The Waterboys @ Piraeus 117 Academy, 21/11/19

Ρε, αυτοί παίζουν κανονικό rock 'n' roll!

Από τον Παντελή Κουρέλη, 22/11/2019 @ 11:24

Δώδεκα χρόνια είναι μεγάλο χρονικό διάστημα όταν αφορούν το κενό μεταξύ δύο εμφανίσεων ενός αγαπημένου συγκροτήματος σε μια πόλη ή χώρα - τόσα είχαν περάσει από τις τελευταίες συναυλίες που είχαν δώσει οι Waterboys επί ελληνικού εδάφους. Το γεγονός ότι οι Waterboys είναι όντως αγαπημένοι στη χώρα μας αποδείχτηκε και από το ότι οι διοργανωτές οδηγήθηκαν στο να προσθέσουν πριν από αρκετό σχετικά καιρό και δεύτερη εμφάνιση, την ακριβώς επόμενη μέρα στον ίδιο χώρο.

Το βροχερό βράδυ απλώς μετέθεσε χρονικά την προσέλευση του κόσμου προς την ώρα έναρξης της συναυλίας. Support δεν υπήρχε, οπότε όσο πλησιάζαμε προς τις 21:30 το Academy γέμιζε σιγά-σιγά από ανθρώπους δύο κατηγοριών. Αυτών που ήθελαν να βραχούν όσο λιγότερο γίνεται και αυτών που ήθελα να καπνίσουν όσο περισσότερο γίνεται. Για πρώτη φορά, εκτός του χώρου διεξαγωγής του live. Κι αν το πρώτο το έχουμε δει και θα το ξαναδούμε πολλές φορές να γίνεται, το δεύτερο ήταν κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο, πολύ καλοδεχούμενο και ευχόμαστε μόνιμο.

The Waterboys

Η προσμονή του κοινού να ξαναδεί ζωντανά τη συνεπή και ποιοτική δισκογραφικά μπάντα φάνηκε από το γεμάτο Academy. Προφανώς και οι ηλικίες δεν ήταν ακριβώς νεανικές, ευτυχώς όμως ήταν νεανικές οι διαθέσεις. Ο Mike Scott εμφανίστηκε στη σκηνή ως ο μόνος κιθαρίστας του επταμελούς σχήματος, με ακουστική μάλιστα κιθάρα για τα δύο πρώτα τραγούδια, τα οποία μάλιστα ήταν από το "Fisherman’s Blues". Το ξεκίνημα λοιπόν έγινε με τα "When Ye Go Away" και "Fisherman’s Blues", με τον ήχο όμως να παραείναι πρίμος για τα γούστα και τις αντοχές μου. Ευτυχώς από το "Where The Action Is" και μετά, άρχισε να στρώνει, ώσπου τελικά έφτασε στα γνωστά, καλά standards του συγκεκριμένου χώρου.

Ο Scott εναλλασσόταν μεταξύ ακουστικής κιθάρας, πλήκτρων και ηλεκτρικής κιθάρας, όντας ο «μαέστρος» του συγκροτήματος - άλλωστε, είναι και η μόνη σταθερά από την πρώτη μέρα. Προσπαθώντας να μην αποσπώμαι από την οθόνη του κινητού του διπλανού μου, ο οποίος θεώρησε την ώρα κατάλληλη ώστε να κάνει update στο gmail του και να γράψει μια μακροσκελή έκθεση, απόλαυσα ιδιαίτερα τόσο το παλιό "Medicine Bow", όσο και το φρέσκο "If The Answer Is Yeah".

The Waterboys

Κι αν ο πρωταγωνιστής ήταν ξεκάθαρος και στεκόταν στο κέντρο της σκηνής, για τη δόξα του δευτεραγωνιστή ο "Brother" Paul Brown συχνά κόντραρε στα ίσια τον «παλιό» Steve Wickham. Ειδικά όταν ο Brown ακολούθησε την παραίνεση του Mike Scott να παίξει το «καλύτερο σόλο οργάνου στην ιστορία του rock ‘n’ roll» και πέταξε το πανωφόρι και το πουκάμισό του, μένοντας με το κορμί (ημίγμνος ντε!). Μπορεί να μη μας έδωσε το καλύτερο σόλο οργάνου ever, αλλά σε συνδυασμό με τις πανέμορφες δεύτερες φωνές των Jess Kav και Zeenie Summers συνέβαλε ώστε το "Nashville, Tennessee" να είναι μια από τις πολύ ιδιαίτερες στιγμές της συναυλίας.

Το "This Is The Sea" μας καταρράκωσε ελαφρώς με τη μελαγχολική του μελωδία, ενώ αμέσως μετά ο Brother Paul έπνιξε τον καημό του για τη Rosalind έχοντας έρθει στη μέση της σκηνής και ταλαιπωρώντας βάναυσα ένα keytar. Ύστερα, ο Ralph Salmins έπαιξε στα τύμπανα ένα κομμάτι στη μνήμη του τεράστιου Ginger Baker, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, χαϊδεύοντάς τα ακόμα και με γυμνά χέρια.

The Waterboys

Για το υπέροχο "The Pan Within", το οποίο δε θα μπορούσε να μην παιχτεί στην πατρίδα του θεού Πάνα, στη σκηνή έμειναν μόνο ο Mike Scott με την ακουστική του κιθάρα και ο Steve Wickham με το ηλεκτρικό του βιολί. Ο τόσο χαρακτηριστικός του ήχος είναι εγγενές κομμάτι της ταυτότητας των Waterboys. Μετά το rock ‘n’ roll "Morning Came Too Soon", η μπάντα μας αποχαιρέτησε με άλλο ένα εμβληματικό της κομμάτι, το γλυκύτατο "The Whole Of The Moon", όπου και πάλι ο Wickham έλαμψε με τη δεξιοτεχνία του.

Όπως είχαμε πει και στο πρόσφατο αφιέρωμά μας, οι Waterboys έχουν διασκευαστεί αρκετά συχνά, ακόμα και από πολύ γνωστούς καλλιτέχνες όπως ο Rod Stewart, ο Tom Jones και οι Killers. Όταν ήρθε η ώρα του encore όμως, αφού ο Mike Scott μας είπε πως ακριβώς επειδή τα ‘80s ήταν τόσο χάλια, αναγκάστηκε να εφεύρει τα δικά του ‘80s, μας ανακοίνωσε ότι θα έπαιζε ένα τραγούδι εκείνης της εποχής το οποίο είχε ερωτευτεί από τότε και εξακολουθεί να του αρέσει πάρα πολύ. Έτσι, είχαμε την τύχη να βιώσουμε μια εκτέλεση του μοναδικού "Purple Rain" του Prince, με το ηλεκτρικό βιολί του Steve Wickham να είναι ...το πρώτο βιολί και τα δεύτερα φωνητικά της Jess Kav το κερασάκι στην τούρτα μιας πολύ όμορφης και συναισθηματικής στιγμής.

The Waterboys

Μεγάλο θετικό της βραδιάς η σχεδόν ευλαβική τήρηση του αντικαπνιστικού νόμου, για πρώτη ίσως φορά σε κλειστό χώρο που γίνεται rock συναυλία στην Ελλάδα πλην χώρων τύπο Badminton κλπ. Σε μια γεμάτη, δίωρη εμφάνιση, οι Waterboys έμπλεξαν παλιά και νέα τους κομμάτια και έκαναν το κοινό να τραγουδήσει και να ταυτιστεί με τη μουσική τους. Το τυπωμένο setlist που δεν τηρήθηκε απαρέγκλιτα, αλλά και η έκπληξη του "Purple Rain", ίσως και να υπονοεί ότι έχουν κρατήσει κάτι ξεχωριστό και για τη δεύτερη μέρα. Ωραίο πράγμα οι ευχάριστες εκπλήξεις.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

SETLIST

 

When Ye Go Away
Fisherman's Blues
Where The Action Is
A Girl Called Johnny
If The Answer Is Yeah
Still A Freak
Medicine Bow
Nashville, Tennessee
Ladbroke Grove Symphony
This Is The Sea
Rosalind (You Married The Wrong Guy)
Blues For Baker
We Will Not Be Lovers
The Pan Within
Morning Came Too Soon
The Whole Of The Moon

Encore:

Purple Rain (διασκευή Prince)

  • SHARE
  • TWEET