Aura Noir, Abyssus @ Temple, 04/05/18

Η επιστροφή των Νορβηγών στη χώρα μας ευτυχώς κύλησε ομαλώς μιας και όταν έρχονται παίζεται 50 - 50 το αν θα γίνει η συναυλία ή όχι. Προφανώς και χωρίς ευθύνη του συγκροτήματος το 2011, ενώ είχαν έρθει Αθήνα, το live ακυρώθηκε λόγω απεργιών των μέσων μαζικής μεταφοράς, ενώ πέρυσι λόγω διοργανωτών η εμφάνιση τους δεν έλαβε ποτέ χώρα. Το Temple club όμως φαίνεται έκανε τα απαραίτητα ευχέλαια στο τραγοπόδαρο πλάσμα που κοσμεί το τελευταίο δίσκο τους και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Με ανυπομονησία λοιπόν και με το "Aura Noire" να διαολίζει τα αυτιά μας κατηφορίσαμε στο Γκάζι.

Σαν support οι Abyssus τα πήγαν περίφημα. Όσες φορές τους έχω δει τα δίνουν όλα, κοπανιούνται, ο τραγουδιστής ουρλιάζει και δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να απογοητευτεί. Το death metal τους έχει κυρίως στοιχεία από Asphyx, Obituary και στοχεύει με απλά και βαρβάτα riff να σε προσελκύσει. Και το κάνουν, η αλήθεια είναι. Οι λαρυγκισμοί του Κώστα Αναλυτή μου φέρνουν κάθε φορά τον Theo Loomans και στο πως γκάριζε μέσα στο "God Cries". Ένας δίσκος που μπορεί να είχε ψιλοαπογοητεύσει τους φίλους των Ολλανδών τότε, αλλά τα φωνητικά ήταν μαινόμενα. Πολλά mid-tempo των Abyssus πίνουν νερό και αίμα στα αντίστοιχα των Celtic Frost και ειδικά για live τσεκουρώνουν. Τα τραγούδια που ακούσαμε από το "Unleash The Storm", δύο αν δε κάνω λάθος ήταν πολύ καλά όπως και ένα καινούργιο. Με το καλό λοιπόν να βγει ο νέος δίσκος να δούμε αν θα είναι στα ίδια επίπεδα και γιατί όχι καλύτερο από το "Into The Abyss". Το "Sacrifice" τέλος είναι τραγουδάρα.

Στη συνέχεια η τριάδα των Aura Noir ανέβηκε στη σκηνή. Το trio format το λειτουργούσαν και στο παρελθόν όταν ο Aggressor έπαιζε drums. Το γεγονός ότι τότε εναλλάσσονταν ανάλογα με τα τραγούδια τους και αντίστοιχα τα τραγουδούσαν (όπως και στα άλμπουμ άλλωστε) τους έδινε μια ελευθερία στο playlist που έπαιζαν. Είχα μια φοβία μήπως και εστιαζόντουσαν περισσότερο σε κομμάτια του Carl Michael, η οποία αποδείχτηκε αληθής. Χαλάλι πάντως, διότι όπως και να χει με το που αρχίσανε τα όργανα του έδωσαν και κατάλαβε και οι τρεις τους.

Ο ήχος στην αρχή δεν ήταν και το καλύτερο, αλλά μετά έφτιαξε. Η ηχώ που έβγαινε από τα φωνητικά και των δύο (Aggressor και Apollyon σε τρία τραγούδια από τα drums) ήταν ταμάμ για το thrash τους. Είχε μια χροιά λες και άκουγες να σε φωνάζουν από τα βάθη της ερήμου. Έδωσαν βαρύτητα στο τελευταίο δίσκο παίζοντας από αυτόν τέσσερα τραγούδια στα οποία τα "Dark Lung Of The Storm" και "Shades Ablaze" ήταν αναμενόμενα. Δεν περίμενα τα "Demoniac Flow" (πολύ "Overkill" intro έτσι;) και το "Cold Bone Grasp", ειδικά το πρώτο μιας και νομίζω ότι υπάρχουν πιο δυνατές συνθέσεις μέσα στο "Aura Noire". Πάντως και αυτά αποδόθηκαν καλά, αν και η κιθάρα του Blasphemer δεν είχε πάντα διαύγεια και έτσι τα καινούργια κομμάτια δεν έγιναν πολύ αντιληπτά από το κοινό. Αυτό το θέμα με τη κιθάρα ήταν και το μοναδικό φάουλ στον ήχο.

Κόλαση κανονική έγινε με τα "Destructor" (άνετα θα έμπαινε σε δίσκο Inferno) και τα κλασσικά "Black Thrash Attack", "Deep Tracks Of Hell" όπως και o φόρος τιμής στην απόλυτη ασχήμια των πρώιμων Sodom "The One Who Smite" και "Snake". To headbanging του Blasphemer στο γρήγορο μέρος του "Hell's Fire" ήταν εντυπωσιακό μαζί και η απόδοση του Apollyon, ενώ κατάλαβα πόσο εθιστικά χορευτικό είναι το "The Stalker" το οποίο θα πρέπει να μη λείπει ποτέ από τη setlist τους.

Για φινάλε είχαμε το "Heaven's On Fire" των Venom (διασκευή που την κάνουν κατά καιρούς) με τον Aggressor να παίρνει κάτι απίθανα βλέμματα ειδικά προς τα πάνω αν και δεν νομίζω ότι πολλοί από το κοινό αντιλήφθην το τι τραγούδι έπαιζαν!. Σημεία των καιρών! Εν ολίγοις τούμπανο live, νομίζω ότι σχεδόν κανένας δε θα έμεινε ανικανοποίητος αν και η αλήθεια είναι ότι με λίγα παραπάνω κομμάτια θα πιάναμε τελειότητα, ειδικά του Apollyon. Προσωπικά θα ανέμενα και περισσότερο κόσμο μιας και μιλάμε για τις πιο σπουδαίες και σοβαρές thrash μπάντες αυτή τη στιγμή αλλά ας όψεται...

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά