The Ocean Collective, Playgrounded, LLNN @ Fuzz Club, 28/09/22

H Pelagic Records μας έφερε σύσσωμη την τριάδα που περιοδεύει σε όλη την Ευρώπη με μπροστάρηδες φυσικά τους The Ocean. Η παρέα του Robin Staps κάλεσε δύο νέες για τη δισκογραφική μπάντες να τον ακολουθήσουν και για μια από τις λίγες φορές έτυχε και στη χώρα μας να δούμε ολόκληρο το set μια περιοδείας χωρίς περικοπές. Η αλλαγή του χώρου ήταν αναμενόμενη και προφανής και το αποτέλεσμα δικαίωσε καθώς ο χώρος γέμισε (ακόμα και στον πάνω όροφο) χωρίς κανένας να είναι στριμωγμένος.

LLNN

Οι Δανοί πρότειναν μόνοι τους, με τη σύμφωνη γνώμη των Γερμανών, να ανοίξουν αυτοί τη συναυλία ώστε οι ντόπιοι Playgrounded να εμφανιστούν λίγο πιο αργά μπροστά στο κοινό τους. Τίμια προσπάθεια και φυσικά εύστοχη για του κλασικά αργοπορημένους Αθηναίους που αρκετοί έχασαν την εμφάνιση των LLNN.

Σε όχι ένα γεμάτο μαγαζί λοιπόν οι Δανοί ξεκίνησαν δυναμικά, μπήκαν με τη μία στο ψητό και δεν το έβγαλαν ποτέ από το φούρνο. Αυτό το βαρύ, μονότονο, σάπιο και σκληρό αλλά ατμοσφαιρικό sludge γεμάτο χαμηλά κουρδίσματα, ουρλιαχτά και σκοτεινά synths έτριξε το πάτωμα του χώρου. Το παλικάρι έχει απίστευτες ανάσες. Μετά από τόσες μέρες περιοδείας είναι απορίας άξιο, πως αυτή η φωνή βγαίνει τόσο βαθιά και σάπια ακόμα. Το απίθανα βαθύ και πολύ σκοτεινό με σάπια riffs δείγμα γραφής τους λοιπον, κράτησε τον κόσμο ζεστό και πιθανά κούρασε όσους δεν είχαν επαφή με τη μουσική τους. Έτσι πάνε αυτά όμως. Μια τόσο βαριά μουσική, με τον σταθερό και μονότονο χαρακτήρα της είναι ειδική και απευθύνεται σε λάτρεις. Σίγουρα όμως η όρεξη τους, το κοπάνημα και η ένταση του ήχου τους ήταν εντυπωσιακά και ενδιαφέροντα στην παρακολούθηση.

Στα σαράντα περίπου λεπτά που κάθισαν επάνω έδειξαν ότι γουστάρουν αυτό που κάνουν και απέδειξαν ότι αυτό που ακούμε στους υπέροχους δίσκους τους είναι δυνατό να ακουστεί, με όλη τη δυναμική και την κινηματογραφική οπτική και ζωντανά!

Playgrounded

Όταν μια ελληνική μπάντα συμμετέχει σε μια τόσο μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία, η προσμονή και η απορία καταλήγει στο πως θα εμφανιστούν από θέμα κούρασης και πόσο θα φανεί το δέσιμο και η εμπειρία που αποκτήθηκε. Το πρώτο ευτυχώς δεν έδειξε να υπάρχει ή τουλάχιστον δεν ήταν εμφανές, αλλά το δεύτερο ήταν εντυπωσιακά ευχάριστο και φάνηκε από την αρχή.

Οι δικοί μας Playgrounded έδειξαν ότι ήταν εξαιρετικά άνετοι επάνω στη σκηνή. Είχαν ξεκλειδώσει οποιοδήποτε ενδοιασμό ή κόλλημα τους κράταγε πιο παγωμένους σε παλιότερες εμφανίσεις ήταν αποδοτικοί, εκφραστικοί και ενεργητικοί . Τα φώτα και ο ήχος αρκετά καλά, κάτι που εκθειάστηκε και από τους ίδιους, καθώς όπως είπαν ιδιαίτερα ο ηχολήπτης δέχθηκε πολλά θετικά σχόλια (όχι άδικα) σε όλους τους χώρους της ηπείρου που εμφανίστηκαν τις προηγούμενες ημέρες.

Τα “The Swan” και “Rituals” ξεκίνησαν πανέμορφα. Έδωσαν στον χώρο μια άλλη εικόνα πιο φωτεινή (που λέει ο λόγος) και δυνάμωσαν σταδιακά, αλλά αρκετά καλά ώστε να δώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην εμφάνιση αυτό που περίμεναν όλοι. Αυτήν τη μαγική υφή που φορά με τη φορά η μπάντα καταφέρνει να περνάει. Αυτό το ατμοσφαιρικό μπάσιμο που σε θαμπώνει, σε γλυκαίνει ταυτόχρονα, αλλά σε βαράει δυνατά εκεί που πρέπει. Η έκπληξη της βραδιάς ήρθε μετά. Στη σκηνή εμφανίστηκε ο Loic από τους The Ocean και έκανε μια προσπάθεια να σιγοντάρει στα φωνητικά του “A Road Out Of The Flood”. Αν και ήταν χαμηλά (ναι εντάξει, γενικά τα φωνητικά είναι χαμηλά εδώ) κατάφερε με την εμφάνιση του και με τη βουτιά που παρέσυρε τον Σταύρο ο οποίος δεν σταμάτησε να παίζει με τα φώτα, επάνω στις πρώτες σειρές του κοινού, να ενθουσιάσει ακόμα παραπάνω τον κόσμο και να δεχθούν όλοι μαζί ακόμα ένα θερμό χειροκρότημα.

Η συνέχεια ήταν όλο και καλύτερη. Ο ήχος φανταστικός. Η εκτέλεση άρτια. Ο Μιχάλης στην κιθάρα κυρίαρχος και ορεξάτος. Ανεβοκατέβαινε επάνω στα μόνιτορ και πηγαινοερχόταν ορεξάτος από το μικρόφωνο στην καμπίνα και πέρα δώθε. Καιρό είχα να τον δω τόσο κινητικό. Όλοι τους. Δεν μπορώ να εξαιρέσω κάποιον. Ορέστης και Οδυσσέας γυμναζαν έντονα τα κορμιά τους! Υπήρξαν στιγμές που ο χορός τους (δεν βάζω εισαγωγικά) ήταν σαν καλοφτιαγμένη χορογραφία. Έπαιρναν ταυτόχρονα όλοι μαζί παρόμοια κλίση και έσπαγαν το κορμί τους στα ανεβάσματα. Ο Γιώργος στα τύμπανα, απίθανος. Μερικές φορές οι ρυθμοί του ήταν μαγικοί (έως και εντυπωσιακοί). Μπορώ να πω ότι αυτό το συγκρότημα είναι πλέον μεγάλο. Έδειξε στη σκηνή ότι είναι μεγάλο και χάρηκα αυτήν την απόκτηση περίσσιας άνεσης και κυκλοφορίας πάνω στο σανίδι. Εκτός του ότι απέδωσαν τα κομμάτια όπως έπρεπε και ίσως λίγο πιο ευχάριστα δυνατά από ότι στους δίσκους, έμοιαζαν πιο ώριμοι και έτοιμοι από ποτέ. Πολλά μπράβο.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης

The Ocean

Λίγα λεπτά πριν ξεκινήσουν τη συναυλία τους, οι Ocean ήταν πάνω στη σκηνή, κούρδιζαν όργανα, φρόντιζαν για τη σωστή θέση των καλωδίων, και μεριμνούσαν για τη γενικότερη οργάνωση του χώρου. Εμείς στο κοινό συζητούσαμε, γελούσαμε, σχολιάζαμε τις προηγούμενες εμφανίσεις, και συμπεριφερόμασταν σαν να περιμένουμε να δούμε κάτι τελευταίο πριν φύγουμε. Τίποτα δεν προμήνυε τον χαμό που θα ακολουθούσε στις επόμενες δύο ώρες.

Τα φώτα χαμήλωσαν και ακούστηκαν από τα ηχεία τα πρώτα ακόρντα του "Triassic". Εκεί ήταν που συνέβη μία πύκνωση στην ατμόσφαιρα. Με το artwork του τελευταίου, αψεγάδιαστου δίσκου τους "Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic" να προβάλλεται σε κίνηση από πίσω, και το ανατολίτικο μπάσο να συνοδεύει τον χορό των πλανητών, εισαχθήκαμε σε μία διαφορετική ατμόσφαιρα. Τα τελετουργικά φωνητικά του αξεπέραστου Loïc Rosetti μας πήραν από το χέρι και μας οδήγησαν σε ένα χωροχρονικό ταξίδι για να εποπτεύσουμε όχι μόνο τα εκατομμύρια χρόνια ζωής του πλανήτη μας, αλλά και την καλλιτεχνική διαδρομή του συγκροτήματος. Το set-list κάλυψε μόνο την τελευταία δεκαετία της δισκογραφίας τους - το "Firmament" από το "Heliocentric" του 2010 στο encore ήταν και το πιο παλιό κομμάτι που έπαιξαν - με την έμφαση να δίνεται στα διδυμάκια “Phanerozoic”, που ηχογραφήθηκαν με την παρούσα σύνθεση. Είναι, τέτοια, όμως η ποικιλομορφία και η ωριμότητα που πέτυχαν σε αυτήν τη δεκαετία, που ο χώρος του Fuzz τραντάχτηκε από ήχους ενός ευρύτατου μουσικού φάσματος: prog παιχνιδίσματα, post χτυπήματα, sludge λασπόλουτρο, αλλά και black αποχαλίνωση.

Ομολογουμένως, αυτό που έλαβε χώρα το βράδυ της Τετάρτης ήταν μία συναυλία σεμιναριακού επιπέδου. Είναι λίγο δύσκολο να εκφραστεί με λόγια η αίσθηση κοινού βιώματος που προκαλείται όταν περιφέρεις με άλλα δέκα άτομα τον Loïc στα χέρια σου, κι εκείνος βγάζει τα πνευμόνια του πάνω στο μικρόφωνο. Το απόλυτο μούδιασμα του κοινού στο καθηλωτικό ξέσπασμα του "Pleistocene" έχει χαραχτεί στο μυαλό μου, καθώς έβλεπες τα εκατοντάδες κεφάλια που μέχρι τότε κοπανιόντουσαν να στέκονται αποσβολωμένα μπροστά στο εκτυφλωτικό λευκό των προβολέων και στα σώματα των μουσικών που έμοιαζαν να τυλίγονται από αυτό. Ή μήπως μπορώ να αγνοήσω την ανατριχίλα στο σβέρκο μου όταν τα φώτα μας έβαψαν μπλε και ξεκίνησαν οι πρώτες νότες του "Bathypelagic I: Impulses" με ιαχές ενθουσιασμού από όλο το κοινό;

Οι Ocean έδειχναν να βρίσκονται σε καταπληκτική φόρμα παρ’ όλο που έχουν ήδη δύο μήνες στο δρόμο. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτά που έκαναν ήταν παγιωμένες χορογραφίες και πόζες ή προϊόντα αυθόρμητου ενθουσιασμού, ωστόσο η γλώσσα του σώματος έδειχνε μία πραγματική συγκίνηση και μία πηγαία ειλικρίνεια που δύσκολα αποδίδεται σε «θεατρικότητες». Όταν ο Βέλγος Christian Bonnesen των LLNN βγήκε και μοιράστηκε το μικρόφωνο με τον Rosetti στο "She Was The Universe", αντάλλαζε αγκαλιές και φιλιά με τα υπόλοιπα μέλη, δείχνοντας πως έχει σχηματιστεί μία παρεΐστικη ατμόσφαιρα και ένας σεβασμός ανάμεσα στα συγκροτήματα. Πόσο παράταιρο να τραντάζεται ο χώρος από τόσο ισοπεδωτικές και άγριες μουσικές, και ταυτόχρονα οι μουσικοί να σχηματίζουν καρδούλες με τα χέρια τους και να τις στέλνουν πρώτα ο ένας στον άλλον κι ύστερα στους οπαδούς τους, και ταυτόχρονα πόσο ταιριαστό για ένα συγκρότημα με τη λέξη «κολεκτίβα» στο όνομά του να δημιουργεί μία τέτοια υπερβατική συνθήκη συντροφικότητας και συμπάθειας με τις ζωντανές εμφανίσεις του.

Παρ’ όλο που η εξοικείωσή μου με τις συνθέσεις με βοήθησε να πιάσω σχεδόν όλες τις μουσικές λεπτομέρειες, δεν μπορώ να παραβλέψω ορισμένα ατοπήματα που υπήρξαν με τον ήχο. Ο κρυστάλλινος ήχος του στούντιο δεν είναι ζητούμενο, και αντιθέτως μπορεί να αποστειρώσει ένα ζωντανό συναυλιακό δρώμενο. Όμως, υπήρξαν στιγμές που τα φωνητικά πνίγονταν στη μείξη, και τα drums χρειάστηκαν λίγη ώρα μέχρι να συντονιστούν με τα υπόλοιπα όργανα (πάλι σε επίπεδο μείξης, μιας και παικτικά ο Paul Seidel παρέμενε αδιανόητος). Κι ενώ ο ήχος ανέπνεε και βοηθούσε στις δυναμικές εναλλαγές που χαρακτηρίζουν τη μουσική των The Ocean, υπήρχε μία αλλοίωση – ειδικά στις κιθάρες – όταν τα decibel άγγιζαν ταβάνι. Μπροστά στην παικτική δεινότητα, όμως, στο δεμένο σύνολο, στην αεικίνητη παρουσία όλων, και στο εξαιρετικό υλικό που παρουσιαζόταν, τα μικρά ψεγάδια του ήχου περνούσαν απαρατήρητα, και αποτελούν δευτερεύον σχόλιο.

Συνολικά, υπήρξαμε μάρτυρες μίας πραγματικά σπουδαίας εμφάνισης/ορόσημο για την post/sludge/prog σκηνή. Οι The Ocean αποτελούν μία από τις πιο σταθερά ποιοτικές μπάντες εκεί έξω, και αυτό δεν το υποστηρίζουν μόνο με τις αποστομωτικές κυκλοφορίες τους, ούτε με τη βοήθεια δυναμικών εμφανίσεων, αλλά κυρίως μέσα από ένα όραμα δημιουργίας μίας συγκεκριμένης ατμόσφαιρας πάνω και κάτω από τη σκηνή. Όσα άτομα είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν αυτήν τη συναυλία, είδαν μουσικούς και κοινό να χτίζουν δεσμούς μέσα από τη μουσική και συναυλιακή γλώσσα. Τα χαμόγελα στις ευχαριστίες, οι αγκαλιές, οι χειραψίες, και το ατελείωτο crowd-surfing δεν παραβλέπονται, όπως δεν παραβλέπεται και ο χαβαλές που γινόταν στο αναγκαστικό διάλειμμα μέχρι να βρεθούν οι μπαταρίες και τα εξαρτήματα που έχασε ο Rosetti πηδώντας από το μπαλκόνι του εξώστη (!). Οι Ocean για άλλη μία φορά έδωσαν μαθήματα συναυλιακής νοοτροπίας, και θα είμαστε πάλι εδώ την επόμενη φορά που θα περάσουν από τα μέρη μας.

Μάνος Ορφανουδάκης - Κορνηλάκης