ηλεκτρονικό, με περισσότερες αναφορές στην dream pop και την ambient. Σε άλλο πλαίσιο το δεύτερο σκέλος θα αποτελούσε ένα άρτιο dj set, δεν ταίριαξε όμως ιδιαίτερα με το main act που θα ακολουθούσε.

Moon Diagrams

Ο Archuleta αυτή τη φορά κάθισε πίσω από τα τύμπανα και όλα τα μέλη των Deehunter άρχισαν να ανεβαίνουν στη σκηνή λίγο πριν τις 22:30, ενώ ο κόσμος συνέχιζε να εισέρχεται στο χώρο. Οι πρώτες νότες ακούστηκαν εν μέσω επευφημιών, με τη φωνή του Brandford Cox να ακούγεται κρυστάλλινη από την πρώτη κιόλας πρόταση. Τόσο το εναρκτήριο "Death In Midsummer" όσο και τα "No One's Sleeping" και "What Happens to People?" που ακολούθησαν είναι κομμάτια από το πιο πρόσφατο άλμπουμ, πολύ όμορφα και κοντά στο κλασικό ύφος των Αμερικανών indie rockers, με το τελευταίο να ξεχωρίζει για την βρετανίλα που απέπνεε.

Deerhunter

Το συγκρότημα από την Athens της Georgia, "που αποκαλούμε βλακωδώς "Classic City" επειδή έχει κάτι απομιμήσεις", όπως είπε ο Cox, φημίζεται για την live απόδοση και σταδιακά άρχισε να γίνεται φανερός ο λόγος ύπαρξης και συντήρησης αυτών των φημών. Η επιστροφή στην εποχή του "Halcyon Digest" ήταν συναρπαστική, με μία γρηγορότερη εκτέλεση του "Revival" να μας ταξιδεύει και να δίνει τη σκυτάλη σε ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια, το "Desire Lines", με το φινάλε του να είναι εκπληκτικό. Τα τζαμαρίσματα στο τέλος των τραγουδιών προσέθεσαν ακόμα περισσότερη ένταση σε μία εμφάνιση που οι Deerhunter φρόντισαν να γεμίσουν με πάθος και ζωντάνια. Αξίζει να σημειωθεί και ο εξαιρετικός ήχος του Fuzz που πρόσθεσε πόντους στη συνολική εμπειρία.

Deerhunter

Ομολογουμένως ο Cox δεν είναι και ιδιαίτερα επικοινωνιακός, δεν παρέλειψε όμως να αναφερθεί εκ μέρους όλων στο πόσο ήθελε να επισκεφτεί την Ελλάδα και μοιράστηκε μαζί του τις εντυπώσεις του από την περιήγηση στο κέντρο της πόλης. Έμπρακτα μας έδειξε την εκτίμηση του για την ελληνική γλώσσα, φορώντας ένα tank top με το μήνυμα "χωρίς θέληση δεν υπάρχεις". Θετική ήταν και η αποχή του κοινού από το τσιγάρο, χάρη στην οποία ζήσαμε το πρώτο άκαπνο live στην Ελλάδα (ή ένα από τα πρώτα), με τον Cox να αποτελεί τον μόνο που παραστράτησε, ανάβοντας ένα τσιγάρο εν μέσω χειροκροτημάτων (μακριά από το 1142, ρουφιάνοι, το έσβησε αμέσως ο άνθρωπος).

Deerhunter

Το παίξιμο ήταν ολόσωστο, με μία σειρά από κομμάτι να σπρώχνουν τον κόσμο να κουνηθεί ρυθμικά. Από το παλιό αγαπημένο "Helicopter" μέχρι το "Futurism" και το up-tempo "Coronado" με το χαρακτηριστικό σαξόφωνο, οι Deerhunter τα έδωσαν όλα. Η -αναμενόμενη- επιστροφή για encore ήταν και αυτή που έφερε τις κορωνίδες του setlist. "Cover Me (Slowly)", "Agoraphobia" και "He Would Have Laughed" συμπλήρωσαν ένα σετ που είχε τα πάντα, από όλες τις μεγάλες στιγμές της μπάντας, εισάγοντας μας παράλληλα και στο πιο πρόσφατο υλικό αλλά και στους σαρωτικούς αυτοσχεδιασμούς που έκλεψαν οριακά την παράσταση. Εκτελεστικά, όλοι οι μουσικοί ήταν αψεγάδιαστοι, με τα τελευταία δύο κομμάτια να χαρίζουν μία αίσθηση κάθαρσης. Ωραίο κλίμα, ατόφια ποιοτική indie που πλέον δύσκολα βρίσκεις, ένας Brandford Cox αιθέριος, σα να έχει βγει από παραμύθι: κάτι ανάμεσα σε slenderman και βρικόλακας με φωνητικές χορδές Σειρήνας. Η ανανέωση του ραντεβού κρίνεται επιβεβλημένη, με τον τραγουδιστή της μπάντας να αφήνει υπόνοιες για καλοκαιρινή επίσκεψη. Ως τότε, we have favorite memories, we are saved, we are saved.

Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης

SETLIST

 

Death In Midsummer 
No One's Sleeping 
What Happens to People?
Helicopter 
Revival
Desire Lines
Sailing 
Take Care 
Futurism
Plains
Coronado 

Encore:

Cover Me (Slowly)
Agoraphobia
He Would Have Laughed

  • SHARE
  • TWEET