Knotfest & Hellfest (day 1) @ Clisson, Γαλλία, 20-21/06/19

Εδώ και χρόνια το Hellfest θεωρείται η Μέκκα του εκάστοτε συναυλιόφιλου και ακόμα περισσότερο οποιουδήποτε λάτρη «ακραίας» μουσικής. Το line-up «δεν παίζεται» ενώ ταυτόχρονα παραδίδει σεμινάρια επαγγελματισμού, οργάνωσης και promotion. Aρκεί να ψάξετε το παιχνίδι που είχαν στήσει οι υπεύθυνοί του, μήνες νωρίτερα με videos, αποκρυπτογραφημένα μηνύματα τα οποία οδηγούσαν τελικά σε πληροφορίες σχετικές με την ανακοίνωση του line-up. Την εμπιστοσύνη του ευρωπαϊκού κοινού απέδειξε το sold out μέσα σε λίγες μόνο ώρες και έχοντας ανακοινώσει παρά μόνο πέντε ονόματα.

Σαν να μην έφτανε το ονειρικό line-up, το οποίο πρόσφερε περισσότερες επιλογές από ότι το ανθρώπινο σώμα αντέχει σε οποιαδήποτε μορφή metal αλλά και hard rock, punk, ska, rockabilly και heavy rock, το Hellfest στα πλαίσια συνεργασίας του με το Knotfest πρόσθεσε ακόμα μια μέρα.΄Ετσι προστέθηκαν ακόμα δέκα συγκροτήματα στον ήδη τριψήφιο αριθμό και ακόμα ένας headliner οι οποίοι δεν ήταν άλλοι από τους ιδρυτές του Knotfest, Slipknot.

Ως επισκέπτης του συγκεκριμένου αλλά και οποιουδήποτε μεγάλου φεστιβάλ οφείλεις να προετοιμαστείς αρκετά πριν πραγματοποιήσεις το ταξίδι αυτό αλλά και να προσαρμοστείς στον τεράστιο συναυλιακό χώρο. Έτσι και εμείς φτάσαμε στο Clisson από νωρίς το μεσημέρι της Πέμπτης με πρώτη στάση να «γεμίσουμε» το ειδικό βραχιολάκι μας αφού, με εξαίρεση τα merchandise stands, σε όλο τον χώρο του φεστιβάλ δεν πληρώνεις πουθενά με μετρητά. Νο Cash In Hell όπως λένε και οι ίδιοι.

Πριν την είσοδό μας στον κυρίως συναυλιακό χώρο, περάσαμε στα γρήγορα από μερικά από τα πολλά μαγαζιά με ρούχα, αξεσουάρ, δίσκους που έχουν στήθεί για το τετραήμερο. Επειδή όμως στο Hellfest δεν ήρθαμε για ψώνια αλλά για μουσική, εγκαταλείψαμε γρήγορα ώστε να προλάβουμε την πρώτη μπάντα. Κατά την ημέρα του Knotfest τα συγκροτήματα εναλλάσσονταν στα δυο κεντρικά stage και έτσι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε σχεδόν τα πάντα με τα απαραίτητα φυσικά διαλείμματα.

Knotfest 20/06/19

Ιδανικό ξεκίνημα του festival με τους Sick Of It All. Οι βετεράνοι από την Νέα Υόρκη έχουν «φάει το σανίδι με το κουτάλι» και δεν καταλαβαίνουν ούτε από ήλιο, ούτε από ακατάλληλες ώρες. "Let's celebrate that we don't give a fuck" όπως μας είπαν με το εναρκτήριο "Take The Night Off" για να συνεχίσουν με ένα σύντομο αλλά άκρως χορταστικό setlist με κομμάτια που κάλυψε, στα πλαίσια του επιτρεπτού την πλούσια δισκογραφία τους. Πολύ δυνατές οι συνθέσεις από το περσινό "Wake The Sleeping Dragon!" αλλά ακόμα καλύτερα τα παλιότερα. Hardcore punk the old school way ουρλιάζει ο Lou Koller προλογίζοντας τα κομμάτια από το "Blood, Sweat And No Tears" για να φτάσουμε στο θριαμβευτικό κλείσιμο με το "Step Down". Οι Sick Of It All άξιζαν σίγουρα καλύτερη θέση στο billing της ημέρας και περισσότερο χρόνο επι σκηνής.

Συνέχεια με τους Amaranthe, μια μπάντα με την οποία δεν είχα ασχοληθεί στο παρελθόν και μετά την εμφάνισή τους στο Hellfest... δεν θα ασχοληθώ ούτε στο μέλλον. Λίγο από power metal, ορισμένα ηλεκτρονικά στοιχεία, τρεις φωνές, μια γυναικεία, μια αντρική καθαρή και μια brutal. Τόσο πολλά ετερόκλητα στοιχεία τα οποία τελικά δημιουργούν ένα τόσο αδιάφορο αποτέλεσμα. Γκρίνιαξαν και αρκετά για τα προβλήματα που τους δημιουργούσε το soundcheck από το διπλανό stage, προβλήματα στα οποία έδωσαν τόση έκταση ώστε χάλασαν ακόμα περισσότερο το ήδη άβολο κλίμα.

Επιστροφή στο main stage 1 στο οποίο με απλό, ωμό και βίαιο τρόπο εμφανίστηκαν οι Ministry. De facto μια μπάντα η οποία εμφανίζεται πολύ καλύτερα με σκοτάδι και το κατάλληλο light show αλλά ο Al Jourgensen και αν δεν νοιάζεται. Τρία κομμάτια από το "Psalm 69", τρία από το "The Land Of Rape And Honey" και το "Thieves" από το "The Mind Is A Terrible Thing To Taste". Ό,τι καλύτερο μπορούσαν να προσφέρουν στον χρόνο που τους δόθηκε. Για να είμαι ειλικρινής θα «πετούσα» έξω 1-2 μπάντες για για να απολαύσω τους Sick Of It All και τους Ministry λίγο περισσότερο αλλά επείδη δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή την ζωή, συνεχίσαμε να καιγόμαστε από τον ήλιο απολαμβάνοντας την μαγική τριπλέτα "Jesus Built My Hotrod", "Just One Fix" και "N.W.O".

Ενώ βρισκόμαστε ακόμα σε «θερμές» ώρες, στην σκηνή ανεβαίνουν ηγετικά οι Behemoth, η πιο «ακραία» μπάντα της ημέρας. Μπορεί ο ήχος τους να είναι γυαλισμένος συγκριτικά με το παρελθόν αλλά έχουν καταφέρει να περάσουν την μουσική τους σε ένα ευρύτερο ακροατήριο χωρίς να χάσουν τον death/black χαρακτήρα τους. Με έναν υπέρογκο ήχο και απόλυτα επαγγελματικό στήσιμο εντυπωσίασαν παρευρισκόμενους ανεξαρτήτου μουσικών προτιμήσεων. Μεγάλος πρωταγωνιστής ο Nergal o oποίος έχει εξελιχθεί σε rock star, όσο οξύμωρο μπορεί να φαίνεται αυτό για το μουσικό ύφος των Behemoth.

Οι μπάντες εναλλάσσονταν στα δύο stages με διάλειμμα πέντε λεπτών και έτσι χωρίς καθυστερήσεις φτάσαμε στους Papa Roach οι οποίοι βγήκαν δυναμικά στην σκηνή με το μεγαλύτερο τους hit το οποίο δεν είναι άλλο από το "Last Resort". Τράβηξαν έτσι αμέσως την προσοχή του κοινού το οποίο έδειχνε να γνωρίζει και να απολαμβάνει εξίσου τα κομμάτια από το φετινό "Who Do You Trust?". Εμείς όμως έχουμε «κολλήσει» στα παλιά και προτιμούμε τα "Between Angels And Instects" και "Getting Away With Murder". Συγκινητική στιγμή και πολύ αξιόλογη η απρόσμενη διασκευή στο "Firestarter" το οποίο φυσικά αφιερώθηκε στον Keith Flint. Μπορεί ο frontman Jacoby Shaddix να αποδείχτηκε πιο ομιλητικός από ότι χρειαζόταν αλλά οι Papa Roach έδωσαν ένα ευχάριστο show και έφεραν συναισθήματα γλυκίας νοσταλγίας σε όσους ζήσαμε την πάλαι πότε μόδα του nu-metal.

Την σκυτάλη πήραν οι Γερμανοί Powerwolf οι οποίοι συνδυάζοντας τη σκοτεινή θεματολογία με εμπορικό heavy metal έχουν καταφέρει να χτίσουν ένα μεγάλο fanbase. Εξίσου καλά τα κατάφεραν και στο Knotfest με τον frontman Karsten Brill να απευθύνεται συχνά στα γαλλικά στο κοινό το οποίο ανταποκρινόταν ένθερμα. Εμάς όμως μας άφησαν παγερά αδιάφορους και έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να απομακρυνθούμε για συντήρηση δυνάμεων. Δεν θα είχαμε άλλη ευκαιρία για πολλές ώρες.

Ο Rob Zombie αποτελούσε μεγάλο απωθημένο και ο θεότρελος αμερικανός μας επιβράβευσε απόλυτα. Θεατρικός και επιβλητικός με την βοήθεια των εξαιρετικών μουσικών του και κυρίως τον John 5, γνωστό και από την μπάντα του Marilyn Manson. Μέσα στον λιγοστό, για το μέγεθος της καριέρας του, χρόνο πρόλαβε να μας προσφέρει πολλές από τις μεγάλες επιτυχίες του, τα "More Human Than Human" και "Thunder Kiss '65" από την εποχή των αγαπημένων White Zombie αλλά και διασκεύες σε Beatles και Ramones. Το "Dragula" ήρθε να επισφραγίσει μια μεγαλειώδη εμφάνιση και ταυτόχρονα ένα rock 'n' roll party. O Rob Zombie σε έναν δίκαιο κόσμο θα είχε λάβει με χαρακτηριστική ευκολία τον ρόλο του headliner.

Ενώ η ώρα των Slipknot πλησίαζε, στο δεύτερο stage οι Amon Amarth είχαν ήδη στήσει το δικό τους εντυπωσιακό show. To viking death metal τους βρίσκει τα τελευταία χρόνια μεγάλη ανταπόκριση και το κοινό του Knotfest δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Με μπροστάρη τον Johan Hegg με τα εξαιρετικά, για το είδος, φωνητικά του αλλά και την επιβλητική παρουσία του κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον παρά την ανυπομονησία του κόσμου για την συνέχεια. Λίγα συγκροτήματα έχουν την δυνατότητα να το καταφέρουν αυτό και οι Σουηδοί διαθέτουν τον απαιτούμενο επαγγελματισμό ώστε να πετύχουν τον στόχο τους.

Οι Slipknot δεν θα μπορούσαν να λείπουν από ένα festival σαν το Hellfest και ο μοναδικός τρόπος ώστε να χωρέσει άλλος ένας headliner στο billing ήταν να προστεθεί άλλη μια μέρα. Knotfest meets Hellfest λοιπόν και οι Slipknot βρίσκονται επί σκηνής. Η μοναδική ζωντανή εμφάνισή τους που έχω παρακολουθήσει ήταν στο Λυκαβητό το μακρινό 2005. Οι αμερικανοί από τότε φυσικά έχουν ανέβει πολλά levels και η ωμή βία του παρελθόντος έχει μετατραπεί σε ένα άκρως επαγγελματικό και εντυπωσιακό show. To setlist τους από την άλλη κάνει μια τίμια ιστορική αναδρομή συνδυάζοντας τα ολοκαίνουργια κομμάτια τους με τα αγαπημένα παλιότερα.

Ονειρεμένο ξεκίνημα με "People=Shit", "(Sic)" και "Get This" και το κοινό βρίσκεται σε παροξυσμό. Η αγάπη για τους Slipknot φαίνεται από την καθολική συμμετοχή σέ όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια και ο Corey Taylor κρυμμένος από την αποκρουστική μάσκα του κυκλοφορεί με αέρα νικητή πάνω στο stage. To greatest hits set συνεχίστηκε με τα "The Heretic Anthem", "Before I Forget", "Duality", "Psychosocial" και "Sulfur" ενώ για encore επιστρέψαμε στο "Slipknot" για τα "Spit It Out" και "Surfacing".

Μια εμφάνιση που αποδεικνύει ότι οι Slipknot είναι δικαίως μια από τις μεγαλύτερες rock/metal μπάντες της τελευταίας εικοσαετίας και, δυστυχώς, μια από τις ελάχιστες που μπορούν να δικαιολογήσουν τον ρόλο του headliner σε τόσο μεγάλα ακροατήρια.

Την βραδιά oυσιαστικά έκλεισαν οι Sabaton αλλά εμείς επιλέξαμε να αποχωρήσουμε από τον χώρο για συντήρηση δυνάμεων. Άλλωστε, το Helffest δεν είχε καν αρχίσει.

Hellfest Day 1 - 21/06/19

Πρώτη μέρα και εμείς φτάσαμε τελικά λίγο αργοπορημένοι σχετικά με αυτό που είχαμε προγραμματίσει. Χάσαμε έτσι μερικές αξιόλογες μπάντες όπως τους αγαπημένους μας Rumjacks, τους πολύ καλούς Valley Of The Sun και Radio Moscow αλλά και τους Dwarves τους οποίους θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε οι Θεσσαλονικείς στο φετινό Street Mode Festival.

Ουσιαστικά η πρώτη μπάντα που παρακολουθήσαμε ήταν οι αμερικανοί Godsmack, μια μπάντα η οποία θα μπορούσε να είχε τοποθετηθεί και σε καλύτερη ώρα. Tα απανωτά κομμάτια από τους τελευταίους δυο δίσκους σε συνδυασμό με τον καυτό ήλιο και την έλλειψη σκιάς δημιουργούν μια καθόλου ευχάριστη κατάσταση και έτσι πριν τελειώσει το set τους πραγματοποιήσαμε άτακτη φυγή πριν προλάβει ο Sully Erna να μας τραγουδήσει το "Ι Stand Alone". Για να είμαστε ειλικρινείς οι Godsmack θα μπορούσαν και καλύτερα.

Όσο η ώρα περνούσε, τόσο τα διλήμματα θα αυξάνονταν, γεγονός που την πρώτη μέρα γινόταν ακόμα πιο έντονο διότι απουσίαζε η μπάντα μεγαθήριο αλλά ταύτοχρονα το χρονοδιάγραμμα ήταν γεμάτο από άπειρα ενδιαφέροντα συγκροτήματα. Αν είσαι και λίγο ανοιχτόμυαλος και περνάς εξίσου καλά με το ska punk και το heavy metal και νοιώθεις εξοικειωμενος τόσο με το heavy rock όσο με το black/death τα πράγματα ζορίζουν επικίνδυνα. Την ίδια χρονική στιγμή λοιπόν οι Demons & Wizards και οι Diamond Head με τους metalheads να μην ξέρουν τι να πρωτοδιαλέξουν αλλά εμείς προτιμήσαμε να απομακρυνθούμε στο Warzone για τους πολύ ενδιαφέροντες και επίκαιρους Interrupters. Θα τολμήσουμε να προφητεύσουμε ότι η συγκεκριμένη μπάντα θα επισκεφτεί την χώρα μας σύντομα αφού οι αμερικανοί έχουν ήδη αρκετό airplay σε rock bars και ραδιόφωνα. Πολλά τα hit-άκια τους με αποκορύφωμα το "She's Kerosene" αλλά και διασκευές στα "Time Bomb" των Rancid και "Sound System" των Operation Ivy. Ευχάριστη ατμόσφαιρα, πολύς κόσμος ο οποίος δείχνει να το διασκεδάζει εξίσου με την μπάντα η οποία δείχνει ότι αξίζει την επιτυχία των τελευταίων ετών.

Μετάβαση στην σκηνή του Valley για τους All Them Witches. Σκιά, ένα σωτήριο αεράκι να διαπερνά τον χώρο και οι Αμερικανοί να μας «δροσίζουν» με ατμοσφαιρικές heavy rock μελωδίες και μπόλικη ψυχεδέλεια. Τόση η απόλαυση που θα μπορούσαμε να κατασκηνώσουμε στο Valley για το υπόλοιπο της ημέρας. Αδύνατο φυσικά αφού θα είχαμε μπροστά μας πολλές ακόμα μετακινήσεις.

Έφτασε η στιγμή να βγούμε στον ήλιο για Dream Theater. Είναι γνωστό ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα δεν είναι φτιαγμένο για festivals αλλά είπαμε να το τολμήσουμε. Η αξιόλογη εμφάνισή τους όμως σκεπάστηκε από την προτίμηση στο πρόσφατο "Distance Over Time". Ενδιαφέρουσα η επιστροφή τους αλλά η προώθησή του θα μπορούσε να περιμένει. Έτσι απολαύσαμε περισσότερο τo πιο απλό "As I Am", το πανέμορφο "Peruvian Skies", το μουσικό όργιο που ονομάζεται "The Dance Of Eternity" και το αγαπημένο "Lie". Συναυλία Dream Theater χωρίς σύνθεση από το "Images And Words"; Απαγορευμένο κατά τη γνώμη μας.

Συνέχεια με τους Kvelertak οι οποίοι στο Altar πραγματοποιούν μια μεγαλειώδη και εντυπωσιακή εμφάνιση. Οι Νορβηγοί με το μείγμα black/death και rock 'n' roll είναι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα και η επόμενη εμφάνισή τους στο Hellfest θα πρέπει να είναι σε ένα από τα δυο κεντρικά stages. Κομμάτια και από τους τρεις δίσκους τους με προτεραιότητα στο ομώνυμο και στο "Meir" και απίστευτη ενέργεια επί σκηνής. Αποχωρήσαμε πριν τελειώσουν για να προλάβουμε και τους Graveyard. Μάλλον κάναμε λάθος.

Οι Σουηδοί έδιναν το δικό τους show στο Valley και φυσικά όσο παλιότερα τα κομμάτια, τόσο καλύτερα αλλά η ενέργεια των Kvelertak μάλλον μας εντυπωσίασε περισσότερο από ότι περιμέναμε κάνοντας την εμφάνιση των Graveyard να μοιάζει κάπως νωχελική.

Επιστροφή στο Warzone για Hank Von Hell. Ο κάποτε frontman των Turbonegro βγήκε δυναμικά και με το κλασικό sexy στυλ του μπροστά σε λιγοστό κόσμο, γεγονός που άλλαξε κατά την διάρκεια του set του. Οι jugend του κόσμου ενώθηκαν από νωρίς στις πρώτες σειρές αλλά στην συνέχεια το Warzone ξαναγέμισε με πλήθος κόσμου για τα "Selfdestructo Bust", "Ι Got Erection", "All My Friends Are Dead" και τα πολύ δυναμικά κομμάτια από το "Egomania" του Hank. Απολαυστική εμφάνιση, ότι πρέπει να προετοιμαστούμε να δούμε Turbonegro στην Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο. Sail On!

H είδηση της ακύρωσης των headliners Manowar την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή έκανε τον γύρω του κόσμου εν ριπή οφθαλμού. Ιδιότροποι ή τελειωμανείς; Κανείς δεν γνωρίζει με απόλυτη σιγουριά αλλά για να είμαστε ειλικρινείς εμείς ούτως η άλλως θα παραμέναμε στο Warzone για τους Descendents.

Οι Αμερικανοί γερόλυκοι punk rockers βγήκαν με τον αέρα έφηβου και ενέργεια που θα ξάφνιαζε και τον πιο απαιτητικό ακροατή. Χωρίς περιττά λόγια και αχρειάστες διακοπές κατάφεραν να χωρέσουν σε μια ώρα 28 κομμάτια και οτιδήποτε θα ζητούσαν οι οπαδοί τους. Έμφαση στο επιδραστικό "Milo Goes To College", το "Everything Sucks" αλλά και το πρόσφατο "Supercaffium Spazzinate" καλύπτοντας έτσι με συνοπτικές διαδικασίες μια καριέρα 35 ετών. Δεν γνωρίζω πόσοι τους παρακολουθούν στην χώρα μας αλλά με σιγουριά θα άφηναν ικανοποιημένους όλους τους punk rock fans. Ι want to be stereotyped, I want to be classified!

Στο Valley οι Fu Manchu έδειχναν με χαρακτηριστική ευκολία ότι είναι μια από τις πιο υποτιμημένες μπάντες της σκηνής, κάτι που απέδειξαν μερικές μέρες αργότερα και στην Αθήνα όπου κατά γενική ομολογία έκλεψαν την παράσταση. Από τα παλιότερα "Evil Eye" και "Eatin' Dust" στο περσινό "Clone Of The Universe" και συνέχεια με το απολαυστικό classic "California Crossing". Μεγαλύτερη βαρύτητα πάντως δόθηκε στα "King Of The Road" και "The Action Is Go" γεγονός που δεν έδειχνε να χαλάει κανέναν.

Οι Sabaton αντικατέστησαν τους Manowar αλλά πραγματικοί headliners της ημέρας από κάθε άποψη ήταν γνωστό ότι θα ήταν οι Gojira οι οποίοι τόσο με την εκρηκτική εμφάνισή τους όσο και λόγω της αγάπης του γαλλικού (και όχι μόνο) κοινού, κάλυψαν επάξια το κενό που δημιουργήθηκε. Τεχνικά άριστοι, ογκώδεις αλλά και μελωδικοί έδειξαν ότι είναι δικαίως μια από τις καλύτερες metal μπάντες της εποχής μας. Η καλύτερη μπάντα που έχει βγει από την Γαλλία όπως θα αναφέρει δυο μέρες αργότερα ο Randy Blythe των Lamb Of God.

Ο μοναδικός λόγος που δεν καθήσαμε να παρακολουθήσουμε όλοκληρο το set των Gojira ήταν η εμφάνιση του King Diamond. O Δανός γερόλυκος λίγο μετά τα 63α γενέθλιά του δεν δείχνει να το βάζει κάτω αλλά εμείς δεν θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία διότι δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να εγγύηθει την επιστροφή του στην χώρα μας.

Εντυπωσιακά σκηνικά στημένα επί σκηνής όπως επιβάλλει η εμφάνισή του και ένα setlist γεμάτο συνθέσεις από τους καλύτερους του δίσκους. Ανάμεσα τους όμως πρόλαβε να χωρέσει το ολοκαίνουργιο "Masquerade Of Madness" το οποίο ακούστηκε ζωντανά για πρώτη φορά. Το ίδιο όμως ισχύει και για το "Behind These Walls" και ας κυκλοφόρησε πριν τριάντα σχεδόν χρόνια. Μεγάλη επίσης έκπληξη το "The Lake" το οποίο είχε παίξει ζωντανά μονάχα την εποχή του "Fatal Portrait".

Παρά τη μεγαλειώδη εμφάνιση των Gojira, δεν μετανοιώσαμε καθόλου την κίνησή μας να παρακολουθήσουμε αυτή του King Diamond ο οποίος μας αντάμειψε με ένα εντυπωσιακό heavy metal show. Στην τελική αν ακούς αυτή την μουσική, ένα "Sleepless Nights" έστω και μια φορά, θέλεις να το ακούσεις.

(Ακολουθεί η συνέχεια με τις επόμενες δυο μέρες του Hellfest)

Σύνταξη κειμένου: Γιάννης Βόλκας, Φράνκα Δεληγιαννίδου

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας