Billy Woods, Dramachine, Black Athena (DJ set) @ An Club, 10/02/24

Διακόπτουμε τη ροή του κανονικού σας rock προγράμματος για να σας μεταφέρουμε στο βράδυ του Σαββάτου όταν ο Billy Woods, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους hip-hop καλλιτέχνες της Νέας Υόρκης, εμφανίστηκε στη σκηνή του An Club. Και μπορεί ο 45χρονος μουσικός να έβγαλε τον πρώτο του δίσκο το 1998, αλλά του πήρε περισσότερο από μία δεκαετία για να καταφέρει να γίνει περισσότερο γνωστός.

Σε αυτό συνετέλεσε η συνεργασία του με τον Elucid στο project των Armand Hammer αλλά και οι (δίκαιες) διθυραμβικές κριτικές όλων των άλμπουμ του την τελευταία δεκαετία. Φυσικά, παρόλο που σε καλλιτεχνικό επίπεδο είναι κοινώς αποδεκτό πως μιλάμε για μία από τις σημαντικότερες φωνές της hip-hop σκηνής, αυτό, λόγω ήχου ή πειραματισμών, δεν μεταφράζεται κι εμπορικά. Συνεπώς, παρόλο που ο Billy Woods θα μπορούσε - και θα έπρεπε - να γεμίζει στάδια, τελικά γέμισε το υπόγειο του An Club. Αλλά όταν λέμε το γέμισε, εννοούμε το γέμισε.

Τη βραδιά άνοιξε ο Κωστής Νικηφοράκης από τους Black Athena με δυνατές hip-hop επιλογές που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάναν Mobb Deep, Tha Alkaholiks, J Dilla, και λοιπούς διάσημους ή λιγότερο διάσημους δημιουργούς ενώ, γύρω στις 22:00, κάλεσε στη σκηνή τους Ένα Δύο και The Plug, οι οποίοι ζεστάναν επαρκώς το κοινό μέχρι οι Dramachine να πάρουν τις θέσεις τους στη σκηνή. [Α.Α.]

Η ανακοίνωση της παρουσίας του εγχώριου synth-punk σχήματος ως support act, ήταν ενδιαφέρουσα από αρκετές απόψεις. Οι Dramachine κλήθηκαν να καταφέρουν με τις μελαγχολικές μπασογραμμές, τα ιδιαίτερα φωνητικά και τα weird synthια τους να κερδίσουν ένα ετερόκλητο κοινό που δεν ήταν εξοικειωμένο με το background και το ύφος τους. Επί περίπου 35 λεπτά, η παρουσία της τριάδας στη σκηνή, η οποία είχε κάθε διάθεση να ξεσηκώσει το κοινό και να «προπαγανδίσει» τον ήχο της σε μια διαφορετική σκηνή, κάτι που εξέλαβα ως ένα προσωπικό τους στοίχημα, ήταν δυναμική. Τα όποια τεχνικά προβλήματα που στερούσαν τη δυναμική από τις κιθαριστικές συγχορδίες και συχνά από τις φωνητικές αρμονίες, σίγουρα αποτέλεσαν ανασταλτικό παράγοντα.

Το υλικό του εξαιρετικού "Συγκινησιακή Πανούκλα" έχει πολλές χάρες και κυρίως εξαιρετικά κομμάτια, ακόμη και αν αυτά δεν έλαμψαν υπό τις επικρατούσες συνθήκες. Η δυναμική τραγουδιών όπως το "Κλεμμένος Χρόνος", "Φεύγουμε Από Εδώ" με την καταλυτική συμβολή της Sci-Fi River που κέρδισε το κοινό με τις ρίμες της, και φυσικά του φινάλε με το "Δεν Έχει Μείνει Τίποτα", ξεχώρισε σχετικά, σε μια εμφάνιση που περιείχε τα ρίσκα, τις δυσκολίες και τα επιμέρους θετικά (αλλά και αρνητικά) της. Αναμενόμενα όμως, η πλειοψηφία του κοινού είχε έρθει για hip-hop, παρά τις όποιες πειραματικές συνιστώσες έκαναν τα act της ημέρας να επικοινωνούν μεταξύ τους αισθητικά. [Α.Ζ.]

Κάπου εδώ όμως, είχε έρθει η ώρα για τον headliner της βραδιάς. Ο Αμερικανός ράπερ ανέβηκε στη σκηνή γύρω στις 23:20 έχοντας μαζί του μόνο ένα laptop και, για περίπου μιάμιση ώρα, δεν σταμάτησε να μας χαρίζει τη μια μεγάλη στιγμή μετά την άλλη. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το φοβερό flow του και τον τρόπο που, με φοβερή άνεση, ανέβαζε και έριχνε τις εντάσεις δια της φωνής του, αλλά με την άνεση που έδειξε στο να γεμίσει τη σκηνή μόνος του και να μαγνητίσει το κοινό πάνω του, αναγκάζοντάς το να του παραδοθεί πλήρως.

Με όρεξη και κέφι, παρόλο που, όπως μας αποκάλυψε είχε άγχος καθώς ξέχασε το merch του στο ξενοδοχείο κι είχε στείλει κάποιον να το πάρει, ο Billy Woods απέδειξε πολλές φορές στη διάρκεια της βραδιάς πως, παρόλο που οι ήχοι, οι μουσικές, και τα beats που χρησιμοποιεί μοιάζουν αρκετά πειραματικά, στην ψυχή του αυτό που κάνει προσομοιάζει το παλιομοδίτικο και παραδοσιακό hip-hop, με την έννοια πως διατηρεί ακέραια όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που έχτισαν τον μύθο του είδους, πλάθοντας περίτεχνες ιστορίες που αναγκάζουν τον ακροατή να κρέμεται από τα χείλη του.

Πρώτη μεγάλη στιγμή της βραδιάς αναδείχθηκε το "Paraquat" με τον κόσμο να τραγουδά δυνατά μαζί με τον Woods, κάτι που επαναλήφθηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του set του. Φυσικά, ο σπουδαίος MC έκανε αναφορές στον Kenny Segal, στενό συνεργάτη του τα τελευταία χρόνια, και στον Elucid, που συμπληρώνει το ντουέτο των Armand Hammer, από τους οποίους, όπως ελπίζαμε, ακούσαμε και κάποια τραγούδια όπως το "Falling Out the Sky", το "The Eucharist", και το "Bitter Cassava".

Βέβαια, έχοντας πλούσια δισκογραφία και άλμπουμ που ήδη έχουν κερδίσει τον τίτλο των modern classics, ο Woods, μέσα σε μιάμιση ώρα, μας παρουσίασε μπόλικα κομμάτια εκ των οποίων αρκετά, για λόγους καλύτερης ροής της συναυλίας, τα έκοβε στη μέση ή τα μπέρδευε με άλλα, με αποτέλεσμα να καταστήσει αρκετά δύσκολη την αποστολή του να καταφέρουμε να καταγράψουμε με ακρίβεια το setlist. Πιστεύουμε όμως πως, σε γενικές γραμμές, τα καταφέραμε.

Το βέβαιο είναι πως, όσοι γεμίσαμε το An Club, το βράδυ του Σαββάτου ήμασταν τυχεροί καθώς είδαμε από κοντά έναν ζωντανό θρύλο της hip-hop σκηνής, ο οποίος κατέστησε σαφείς όλους τους λόγους για τους οποίους, στο σημερινό πλαίσιο, ο Woods ξεχωρίζει ως μια σπουδαία hip-hop φωνή. Και αυτό το κατάφερε χωρίς φλυαρίες ή άσκοπες macho καγκουριές, οι οποίες, παραδοσιακά, αποτελούν παθογένειες της σκηνής, αλλά με καλλιτεχνική συνέπεια, hip-hop ήθος, και με την σεμνότητα ενός μουσικού που, έχει κερδίσει τρομερή αναγνωρισιμότητα, αλλά, παράλληλα, συνειδητά ή όχι, είναι βέβαιο πως το "κρατάει αληθινό", παίζοντας σε μικρούς χώρους και μπροστά σε ανθρώπους που όντως αντιλαμβάνονται ή ενδιαφέρονται να αντιληφθούν αυτό που κάνει ως γνήσια τέχνη. Και αυτό τον τοποθετεί ένα τσικ ψηλότερα σε σχέση με πολλούς άλλους συναδέλφους του εκεί έξω. [Α.Α.]