Steve Vai @ Fuzz Club, 22/04/23

Η τέταρτη φορά που μας επισκέφθηκε ο Steve Vai, ένας από τους σημαντικότερους και καλύτερους εν ζωή ηλεκτρικούς κιθαρίστες, στην Αθήνα, ήταν sold out από την προπώληση. Έχουμε τελικά τόσους πολλούς κιθαρίστες – φτασμένους ή επίδοξους – στη χώρα μας και δεν το ξέρουμε; Όχι, αλλά φαίνεται πως έχουμε αρκετούς οι οποίοι εκτιμούν την καλή κιθαριστική rock μουσική όταν αυτή παίζεται από έναν guitar hero, έναν καλλιτέχνη με όραμα, έναν άρτιο διασκεδαστή. Το Fuzz λοιπόν γέμισε ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους και κρεμάστηκε από τις ταστιέρες του σπουδαίου Αμερικανού.

Οι πόρτες ανοίξανε την …ευρωπαϊκή ώρα των 7:30 και μας άρεσε. Η βραδιά ξέραμε ότι θα ήταν του τύπου “an evening with”, χωρίς δηλαδή να υπάρχει support σχήμα, το οποίο ως στήσιμο, επίσης μας άρεσε. Ακριβώς στις 9, όλα ήταν έτοιμα και η μπάντα, αποτελούμενη από τον Vai και τρεις ακόμα υπερπαίκτες, ξεκίνησε ορμητικά με το φρέσκο “Avalancha”. Ο ήχος περίμενα να είναι μπόμπα, όμως αυτό που με εντυπωσίασε σχεδόν εξ’ ίσου ήταν τα φώτα. Από την αρχή φάνηκε ότι είχαμε μια μεγάλη παραγωγή μπροστά στα μάτια μας και μέσα στ’ αυτιά μας και το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να αφεθούμε και να την απολαύσουμε.

Τα πρώτα λόγια ο Vai τα είπε μετά από τρία κομμάτια και ήταν μια μικρή εισαγωγή με συστάσεις των μελών της μπάντας και δυο λόγια για τον καθένα. Οι αναφορές στα ποντίκια του κιθαρίστα Dante Frisiello και στα δεκαπέντε χιλιόμετρα που έτρεξε ο ντράμερ Jeremy Colson πριν τη συναυλία της Θεσσαλονίκης την προηγούμενη μέρα εντάσσονται στο πλαίσιο της παράπλευρης ψυχαγωγίας και διασκέδασης, εκτός της μουσικής. Προσωπικά τα ευχαριστήθηκα περισσότερο από άλλες απόπειρες σπασίματος του πάγου που έχω βιώσει. Αμερικανοί βρε παιδί μου, ξέρουν πώς παίζεται το παιχνίδι!

Το γλυκύτατο “Tender Surrender” ήταν μια από τις ξεχωριστές στιγμές, όπου μέσα στην απόλυτη ησυχία μπορούσαμε να απολαύσουμε το δαντελένιο παίξιμο του Vai. Στο τέλος πήρε μια γκριμάτσα που προσομοίαζε σε κάποιον που μόλις είχε ολοκληρώσει μια ερωτική επαφή, ενώ έγλειψε το δάχτυλό του και έκανε ότι σβήνει με αυτό τις χορδές τις κιθάρας. Λίγο μετά, στο “Candlepower”, αυτό που ξεχώρισε ήταν η τεχνική του joint shifting που επινόησε και πρωτοπαρουσίασε ο Vai στο "Inviolate".

Το οποίο, απολύτως φυσιολογικά, πήρε τη μερίδα του λέοντος στο setlist. Αντίθετα από αυτά που μας είχε πει ο ίδιος, δεν έπαιξε τίποτα από το φρεσκότατο "Vai/Gash" – πράγμα το οποίο τελικά, αν με ρωτάτε, μου φάνηκε και λογικό, αφού δεν υπάρχει φωνή στη μπάντα. Το “Greenish Blues” ήταν αρκούντως blues, ενώ στο “Bad Horsie” η δεύτερη κιθάρα του νέοπα Dante Frisiello έδωσε έναν βαρύτατο τόνο.

Είναι μάλλον περιττό το να αναφέρουμε ότι σε όλη τη βραδιά, κανείς δεν έχασε νότα. Επίσης, αν και το είπαμε και στην αρχή, ο ήχος ήταν καταπληκτικός, σε αντίθεση με την αμέσως προηγούμενη βραδιά, για την οποία τα είπε ο Αντώνης Αντωνιάδης εδώ. Προφανώς αυτό που ήταν στο επίκεντρο ήταν η κιθάρα του Vai, οι μουσικοί όμως που τον πλαισίωναν δεν ήταν λιγότερο βιρτουόζοι.

Παρ’ όλα αυτά, η συναυλία δεν ήταν μια αέναη και χωρίς νόημα επίδειξη εκτελεστικών ικανοτήτων. Ανάμεσα στα κομμάτια, καθένας είχε στοχευμένα τις στιγμές του: ο …δρομέας Jeremy Colson έπαιξε ένα μικρό-όσο-έπρεπε solo και το ίδιο έκαναν ο Dante Frisiello και ο Philip Bynoe σε μια στιγμή ξεκούρασης για τον πρωταγωνιστή Vai. Παρεμπιπτόντως, σε όσους η φιγούρα του Bynoe φάνηκε γνωστή, έχει εμφανιστεί στα μέρη μας και με τη …φανέλα των Warlord.

Μια αντιπροσωπευτική στιγμή ήταν η εξής: σε κάποιο χρονικό σημείο ο Vai είχε αποσυρθεί για να αλλάξει ρούχα και κιθάρα και ο Dante έκανε ένα solo και ζούσε τη στιγμή του. Η φιγούρα του Vai διαγράφηκε σε ένα σκοτεινό μέρος της σκηνής, αλλά ο Steve περίμενε έτσι ώστε ο φωτισμένος Dante να ολοκληρώσει το solo του και μετά βγήκε στη σκηνή, ώστε να μην του πάρει τη δόξα. Λεπτομέρειες θα πει κάποιος, αλλά εγώ θα ξαναπώ ότι οι λεπτομέρειες συνθέτουν τον κόσμο.

Το μεγαλύτερο μέρος του set ο Vai το έβγαλε με την κλασσική Ibanzez κιθάρα του, αλλά από τα χέρια του περάσανε κι άλλα όργανα. Το αποκορύφωμα ήταν φυσικά η Hydra, την οποία κουβαλάει μαζί του (μετά κόπων και βασάνων – διαβάστε τα!) στην περιοδεία και την οποία όλοι περιμέναμε. Με τρία μπράτσα και τοποθετημένη πάνω σε μια ειδική βάση, αποτέλεσε τον καμβά πάνω στον οποίο ο Vai μας έκανε μια εξωπραγματική επίδειξη των παικτικών του δυνατοτήτων. Όχι με κάποιο μακροσκελές και περίπλοκο solo, αλλά με ένα κανονικό rock τραγούδι όπως το “Teeth Of The Hydra”, που θεωρώ ότι είναι ακόμα πιο δύσκολο.

Λογικά το υπέρτατο “For The Love Of God” έχουν βαρεθεί να το εκτελούν σε κάθε περιοδεία και σε κάθε συναυλία με τον ίδιο τρόπο, οπότε αυτή τη φορά ο Vai είπε να φέρει στη σκηνή τον τεχνικό των monitors. Ο οποίος, μέσα σε όλα τα υπόλοιπα ταλέντα που μας διαφήμισε ο Steve ότι διέθετε, διαπιστώσαμε ότι (όντως) διέθετε και μια πολύ καλή, οπερετική φωνή. Τραγούδησε για λίγα λεπτά κάνοντας το «κομμάτι» του και δίνοντας μια διαφορετική αίσθηση και αποσύρθηκε πίσω στη θέση εργασίας του.

Το “For The Love Of God” ξεχύθηκε σε όλο του το μεγαλείο αμέσως μετά για να αποτελέσει αναμφισβήτητα μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Μετά το παραπάνω κλασσικό set closer και ύστερα από λίγα και αναμενόμενα παρακάλια, η τετράδα βγήκε για το “Taurus Bulba”, που είναι παρομοίως το κλασσικό encore τους.

Φαίνεται ότι αυτές τις ημέρες βρισκόμαστε σε περίοδο εφαρμογής του αντικαπνιστικού νόμου, γιατί για δεύτερη συνεχόμενη μέρα στο Fuzz μας περίμενε η ευχάριστη έκπληξη της απαγόρευσης του καπνίσματος και της καθαρής ατμόσφαιρας. Ο γεμάτος χώρος παρέμεινε καθαρός από καπνό – ευτυχώς, γιατί παρατηρήσαμε ότι στο κοινό υπήρχε και αξιοσημείωτος αριθμός παιδιών, όσο κι αν ακούγεται παράξενο. Ας ελπίσουμε αυτή η περίοδος να κρατήσει περίπου ...για πάντα.

Σε μια ακόμα επίσκεψη του μεγάλου Steve Vai στα μέρη μας το κοινό σίγουρα αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από κιθαρίστες. Η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου καλλιτέχνη όμως είναι πως δε χρειάζεται κάποιος να έχει στενή σχέση με το παίξιμο της κιθάρας  για να ευχαριστηθεί (και) αυτή την εμφάνιση του. Ο τύπος είναι εγγύηση φοβερού ήχου, απίθανων εκτελέσεων, κεφάτου performance και διασκέδασης. Όταν μετά το τέλος γκαρίξαμε όλοι μαζί θετικά στην ερώτηση που μας έκανε αν αισθανόμαστε ωραία, ο Steve μας είπε “alright, our work here is done”. Great work Steve!

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος