Steve Vai & The Breed, Eric Sardinas live σε Αθήνα και Πάτρα

22/11/05, Γήπεδο Sporting, Αθήνα

Τα μηνύματα που είχαμε λάβει από τη συνέντευξη του Steve Vai στο Rocking, καθώς και η ανταπόκριση από το live στο Clermont-Ferrand μας είχαν προϊδεάσει για κάτι πολύ καλό όσον αφορά τη δεύτερη εμφάνιση του στη χώρα μας. Όμως αυτό που βιώσαμε στο κατάμεστο γήπεδο του Sporting (το οποίο σημειωτέον δέχθηκε περισσότερο κόσμο από τη μέγιστη χωρητικότητα του) ήταν κάτι που ξεπέρασε τις προσδοκίες μας.

Τη συναυλία άνοιξε ο Eric Sardinas στις 20:30. Στα 45 λεπτά που διήρκησε η εμφάνιση του ακούσαμε κομμάτια από τα "Threat Me Right", "Devil's Train" και "Black Pearls" albums του, το ξεχωριστό του blues / rock ύφος λειτούργησε καλά επί σκηνής, παρόλο που η ένταση ήταν πολύ δυνατή, ενώ το highlight της εμφάνισης του ήταν όταν έβαλε φωτιά στην κιθάρα του. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε, αλλά ήταν φανερό ότι είχε έρθει για τον Vai.

Μετά από ελάχιστη αναμονή, στις 21:40, ο Vai και η μπάντα του -που αποτελείται από τους Billy Sheehan-bass, Tony MacAlpine-keyboards & guitar, Jeremy Colson-drums, Dave Weiner-guitar, έκαναν την εμφάνιση τους στη μικρή σκηνή του γηπέδου, ξεκινώντας με το "Glorious" και συνεχίζοντας με το "The Audience Is Listening". Το κοινό, το οποίο αποτελείτο σε μεγάλο ποσοστό από άτομα που παίζουν κάποιο μουσικό όργανο ή ανήκουν σε εγχώρια group, όχι απλά άκουγε όπως λεει ο τίτλος του τραγουδιού, αλλά βίωνε τα πράγματα που γίνονταν επί σκηνής. Ο κάθε ένας μουσικός προσφέρεται για σεμινάριο στο είδος του. Ο Sheehan έπαιξε σε μερικά κομμάτια με διπλό (!) μπάσο, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την απαράμιλλη τεχνική του, απαντώντας μουσικά στους αυτοσχεδιασμούς του Vai. O Weiner, κρατώντας συνοδευτικό ρόλο στο group, ανέλαβε τα ρυθμικά σημεία της κιθάρας, αλλά και όταν ερχόταν η στιγμή να σολάρει αποδείκνυε ότι δικαιωματικά ανήκει στο σχήμα του Vai.

Ο MacAlpine επικεντρώθηκε κυρίως στα keyboards, παίζοντας και ένα solo που καταχειροκροτήθηκε από τον κόσμο, και σε μερικά κομμάτια έπιασε την κιθάρα και μας απέδειξε πως τα εγκωμιαστικά λόγια του Vai γι' αυτόν στις συνεντεύξεις του έχουν βάση. Ο Kolson ήταν αυτός που δεχόταν τα περισσότερα πειράγματα από τον Vai, ενώ στο ακουστικό μέρος έγινε μια μουσική «μονομαχία» ανάμεσα σε αυτόν και τον Vai στα κρουστά, με τον Vai να είναι καθισμένος σε ένα σκαμπό και να «δοκιμάζει» μουσικά τον Colson, παίζοντας πότε αργά και πότε γρήγορα, και με τον Colson να απαντάει σε ανάλογο ύφος. Στο τέλος μάλιστα συνέχισε να κρατάει τον ρυθμό παίζοντας με τις μπαγκέτες ακόμα και στο πάτωμα, στο σκαμπό του Vai και καταλήγοντας να παίζει στην πλάτη του Vai (!), κάνοντας τον, αστειευόμενος, να του πει να σταματήσει γιατί πόναγε.


Όσο για τον Vai, δε χρειαζόταν το συγκεκριμένο live για να μας αποδείξει πόσο φοβερός κιθαρίστας είναι. Η τεχνική και οι μουσικές του γνώσεις είναι υπεράνω σχολιασμού, οι κινήσεις που έκανε ξεσήκωναν τον κόσμο, το ακουστικό και το ηλεκτρικό set ήταν φανταστικά, ενώ στο "Midway Creatures" εμφανίστηκε με τη Jem του γεμάτη διάφορα λαμπάκια και lasers.

Υπερκινητικός επί σκηνής, άλλαζε συνέχεια κιθάρες, ενώ και η γενική του στάση προς τους οπαδούς είναι η καλύτερη, καθώς διοργανώνει συναντήσεις πριν και μετά από τα live όπου οι fans μπορούν να μιλήσουν και να φωτογραφηθούν μαζί του. Στο "My Guitar Wants To Kill Your Mama" βγήκε και ο Sardinas μαζί τους, αντάλλαξαν όργανα ο Sheehan με τον MacAlpine και όλοι μαζί τζάμαραν δίχως να έχουν διάθεση να τελειώσουν, καταλήγοντας ο ένας να παίζει στην ταστιέρα του άλλου.

Το live τελείωσε στις 00:30, μετά από σχεδόν 3 ώρες, και παρά το περασμένο της ώρας και τις άσχημες καιρικές συνθήκες, σύσσωμο το κοινό φώναζε το κλασσικό "we want more". Προς στιγμήν ο Vai φάνηκε ότι θα έπαιζε και λίγο ακόμα, άλλα του έκαναν νόημα οι roadies ότι είχαν κλείσει τα μηχανήματα και έτσι τελείωσε η συναυλία. Μετά από καιρό είδαμε ένα live που παρά την τεράστια διάρκεια δεν κούρασε καθόλου το κοινό. Τέλεια εμφάνιση, φοβερή μπάντα και οι όποιες ενστάσεις για το ακατάλληλο του χώρου και τον όχι τέλειο ήχο παραβλέπονται μπροστά σε αυτά που είδαμε και ακούσαμε στο γήπεδο του Sporting. Μαζί με τη συναυλία των Black Sabbath, οι καλύτερες που είδαμε για το 2005 και μέσα στις καλύτερες που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα.

Το set list ήταν το ακόλουθο:
Part I: Glorious, The Audience Is Listening, Building The Church, "Crying Machine, Km-Pee-Du-Wee, Freakshow Excess, Dave Weiner solo, Reaper, Whispering A Prayer, Answers, MacAlpine solo (keyboards)
Acoustic Set: Strumming, Melissa Garden, Sisters, Rescue Me, Boy Girl, Red Bull, Call It Sleep, Pusa Road, Drums solo
Part III: Midway Creatures, David Sheehan solo, Becoming, Lotus Feet, On The Hell
Encore: Liberty, My Guitar Wants To Kill Your Mama, For the Love of God.

---

23/11/05, Πολιτεία, Πάτρα

Ο Steve Vai στην Πάτρα και μάλιστα την τελευταία μέρα της περιοδείας για το "Real Illusions: Reflections"! Όταν το είχα πρωτοακούσει νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Τελικά, όπως αποδείχτηκε την Τετάρτη, την πλάκα την πάθαμε όσοι ήμαστε στην Πολιτεία. Οι Vai, The Breed και Eric Sardinas έδωσαν ρέστα.

Όταν μπήκα στο χώρο όπου θα γινόταν η συναυλία ο Eric Sardinas είχε ήδη βγει στη σκηνή. Με εμφάνιση που παρέπεμπε σε Τεξανό, χαρακτηριστικό της οποίας ήταν και το καουμπόικο καπέλο, έδωσε μαθήματα rock 'n' blues. Η βλαχοαμερικάνικη προφορά του δημιούργησε λίγα προβλήματα στην επικοινωνία. Ο ήχος του ήταν αρκετά βρώμικος, αλλά προφανώς ήταν συνειδητά έτσι από τον ίδιο, για να ταιριάξει στο στυλ του. Έπαιξε για περίπου 40 λεπτά και εντυπωσίασε το κοινό με τις ικανότητες του.

Ένα εικοσάλεπτο κράτησε το διάλειμμα και μετά ήρθε η ώρα να κάνει την εμφάνιση του ο Vai. Κιθαριστικές μελωδίες με αρκετά εφέ μας προετοίμασαν για το τι θα ακολουθούσε. Το βασικό μέρος του setlist ήταν heavy τραγούδια, με την προσθήκη ενός ακουστικού μισάωρου intermission για να ηρεμήσουν λιγάκι τα πνεύματα. Και στα 2 οι μουσικοί τα πήγαν περίφημα.


Τρεις ώρες διήρκεσε η παράσταση των Steve Vai & The Breed. Τρεις ώρες γεμάτες από κομμάτια όπως τα "Building A Church", "Crying Machine", "Freakshow Access", "Sisters", "The Boy / Girl Song", "Lotus Feet", "Heads Up", "For The Love Of God", "I'm The Hell Outta Here", solos από κρουστά, πλήκτρα, μπάσο, και φυσικά κιθάρες, το καθένα ξεχωριστά αλλά και σε συνδυασμούς με τα υπόλοιπα. Όλα αυτά συνοδεύτηκαν από ένα αρκετά φαντασμαγορικό show επί σκηνής με πολύχρωμα φώτα. Ακόμα και ο ίδιος ο Vai έγινε χριστουγεννιάτικο δέντρο για χάρη μας. Αρκετά συχνά σχολίαζε τον κόσμο, τη μπάντα του, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που αυτοσαρκάστηκε. Αυτή η κίνηση, προσωπικά, μου έδειξε ότι παρόλο που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ένα υφάκι απόμακρο λόγω της καταξιωμένης πορείας του, είναι ένας αρκετά μετρημένος άνθρωπος.

Ο ήχος, εκτός από 2-3 κομμάτια στην αρχή, ήταν αρκετά καλός. Ίσως ένα μικρό πρόβλημα να υπήρχε σε ορισμένα σημεία στα drums, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν ικανοποιητικός. Η κιθάρα του Vai σαφώς υπερκάλυπτε τα πάντα. Άλλωστε, όπως και ο ίδιος αστειευόμενος είπε, "it's Steve Vai's tour".

Το μόνο αρνητικό που υπήρξε σ' αυτή την κατά τα άλλα καταπληκτική συναυλία ήταν το γεγονός ότι το δάπεδο του χώρου όπου διεξήχθη δεν ήταν επικλινές, με αποτέλεσμα όσοι από μας βρίσκονταν όχι και τόσο κοντά στη σκηνή να βλέπουν το κεφάλι του μπροστινού τους και όχι τη σκηνή.

Όλοι τους οι μουσικοί ήταν ένας κι ένας. Έκαναν τρελά πράγματα. Οι Billy Sheehan στο μπάσο, Tony McAlpine στα πλήκτρα και κιθάρα, Jeremy Colson στα drums και Dave Weiner στην κιθάρα απέδειξαν ότι μπορούν να σηκώσουν επάξια το βαρύ φορτίο του ονόματος ενός μουσικού όπως ο Vai. Είναι σπάνιο φαινόμενο να βλέπεις τόσους πολλούς και καλούς μουσικούς να παίζουν μαζί.

Στιγμές που θα μας μείνουν αξέχαστες: η διπλή κιθάρα με την οποία ξεκίνησε να παίζει ο Vai, αλλά πολύ περισσότερο, το διπλό μπάσο με το οποίο έπαιξε ο Sheehan σε κάποια κομμάτια. Η παρουσία του Eric Sardinas μαζί με τους Vai και Breed στη διασκευή "Μy Guitar Wants To Kill Your Mama" από Frank Zappa. Σε μια στιγμή έπαιζαν ταυτόχρονα 4 κιθάρες. Το show με το διαστημικό κράνος του Vai με τα laser και τα φωτάκια σε όλο του το σώμα και η εμφάνιση των εξωγήινων επί σκηνής. Το solo του Billy Sheehan, προσοχή, στην κιθάρα στην παραπάνω διασκευή (και γενικότερα η απόδοση του συγκεκριμένου μουσικού). Ολόκληρη η συναυλία με λίγα λόγια ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή για όποιον βρισκόταν εκεί.

H πραγματοποίηση ενός τέτοιου live, από ένα πραγματικά τεράστιο ονόμα, στην Πάτρα δείχνει ότι ίσως κάτι πάει να αλλάξει για την παραμελημένη επαρχία. Ελπίζω να μην έγινε αυτό λόγω της πολιτιστικής πρωτεύουσας 2006. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο, και όπως έδειξε ο κόσμος με τη συμμετοχή του, η Πάτρα μπορεί να ανταπεξέλθει και με το παραπάνω σε κάτι τόσο σημαντικό. Οι διοργανωτές θα ήταν καλό μετά από αυτή την επιτυχημένη κίνηση να επιχειρήσουν και άλλες για να δούμε και εμείς που δε ζούμε στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη κανένα συγκρότημα της προκοπής.

Κλείνω με τη φράση που έγραφε και το μπλουζάκι του Dave Weiner: "Rock 'n' Roll motherfuckers".

Υ.Γ.: Special thanks to Aggelopu.