Aura Noir

Aura Noire

Indie Recordings (2018)
Από τον Γιάννη Δούκα, 04/05/2018
They don't oppose evil, they are
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αυτό το περίεργο δαιμονικό πλάσμα στο εξώφυλλο αν μη τι άλλο δείχνει και πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα στο "Aura Noire". Μακριά από γαλλικούς ευπρεπισμούς ο δίσκος είναι άσχημος, κακός, δυσαρμονικός και σε φτύνει στα μούτρα. Τα επίθετα που χρησιμοποιήθηκαν όμως μπορεί να έχουν μια αρνητική σημαντική για τη γλώσσα μας αλλά εδώ έχουν θετικό πρόσημο αφού μιλάμε για έναν κατά βάση thrash δίσκο. Από ένα συγκρότημα το οποίο είναι ουσιαστικά από τα πιο καλά πράγματα που έβγαλε η Νορβηγία μετά το μπαμ του black metal.

Χωρίς να μπούμε σε διηγήσεις και διαδρομές του παρελθόντος, ας μας συγχωρήσουν και πιο νέοι μη γνώστες των Νορβηγών, και για να το πούμε όσο πιο ωμά και ξάστερα γίνεται, το "Aura Noire" είναι ήδη από τα top της χρονιάς. Απλά θερίζει, βατεύει και δέρνει. Αφού λοιπόν φύγουμε από αυτό το καλλιτεχνικό εισαγωγικό ιντερλούδιο ας πάμε να δούμε λίγο πιο ενδελεχώς το δίσκο.

Ήχος. Το συγκρότημα επιλέγει να ηχογραφήσει μια κιθάρα, Αυτό σημαίνει ότι όταν σολάρει ο Blasphemer από πίσω ακούγονται μόνο μπάσο και τύμπανα. Σαν τα live δηλαδή. Αυτό βγάζει μια άλλη δυναμική και ταυτόχρονα το ευδιάκριτο των οργάνων σε συνεπαίρνει. Το αποτέλεσμα είναι ωμό, ξεκάθαρο και πολύ καλό. Τα drums ακούγονται σαν drums, το hi - hat τσιτσιρίζει (!) όπως πρέπει και σε συνδυασμό με τα γρυλίσματα των Apollyon και Aggressor το αποτέλεσμα είναι δυναμίτης. Οι φωνές βγαίνουν φυσικές, έχουν βέβαια και τα προσόντα, ειδικά ο Apollyon δε παίζεται διαχρονικά.

Συνθέσεις. Στην πλειοψηφία φαίνεται να έχει μπει περισσότερο το χέρι του Aggressor. Οι κλασσικές δυσαρμονίες γνωστές και σήμα κατατεθέν του από το '94. Παρεμπιπτόντως θα σας έρθουν και στο μυαλό πολλές φορές οι Virus, βέβαια εδώ σε μια πιο βάρβαρη μορφή. Ο καλπασμός των riff σε συνεπαίρνει πραγματικά, το μόνο που θες είναι να κοπανιέσαι τίποτε άλλο. Κατά τ' άλλα Voivod (οι τρεις πρώτοι δίσκοι), Kreator (δύο πρώτοι) Sodom (πριν την πρώτη έλευση του Blackfire) και Venom είναι η βάση που χτίζεται διαχρονικά αλλά και εδώ η μουσική των Aura Noir.

Κιθαριστικά σόλο. Μάγκες και μάγκισες όλοι γνωρίζουμε ότι ο Blasphemer είναι περίπτωση. Κάτι έχει το χέρι του ανθρώπου αυτού και βγάζει μια ιδιαιτερότητα μοναδική. Εδώ αυτό που κάνει εντύπωση, όπως άλλωστε και στο "Hades Rise" είναι το απίστευτο ταλέντο του να παίζει κάτι τόσο σύντομο και τόσο καλό ταυτόχρονα. Δεν φλυαρεί, νοιώθεις ότι δεν ταλαιπωρεί τη κιθάρα του αλλά μετά έχεις πάθει τέτοια εμμονή με τα γεμίσματά του και τα solo που κολλάς. Ο άνθρωπος είναι τεχνίτης αλλά νοιώθει κιόλας. Βάλτε το "Mordant Wind" και τα ξαναλέμε. Και μετά σου λένε για guitar hero και αρλούμπες. Μια κλανιά του Νορβηγού δεν τη γράφουν οι άλλοι ούτε στα όνειρά τους.

Αισθητική. Το άλμπουμ και τα τραγούδια του είναι κακά ψυχρά κι ανάποδα. Δεν είναι το thrash που κάνω χαβαλέ και διαμαρτύρομαι για το λιώσιμο των πάγων. Εδώ τα δαιμόνια κάνουν πάρτη, η ασχήμια και η βάσανος των αρμονιών βασιλεύουν. Κοντά στους δίσκους της δεκαετίας του '80 που προαναφέραμε, σίγουρα κοιτώντας τους με δέος και αντλώντας δυναμική αλλά και με πολύ έμπνευση και χαρακτήρα. Οι Aura Noir είναι μοναδικοί και τούτο το έκτο lp το δείχνει πάλι ξεκάθαρα.

Αποτέλεσμα. Ο δίσκος είναι σίγουρα καλύτερος από το "Out To Die", δείχνει ότι έχει πιο πολύ ψωμί μέσα του για να κρατήσει στο χρόνο. Σε σύγκριση με τα προηγούμενα του παρελθόντος είναι νωρίς να αποφανθούμε. Πάντως αν θέλετε thrash με κανονική και όχι πλαστική ακουστική και αισθητική η ενασχόλησή σας με το "Aura Noire" μοιάζει μονόδρομος. Αλμπουμάρα απλά.

  • SHARE
  • TWEET