Algiers, Diesel Cindy @ Temple, 07/10/23

Ενα βράδυ Σαββάτου στην αρχή του Οκτώβρη, οι  Algiers επιστρέφουν στην Αθήνα τέσσερα χρόνια μετά από την τελευταία τους εμφάνιση. Καθώς ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται στο σκοτεινό δρομάκι του Temple, το ιδίο venue με την τελευταία φορά, πετυχαίνουμε τον frontman της μπάντας Franklin James Fisher να μπαίνει στο club ενώ τρώει μια φθηνή σαλάτα από κάποιο γειτονικό μαγαζί, εικόνα που δείχνει τον προσγειωμένο χαρακτήρα του σχήματος. Οι Algiers είναι πραγματικά μια underground μπάντα, και αυτή είναι μια διακριτική εισαγωγή του τι να περιμένουμε.

Το air condition του Temple, ρυθμισμένο σε αρκτικές θερμοκρασίες, δεν φαίνεται να αποθαρρύνει τους λίγους ακροατές μου εχουν μαζευτεί γύρω από την σκηνή. Ο καθένας αντιμετωπίζει το ψύχος με τον τρόπο του και ενώ βάζω το τζάκετ μου πάνω απο το φούτερ μου πάνω απο το t-shirt μου, το opening act ανεβαίνει στην σκηνή, κουμπώνουν τα όργανά τους και άμεσα, χωρίς να πουν τίποτα, ξεκινούν να παίζουν. Στο τέλος του πρώτου κομματιού μας συστήνονται. Είναι οι Diesel Cindy, ένα energetic garage rock σχήμα με έμφαση στις fuzz κιθάρες που απλώνουν μεχρι τα όρια του psychedelic rock και της grunge, η κατάλληλη μπάντα για να σπάσει κυριολεκτικά ο πάγος μεσα στους τοίχους του Temple.

Η ενέργεια του τραγουδιστή, τα riff στην κιθάρα, τα βαριά και δυναμικά ντραμς και τα ξαφνικά fuzzy solos είναι εκχύσεις ηλεκτρισμού αρκετές για να ξυπνήσουν τους διστακτικούς ακροατές που απαντούν με κραυγές ενθουσιασμού. Μας χαρίζουν μια διασκευή του "I Wanna Be Your Dog" των Stooges και λίγο μετά από μισή ώρα παιξίματος, ενω η μαγεία έχει εδραιωθεί και ο κόσμος έχει μαζευτεί, είναι η ώρα να μας αποχαιρετήσει το Αθηναϊκό κουαρτέτο με τον ίδιο τρόπο μου τους υποδεχτήκαμε. Λακωνικά, με ενα ευχαριστώ και χωρίς περιττά λόγια. Μια μπάντα που σίγουρα θα ακολουθήσουμε απο δω και πέρα.

Ο χώρος του Temple αρχίζει να γεμίζει με τους οπαδούς της μπάντας, αρκετοί από τους οποίους φοράνε merch των Algiers. Η ατμόσφαιρα δεν είναι ηλεκτρισμένη, αντιθέτως: ο χαμηλός φωτισμός, οι χαμηλή θερμοκρασία και η ανταπόκριση του κόσμου έχουν ως αποτέλεσμα ενα κάπως μουδιασμένο vibe. Το venue απέχει απο το sold out και εγω κάθομαι στην ιδια θέση όπως και τέσσερα χρόνια πριν, στο κέντρο του εξώστη, κλείνω τα ματια μου και για λίγο φέρνω πίσω στην μνήμη μου τα συναισθήματα που μου είχε αφήσει εκείνη τους η εμφάνιση. 

Τα ανοίγω και οι Algiers έχουν μεταφερθεί από τις σκονισμένες μου μνήμες πάνω στην σκονισμένη σκηνή μπροστά απο 100 και κάτι θεατές. Ο Franklin κυριαρχεί στην σκηνή με την επιβλητική του παρουσία καθώς γονατίζει για να σετάρει τα πετάλια του. Δερμάτινες μπότες, κολλητό μαύρο τζιν, ένα μικρό χρυσό ρολόι στον καρπό του και εναν χρυσό σταυρό στο στήθος πάνω από το ανοιχτόχρωμό του t-shirt. Το απλό αλλά προσεγμένο του στυλ είναι σαν να λέει απο μόνο του μια ιστορία. Μαζί του ο Ryan Mahan (μπάσο, synths) και ο Matt Tong (τύμπανα), και οι δύο με διχτυωτά t-shirt, και ο Lee Tesche (κιθάρα) με το δερμάτινο του μπουφάν συμπληρώνουν την σύσταση της μπάντας. 

Ξεκινούν το live με το "Irreversible Damage", μάλλον το πιο πειραματικό κομμάτι του του τελευταίου τους άλμπουμ "Shook". Το μπάσο της εισαγωγής, με έντονο electronica ύφος, προκαλεί μια έκρηξη ενέργειας στον Mahan. Παίρνει την πένα της κιθάρας του και αρχίζει να την μασάει ενώ κοιτάει με έντονο βλέμμα το κοινό. Η ατμόσφαιρα έχει ηλεκτριστεί. Ενω παίζει το sample του σπουδαίου Zach de la Rocha, ο Fisher αρχίζει και δείχνει κάποια σημάδια δυσφορίας, πιέζει το στήθος του, βήχει και κάνει τακτικά εισπνοές απο ενα pocket inhaler. Πιθανά συμπτώματα άσθματος. Το show συνεχίζεται με την συνηθισμένη ένταση και ενέργεια της μπάντας και την εκπληκτική φωνή του Fisher να ισορροπεί και να εναλλάσσεται  μεταξύ gospel funk και rap. Η πειραματική προσέγγιση του Tesche στην κιθάρα, την οποία παίζει μέχρι και με δοξάρι κοντραμπάσου, και το δυναμικό παίξιμο του Tong στα ντραμς βοηθούν στο να φύγει η προσοχή απο τον Fisher οταν χρειαζεται να παρει μερικές ανάσες. Ο Mahan συνεχίζει με την ίδια ένταση και η ενέργεια του βοηθάει τον Fisher να συνεχίσει που πλέον είναι φανερό ότι το πρόβλημα στο αναπνευστικό τον ζορίζει.

Οι παύσεις μεταξι κομματιών είναι λίγες και σύντομες, το live συνεχίζει με έντονους ρυθμούς και ο Fisher δεν θέλει σε καμία περίπτωση να το κρατήσει πίσω. Απο τον εξώστη που κάθομαι τον βλέπω να πηγαίνει σε διάφορες φάσεις πίσω από την σκηνή για να κάτσει για μερικά πολύτιμα δευτερόλεπτα και να βρει τις ανάσες του. Παρόλα αυτά, γυρίζει πίσω κάθε φορά και συνεχίζει να τραγουδάει με την ψυχή του τα κομμάτια τους. Απο το "But She Was Not Flying" και το "Void", το άγριο "Walk Like a Panther" και το "There Ιs Νo Year", μέχρι το κλασικό "Blood", καλύπτουν όλη τους την δισκογραφία. Ο Mahan αλλάζει αβίαστα απο μπάσο σε synths με την ίδια αδιάκοπη ενέργεια σε όλο το performance. 

Οσοι έχουμε την τύχη να παρακολουθούμε αυτό το θέαμα είμαστε συνεπαρμένοι. Θα ήταν αδύνατο να μην συγκινηθεί κανείς από την ρομαντική αυτή ευλάβεια, αλλα μόνο οι σπουδαίοι performers μπορούν να ανοίξουν μια πύλη σε μια δική τους διάσταση και να σε κρατήσουν εκεί μεχρι η τελευταία νότα του λάιβ να σταματήσει να αιωρείται στον αέρα. "This is a final execution - It’s our endgame", ο Fisher φαίνεται να εννοεί κάθε λέξη ενώ τραγουδάει γονατιστός με το πηγούνι στο στήθος και τα μάτια κλειστά. Δεν τα παρατάει, θυσιάζεται και συνεχίζει μέχρι το τέλος. Κλείνουν το live τους με το "Death March". Οι τελευταίοι του στίχοι μένουν να ηχούν σε λούπα καθως η μπάντα αποχωρεί απο την σκηνή χαιρετώντας απλά και χωρίς να πουν τίποτα. Το μικρόφωνο είναι στο πάτωμα, το inhaler πάνω στον ενισχυτή  και τα φώτα σβήνουν με αυτές τις λέξεις να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά:

This is how hate keeps passing on...
And this is how the hate keeps passing on

Κείμενο: Francesco s.
Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας