Rockwave Festival: W.A.S.P., Skyclad, Anorimoi, Achelous, Korona Grammata @ Terra Vibe, 14/07/25

Το καυτό τετραήμερο του Rockwave Festival που ξεκίνησε την Πέμπτη με τον King Diamond και συνεχίστηκε την Παρασκευή με τον Alice Cooper και την Κυριακή με τους Cypress Hill και τους Kneecap, ολοκληρώθηκε την Δευτέρα στο Terra Vibe με headliners τους μεγάλους W.A.S.P. του μεγάλου Blackie Lawless, τους πρωτοπόρους του folk metal Skyclad στην πρώτη τους εμφάνιση με τον τρίτο κατά σειρά τραγουδιστή τους και τρία ακόμη εγχώρια συγκροτήματα για όλα τα γούστα.

Κορώνα Γράμματα

Παράλληλα με το άνοιγμα των θυρών, πρώτη στη σκηνή βρέθηκαν οι Κορώνα Γράμματα ή Korona Grammata σύμφωνα και με το λογότυπό τους. Οι Θεσσαλονικείς δεν είχαν πολύ χρόνο στην διάθεσή τους, απολύτως αφοσιωμένοι όμως στο έργο τους κατάφεραν να αφήσουν θετικό αποτύπωμα στο βαριά ημίωρο σετ που παρουσίασαν.

Αποτελούμενοι από έμπειρα μέλη απέδωσαν άψογα κλασικό, δυνατό ελληνόφωνο rock, ας πούμε στο ύφος των Σπαθιών, με τον προβλεπόμενο κοινωνικό στίχο, μαζί με τον δικό τους φόρο τιμής στα θύματα του εγκλήματος που συντελέστηκε στα Τέμπη. Ξεκίνημα απολύτως ενθαρρυντικό.

Achelous

Καθώς όλο και περισσότερο κόσμος μαζευόταν στις σκιές που σταδιακά απλώνονταν ή υπέμενε καρτερικά να πέσει ο ήλιος, μπροστά στην σκηνή, δίπλα στον πύργο ή πιο πίσω στους πάγκους, οι Achelous έλαβαν τις θέσεις τους μετά από ένα δεκάλεπτο διάλειμμα και για το επόμενο μισάωρο απέδωσαν εξαιρετικά σαρωτικό heavy/power metal επικής διάθεσης. 

Ικανότατος και ως τραγουδιστής αλλά και ως frontman, ο Χρήστος Κάππας κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον, ενώ τα έξι τραγούδια του σετ, ένα από το full-length ντεμπούτο "Macedon", δύο από το sophomore "The Icewind Chronicles" και τρία από το περσινό "Tower Of High Sorcery" δικαιολόγησαν απόλυτα το το σχετικό hype που έχουν δημιουργήσει οι Achelous σε στενούς και ευρύτερους κύκλους. Απολύτως δικαιολογημένη παρουσία, ιδανική για φεστιβαλικές συνθήκες.

Anorimoi

Εφόσον είχαμε ελληνόφωνο rock, γιατί να μην έχουμε και ελληνόφωνο metal, και μάλιστα τους κορυφαίους εκπροσώπους του ιδιώματος; Με 32 αισίως χρόνια στην πλάτη τους, συνεχή παρουσία στα σατυρικά metal δρώμενα και δεδομένη εμπειρία, οι Anorimoi βρέθηκαν για μία περίπου ώρα στο Terra Stage με μια ντουζίνα τραγούδια τους και δεν δυσκολεύτηκαν να βάλουν το κοινό σε φεστιβαλικό κλίμα. 

Η διαστρεβλωμένη ιστορία του Προμηθέα αντί εισαγωγής διέλυσε κάθε αμφιβολία για την σοβαρότητα του εγχειρήματος και το εν πολλοίς μοντέρνο metal έφτασε στα αυτιά μας όσο πειστικό έπρεπε, μαζί με όλους τους προβληματισμούς του σύχρονου άνδρα που οφείλει να αντεπεξέλθει επιτυχώς στις προκλήσεις της εποχής που ζούμε. Κανένα απολύτως πρόβλημα και για τρίτο εχώριο σχήμα της ημέρας, με τα καλύτερα να βρίσκονται μπροστά μας.

Skyclad

Ποιος θα περίμενε ότι 31 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στο Ρόδον το 1994, θα μετράγαμε ακόμα πρωτιές για τους Skyclad; Πρώτη εμφάνιση λοιπόν σε open air festival στη χώρα μας, πρώτη και για τον Dave Pugh σε ρόλο frontman αφού ανέλαβε εξολοκλήρου τα φωνητικά μετά την αποχώρηση του Kevin Ridley.

