Hackedepicciotto @ Death Disco, 15/10/22

Μεγάλη μορφή ο Alexander Hacke. Ιδρυτικό μέλος και μπασίστας των σπουδαίων Einsturzende Neubauten, εμβληματικός ως μορφή και ως μουσικός, και με κάμποσες συνεργασίες στο βιογραφικό του (Crime and The City Sollution, Tiger Lillies, Die Haut και πάει λέγοντας), κατέφτασε το βράδυ του Σαββάτου στη Death Disco με το σχήμα των Hackedepicciotto. Μαζί του, συνοδοιπόρος στη σκηνή και στη ζωή (αχ αυτά τα κλισέ τι ωραία που είναι!), η Danielle de Picciotto, τραγουδίστρια των Space Cowboys και των The Ocean Club, η οποία επίσης μετρά πάρα πολλές συνεργασίες με σημαντικούς καλλιτέχνες ενώ το 1989, μαζί με τον Matthias Roeingh, ξεκίνησε να οργανώνει το Love Parade στο Βερολίνο.

Ανήσυχοι ως άνθρωποι και, ακόμη περισσότερο ως μουσικοί, οι δυο τους, μετά από δεκαετίες συνεργασίας κι αφού παντρεύτηκαν το 2006, ξεκίνησαν πριν κάποια χρόνια να δημιουργούν μουσική, να κυκλοφορούν δίσκους και να περιοδεύουν, ζώντας ένα είδος νομαδικής ζωής. Αυτή η πορεία, τους έφερε και το βράδυ του Σαββάτου στην Αθήνα για μια ξεχωριστή συναυλία, γεμάτη ηχητικούς πειραματισμούς που μπλέκουν πολλά είδη από διαφορετικές σκηνές με εξαιρετική μαεστρία.

Με όχι ιδιαίτερα μεγάλη προσέλευση, καθώς το κοινό αριθμούσε λιγότερο από 100 άτομα, το ντουέτο ανέβηκε στη σκηνή γύρω στις 22:30 με τον Alexander να πιάνει το μπάσο, και την Danielle το βιολί. Και κάπως έτσι, το συγκρότημα για μία ώρα κι ένα τέταρτο περίπου, μας ξενάγησε σε παράξενους μουσικούς τόπους όπου κυριαρχεί η καλλιτεχνική ελευθερία και οι εκφραστικές καινοτομίες. Άλλοτε απόκοσμοι κι εφιαλτικοί ("The Current", "Meteor’s Reign"), άλλοτε up-tempo και χορευτικοί ("Third From The Sun"), άλλοτε ψυχεδελικά εκστατικοί ("The Silver Threshold", "Journey East"),  άλλοτε λυρικοί ως εκεί που δεν πάει ("All Are Welcome", "The Seventh Day", "Grace"), οι Hackedepicciotto μας παρουσίασαν τραγούδια από το σύνολο των δίσκων τους και, φυσικά, και από την καινούργια τους δουλειά, "The Silver Threshold".

Λουπάροντας συνεχώς μελωδίες, κι εναλλάσσοντας κάθε λογής όργανα αφού ο Hacke έκανε τους προγραμματισμούς ενώ, παράλληλα, έπαιζε μπάσο και κρουστά, και η De Picciotto έπαιζε βιολί, hurdy-gurdy, πνευστά και διάφορα άλλα παράξενα πράγματα, οι δυο τους κατάφεραν να μας παραδώσουν ένα απολύτως καθηλωτικό set που, παρά τους έντονους πειραματισμούς, θεωρώ πως ήταν ιδιαιτέρως προσβάσιμο ακόμη και για κάποιον που είδε φως και μπήκε χωρίς να γνωρίζει και ιδιαίτερα πράγματα για το τι  θα ακούσει. Τα φωνητικά τους, αν και δεν ήταν το βασικό συστατικό της συνταγής τους, συνδυάζονταν άψογα με τους δύο μουσικούς να ανταλλάσσουν ματιές και χαμόγελα επί σκηνής και τον κόσμο να επευφημεί και να χειροκροτεί δυνατά στο τέλος κάθε τραγουδιού.

Συγχρόνως, πίσω τους παρακολουθούσαμε πλάνα από θερμοσίφωνες (τι άλλο δηλαδή φανταζόσασταν;) καθώς και από το, κλειστό πλέον, αεροδρόμιο του Tempelhof στο οποίο το συγκρότημα έδωσε μια συναυλία τον Αύγουστο και με την ευκαιρία τράβηξε και μερικές φωτογραφίες που θεώρησαν πως ταιριάζουν με την μουσική τους. Εμφανώς ευδιάθετοι με μοναδική παράκληση να μην καπνίσει κανείς, οι Hackedepicciotto έδειξαν πως είναι δύο σπουδαίοι μουσικοί, ικανοί να παρασύρουν όσους τους δουν ζωντανά σε μια μοναδική οπτικοακουστική εμπειρία. Και παρόλο που δεν είμαι σίγουρος για το πόσο συχνά θα έβαζα ένα δίσκο τους να παίζει, μπορώ να πω με σιγουριά πως θα ξαναπήγαινα να τους δω live χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μετά το τέλος της συναυλίας ο Alexander Hacke κάθισε στη σκηνή, συνομίλησε με τον κόσμο, έβγαλε φωτογραφίες, υπέγραψε αυτόγραφα, και πούλησε και μερικά αντίτυπα του νέου τους δίσκου, αποδεικνύοντας πόσο απλοί και προσβάσιμοι μπορούν να είναι κάποιοι καλλιτέχνες παρά το τεράστιο στίγμα που έχουν αφήσει στη σύγχρονη μουσική. Όπως και να έχει, η συναυλία των Hackedepicciotto μπορεί να μην αποτέλεσε ένα event που να μάζεψε πλήθη όμως σίγουρα μάγεψε το κοινό που παρευρέθηκε. Μακάρι να τους ξαναδούμε με πολύ περισσότερο κόσμο από κάτω, όπως τους αξίζει. Και αν τελικά αυτό δεν συμβεί, θα έχουμε πάντα να θυμόμαστε αυτή την όμορφη νύχτα του Οκτώβρη.