Candlemass, Sorrows Path @ Piraeus Academy, 22/04/17

Η αναγγελία πως οι πολυαγαπημένοι Candlemass θα περάσουν ξανά από τα μέρη μας, παρουσιάζοντας ολόκληρο το κλασσικό τους "Nightfall", υπήρξε μια από τις σημαντικότερες συναυλιακές ειδήσεις για τη χώρα μας. Ωστόσο, λίγο το καθεστώς που επικρατεί στα ενδότερα της μπάντας τον τελευταίο καιρό, με τον Leif Edling να απέχει από τις συναυλιακές δραστηριότητες της λόγω προβλημάτων υγείας και τον Mats Leven να έχει αναλάβει πλήρως τα καθήκοντα του τραγουδιστή, λίγο η μεγάλη προσφορά συναυλιών του περασμένου τριημέρου, δημιουργούσαν καχυποψίες και δισταγμούς.

Συν τοις άλλοις, τα όσα μας είχε πει ο Leif Edling σχετικά με τις επετειακές αυτές εμφανίσεις της μπάντας, ενέτειναν ακόμη περισσότερο την περίεργη ατμόσφαιρα σχετικά με τη συναυλία, με τον κόσμο τελικά να μισογεμίζει την αρένα του Academy (με τον επάνω όροφο να είναι κλειστός).

Τολμώ να ομολογήσω πως κι εγώ ήμουν ανάμεσα στους καχύποπτους αυτών των επετειακών εμφανίσεων, κυρίως λόγω της απουσίας του Leif Edling, ωστόσο η ροή της βραδιάς ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Με τους power doomsters Sorrows Path να ανοίγουν τη συναυλιακή βραδιά με τον καλύτερο τρόπο και το μαγαζί να γεμίζει κόσμο καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους, η εκκίνηση ήταν σχεδόν ιδανική.

Το έμπειρο εγχώριο σχήμα, το οποίο μας έχει προσφέρει μέσα στα χρόνια κάποιες πολύ αξιόλογες δουλειές στο χώρο του παραδοσιακού doom metal, κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις με την εμφάνισή του, η οποία μάλιστα είχε και αποχαιρετιστήριο χαρακτήρα στον ντράμερ του (μιας και ο Φώτης Μουντούρης αποχωρεί λόγω μετακόμισης στην Κύπρο).

Με ήχο μπετόν αρμέ, καλοδουλεμένες συνθέσεις με αρκετές ατμοσφαιρικές δυναμικές και την ιδιαίτερη φωνή του Άγγελου Ιωαννίδη να ηγείται, η μπάντα του Κώστα Σαλωμίδη παρουσίασε κομμάτια μέσα από τα δύο ολοκληρωμένα της άλμπουμ, με το "Doom Philosophy" να έχει τη μερίδα του λέοντος. Στα σαράντα λεπτά της διάρκειας του set τους ακούσαμε και τα "All Love Is Lost" και "Empty Eyes And Blackened Hearts" (με το οποίο και έκλεισαν την εμφάνισή τους) από το "The Rough Path Of Nihilism" και το θερμό χειροκρότημα που κέρδισαν έμοιαζε η ελάχιστη ανταμοιβή για τους κόπους τους και τις δυσκολίες που ξεπέρασαν για να υπάρχουν μέχρι και σήμερα.

Μετά την απαραίτητη αναμονή για να ετοιμαστεί η σκηνή, η ώρα των Candlemass είχε φτάσει. Με τις πρώτες νότες του (προηχογραφημένου) "Gothic Stone" να βγαίνουν από τα ηχεία, έγινε άμεσα κατανοητό από όλους πως οι Σουηδοί θα ξεκινούσαν το set τους με την ζωντανή απόδοση του θρυλικού "Nightfall". Η μπάντα έκανε δυναμικό μπάσιμο με το αειθαλές "The Well Of Souls", με το κοινό να ανταποκρίνεται στα καλέσματα του Mats Leven και να ξεσηκώνεται μεμιάς.

Για τα τραγούδια που μας παρουσιάστηκαν προφανώς δεν έχω να πω πολλά, με την αξία τους να είναι αδιαμφισβήτητη και την απόδοση της μπάντας, η οποία βρισκόταν σε μεγάλα κέφια, να μη χωρά περαιτέρω σχόλια. Τα κολλητά "At The Gallows End" και "Samarithan" αποτέλεσαν, μαζί με το τρομερό "Bewitched", τις κορυφές της εμφάνισής τους, με τον κόσμο να συμμετέχει ενεργά στα ρεφρέν τους, ενώ ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον Lars Johansson, με τον Σουηδό κιθαρίστα να αποτελεί την πιο doom φιγούρα της μπάντας, όντας αποστασιοποιημένος στη μια άκρη της σκηνής κι αλάνθαστος στα εκτελεστικά του καθήκοντα.

Με μια μικρή παύση μετά το τέλος του "Nightfall", το συγκρότημα επέστρεψε στη σκηνή με το κλασσικό "Mirror Mirror", που προκάλεσε, αναμενόμενα, έναν μικρό χαμό στο ήδη ζεσταμένο κοινό. Κάπου εκεί ο Mats Leven μας ανακοίνωσε πως θα παίξουν μονάχα κομμάτια από τους τέσσερεις πρώτους δίσκους τους, όπως κι έγινε, με τα φοβερά "Dark Reflections" και "A Cry From The Crypt" να κλείνουν εμφατικά τον βασικό κορμό της εμφάνισής τους.

Δεν είχαμε ακούσει, ωστόσο, τίποτα ακόμη από το "Epicus Doomicus Metallicus" κι έπειτα από μερικά χλιαρά "we want more" από τον κόσμο, η μπάντα ξαναγύρισε για να μας δώσει μια λίγο πιο αργόσυρτη, αλλά σίγουρα επιβλητική εκτέλεση του "Crystal Ball", με τον Leven πραγματικά να εντυπωσιάζει με την ερμηνεία του και την ικανότητα του να επικοινωνεί άριστα με το κοινό και το κλείσιμο με το "Solitude" να είναι, ως όφειλε, μεγαλειώδες.

Όσο για τους επιμέρους προβληματισμούς σχετικά με την απουσία του Leif Edling καταρχάς και του Messiah Marcolin δευτερευόντως, ειδικά σε μια τόσο ιδιαίτερη περίσταση όπως είναι ένα επετειακό show για το "Nightfall", τα πράγματα εξελίχθηκαν καλύτερα απ' ό,τι περιμέναμε. Σίγουρα η απουσία του mainman Edling έγινε αισθητή και είναι δυσαναπλήρωτη, αλλά εκείνη του Messiah θεωρώ πως δεν είναι τόσο μεγάλης σημασίας.

Εννοείται πως ο Καλόγερος υπήρξε απίστευτη φωνή και ευθύνεται σε αρκετά σημαντικό βαθμό για τον ήχο των κλασσικών Candlemass, μα η μπάντα έχει μάθει να υπάρχει χωρίς εκείνον και να τα πηγαίνει περίφημα. Μάλιστα, ο Mats Leven είναι μια πολύ αξιόπιστη λύση για το μικρόφωνο της μπάντας, όπως απέδειξε και το Σάββατο, και σίγουρα πολύ πιο επαγγελματίας από τους φημισμένους προκατόχους του (βλέπε Messiah Marcolin και Robert Lowe), όντας ένας πειστικότατος συνολικά performer.

Κλείνοντας, θεωρώ πως, δεδομένων των συνθηκών, ζήσαμε μια πολύ δυνατή εμφάνιση με ένα απίστευτο σύνολο παρουσιαζόμενων κομματιών, τα οποία ευεργετήθηκαν με έναν στιβαρότατο ζωντανό ήχο, δίχως ιδιαίτερες παθογένειες. Σίγουρα, λοιπόν, η βραδιά άξιζε καλύτερης προσέλευσης από αυτήν που τελικά είχε, με όσους «ρίσκαραν» και παρευρέθηκαν να μην το μετανιώνουν ούτε στιγμή.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com