Terror, Dying Wish, Eden Demise @ Arch Club, 08/04/24

Την περιμέναμε πολλά χρόνια αυτή την συναυλία. Οι Terror, σήκωσαν στη νέα χιλιετία το βάρος του σκληρού, metal-ικού, στα όρια του beatdown, αμερικανικού hardcore, και με την ορμή των κυκλοφοριών αλλά και των συναυλιών τους, κατάφεραν να αποκτήσουν και ταγμένο κοινό και στη χώρα μας. Η ανακοίνωση της επιστροφής τους, πλαισιωμένης από την άφιξη των σπουδαίων και ταχύτατα ανερχόμενων Dying Wish από το Oregon, κατέστησε την Δευτέρα που μας πέρασε ως μια άχαστη ημερομηνία στο συναυλιακό καλεντάρι. Οι Αμερικανοί αποδείχθηκαν ισοπεδωτικοί το λιγότερο, αν και ομολογουμένως οι συνθήκες δεν βοήθησαν ιδιαίτερα.

Την βραδιά άνοιξαν με μικρή καθυστέρηση οι Αθηναίοι Eden Demise. Το metallic hardcore σχήμα ανέβηκε με φούρια στη σκηνή του Arch, και άνοιξε από νωρίς το χορό με τα breakdowns. Παρουσιάζοντας υλικό από όλη την πορεία τους αλλά δίνοντας και έμφαση στο επερχόμενο νέο τους άλμπουμ, οι Eden Demise ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακοί, με ένα πριμαριστό ήχο που αναδείκνυε τις βαριές τους κιθάρες καθώς και τις επιρροές τους από την αντίπερα όχθη, αν και θα μπορούσε να ήταν και καλύτερος. Μάλιστα, όταν ένα τεχνικό πρόβλημα έβγαλε off τη μια για κανένα δεκάλεπτο, η μπάντα δεν πτοήθηκε, και ως τετράδα συνέχισε να καλεί τον κόσμο σε moshing. Αναγνωρίζοντας τη θέση τους, οι Eden Demise, ζέσταναν το κοινό, που ομολογουμένως με τον κλιματισμό να μην είναι ικανοποιητικός, είχε μπει από νωρίς στο κλίμα. [Α.Ζ.]

Με περίσσια ειλικρίνεια θα πω πως αν και ήρθα να θαυμάσω τους Terror, ο πραγματικός λόγος για μένα που θεωρούσα τη συγκεκριμένη συναυλία άχαστη ήταν η παρθενική εμφάνιση των Dying Wish στη χώρα μας. Από τη "Μέκκα" του Portland, το συγκρότημα έδωσε φρέσκια ανάσα στο metalcore μέσα στο ζόφο της καραντίνας (η παρέα του ενάτου ορόφου ξέρει), ενώ συνέχισε να κερδίζει τις εντυπώσεις με την περσινή του κυκλοφορία "Symptoms Of Survival". Θα αρκούσε η εισαγωγή της μικροκαμωμένης μα τεράστιας Emma Boster για να περιγράψει τι μπάντα είναι οι Dying Wish: "No more bombs, no more wars, free Palestine now". Τα νέα παιδιά του hardcore και του metalcore φαίνεται ότι έχουν γενικότερα καλές απόψεις και μοιάζει να πρέπει να ανέβει ένα νέο κορίτσι στη σκηνή για να πει λίγο πιο τολμηρά πράγματα από αυτά του «γενικού unity» που ακούστηκαν αργότερα.

Αφήνοντας όμως την καυστικότητα μου στην άκρη, πόσο φοβερό παίξιμο μας έδωσαν αυτά τα παιδιά. Οξυδερκείς συνθέσεις από μια πεντάδα που είναι φανερό πως μοιράζεται τα ακούσματά της ανάμεσα σε metal και punk (ζήτω το μπλουζάκι Gatecreeper), και αστείρευτη ενέργεια όλων των χαρισματικών μελών των Dying Wish. Θα είχα πραγματικά να πω τα καλύτερα, εάν τα τεχνικά προβλήματα που υπήρξαν από πριν δεν είχαν συνεχιστεί με ηχηρή παρουσία αυτή τη φορά και στο set των Dying Wish. Θα προσθέσω πως όχι μόνο, μιας που ένα περίεργο πράγμα, κάθε φορά που βρίσκομαι στο Arch και παίζει συγκρότημα με δύο κιθάρες, ειδικά αν είναι και support σχήμα, τα φωνητικά που απαιτούν διαφορετικές ρυθμίσεις από συγκεκριμένες τονικότητες (βλέπε brutal, ψηλά γυναικεία, φαλτσέτα) πικάρουν στο μικρόφωνο και δεν ακούγονται καλά στο μεγαλύτερο μέρος του χώρου. Αυτό έδωσε την εντύπωση σε πολύ κόσμο γύρω μου να σχολιάσει αρνητικά τη φωνή της Emma – λίγα δευτερόλεπτα με ακουστικά ή ωτοασπίδες όμως έδειχναν την αλήθεια αφού έσβηναν πολλοί ήχοι και ήταν εμφανές ότι η κοπέλα τραγουδούσε την ψυχή της και τεχνικά, την πρόδιδε όμως το μικρόφωνο. Κατανοώ ότι είναι καινούριος ακόμη ο χώρος αλλά το συγκεκριμένο θέμα έχει στερήσει από το να απολαύσουμε ήδη αρκετές εμφανίσεις.

Στο θετικό, είναι πως οι Dying Wish μοιάζουν ακούραστοι και έδωσαν μια από τις συναυλίες της ζωής τους. Το ίδιο και το κοινό, που φαινόταν πως σε μεγάλο μέρος του ήταν εκεί για να στηρίξει μια μπάντα στο απόλυτο ζενίθ της που έδωσε τον καλύτερο της εαυτό δεδομένων των συνθηκών. Υπό συνθήκες να μπορούσαν να είναι ικανοί να επισκιάσουν όποιον και να έπαιζε από πάνω τους με αυτό το ισοπεδωτικό μισάωρο, αλλά ο ήχος τους αδίκησε από τη μία, από την άλλη θα ακολουθούσε η τιτάνια εμφάνιση των Terror. [E.T.]

Έπειτα από ένα σύντομο soundcheck, οι Terror ανέβηκαν στη σκηνή εν μέσω επιδοκιμασιών. Η πεντάδα παρατάχθηκε με άγριες διαθέσεις, και για λίγο λιγότερο από 40 λεπτά, μας προσέφερε μια κολασμένη συναυλία. Το hardcore των Terror είναι ιδανικό για κάθε είδους συναυλιακή αθλοπαιδειά, και οι ίδιοι το γνωρίζουν. Καλωσόρισμα λοιπόν με “One With The Underdogs” από το ομότιτλο ντεμπούτο LP τους, και το χάος ξέσπασε στο Arch. Με ήχο μπετόν αρμέ, με διαρκή καλέσματα για ενεργοποίηση του κοινού και stage dive, το οποίο δεν σταμάτησε ούτε δευτερόλεπτο παρακαλώ, με ισοπεδωτική ενέργεια, οι Terror μας υπενθύμισαν τι χάναμε. Όσα άτομα δε τους έβλεπαν για πρώτη φορά, μάλλον έμειναν με το στόμα ανοικτό.

Προεξάρχοντος της μορφάρας του Scott Vogel, που με την ενέργεια και τα φωνητικά του έδινε το στίγμα, οι Terror παρέσυραν τα πάντα στο διάβα τους. Βέβαια, η συμμετοχή και η εκδηλωτικότητα του κοινού βάρεσαν κόκκινο, σε ένα ασφυκτικά γεμάτο venue. Κορμιά στον αέρα, τα pits να δίνουν και να παίρνουν, τα breakdowns κάθε κομματιού να γονατίζουν και το πλέον δύσπιστο, τα ασήκωτα riffs να σε παρασέρνουν με το πώς ηχούν ζωντανά.

Οι Terror επισκέφθηκαν όλη τους σχεδόν τη δισκογραφία, ενώ ακόμη και οι συνθέσεις του πρόσφατου “Pain Into Power” βρήκαν θερμής ανταπόκρισης, με το “Boundless Contempt” να ξεχωρίζει. Ναι, μου έλειψε ένα πέρασμα από το “Lowest Of The Low”, αλλά θα ζήσω (εδώ νόμιζα πως θα σκάσει μύτη και ο Todd Jones των Nails ξέρω γω), ειδικά όσο θυμάμαι το τι ζήσαμε σε στιγμές όπως στην απόδοση του “Always The Hard Way”, ή του “Hard Lessons” από το “Live By The Code”.

Μπορεί καπνός και ζέστη να έκαναν τις συνθήκες οριακά υποφερτές και σίγουρα αποπνικτικές, όμως η ενέργεια που μετέδιδαν μπάντα και κοινό μας έκαναν να αφεθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Ο Vogel μας μίλησε, έστω και με τον τρόπο του, για τη σημασία της σκηνής, την ισότητα και την συμπεριληπτικότητα που οφείλει να την χαρακτηρίζει, και γενικότερα, οι Terror παρέδωσαν μαθήματα ενός αρχετυπικού hardcore live show. Δίχως encore, δίχως περιττές φανφάρες, η δυάδα “Keep Your Mouth Shut” και φυσικά το κλασικό “Keepers Of The Faith” έκλεισαν τη συναυλία σε πανηγυρικό τόνο.

Οι Αμερικανοί μας ισοπέδωσαν δίχως άλλο, ξεπερνώντας μάλιστα τις όποιες προσδοκίες υπήρχαν πριν την άφιξή τους, ικανοποιώντας θαρρώ και όσα άτομα ήθελαν το κάτι παραπάνω σε διάρκεια, μιας και σε απόδοση έπιασαν το τέλειο. Αν δε, τα προαναφερθέντα επιμέρους στοιχεία που μας προβλημάτισαν καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς έλειπαν, θα μιλούσαμε για μια hardcore συναυλία που θα συζητάμε για καιρό. Κρατάμε την πίστη μας ζωντανή όμως για τα μελλοντικά live που έρχονται στο ιδίωμα και θυμόμαστε τον ιδρώτα που ρίξαμε το βράδυ της Δευτέρας. [Α.Ζ.]

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης