Into Battle Festival Vol. IV - Day 2 (Wytch Hazel, Doomocracy, Mirror, Idmon's Aegis, Thelemite) @ Κύτταρο, 23/09/23

Έπειτα από τα φοβερά και τρομερά που έλαβαν χώρα την Παρασκευή, η δεύτερη μέρα του Into Battle Festival Vol. IV είχε δύσκολο ρόλο: να σταθεί τουλάχιστον επάξια δίπλα στην πρώτη, αν όχι να την ξεπεράσει. Για ακόμα μια φορά, οι πρωταγωνιστές που θα έκριναν το αποτέλεσμα, θα ήταν οι ίδιες μπάντες. 

Πρώτοι στην “αρένα” ρίχτηκαν οι Thelemite, κρατώντας ανά χείρας τον τρίτο τους δίσκο "Survival of the Fittest". Ξεκάθαρα τα πράγματα σχετικά με το είδος που παίζουν, μια ματιά στο εξώφυλλο τού εν λόγω δίσκου, αλλά και στο λογότυπό τους, φτάνει και περισσεύει. Μπήκαν με δύναμη και ορμή, η ενέργεια που βγάζουν δεν αμφισβητείται. Σε ένα υποτιθέμενο metal party θα είχαν σίγουρα θέση και άπαντες θα περνούσαν όμορφα, όμορφα και τούτη τη βραδιά. 

Κάπως έτσι κύλησε και το απόγευμα της 23ης Σεπτεμβρίου, κατά το οποίο παρέλασαν από μπροστά μας οι Judas Priest, Savatage, Ozzy και λοιποί της metal συνομοταξίας, με κάνα δυο απορίες να σχηματίζονται στον νου: Πόσο διαφέρουν από tribute μπάντες; Θα καταφέρουν / θέλουν να βγουν από τις σκιές των επιρροών τους; Γιατί η μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου υπήρξε στις διασκευές; Για την ιστορία, στο "Sirens" των Savatage και το "Thor (The Powerhead)" των Manowar. [Π.Ζ.]

Μα ποιοί είναι τέλος πάντων οι Idmon's Aegis; Ούτε είχαμε ιδέα, ούτε ρωτήσαμε να μάθουμε πριν την διεξαγωγή του φεστιβάλ. Αφενός υπάρχει εμπιστοσύνη, αφετέρου μας αρέσουν οι εκπλήξεις. Φυσικά δεν απογοητευτήκαμε, το αντίθετο μάλιστα καθώς αντικρύσαμε γνώριμα πρόσωπα. Οι Idmon's Aegis είναι λοιπόν μια νέα τετράδα, με τους γνώριμους Χρήστο Μόσαλο και Νίκο Βαρσάμη από τους τρομερούς Wrathblade στις τάξεις τους, και ετοιμάζονται για την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ. 

Δεν είναι έκπληξη ότι επιδίδονται σε αρχαϊκό, επικό heavy metal μεσσαίων ταχυτήτων, με πολλά παιξίματα στα τύμπανα από μια εξαιρετική ντραμίστρια, κιθάρες που εκ πρώτης άποψης φέρνουν αρκετά στους Warlord και τα χαρακτηριστικά, ψαλτικά φωνητικά του Βαρσάμη. Ειδικά όσοι αρέσκονται στους Wrathblade θα πρέπει να τους τσεκάρουν οπωσδήποτε, βλέποντας το επόμενο εγχώριο σχήμα που θα κάνει αίσθηση στον χώρο του underground επικού metal εντός κι εντός συνόρων.

Τους Κύπριους ουσιαστικά Mirror τους έχουμε απολαύσει τόσο στο προηγούμενο Into Battle Festival πριν τους Angel Witch, όσο και τον Ιούνιο του 2022, στην επαναφορά του Up The Hammers Festival. οπότε γνωρίζαμε πολύ καλά τί να περιμένουμε και καλυφθήκαμε σε απόλυτο βαθμό. Ο κόσμος μπορεί να ήταν σαφώς λιγότερος σε σχέση με το γεμάτο Κύτταρο της Παρασκευής, συνολικά όμως η προσέλευση υπήρξε σαφώς ικανοποιητική, με την πεντάδα από το νησί της Αφροδίτης να κερδίζει το αργυρό μετάλλιο της ημέρας στην αντίστοιχη κατηγορία. 

Σαρωτική παρουσία και σπουδαία μπάλα επι σκηνής, με σχεδόν ισομερή εκπροσώπηση των τριών άλμπουμ, "Mirror" (2015), "Pyramid Οf Terror" (2019) και "The Day Bastard Leaders Die", και ακριβώς το heavy metal που ταιριάζει στην περίσταση, συνετέλεσαν σε μια απόλυτα χορταστική εμφάνιση. Προσωπικό αγαπημένο πάντα το πιασάρικο "Running From Rhe Law", κερασάκι στη τούρτα η απόδοση του ανυπέρβλητου "Samarithan" των Candlemass και αποθέωση στον επίλογο, καθώς η μορφάρα που λέγεται Τζίμης Μαυρομάτης παρουσίαζε τη  μπάντα μετά μουσικής. Οbey the devil in the mirror!

Ο τρόπος που έκλεισαν οι Mirror το δικό τους σετ αποτέλεσε ιδανική σύνδεση με τα δύο επίσης νησιωτικά σχήματα που θα ακολουθούσαν, για διαφορετικούς λόγους. Η σύνδεση με τους Βρετανούς είναι προφανώς το στιχουργικό περιεχόμενο του "Samarithan", ενώ η σύνδεση με τους Doomocracy ή γκρουβάτη doomy σουηδίλα που εκγκαθίδρυσαν περήφανα οι Candlemass. Η αδιαίρετη πεντάδα από το Ηράκλειο απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι αποτελεί κορυφαία μπάντα της ελληνικής περιφέρειας που αξίζει να τη ζηλεύουν όχι μόνο η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, αλλά χωρίς δόση υπερβολής ο ντουνιάς ολόκληρος. 

Αδιανόητο δέσιμο, καταπληκτικός τραγουδιστής, πολλές απίστευτες σολάρες επιπέδου John Perez και Lars Johansson, τραγουδάρες που αποτελούν την πεμπτουσία του epic, του doom, του power και του ορθόδοξου progressive, όπως τα γνωρίσαμε από τους πρωτομάστορες, εντός κλίματος εποχής με χαρακτήρα διαχρονικό. To σετ βασίστηκε σχεδόν αμανενόμενα κατά το ήμισι στο περσινό τρίτο άλμπουμ "Unorthodox", κύλησε σαν γάργαρο νερό χωρίς καμία αδύναμη στιγμή και θεωρώ ότι άφησε μόνο θετικές εντυπώσεις. Σε έναν δίκαιο κόσμο, οι Doomocracy θα άξιζαν να παίζουν σε μεγάλους χώρους εντός και εκτός Ελλάδος. Για την ώρα, ή μάλλον τους επόμενους μήνες, μία καλή γεύση θα πάρουν οι φίλοι μας σε Παρίσι, Lille, Würzburg και Goleniow. [Θ.Ξ.]

Τους Βρετανούς Wytch Hazel τους περίμενα με ανυπομονησία, καθώς τους παρακολουθώ από τα πρώτα τους βήματα, που έγιναν άλμα με το "III: Pentecost" και εδραίωση με το φετινό "IV: Sacrament". Ίσως και να άξιζε η αναμονή που δεν τους είδαμε νωρίτερα, αλλά τώρα που βρίσκονται στα ντουζένια τους. Αν και δε συνδέθηκα παρά ελάχιστες στιγμές με τη θεματική των στίχων τους, εντούτοις, η μουσική τους προσφορά φέρει όλα εκείνα τα ποιοτικά και έντονα χαρακτηριστικά τού hard rock / heavy metal, ώστε να ξεπεραστεί αυτή η “αδυναμία” και να θεωρείται εδώ και καιρό αγαπημένη μπάντα. Μάλλον με έχει κερδίσει η ειλικρίνεια τού Colin Hendra σχετικά με τις προθέσεις του, το γεγονός ότι τα όσα τραγουδά σχετίζονται με προσωπικά βιώματα, όπως και το γεγονός ότι ουδέποτε αισθάνθηκα να κάνει κατήχηση. 

Η ώρα όμως που άπαντα κρίνονται στο σανίδι είχε φτάσει, οι τέσσερις λευκοντυμένοι Βρετανοί στάθηκαν απέναντι σε ένα κατά βάση μαύρο χρωματικά κοινό, δημιουργώντας μια εξαιρετική αντίθεση, και το "Fires Control" αποτέλεσε την έναρξη μιας άψογα σχεδιασμένης και άλλο τόσο εκτελεσμένης ζωντανής εμφάνισης. Το μάτι έπεσε άμεσα στα φύλλα που κοσμούσαν τo headstock στη κιθάρα του Alex Haslam, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι η τετράδα μόλις είχε αφιχθεί από το δάσος του Sherwood. Ή ότι μόλις εμείς είχαμε μεταφερθεί εκεί. Το κοινό, πλέον αρκετό, συμμετείχε εξαρχής. Λες και είχε άλλη επιλογή, όταν κατά σειρά ακούστηκαν τα "I Am Redeemed", "Still We Fight", "Archangel" και "Dry Bones". 

Οι σταυροί που φορούσαν και οι τέσσερις πάλλονταν, πήγαιναν πέρα δώθε και πάνω κάτω, τόσο κινητικοί υπήρξαν, εκτελώντας τη λιτή αλλά τέλεια δοσμένη “χορογραφία” τους. Ήταν φανερό ότι η μπάντα είναι δεμένη και αρκετά προβαρισμένη, ούσα ταυτόχρονα εντός του heavy metal συναυλιακού πλαισίου. Το καθάριο βλέμμα τού αρχηγού τους, μαρτυρούσε την ατόφια χαρά του, παρομοίως και τα πολλά χαμόγελα που μοίρασε ολούθε και πανταχόθεν ο έτερος κιθαρίστας. Πιο συγκρατημένος και προσηλωμένος στα καθήκοντά του στο μπάσο ο Andy Shackleton, με το ευγενικό παρουσιαστικό του (ταιριαστό με το κρασί που έπινε) να μην προδίδει επ' ουδενί το anti-religion black metal παρελθόν του.

Ξεδίπλωσαν άκοπα όλες τις χάρες τους, οι περισσότερες συνθέσεις τους βαράνε αλύπητα στο NWOBHM θυμικό μας, έχοντας ως συντροφιά μια folk αύρα βρετανικού τύπου, που στα μέρη μας εκτιμάται ιδιαίτερα. Είτε με τις Thin Lizzy, είτε με τις (λιγότερο εμφανείς) Skyclad επιρροές τους. Τιμήθηκε δεόντως το προαναφερθέν τρίτο τους άλμπουμ, με το "Spirit And Fire" να δημιουργεί έναν αναμενόμενο χαμούλη, προφανώς και το πιο πρόσφατό τους, γενικά κάλυψαν ολόκληρη τη δισκογραφία τους, φανερώνοντας με αυτόν τον τρόπο την ποιοτική συνέπεια των συνθέσεών τους. Προσωπικά εξεπλάγην ευχάριστα που έκλεισαν με τραγούδια από τις πρώτες τους μέρες, όπως και με την παρουσία του αδικημένου, όπως το προλόγισε και ο Colin Hendra, "Ancient Of Days".

Η πρώτη τους φορά στα μέρη μας υπήρξε καθηλωτική, τόσο λόγω της αδημονίας του γράφοντος, όσο και καθ’ αυτής της απόδοσής τους. Συνδυάζουν μαεστρικά hard rock και heavy metal, με τις περισσότερες εκ των συνθέσεών τους να λογίζονταν ως hit σε κάποιο άλλο σύμπαν, στο οποίο βρισκόμαστε κάποιοι εξ υμών. Εύχομαι και ελπίζω να μας επισκεφθούν πολλές φορές ακόμα, ίσως στις 23 Σεπτέμβρη να έγινε η αρχή για τη δημιουργία μιας έντονης και γεμάτης πάθους σχέσης. [Π.Ζ.]