Wolfbrigade, Killgrave @ Κύτταρο, 07/04/24

Συναυλίες όπως της Κυριακής ομολογoυμένως δεν λαμβάνουν χώρα συχνά στα μέρη μας. Ιδιαίτερο ιδίωμα το crust punk, μουσικά και μη, και σπάνια κάποια διοργανώτρια εταιρεία θα επενδύσει σε αυτό, για μια σειρά από λόγους. Συνεπώς, η είδηση πως οι τιτάνες Wolfbrigade θα έρθουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αναμενόμενα ενθουσίασε αφοσιωμένους και μη οπαδούς του ιδιώματος. Με μια κομβική πορεία για τη σουηδική σκηνή και το είδος γενικότερα, από τις απαρχές τους ως Wolfpack, οι Wolfbrigade είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που έβγαλε ο ήχος αυτός, στον 21 αιώνα, και το απέδειξαν με χαρακτηριστική άνεση και στο σανίδι. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Την συναυλία άνοιξαν οι Killgrave, μια ομολογουμένως ιδιαίτερη επιλογή, αλλά και ένας δύσκολος ρόλος. Σε κάθε περίπτωση, το εγχώριο metallic hardcore σχήμα έφερε την ενέργειά του αβίαστα στο ήδη γεμάτο σχετικά Κύτταρο. Επικοινωνιακοί, και με διάθεση για αυτοσαρκασμό, οι Killgrave αποδεικνύουν πως δουλεύουν τον ήχο τους διαρκώς, και προσωπικά κάθε εμφάνισή τους την απολαμβάνω και περισσότερο.

Το ντεμπούτο LP αναμένεται με ενδιαφέρον, αφού φαίνεται πως τα κομμάτια των Killgrave ενσωματώνουν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία μέσα τους, από hardcore και extreme metal, διατηρώντας και ένα τεχνικό ενδιαφέρον αλλά και την απαραίτητη συναυλιακή ορμή που χαρακτηρίζει το ύφος, με αρκετά μεστά σημεία. Εν τέλει, το συγκρότημα κέρδισε το χειροκρότημα, παρά τα μικρά τεχνικά προβλήματα, και όλα ήταν έτοιμα για την lycanthro-punk επέλαση. [A.Z.]

Προσφέρει βαθιά ικανοποίηση το γεγονός ότι οι Wolfbrigade, ήρωες για πολλούς και τώρα μα και με την πρότερη ονομασία τους Wolfpack, θα βρισκόντουσαν επιτέλους στα ελληνικά χώματα. Η πραγματικότητα είναι βέβαια ότι πολλοί, ειδικότερα τις προηγούμενες δεκαετίες, θα περίμεναν ίσως αυτή να είναι σε χώρο και διοργάνωση τελείως διαφορετικού τύπου. Ωστόσο, οι Wolfbrigade έχουν χωρίσει με την αυτοοργάνωση επίσημα εδώ και πολλά χρόνια για δικούς τους λόγους τους οποίους δεν θα αναλύσω αυτή τη στιγμή, παρά μόνο θα πω ότι παρότι διαφωνώ με τους λόγους κατανοώ την απόφαση. Θα συμπληρώσω όμως ότι αναγνωρίζοντας παθογένειες, είναι στάση το αν απομακρύνεσαι ή προσπαθείς να τις αλλάξεις. Στην προκειμένη βέβαια, δεν φάνηκε κιόλας η απόφαση αυτή να κράτησε μακριά από τη συγκεκριμένη εμφάνιση τον οποιονδήποτε παραπονέθηκε πρότερα και μάλλον όχι άδικα.

Οι Wolfbrigade δεν χρειάστηκαν παρά μόνο λίγα λεπτά για να αποδείξουν γιατί οι δύο λύκοι μέσα τους, όχι μόνο δεν είναι και οι δύο κακοί (προς αποφυγήν αναφοράς της διάσημης διαδικτυακής ατάκας), μα ξέρουν να δίνουν ένα crust punk κολαστήριο στα χέρια του κοινού που τόσο διψάει. Οι συστάσεις με το "Warsaw Speedwolf" ήταν έως και οριακά περιττές. Το κοινό ήδη ζεσταμένο με την καλή τους επαφή με τους Killgrave ήταν έτοιμο να δώσει το παρόν σε μία συναυλία που περίμενε ουσιαστικά χρόνια. Οι Wolfbrigade δεν άφησαν λεπτό να περάσει που δεν το εκμεταλλεύτηκαν στο πλήρες του ώστε να κάνουν αυτή την εμφάνιση αξιομνημόνευτη.

Ιδανικό σχεδόν setlist βγαλμένο από όλη του την δισκογραφία (με μοναδικό δηλαδή προσωπικό μου παράπονο την απουσία του αγαπημένου μου "Kallocaine") – ακούστηκαν κομμάτια που περιμέναμε με ζήλο, βλέπε ας πούμε τα "Catch 22" και "Barren Dreams", αλλά και κάτι τρελά πράγματα όπως το "Necronomium" από το "Anti-Tank Dogs". Με μια σχεδόν παραδοσιακή αλητεία, η απόδοση των Wolfbrigade είχε όλα τα καλά – έναν Mikael να γρυλίζει στο μικρόφωνο καθώς όφειλε, τις αθεράπευτα metal κιθαριστικές τους γραμμές να ικανοποιούν ακόμη και τον πιο καλοκρυμμένο μεταλλά στις punk ψυχές που έδιναν το ρεσιτάλ τους από κάτω, ήχο να τους ευνοεί και διάθεση έτοιμη να σπείρει πανικό. Το δε κάτω που μόλις αναφέρθηκε, γεμάτο από κόσμο έτοιμο για ένα mosh pit ευγενούς άμιλλας, όπου με ευχαρίστηση θα πω ότι δεν παρατήρησα σε καμία στιγμή να λαμβάνουν χώρα επικίνδυνες κινήσεις για τους άλλους όπως πολύ συχνά φοβάμαι σε συναυλίες του ιδιώματος. Κάπως καλλιεργούμε το σεβασμό όπως φαίνεται, ελπίζω να μην είναι ιδέα μου.

Είναι βέβαια και αυτές οι στιγμές που λάμπουν κομμάτια της πρότερης εποχής των Wolfpack, τον αρχικό λόγο δηλαδή που το συγκρότημα αγαπήθηκε. Προς το τέλους του set, τα αίματα ανάβουν με τα "Living Hell", "No Future" και "A Basic Urge To Kill" να δίνουν και στους παλαιότερους οπαδούς του συγκροτήματος ένα λόγο να χαμογελάσουν – είναι βασική παρουσία στις εμφανίσεις τους άλλωστε τέτοιο υλικό και κάτι που εύλογα αναμέναμε από τους Wolfbrigade. Σε ένα σετ που φάνηκε να κρατά μόλις ένα λεπτό μα κράτησε σχεδόν μια ώρα, οι Wolfbrigade κλείνουν τον κύκλο γυρνώντας πάλι στο "Run With The Hunted" και το "No Reward". Για το τέλος, ο Mikael μας αποχαιρετά εγκάρδια και τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης αποτελειώνουν την εκρηκτική τους εμφάνιση με μία σύντομη εκδοχή χωρίς φωνητικά του "Ride The Steel".

Διανύουμε μια εκπληκτική εποχή στη χώρα μας που βλέπουμε συγκροτήματα τα οποία κάποτε ίσως δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι είχαμε την τύχη να βιώσουμε δια ζώσης αν δεν ταξιδεύαμε εξωτερικό. Η συναυλία των Wolfbrigade αποτέλεσε ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της περίπτωσης. Ταυτόχρονα όμως έχουμε και την τύχη να βλέπουμε πολύ σημαντικά crust punk, hardcore και mathcore συγκροτήματα περιμένοντας μαραθώνια σετ που υπερβαίνουν τη μία και τη μιάμιση ώρα, αγνοώντας ότι αυτό είναι υπεράνθρωπος άθλος από μόνος του, πόσο μάλλον όταν ένα συγκρότημα έχει ξεπεράσει ένα όριο ηλικίας. Καλό είναι να κρίνουμε το κάθε ιδίωμα με τα μέτρα και τα σταθμά του και όχι με κοινές μονάδες μέτρησης ανόμοιων πραγμάτων, τα μήλα και τα πορτοκάλια δεν τα ζυγίζεις μαζί. Στα πενήντα λεπτά της εμφάνισης των Wolfbrigade, πήραμε ακριβώς αυτό που θέλαμε κι εκείνοι μας έκαναν να τους αναμένουμε ξανά με πάθος. Εις το επανιδείν. [Ε.Τ.]