Οι πρωτοπόροι του folk metal ανέβηκαν στην σκηνή στην ώρα τους αλλά από την αρχή εμφανίστηκαν τα «technical gremlins», όπως τα ανέφεραν και οι ίδιοι χαριτολογώντας, να κάνουν άνω-κάτω τον ήχο τους. Η κιθάρα του Ramsey πότε ακουγόταν, πότε όχι, κάποια στιγμή φαινόταν να μην ακούμε από το ΡΑ, κάτι που δεν τους πτόησε όμως και βελτιώθηκε στη συνέχεια.

Τα μάτια των περισσοτέρων ήταν στραμμένα στον Dave Pugh και στο πώς θα ανταποκρινόταν στα νέα του καθήκοντα. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ήταν η πρώτη του φορά, μετά από τέσσερις μόλις πρόβες, ήταν αξιοπρεπέστατος. Η χροιά του είναι πιο επιθετική και με μεγαλύτερο εύρος από αυτή του Kevin Ridley, δοκιμάστηκε και σε κομμάτια του προκατόχου του και σε αυτά της περιόδου του Martin.

Ήταν ενεργητικός, αλληλεπιδρούσε με το κοινό, έκανε headbanging και χόρευε σε folk metal ρυθμούς. Συμμετείχε μάλιστα και με την κιθάρα του στα "The Song of No-Involvement" και "Emerald" ενώ έπαιξε και μαντολίνο στο "Thinking Allowed". Τί κι αν έχασε κάποιους στίχους στο "Another Fine Mess" (πού αλλού;;!!), τί κι αν δεν είχε συνηθίσει ακόμα να βρίσκεται εγκαίρως πίσω από το μικρόφωνο... Καθόλου άσχημα για πρωτάρη!

Steve, Georgina, Graeme και Arron έχουν γράψει αμέτρητα χιλιόμετρα με την μπάντα και μοιάζουν να χαίρονται την κάθε στιγμή, αν και στα club shows τους έχω δει σε ακόμα πιο γιορτινή διάθεση. Μια αγωνία για το setlist την είχαμε να πω την αλήθεια, ένεκα της ιδιαίτερης περίστασης. Τελικά επιλέχθηκαν κομμάτια που αποτελούν standards στις εμφανίσεις της μπάντας τα τελευταία χρόνια, και σωστά κατά τη γνώμη μου.

Από τις πρώτες γραμμές όπου βρισκόμουν μπορώ να πω ότι ο κόσμος ήταν θερμός, έκανε το γνωστό χαμούλη στο "Emerald" και sing-along στο "Inequality Street" και "Anotherdrinkingsong", άναψε κινητά στο πάντα συγκινητικό "The One Piece Puzzle", όπου ο Dave έδωσε ρέστα στο κλείσιμο. Κάποια στιγμή ακούσαμε για επιστροφή στην Ελλάδα με νέα τραγούδια. Ανυπομονούμε να τους δούμε ξανά πιο δεμένους, με δεύτερη κιθάρα (οπωσδήποτε) και να απολαύσουμε ένα ακόμα folk metal party. Μέχρι τότε... fa la la la la la fa la la la la la...

W.A.S.P.

Τα περάσαμε όμορφα, έμενε να δούμε αν θα συνεχίσουμε να τα περνάμε όμορφα μέχρι το φινάλε. Η παραφιλολογία περί lip sync και playback που συνοδεύει εδώ και αρκετά χρόνια τους W.A.S.P. έβαζε ένα μεγάλο ερωτηματικό. Αν και αναμενόμενα λιγότερος σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες, ο κόσμος που αναλογούσε βρισκόταν εκεί και με το παραπάνω για να τιμήσει ένα μεγάλο συγκρότημα, μια εμβληματική φιγούρα της metal μουσικής και να διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν και ιδίοις ωσίν πώς έχει η πραγματικότητα.

Οι συνθήκες λίγο πολύ προβλεπόμενες. To "The End" των The Doors, το ελικόπτερο του "Apocalypse Now", η μουσική των W.A.S.P. και το μεγάλο μπαμ με το απόλυτο "I Wanna Be Somebody" να προκαλεί αναμενόμενα μεγάλο ενθουσιασμό. Το σκηνικό είναι λιτό, μάλλον όπως πρέπει. Πανό εκατέρωθεν, τύμπανα πίσω, αριστερά ο Mike Duda στο μπάσο, δεξιά ο lead κιθαρίστας Doug Blair, στη μέση δεσπόζει το ψαρωτικό stand και η αυτού μεγαλειότης Blackie Lawless.

Ο Blackie απευθύνεται συνολικά μόλις τρεις φορές στο κοινό, αναφερόμενος κυρίως στο εγχείρημα να αποδοθεί ολόκληρο το θρυλικό ομώνυμο ντεμπούτο στις τρέχουσες ζωντανές εμφανίσεις, αλλά και στην σειρά των τραγουδιών, ενώ, ως έντιμος καλεσμένος δεν παραλείπει να ευχηθεί χρόνια πολλά για τα 30 χρόνια του Rockwave. Παρότι δεν ήταν ξεκάθαρο ότι το setlist θα περιελάμβανε το "W.A.S.P." στην ολότητά του, δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί κάποιος παραπονεμένος, ακόμη και αν εν τέλει αγνοήθηκε παντελώς όχι μόνο το "The Crimson Idol", αλλά και όλες οι επόμενες δουλειές.

Η μία τραγουδάρα ενός δίσκου ορισμού του all killer no filler έρχεται πίσω από την άλλη, αφήνοντας εν πολλοίς αποσβολωμένο το κοινό. Τα τύμπανα και ειδικά τα δίκασα ακούγονται πολύ δυνατά και διακριτά, συνολικά ο ήχος είναι όσο βρώμικος χρειάζεται προφανώς χωρίς κανένα ζήτημα, και το ακαταμάχητο feeling αυτών των τραγουδιών κυριαρχεί. Heavy metal μιας άλλης εποχής που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, αλλά υπό κατάλληλες συνθήκες μπορεί να αναβιώσει έστω πρόσκαιρα, επαναφέροντας όλα τα έντονα συναισθήματα και χαρακτηριστικά που κουβαλά περήφανα.

Highlight του άτυπου πρώτου μέρους θα αποτελέσει η σολάρα του Doug Blair στο "Sleeping (In The Fire)", καθώς οι Duda και Lawless τον άφησαν μόνο του επί σκηνής για το δικό του show off. Όσον αφορά το μεγάλο ερωτηματικό, δηλαδή την φωνητική απόδοση του Blackie Lawless που είχε την βοήθεια των δύο συμπαικτών του εκατέρωθεν, δεν παρατηρήθηκε κάτι μεμπτό, οπότε δεν μπορεί να σημειωθεί κάτι περισσότερο με βεβαιότητα. Εκτός και αν κάποιος κακεντρεχής θεωρήσει ότι οι προβολές live video από τα '80s, σκηνών από ταινίες ή video clip που αποτέλεσαν σχεδόν μόνιμο συνοδευτικό από ένα σημείο και μετά προέκυψαν στα πλαίσια κάποιου σχεδίου παραπλάνησης.

Στην επαναφορά της τετράδας, το πρώτο medley αφιερωμένο στην περίοδο του "Inside Τhe Electric Circus" ήταν μάλλον διεκπεραιωτικό σε σχέση με το δεύτερο και μεγαλύτερο σε διάρκεια που περιελάμβανε τρία κομμάτια του σπουδαίου "The Headless Children". Πολύ ωραίο το μπασάκι στο "The Real Me" των The Who, συγκινητικό να ακούμε τα πλήκτρα του τεράστιου Ken Hensley εντυπωσιακό έως σοκαριστικό το φινάλε με το ομότιτλο του δίσκου. Συγκινητικός ήταν και ο σχεδόν σκέτος Blackie στην έναρξη του "Wild Child" που ξαναέβαλε μετά από πολλή ώρα γερά τον κόσμο στο παιχνίδι, για να γραφτεί εν τέλει ο επίλογος ακριβώς τα μεσάνυχτα και μετά από 80 περίπου λεπτά με το "Blind In Texas".

Ανηφορίζοντας προς την έξοδο, εν τέλει δεν θα ήταν υπερβολή να πεις κανείς ότι το στοίχημα κερδήθηκε μετά από μία άκρως επαγγελματική και κλασάτη εμφάνιση. Το ρεπερτόριο θα είναι για πάντα εκεί και η αντίστοιχη αγάπη του κόσμου είναι δεδομένη. Είχαν όμως περάσει σχεδόν δεκατρία χρόνια από την τελευταία φορά και ήταν επιτακτική ανάγκη να αναθερμανθούν οι σχέσεις. Μάλλον όλα έγιναν όπως έπρεπε χωρίς υπερβολές, σε μια ιδιαίτερη συγκυρία που μάλλον είναι δύσκολο να προκύψει ξανά.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής