Alter Bridge, Halestorm, Mammoth WVH @ Dom Sportova, Zagreb, 26/11/22

Μερικές φορές αξίζει να δίνουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας κι ακόμα περισσότερο αξίζει να (προσπαθούμε να) τις τηρούμε. Κάπως έτσι υποσχέθηκα στον εαυτό μου, κάπου το 2010, να βλέπω ζωντανά τους Alter Bridge κάθε φορά που θα έρχονταν σε απόσταση βολής (δηλαδή στην Ευρώπη). Ήταν μετά την κυκλοφορία του τρίτου τους άλμπουμ, του "ABIII" το οποίο - μετά το δέσιμο που είχε αναπτυχθεί με τα δυο πρώτα άλμπουμ και ειδικά με το "Blackbird" - ήρθε να καθιερώσει τους Alter Bridge ως μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες. Ένα δέσιμο ενισχύθηκε πολύ-πολύ περισσότερο με τον καιρό ως και σήμερα. Αναγνωρίζοντας ότι δεν υπήρχαν πολλές πιθανότητες να τους δούμε στα μέρη μας, είχα την τύχη να τηρήσω αυτήν την υπόσχεση, φτάνοντας αισίως στην ένατη φορά που θα τους έβλεπα ζωντανά. Αυτήν τη φορά υπό κάπως διαφορετικές συνθήκες, σε σχέση με προηγούμενες φορές.

Η πρώτη βασική συνθήκη έχει να κάνει με την παρέα με την οποία θα μοιραστείς την εμπειρία, κι ευτυχώς σε αυτό εδώ το μέσο οι διαχρονικές φιλίες που ξεκίνησαν κάποτε με αφορμή τη μουσική, μπορεί να έχουν αναχθεί πέραν αυτής, αλλά συνεχίζουν να περιφέρονται και γύρω από αυτή. Έτσι, βρήκα συνοδοιπόρους τους Διόσκουρους Κωστή Αγραφιώτη και Γιάννη Κοτζιά, όπου ειδικά με τον πρώτο, έχουμε βρεθεί παρέα σε τρεις βραδιές που κατέληξαν σε επίσημες ζωντανές κυκλοφορίες των Alter Bridge: στη Wembley Arena, στο 02 και στο Royal Albert Hall. Οπότε, η ιδανική παρέα ήταν εκεί.

Η δεύτερη συνθήκη ήταν να συνδυάσουμε την εξόρμηση σε ένα νέο μέρος, το οποίο θα μας βόλευε ημερομηνιακά και κατά προτίμηση θέλαμε να αποφύγουμε τις πιο μεγάλες αρένες, επιλέγοντας ένα πιο intimate (για τα δεδομένα της μπάντας) show. Το γεγονός ότι η πρώτη εμφάνιση των Alter Bridge στο Ζάγκρεμπ έπεφτε Σάββατο αποτέλεσε το δέλεαρ στο οποίο τελικά δεν αντισταθήκαμε και εν τέλει δικαιωθήκαμε για την επιλογή μας.

Η τρίτη είχε να κάνει με το νέο άλμπουμ των Alter Bridge, το "Pawns & Kings", το οποίο ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τον ενθουσιασμό μας, καθότι συμφωνούσαμε όλοι πως πρόκειται για μια καταπληκτική δουλειά, σίγουρα ανάμεσα στις καλύτερες της τρέχουσας χρονιάς. Το γεγονός ότι περιλαμβάνει τραγούδια που να θέλουμε να τα ακούσουμε ζωντανά, δίπλα στα (πολλά πλέον) κλασσικά τραγούδια που έχουν στο ρεπερτόριό τους, έκανε ακόμα πιο εύκολη την απόφασή μας.

Πριν περάσω στα της συναυλίας, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με δυο γενικότερα λόγια για το Ζάγκρεμπ, καθότι εξελίσσεται σε πολύ θελκτικό συναυλιακό/τουριστικό προορισμό. Δεδομένου ότι οι (απευθείας) πτήσεις βολεύουν στον προγραμματισμό, πρόκειται για ένα αρκετά ξεκούραστο ταξίδι, ενώ η πόλη πέραν από πολύ όμορφη, έχει αποστάσεις που σχεδόν όλες περπατιούνται. Το κέντρο της είναι όμορφο, το φαγητό αρκετά καλό και αναλογικά το κόστος παραμένει χαμηλό (ακόμα τουλάχιστον), με ενδεικτικό παράδειγμα το εισιτήριο της συναυλίας, το οποίο ήταν στα 30 ευρώ, αρκετά χαμηλότερο από το αντίτιμο των υπόλοιπων στάσεων της περιοδείας.

Επίσης, πρόκειται για ένα μέρος που μπαίνει όλο και πιο δυνατά στον συναυλιακό χάρτη, με κοινό που δείχνει διψασμένο να στηρίξει rock/metal συναυλίες και ονόματα σαν τους Alter Bridge. Για να το θέσουμε με ένα κατ’ αναλογία παράδειγμα, μιλάμε για μια πόλη με πληθυσμό λίγο μεγαλύτερο της Θεσσαλονίκης και η συναυλία είχε κάπου 3-4 χιλιάδες κόσμου. Προσέλευση που θα φάνταζε αρκετά αισιόδοξη για δεδομένα Αθήνας και εκτός πραγματικότητας για τη συμπρωτεύουσα.

Όσον αφορά στο event, για να καλυφθούν οι ανάγκες του είχε διαμορφωθεί σε συναυλιακό χώρο η κλειστή σάλα (μάλλον μπάσκετ αν κρίνω από τους ηλεκτρονικούς πίνακες) του αθλητικού κέντρου Dom Sportova, θυμίζοντας μοη εποχές που γίνονταν συναυλίες στο κλειστό του Σπόρτινγκ, με το κοινό μοιρασμένο στην αρένα και στις κερκίδες. Το ότι δεν πρόκειται για αμιγώς συναυλιακό venue δημιουργεί κάποια θέματά του όπως πχ στο ότι δεν τοποθετήθηκαν ποτέ τα video wall της περιοδείας των Alter Bridge, ενώ κυρίως υπήρχε ένα θέμα διαχείρισης της ακουστικής του χώρου, στο οποίο θα αναφερθώ παρακάτω περισσότερο. Κατά τα λοιπά ήταν μια χαρά λειτουργικό. Θα σταθώ μόνο σε δυο πράγματα που μου έκαναν εντύπωση:

Α. Υπήρχε πολύς κόσμος που ακόμα άναβε αναπτήρα κι όχι κινητό, θυμίζοντας παλιές εποχές!

&

Β. Υπήρχαν πλανόδιοι πωλητές μπύρας που περιφερόντουσαν ανάμεσα στο κοινό (ως και τις πρώτες σειρές), ακόμα και κατά τη διάρκεια της συναυλίας! Και στις εξέδρες ο κόσμος συνδύαζε τις μπύρες με ποπ-κορν, ενδεικτικό του πως αντιμετωπίζουν εκεί τις συναυλίες!

Πάμε, όμως, και στο κυρίως πιάτο, ήτοι στα όσα είδαμε κι ακούσαμε από τις τρεις μπάντες επί σκηνής.

Mammoth WVH

Ο Wolfgang Van Halen, ο μονάκριβος υιός του μεγάλου Eddie Van Halen, έχει απασχολήσει αρκετά τα τελευταία χρόνια τον μουσικό τύπο, όντας διάδοχος της κληρονομιάς (και μουσικής) του πατέρα του. Αν αναζητήσετε κάποια στοιχεία γύρω από το πρόσωπό του θα βρείτε πολλούς καταξιωμένους μουσικούς να μιλάνε με θαυμασμό για το ταλέντο του (πρόσφατα έκλεισε και κάποια στόματα αμφισβητιών), ενώ οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε το καλό γούστο στη μουσική, αφού θαυμάζει τους Karnivool και τους Porcupine Tree, ενώ αγαπάει το μοντέρνο heavy rock, κάτι που τον έκανε πριν κάποια χρόνια να ενταχθεί στο προσωπικό σχήμα του Mark Tremonti. Η φιλία μεταξύ των δυο καλά κρατεί, ενώ πλέον μοιράζονται και τον Elvis Baskette ως παραγωγό και βάσει όλων των παραπάνω δεν αποτελεί έκπληξη το ότι ανοίγει αυτήν την περιοδεία με το προσωπικό του σχήμα, τους Mammoth WVH.

Ακριβείς στην ώρα τους (19:40) ο Wolfgang και η παρέα του ανέβηκαν στη σκηνή για να αποδώσουν τραγούδια από το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ της μπάντας τους. Για ένα-δυο τραγούδια ο ήχος είχε θεματάκια μέχρι να ισορροπήσει, αλλά σε γενικές γραμμές κινήθηκε σε ικανοποιητικά ως πολύ καλά επίπεδα, με ειδική αναφορά να αξίζει να γίνει στα πολύ σωστά δεύτερα φωνητικά από τον Jon Jourdan. Και μπορεί να μην εξεπλάγην όταν είδα τον Garrett Whitlock (πρώην Tremonti) στα drums, αλλά δεν περίμενα να δω τον Frank Sidoris (Slash) στις κιθάρες. Τελικά, οι Alter Bridge έχουν αρχίσει να χτίζουν μια διευρυμένη οικογένεια γύρω τους...

Μουσικά, το μοντέρνο hard rock τους ήταν ταιριαστό με το όλο ύφος της βραδιάς, θυμίζοντας σε αρκετά σημεία μια πιο βαριά αλλά και νεανική έκδοση των Foo Fighters, ενώ το set ήταν σωστά στημένο γύρω από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ τους. Το μελωδικό "Mammoth" ήταν όμορφο για ξεκίνημα, το "Mr. Ed" και το "Don’t Back Down" είχαν τον απαραίτητο δυναμισμό, αλλά οι καλύτερες στιγμές ήταν το "Epiphany" και το "Distance" που ο Wolfgang ανέφερε ότι ήταν και το αγαπημένο του πατέρα του.

Θα χαρακτήριζα συνολικά την εμφάνισή τους, αξιοπρεπή και εντός των στάνταρ που απαιτούσε η περίσταση της περιοδείας. Ο μικρός Van Halen έχει μια καλοστημένη μπάντα και αναμένουμε σύντομα την ολοκληρωμένη (υπό την επιμέλεια του Baskette) δεύτερη δουλειά των Mammoth WVH, για να δούμε αν θα κάνουν το απαραίτητο επόμενο βήμα.

Halestorm

Αφού ο dj του venue προσπάθησε να μας κάψει λίγο το μυαλό, βάζοντας σερί να ακούσουμε το "Come Together" των The Beatles, το "Night Prowler" των AC/DC και το "South Of Heaven" των Slayer, περιμένοντας τους Halestorm, είχα την αίσθηση πως η Lzzy Hale και η παρέα της είχαν ακόμα κάποιες απαντήσεις να δώσουν με αυτή τους την εμφάνιση. Μπορεί το φετινό "Back From The Dead" να αποτέλεσε μια δυναμική δισκογραφική επιστροφή, μετά από δυο μάλλον αμφιλεγόμενες κυκλοφορίες, αλλά έπρεπε να δείξουν ότι είναι ξανά η μπάντα με την ορμή των δυο πρώτων άλμπουμ και επί σκηνής! Και διάολε τα κατάφεραν περίφημα.

Και πως να μην τα καταφέρουν όταν ξεκινάνε το σόου τους με τη Lzzy να μπαίνει a capella με το εντυπωσιακό "The Steeple" και να καθηλώνει μονομιάς με την ερμηνευτική δύναμη που έχει η φωνή της. Για μια ακόμα φορά, ο ήχος στο ξεκίνημα - και ειδικά οι κιθάρες - δεν ήταν καθόλου καλός, αλλά και πάλι έφτιαξε μετά από δυο κομμάτια. Βέβαια, όταν τα δυο αυτά κομμάτια είναι το "The Steeple" και το "Love Bites (But So Do I)" καλό θα ήταν να είναι εξαρχής ιδανικός...

Με τον ήχο να φτιάχνει, με τη Lzzy να έχει μεγάλα κέφια, τον μικρό αδερφό της Arejay Hale να παραμένει παλαβός τύπος αλλά και εντυπωσιακός drummer και τον Joe Hottinger να έχει βελτιωθεί ΠΟΛΥ στα lead μέρη του, οι Halestorm έμοιαζαν πιο καλοκουρδισμένοι και ήταν πιο εντυπωσιακοί από όλες τις φορές που τους έχω δει.

Τα δύο καλύτερα τραγούδια του ντεμπούτου άλμπουμ τους ("I Get Off" και "Familiar Taste Of Poison") διανθισμένα με πιο εκτενή lead μέρη ήταν εξαιρετικά και το φινάλε με τα "Freak Like Me" και "I Miss The Misery" από το "The Strange Case Of…" ήταν ιδανικό. Τα δε τραγούδια από τη φετινή δουλειά τους φάνηκαν να έχουν τη δυναμική να σταθούν δίπλα στις μεγάλες επιτυχίες τους. Ακόμα και το drum solo του Arejay ήταν απολύτως διασκεδαστικό.

Αλλά, ό,τι και να λέμε, το αστέρι είναι η Lzzy, η οποία βγάζει τα σωθικά της με τις ερμηνείες και την ενέργειά της, μοιάζοντας να ζει κάθε στιγμή επί σκηνής στο μάξιμουμ. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πως της μένει φωνή για την επόμενη στάση της περιοδείας και στα δικά μου μάτια είναι μάλλον η καλύτερη τραγουδίστρια στον ευρύτερο hard rock χώρο εκεί έξω.

Το στοίχημα εκ μέρους των Halestorm κερδήθηκε ξεκάθαρα με την εμφάνισή τους και φρονώ πως βρίσκονται σε ένα καλό φεγγάρι. Μήπως να επιχειρούσε κάποιος promoter να τους φέρει στα μέρη μας, έστω και σαν μέρος ενός καλοκαιρινού φεστιβάλ; Λέω εγώ τώρα…

Alter Bridge

Όχι πως έχω πρόθεση να κάνω υποδείξεις ή τέτοιου είδους προτάσεις, αλλά αυτό το θέμα περί εμφανίσεως στη χώρα μας ήταν κάτι που συζήτησα αρκετά και με τον Mark Tremonti νωρίτερα μέσα στην ημέρα, καθώς είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω από κοντά και να πούμε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα, για τα οποία θα διαβάσετε σύντομα.

Ούτε πιστεύω ότι θα εκπλαγεί κανείς με το συμπέρασμα που προέκυψε εκ νέου πως είναι κρίμα το ότι ούτε έχουμε δει, ούτε υπάρχει σαφής ένδειξη ότι θα δούμε σύντομα τους Alter Bridge και στα δικά μας μέρη. Ένα συμπέρασμα που προκύπτει από την πεποίθηση που βγάζει η παρέα των Myles Kennedy, Mark Tremonti, Scott Philips και Brian Marshall πως είναι οι καλύτεροι - ή έστω εκ των καλύτερων - στη μουσική που πρεσβεύουν. Ναι, και επί σκηνής.

Θα ξεκινήσω, όμως, με το ένα και μοναδικό - αλλά όχι τόσο αμελητέο στην οικονομία του συνολικού live - αρνητικό, το οποίο ίσως μπορούν να μαντέψουν όσοι έχουν διαβάσει τις παραπάνω γραμμές, καθώς αποτελεί κοινό στοιχείο μεταξύ των δυο support σχημάτων: ο ήχος στα τρία πρώτα τραγούδια δεν ήταν καλός. Καθότι σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, η πιο πιθανή ερμηνεία που μπορώ να δώσω είναι πως αυτό οφείλεται στη δυσκολία διαχείρισης της ακουστικής ενός κλειστού γηπέδου μπάσκετ κι όχι ενός αμιγώς μουσικού venue. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, πάντως, δεν αλλάζει κάτι για τον οπαδό, ο οποίος βλέπει την ευχαρίστηση του να ακούει τραγούδια σαν το "Ghost Of Days Gone By" ή του "Addicted To Pain" να μετριάζεται λόγω του ήχου.

Κάπου εδώ σταματάει οτιδήποτε μπορεί να έχει αρνητική χροιά, μιας κι από το επιβλητικό "This Is War" - το εναρκτήριο τραγούδι του πιο πρόσφατού άλμπουμ της μπάντας "Pawns & Kings" και τέταρτο κατά σειρά στο σετ της βραδιάς - κι έπειτα, οι Alter Bridge προσέφεραν μια σειρά από σπουδαίες συναυλιακές στιγμές. Όπως ακριβώς αναμενόταν δηλαδή.

Το αναλλοίωτο lineup ακούγεται όλο και πιο δεμένο, με τους Marshall και Phillips να συνθέτουν μια αλάνθαστη, ρυθμική ραχοκοκαλιά και να παρέχουν την απαραίτητη σιγουριά ώστε το σόου να χτιστεί πάνω στο άστρο των Kennedy και Tremonti. Οι δυο τους προσφέρουν την πολυτέλεια να διαθέτουν οι Alter Bridge, όχι μόνο δυο σπουδαίους lead κιθαρίστες, αλλά και δυο εξαιρετικούς lead τραγουδιστές, διευρύνοντας το ηχητικό πεδίο και τις επιλογές που έχουν ως μπάντα. Αυτό είναι κάτι που το διασκεδάζουν και το εκμεταλλεύονται, για αυτό άλλωστε βλέπεις ότι ο Kennedy απολαμβάνει να αφήνει τον ρόλο του τραγουδιστή στον Tremonti στο "Burn It Down" και πως ο Tremonti με τη σειρά του δίνει χώρο να αυτοσχεδιάσει με ένα εκτεταμένο σόλο. Ταυτόχρονα, μπορείς να απολαύσεις το ακουστικό ντουέτο τους στο τόσο συναισθηματικά φορτισμένο "In Loving Memory" και να αντιληφθείς τη χημεία που έχουν αναπτύξει μεταξύ τους.

Κυρίως, όμως, οι Atler Bridge έχουν τα τραγούδια για να γεμίσουν μια συναυλιακή βραδιά. Όχι απαραίτητα αυτά που γίνονται μεγάλα hits, αλλά τραγούδια που οι μελωδίες, η ερμηνεία, οι στίχοι και το πνεύμα τους τα καθιστούν αειθαλή και αγαπημένα. Όπως το "Before Tomorrow Comes" ή το "Rise Today", αμφότερα προερχόμενα από ένα άλμπουμ τόσο ξεχωριστό όσο το "Blackbird". Εν τω μεταξύ, σκεφτόμουν πως ο στίχος «Was the enemy just your brother all along?» ίσως να είχε κάτι περισσότερο να πει σε ανθρώπους με σχετικά νωπές τις μνήμες ενός πολέμου…

Παράλληλα, οι Alter Bridge έχουν εκείνου του είδους τα τραγούδια που είναι ικανά να ανεβάζουν την ένταση και τους παλμούς του κοινού. Όπως τα "Wouldn’t You Rather" και "Isolation" που παίχθηκαν ενωμένα σαν ένα, τα οποία ακούγονται ακόμα καλύτερα ζωντανά και καταλαβαίνεις γιατί αποτέλεσαν τα βασικά singles των άλμπουμ στα οποία εμπεριέχονται, προξενώντας έναν μικρό χαμό στο (όπως προαναφέρθηκε πεινασμένο για live) Κροατικό κοινό. Κι αφού μιλάμε για δυναμισμό και χαμό, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε ξεχωριστά στο "Metalingus", που αποτελεί μια κατηγορία από μόνο του σε αυτόν τον τομέα, σε κάθε εμφάνιση των Alter Bridge.

Υπάρχει, όμως, και το πιο επικό στοιχείο στη μουσική των Alter Bridge που είναι πολύ σημαντικό και το οποίο αντιπροσωπεύτηκε τόσο από το ομότιτλο "Pawns & Kings", όσο και στο encore από το "Cry Of Achilles". Το πρώτο δικαίως έχει πάρει ήδη φανέλα βασικού στο σπίτι του και δύσκολα θα βγει από τα μελλοντικά set της μπάντας, ενώ το δεύτερο είναι πρακτικά αδύνατο να μην αποτελεί ένα highlight από μόνο του.

Κατά την προσωπική μου άποψη, όμως, είναι εκείνες οι φορτισμένες συναισθηματικά συνθέσεις που είναι ακόμα περισσότερο απολαυστικές και καθιστούν τους Alter Bridge μοναδικούς σε αυτό που κάνουν. Αναφέρομαι αρχικά στο υπέροχο και προσωπικά αγαπημένο "Broken Wings", αλλά κυρίως στο ένα και μοναδικό, το πάντα καλύτερο τραγούδι κάθε εμφάνισης της μπάντας, το "Blackbird". Μια σύνθεση που από μόνη της αλλάζει το επίπεδο σε κάθε live τους. Αλλά, εδώ που τα λέμε, άλλαξε ολόκληρο το ρου της ιστορίας της μπάντας...

Και, βέβαια, πάντα θα υπάρχει για φινάλε το μεγάλο sing along του "Open Your Eyes" που συντελεί ώστε να κλείνει κάθε συναυλία των Alter Bridge σε κλίμα ευφορίας για το κοινό. Ένα κοινό που μετά από εκατό ακριβώς λεπτά έδειχνε απόλυτα ικανοποιημένο, αλλά έχω την αίσθηση πως θα ήθελε/άντεχε ένα-δυο τραγούδια ακόμα. Ίσως γινόμαστε πλεονέκτες, αλλά ο αριθμός των σπουδαίων κομματιών που έχουν πλέον οι Αμερικανοί μιλάει από μόνος του.

Ο Myles Kennedy είναι εμφανές ότι αποφεύγει κάποια ψηλά σημεία, κυρίως από τα τραγούδια του πρώτου άλμπουμ, αλλά την ίδια στιγμή διατηρεί τη φωνή του σε άψογη κατάσταση, οι ερμηνείες του είναι εντυπωσιακές στην πλειονότητά τους και φυσικά δεν χρειάζεται (και δεν θα ανεχόταν) καμία εξωγενή βοήθειας. Ταυτόχρονα, είναι εντυπωσιακός στα (lead) κιθαριστικά του καθήκοντα και με τον (εκ των guitar hero της γενιάς του) Mark Tremonti διασφαλίζουν πως το ακροατήριο θα ευχαριστηθεί κιθάρες παρακολουθώντας μια εμφάνιση των Alter Bridge: κάμποσα heavy riffs, εκτεταμένα σόλο, καθαρά παιξίματα και τα πάντα όλα. Κυρίως, όμως, θα ευχαριστηθεί σπουδαία τραγούδια από μια μπάντα που συνεχίζει να φτάνει ολοένα και πιο ψηλά, κοιτώντας πάντα χαμηλά, κι αποδίδοντας ακόμα σε τοπ επίπεδο επί σκηνής.

Το ταξίδι για μια ακόμα φορά άξιζε και με το παραπάνω και η εμφάνιση των Alter Bridge μου έδωσε ένα επιπλέον κίνητρο να σκέφτομαι την επόμενη φορά. Έχω και μια υπόσχεση να τηρήσω, έτσι κι αλλιώς.

Photo credits: Pavao Hodap / PH-Pit.com