Valia Calda, MOb Trio @ ΠΛΥΦΑ, 16/04/24

Η Πλύφα είναι ένας βιομηχανικός, καλά κρυμμένος, χώρος που θυμίζει πολυχώρους της προβλήτας του ποταμού στο Βερολίνο, κάτι χώρους πιο ψυχρούς στην Κοπεγχάγη και industrial ζώνες στο Λονδίνο. Είναι όμορφα διαμορφωμένο και η τσαχπινιά με την ανοιχτή πίσω πόρτα και την εκμετάλλευσή του εξωτερικού χώρου το έκαναν ιδανικό.

MOb Trio

Αρχικά στην σκηνή ανέβηκαν οι Mob. Όπως και οι ίδιοι είπαν, ήταν κάπως νωρίς για αυτό που φτιάχνουν. Ίσως, θα πρόσθετα εγώ, ότι η καθημερινή το έκανε ακόμα πιο δύσκολο για να γίνει απόλυτα αποδεκτό από το κοινό. Εγώ προσωπικά όμως εντυπωσιάστηκα. Αυτό που άκουσα και είδα ήταν εκπληκτικό. Καλοφτιαγμένο και ιδιαίτερο. "Recovering" και "Otto" έδειξαν το δρόμο και άμεσα η χορευτική ψυχεδέλεια βρήκε την πνοή του Coltrane. Η ουσία ήταν ο πειραματισμός αλλά αυτό που ξέφυγε με την καλή έννοια ήταν ο αριθμός ρυθμός. Σε μερικές φάσεις ένιωθες ότι άκουγες breakbeats. Πρακτικά έδινε έναυσμα για χορό. Αλλά είπαμε, η ώρα και η μέρα δεν έδωσε ώθηση στον κόσμο να το κάνει (να χορέψει ντε) πραγματικά. Αν και νιώθω ότι πολλοί ήθελαν.

Το σαξόφωνο, με όλα τα εφέ, τις λούπες και το βάθος που το ακολουθούσαν ήταν σε μερικά σημεία συνταρακτικό. Άλλοτε επιθετικό, άλλοτε σαν να χτίζει και μερικές φορές επικουρικό, έδειχνε το δρόμο και κράταγε την απόλυτη ατμόσφαιρα, έκλεινε το μάτι σε άπειρα παρακλάδια και γέμιζε τον χώρο με πανέμορφες νότες και κόρνες. Ακούσαμε και δύο νέα ακυκλοφόρητα κομμάτια, τα οποία θα μπουν στον επόμενο δίσκο τους.

Αν είχες το θράσος να σκεφτείς το πνευστό σαν έγχορδο. Ναι, κιθάρα εννοώ. Ίσως, ένιωθες ότι αυτή η μοντέρνα τους jazz, ίσως είναι η πιο punk που έχεις ακούσει ποτέ. Dance-punk; Ναι, ότι πεις. Χατίρι δεν χαλάω. Το “5055” ειδικά ήταν δυνατό. Αλλά το κλείσιμο και το φανταστικό "VAG" το οποίο πραγματικά εξύψωσε την εμφάνιση τους και έφτιαξε τους πάντες για ότι θα ακολουθούσε, ήταν τρομερό.

Η εμφάνιση ήταν φοβερά καλή μουσικά και πραγματικά συμπαγής.

Valia Calda

Μετά από λίγο, μια βόλτα από το bar και τον εξωτερικό χώρο, οι εκ Λονδίνου ορμώμενοι πέταξαν τις πρώτες folk νότες και καμπάνες για να ξαναμαζευτεί ο κόσμος. Είναι από τις λίγες συναυλίες που δεν κοίταξα το ρολόι. Που δεν κάθισα να υπολογίσω την ώρα. Θες γιατί δεν με ένοιαζε πραγματικά, γιατί γέμισα από τα πρώτα λεπτά. Θες γιατί είτε ήταν μια ώρα, είτε δύο θα ένιωθα ακριβώς το ίδιο γεμάτος;

Ο ήχος είχε κάποια σκαμπανεβάσματα. Υπήρξαν κάποια (λίγα) ενοχλητικά βουητά. Μερικές φορές τα πνευστά σαν να μην ακούγονταν καλά (στην αρχή). Άλλες φορές έχανα την κιθάρα. Όμως τελικά, ήταν περιστασιακή αυτή η κατάσταση και δεν χάλασε το συνολικό αποτέλεσμα.

Στο μουσικό κομμάτι, ορχηστρικά, όταν τα πράγματα ήταν πιο ήσυχα τα πνευστά σε πήγαιναν σε σκοτεινά bar της Αμερικής του προηγούμενου αιώνα. Όταν όλα ανέβαιναν είτε σταδιακά, είτε επιθετικά, είτε συγχρονισμένα , είτε ασύγχρονα, μεταφερόσουν σε μια νέα σκηνή του Λονδίνου με κάθε τι μοδάτο και μοντέρνο από το χώρο της avant-jazz αλλά και της avant-rock. Το περισσότερο υλικό που παρουσιαστηκε ήταν φυσικά από το τελευταίο τους δίσκο.

Η δυναμική της εμφάνισης ήταν το σήμα κατατεθέν. Το πόσες φορές ανεβοκατέβαινε ο ήχος, ο θόρυβος, ο τρόπος και το ύφος, δεν μπόρεσα να μετρήσω. Το μπλέξιμο ήταν εξαιρετικό. Το κομμάτι "Homeland" πήγε μαγικά. Το κοπανημα της ζηλευτής αφάνας σε κάποια κρεσέντο, δεν έχανε χτύπημα! Στο "But In The End We'll Be Together" εδωσαν ρέστα. Αλλά και στο "Nostalgia And Isolation" ήταν όλοι εξαιρετικοί. Τέλος, το "Trip For Nothing" από τον προηγούμενο δίσκο τους, μας πήγε λίγο πιο ψηλά προς την Ήπειρο!

Μετά από πολλά χρόνια επέστρεψαν στην Αθήνα. Πες το νοσταλγικό. Πες το συγκινητικό. Όπως και να το πεις είχε μια συναισθηματική φόρτιση από την αρχή μέχρι το τέλος. Από τον ήχο και τα λόγια, μέχρι τα μάτια και τις κινήσεις. Λίγο πριν το τέλος έδωσαν πολλές μαζεμένες ευχαριστίες και για αυτή την εμφάνιση και γενικά για την πορεία της μπάντας.

Το λευτεριά στην Παλαιστίνη που έκλεισε τον μικρό λόγο έλαβε ένα θερμότατο χειροκρότημα. Όλοι έφυγαν γεμάτοι και με μια ευχή, αυτή η κοινότητα (με την πρωτοβουλία της Scenius) να αρχίσει να μεγαλώνει και επιπλέον εμφανίσεις παρόμοιες να προστίθενται στο καλεντάρι μας.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος