Crime & The City Solution, Blaine L. Reininger, Yeah! @ Fuzz Club, 12/11/22

Σπουδαίο συγκρότημα οι Crime & The City Solution και αρκετά παραγνωρισμένο σε σχέση με τους Bad Seeds ή τους Einstürzende Neubauten με τους οποίους μοιράστηκαν μέλη κατά καιρούς. Από τις πρώτες ηχογραφήσεις με τον εμβληματικό Rowland S. Howard και τη σύμπραξη με τους Mick Harvey και Alexander Hacke (τον οποίο είδαμε επίσης live πριν από λίγο καιρό) μέχρι την αναγέννησή του 2012, ο Simon Bonney συνεχίζει να αποτελεί έναν εντυπωσιακό performer κι έναν πολυτάλαντο μουσικό. Η φετινή τους περιοδεία διεξάγεται με μια νέα μορφή του συγκροτήματος (την έκτη για τους λάτρεις της στατιστικής) που περιλαμβάνει επίσης την Bronwyn Adams, σταθερό μέλος από τη δεκαετία του ’80, καθώς και μερικούς νέους συνεργάτες. Με δεδομένα βέβαια τα μεγάλα hiatus που έχουν κάνει κατά καιρούς, το πέρασμά τους από την Αθήνα ήταν κάτι που πολύ ήθελα να δω καθώς ποιος ξέρει πότε και αν θα ξαναπεράσουν από τα μέρη μας. Κι έτσι πρέπει να σκέφτηκαν και πολλοί άλλοι που ήρθαν στο Fuzz Club για μια συναυλία γεμάτη δυνατές στιγμές αλλά και μπόλικη νοσταλγία.

Τη βραδιά άνοιξαν οι ΥΕΑΗ!, το ιστορικό σχήμα που, παρά τις εξαφανίσεις που έχει επιχειρήσει στο παρελθόν, σήμερα δείχνει αναζωογονημένο κι έτοιμο να ξαναπάρει τη θέση που του αρμόζει εντός της εγχώριας σκηνής. Όσοι διαβάσατε εξάλλου τη συνέντευξη που μας παραχώρησαν πριν λίγες μέρες, θα έχετε καταλάβει πως, πέρα από παρελθοντικές ιστορίες, το καλλιτεχνικό δίδυμο των Τάκη Γιαννούτσου και Γιάννη Ντρενογιάννη έχει ακόμη πολλά να πει. Το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή λίγο μετά τις 21:00 και για περίπου μισή ώρα μας παρουσίασε παλιά και νέα κομμάτια. Αρκετά δεμένοι, με καλό ήχο, και με τη Μισέλ Μόργκαν Χάουερς σε φόρμα, οι ΥΕΑΗ! κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις από την αρχή. Όμως, η εμφάνιση του Ηλία Ασλάνογλου (τα "Ηλία, ρίχτο", όπως ήταν φυσικό, δίναν και παίρναν) καθώς ακούστηκαν οι πρώτες νότες της εντυπωσιακής διασκευής τους στο "Decades" των Joy Division ήταν το σημείο που ξεσήκωσε περισσότερο το κοινό. Η χημεία τους πάνω στη σκηνή αποτέλεσε μάλλον και το highlight της εμφάνισής τους καθώς παρακολουθούσαμε σπουδαίους μουσικούς να διασκεδάζουν, να χορεύουν και να περνάνε καλά, κάτι που μεταδόθηκε και στον κόσμο που, πριν αποχωρήσουν από τη σκηνή, φώναζε να παίξουν κι άλλο. Και η αλήθεια είναι πως δεν τους χορτάσαμε αλλά "show must go on" που λένε και στο χωριό μου.

Είχε έρθει εξάλλου η στιγμή για το δεύτερο support της βραδιάς. Και τι support ε; Ο Blaine L. Reininger ανέβηκε στη σκηνή λίγο πριν τις 22:00 και μας παρουσίασε κομμάτια από τους προσωπικούς του δίσκους καθώς και από την πορεία του με τους εμβληματικούς Tuxedomoon. Σε εξαιρετικά ελληνικά, καθώς μας έχει κάνει την τιμή να ζει αναμεσά μας τα τελευταία 25 χρόνια, ο Reininger ξεκίνησε με το "Night Air", το ομώνυμο κομμάτι από τον δεύτερο δίσκο του που κυκλοφόρησε το 1983, και σταδιακά κέρδιζε όλο και περισσότερο τις εντυπώσεις χάρη στις φωνητικές του ικανότητες αλλά και την τεχνική του. Με τη συνοδεία samples κι έχοντας στον πλευρό του τον Georgio Valentino, κιθαρίστα των Crime & The City Solution, ο Reininger μπορεί να έχει φτάσει σχεδόν 70 χρονών όμως συνεχίζει να στέκεται απολύτως αξιοπρεπώς πάνω στη σκηνή. Από την εμφάνισή του, ξεχωρίζω το "Volo Vivace" όπου έπιασε το βιολί και, με το ξέφρενο παίξιμο του, κέρδισε το πιο θερμό χειροκρότημα της βραδιάς, καθώς και το "No Tears", αυτό το αριστουργηματικό κομμάτι των Tuxedomoon, στο οποίο συμμετείχε και το rhythm section των Crime & The City Solution, με το οποίο έκλεισε και τη συναυλία του μέσα σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές.

Με αυτά και με αυτά, ήδη χορτασμένοι από ωραίες μουσικές, γύρω στις 23:00 ήρθε και η ώρα του headline act της ημέρας. Το συγκρότημα πήρε θέση πάνω στη σκηνή και από τις πρώτες νότες του "All Must Be Love", όλα έδειξαν πως η βραδιά θα είναι εξαιρετική. Ο Simon Bonney γρήγορα κέρδισε το - έτσι κι αλλιώς ψημένο - κοινό χάρη στις ερμηνευτικές του ικανότητες αλλά και στον τρόπο που κινείται πάνω στη σκηνή, αναγκάζοντας τους πάντες να κρέμονται από κάθε λέξη που λέει στο μικρόφωνο. Με σύμμαχό του τον καλό ήχο, το συγκρότημα συνέχισε με το "Keepsake" προτού μας παραδώσει την πρώτη εκρηκτική στιγμή της βραδιάς με το "I Have the Gun". Το εναρκτήριο κομμάτι του "Paradise Discotheque" του 1990, ανέβασε για τα καλά τους ρυθμούς προτού το στοιχειωτικό "The Bride Ship" μας αναγκάσει να υποκλιθούμε στις ενορχηστρωτικές τους ικανότητες ενώ, στη συνέχεια, το "Free World" σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα του από το Fuzz Club.

Ο Bonney παρέμεινε ευγενικός μα απόμακρος όλο το βράδυ με την Bronwyn Adams να έχει αναλάβει την επικοινωνία με τον κόσμο. Έτσι, αυτή μας ευχαρίστησε για την ανακάλυψη της φιλοσοφίας ενώ, λίγο αργότερα, αναρωτήθηκε αν υπάρχουν άτομα κάτω από σαράντα ετών στο χώρο με τα χέρια που σηκώθηκαν να την εντυπωσιάζουν. Η αλήθεια βέβαια είναι πως ο μέσος όρος ηλικίας ήταν σχετικά ανεβασμένος το βράδυ του Σαββάτου. Ίσως και για αυτό το συγκρότημα απέφυγε να παίξει έστω ένα τραγούδι από το "American Twilight", το reunion άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2013, από το οποίο κανονικά στην περιοδεία τους παίζουν το "Goddess" και το ομώνυμο.

Όπως και να έχει, κάπου εκεί είχε έρθει η στιγμή του "Six Bells Chime". Το πιθανά διασημότερο τραγούδι τους ήταν και το μοναδικό που ακούστηκε από το ντεμπούτο τους κι αυτό που εκπροσώπησε όλη τη "Rowland S. Howard εποχή" του συγκροτήματος, η οποία μπορεί να διήρκησε για λίγο όμως ήταν απολύτως καθοριστική για όσα ακολούθησαν. Το set τους όμως ήταν κυρίως μοιρασμένο ανάμεσα στα τρία άλμπουμ που κυκλοφόρησαν με σταθερό line-up μεταξύ 1987-1991 ενώ τελείωσαν την εμφάνισή τους με το δεύτερο και το τέταρτο μέρος του "The Last Dictator" και την Adams, αφού είχε δώσει μια φοβερή ερμηνεία, να μας καλεί να κάνουμε like στη σελίδα τους στο facebook προκειμένου να τους στηρίξουμε.

Μέσα σε χειροκροτήματα, οι Crime & The City Solution επέστεψαν στη σκηνή για το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς. Το "The Dolphins And The Sharks" αποτέλεσε ένα τέλειο κλείσιμο με το συγκρότημα να δίνει τον καλύτερο του εαυτό και να αποχωρεί μετά από μία ώρα κι ένα τέταρτο παρουσίας στη σκηνή. Θέλαμε κι άλλο; Σίγουρα. Μείναμε ευχαριστημένοι; Επίσης σίγουρα. Μπορεί αυτή η εκδοχή των Crime & The City Solution να αποτελείται κυρίως από νέους μουσικούς όμως όλοι τους δείχνουν να έχουν αγκαλιάσει πλήρως τις ρίζες και την κληρονομιά του συγκροτήματος, ενώ οι Bonney και Adams κρατάνε ζωντανή τη φλόγα που καίει εδώ και 40 περίπου χρόνια. Μακάρι λοιπόν να τους ξαναδούμε είτε με νέο υλικό, είτε με περισσότερο παλιό καθώς, εγώ τουλάχιστον, θα ήθελα πολύ να ακούσω κι ένα "Rose Blue" ή ένα "Hunter". Ίσως την επόμενη φορά...