Rival Sons: «Οι περισσότερες μπάντες μάλλον δε θα έπρεπε να παίζουν rock»

 Η σχέση λατρείας που έχουμε με τους Rival Sons κρατάει χρόνια σε αυτό εδώ το site. Ξεκίνησε το 2012, όταν το "Head Down" βρέθηκε στη θέση #16 με τα καλύτερα άλμπουμ της τότε χρονιάς, συνεχίστηκε με το "Great Western Valkyrie" να ανεβαίνει στην αντίστοιχη θέση #8 για το 2014, έφτασαν πολύ κοντά στην κορυφή με το "Hollow Bones" να ανεβαίνει στο #3 για το 2016 και νομοτελειακά, με το υπέροχο "Feral Roots" πάτησαν την κορυφή του 2018, ενώ το "Shooting Stars" αναδείχθηκε και τραγούδι της χρονιάς. Νομίζω ότι είναι σχετικά προφανές πόσο πολύ αναμέναμε την επόμενη κυκλοφορία των σπουδαιότερων σύγχρονων εκφραστών του classic rock ήχου. Και το "Darkfighter", φυσικά, δεν μας απογοήτευσε.  

Στο πλαίσιο της κυκλοφορίας του είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια συνέντευξη μέσω video με τον τραγουδιστή της μπάντας, Jay Buchanan, έναν αυθεντικό καλλιτέχνη με όλη την έννοια του όρου, όπως θα μπορέσετε να διαπιστώσετε και μόνοι σας από τα όσα μας λέει παρακάτω. Ένας άνθρωπος της ουσίας και του πνεύματος, μέσα από τη στάση και τα λόγια του οποίου μπορεί κάποιος να καταλάβει γιατί οι Rival Sons δεν είναι «μια ακόμα rock μπάντα», όπως κι ο ίδιος παραδέχεται εμμέσως.

Στην παρακάτω συζήτηση δεν θα διαβάσετε τα τυποποιημένα κλισέ στα οποία συχνά αναλώνονται οι αγαπημένοι μας καλλιτέχνες, παρά μόνο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απόψεις από έναν ξεχωριστό καλλιτέχνη που αποτελούν τροφή για σκέψη.

Χρήστος: Jay, αρχικά να σε ευχαριστήσουμε για τον χρόνο που διαθέτεις γι' αυτήν εδώ τη συνέντευξη.

Κανένα πρόβλημα!

Χ: Εγώ είμαι ο Χρήστος κι αυτός είναι ο Αντώνης, ο οποίος επί την ευκαιρία δεν είναι απλά ο μεγαλύτερο οπαδός των Rival Sons στην Ελλάδα, αλλά ο μεγαλύτερος οπαδός που γνωρίζω γενικότερα! (γέλια). Οπότε, δεν θα έχανε με τίποτα αυτή τη συνέντευξη!

Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω και τους δύο!

Όταν είχαμε γράψει τα πρώτα τραγούδια συνειδητοποιήσαμε πως θα είναι ένας πολύ-πολύ διαφορετικός δίσκος για εμάς

Χ: Πάμε κατευθείαν στις ερωτήσεις που έχουμε ετοιμάσει, λοιπόν! Πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του τελευταίου σας άλμπουμ, κι αυτή είναι η μεγαλύτερη χρονική περίοδος μεταξύ δυο κυκλοφοριών των Rival Sons. Αυτό οφείλεται στους προφανείς λόγους της πανδημίας ή υπήρξαν κι άλλοι λόγοι που σας έκαναν να θέλετε να πάρετε περισσότερο χρόνο από ότι συνήθως για την κυκλοφορία της νέας δουλειάς σας;

Ήταν ξεκάθαρα λόγω της πανδημίας. Είχε να κάνει ξεκάθαρα με το ότι ζήσαμε τρελές μέρες. Για εμάς ήταν πάνω από δυο χρόνια που δεν μπορούσαμε να περιοδεύσουμε, οπότε εκμεταλλευτήκαμε αυτόν τον χρόνο για να γράψουμε έναν νέο δίσκο. Στην πορεία καταφέραμε ενδιάμεσα, εν τέλει, να βγούμε και για λίγο σε περιοδεία, αλλά στην πραγματικότητα με αυτόν τον δίσκο πήραμε τον χρόνο μας. Πήραμε τον χρόνο μας, λόγω της φύσης του δίσκου που συνειδητοποιήσαμε ότι γράφουμε. Όταν είχαμε γράψει τα πρώτα τραγούδια συνειδητοποιήσαμε πως θα είναι ένας πολύ-πολύ διαφορετικός δίσκος για εμάς. Οπότε, αποφασίσαμε να το πάμε αργά. Δεν θέλαμε να βιαστούμε. Και σαν αποτέλεσμα έχω την αίσθηση πως η μουσική αντανακλά αυτή τη διαδικασία.

Ποτέ δεν υποφέραμε από την ιδέα του να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας ή τον προηγούμενο δίσκο μας

X: Το "Feral Roots" έτυχε πολύ καλής αποδοχής. Κατά την άποψή μου - και νομίζω πως ο Αντώνης θα συμφωνήσει - είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει οι Rival Sons ως τώρα και το γεγονός ότι έχετε μια τόσο εντυπωσιακή συνολικά δισκογραφία το καθιστά ακόμα πιο σημαντικό αυτό το επίτευγμα. Νιώσατε σαν πρόκληση το ότι είχατε να κυκλοφορήσετε μια νέα δουλειά που θα ακολουθούσε αυτό το συγκεκριμένο άλμπουμ;

Δεν νομίζω πως ποτέ σαν Rival Sons υποφέραμε από την ιδέα του να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας ή τον προηγούμενο δίσκο μας. Το πιο σημαντικό για εμάς ήταν πάντα το να πάμε σε μέρη που δεν έχουμε ξαναπάει πιο πριν.

Όταν γράφαμε το "Hollow Bones" άλμπουμ, είχαμε πριν κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ σαν το "Great Western Valkyrie". Και το "Great Western Valkyrie" ήταν ήδη μια απότομη στροφή στον ήχο μας. Ήταν ένας φανταστικός δίσκος! Αλλά, όταν στη συνέχεια ήταν να βγάλουμε το "Hollow Bones" κάναμε και πάλι μια πολύ συνειδητή επιλογή στο να αλλάξουμε τελείως πορεία και να γράψουμε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Αντίστοιχα, όταν έφτασε η ώρα να κάνουμε το "Feral Roots" κάναμε σε μεγάλο βαθμό το ίδιο. Επιλέξαμε να αποδομήσουμε τελείως ό,τι κάνουμε και να γράψουμε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από ό,τι είχαμε κάνει ως τότε.

Κι έτσι, φτάνοντας στο "Darkfighter", μια από τις προτεραιότητες που θέσαμε ως μπάντα ήταν να διασφαλίσουμε ότι θα ακολουθήσουμε ένα νέο μονοπάτι. Ήταν κάτι που το κάναμε με το "Feral Roots" και σε μεγάλο βαθμό κρατήσαμε το ίδιο πνεύμα και με αυτόν εδώ το δίσκο.

Χ: Πίσω στη μουσική του "Darkfighter", ήδη έχεις επισημάνει ότι νιώθατε εξαρχής πως θα ήταν κάπως διαφορετικό. Κατά την άποψή μου, ακούγεται μεν σαν Riva Sons, έχοντας την ηχητική σας ταυτότητα, αλλά την ίδια στιγμή έχει μια διαφορετική γεύση τρόπον τινά. Ποιες θα διέκρινες ως τις βασικές διαφορές σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές σας και ειδικότερα σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ σας;

Νομίζω πως το ηχητικό τοπίο είναι πολύ διαφορετικό. Γενικά, οι τόνοι είναι διαφορετικοί. Οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών είναι τελείως διαφορετικές σε σχέση με οτιδήποτε έχουμε γράψει στο παρελθόν. Προσωπικά, έγραψα μελωδίες με έναν τρόπο που δεν έχω γράψει πριν το "Darkfighter" ξανά. Μεγάλης έκτασης (σ.σ.: long form) μελωδίες… Κι όταν λέω μεγάλης έκτασης μελωδίες, εννοώ πως όταν η μελωδία ξεκινάει στο verse δεν επαναλαμβάνεται σε κανένα σημείο. Είναι μια συνεχόμενη μελωδία. Η μελωδία δεν ολοκληρώνεται μέχρι να τελειώσει το verse. Έτσι, έχεις τραγούδια όπως το "Bird In The Hand", όπου συμβαίνει αυτό. Ξεκινάει σε ένα σημείο και ολοκληρώνεται τελείως διαφορετικά. Επίσης, το τραγούδι "Darkside" έχει μεγάλης έκτασης μελωδία, καθώς και το "Horses Breath", το "Mirrors", το "Guillotine"...

Παράλληλα, θεωρώ πως σε στιχουργικό επίπεδο αυτός είναι ένας πολύ-πολύ διαφορετικός δίσκος για εμένα. Και θεωρώ πως αυτό οφείλεται σε κάνα δυο παράγοντες. Αρχικά, ζούμε σε πολύ περίεργους καιρούς. Σε παγκόσμιο επίπεδο ζούμε περίεργες καταστάσεις που κανείς μας δεν είχε αντιμετωπίσει ξανά ποτέ στο παρελθόν. Αν αυτό το αναμίξεις με το γεγονός ότι εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες περάσαμε μια περίοδο έντονης κοινωνικής/πολιτική αναταραχής με τις εκλογές του 2020, τότε καταλαβαίνεις πως υπήρχαν πολλά πράγματα τα οποία σε έκαναν να φοβάσαι. Ανάμιξε, λοιπόν, αυτόν τον φόβο με την απομόνωση που έφερε το ότι έπρεπε να μείνεις κλεισμένος στο σπίτι και το ότι δεν μπορούσαμε να είμαστε στο δρόμο, κι αφού συνθέσεις όλα αυτά συνυπολόγισε και το ότι κλήθηκα να αντιμετωπίσω αρκετούς θανάτους ανθρώπων που ήταν πολύ κοντά μου. Όλα τα παραπάνω, η ώσμωση όλων αυτών των παραγόντων με ώθησε στο να θέλω να πάρω το χρόνο μου και να γράψω για θέματα που ήταν πολύ στην πραγματικότητα πολύ σημαντικά για μένα, στο μεγαλύτερο κομμάτι τουλάχιστον.

Χ: Θα επανέλθουμε αργότερα στο κομμάτι των στίχων, καθώς έχω κάποιες ερωτήσεις επί αυτών. Πριν πάμε εκεί, νομίζω ότι πρέπει να επισημάνουμε ότι εστιάζουμε μεν στο "Darkfighter" αλλά στην πραγματικότητα γράψατε παράλληλα δυο άλμπουμ, το "Darkfighter" και το "Lightbringer"…

Ναι…

Χ: Με το τελευταίο να κυκλοφορεί αργότερα μέσα στο έτος, αν δεν κάνω λάθος…

Σωστά…

Κάθε φορά που σκεφτόμουν πως «αυτό ήταν», πάντα κάτι νέο προέκυπτε, πάντα υπήρχε κάτι επιπλέον για να γράψω

Χ: Πως κι αποφασίσατε να σπάσετε τα τραγούδια σε δυο άλμπουμ, αντί να κυκλοφορήσετε ένα - έστω και μεγάλο διάρκεια - μονό άλμπουμ;

Δεν ήταν η πρόθεσή μας να βγάλουμε δυο δίσκους. Στην πραγματικότητα, σκοπεύαμε να βγάλουμε έναν καλό δίσκο. Αλλά τα πράγματα πήγαν κατά τον τρόπο που πριν λίγο περιέγραψα, με αποτέλεσμα να υπάρχει πάντα τόσο πολύ υλικό γύρω από το οποίο μπορούσαμε να γράψουμε. Πάντα υπήρχε κάτι περισσότερο… Κάθε φορά που σκεφτόμουν πως «αυτό ήταν», πάντα κάτι νέο προέκυπτε, πάντα υπήρχε κάτι επιπλέον για να γράψω. Έτσι στο τέλος κατέληξε μια πολύ μεγάλη συλλογή τραγουδιών και αν έμπαιναν όλα αυτά σε έναν μόνο δίσκο θεωρώ ότι θα τον έκαναν πολύ πυκνό σε πληροφορία. Θα ήταν κάπως υπερβολικό. Λατρεύω να ακούω ένα καλό, διπλό άλμπουμ, αλλά την ίδια στιγμή αυτοί οι πολύ έντονοι και μεγάλοι σε διάρκεια δίσκοι μπορεί να αποθαρρύνουν πολύ τον ακροατή. Μπορεί να έχουν πολλή πληροφορία για να την απορροφήσει ο ακροατής.

Οπότε, αυτό που θέλαμε να κάνουμε είναι σπάσουμε τα κομμάτια και να πούμε με αυτά δυο διαφορετικές πλευρές της ίδιας ιστορίας. Ή δυο διαφορετικά κομμάτια της ίδιας ιστορίας. Και μοιράζοντας τα κομμάτια αυτό που θέλαμε να επιτύχουμε είναι να πάρει κάποιος το σύνολο σε δυο μέρη κι όχι όλο μαζί. Θέλαμε να δημιουργήσουμε λίγο χώρο. Οπότε, τώρα έχεις το πρώτο μέρος και έπειτα περιμένεις μερικούς μήνες για να πάρεις το δεύτερο μέρος, αντί να πάρεις τα πάντα με τη μια.

Χ: Υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο σκεπτικό με βάση το οποίο επιλέξατε ποια τραγούδια θα πάνε σε ποιο άλμπουμ; Γιατί σε μένα το "Darkfighter" μοιάζει να έχει πολύ καλή συνοχή, οπότε αναρωτιόμουν αν το "Lightbringer" θα κινείται κι αυτό στο ίδιο στυλ. Υπήρξε κάποιος παράγοντας που διαφοροποιεί τα τραγούδια που επιλέξατε να κρατήσετε για το "Lightbringer";

Ναι! Το "Lightbringer" έχει τη δική του συνοχή. Το "Lightbringer" κινείται ακόμα περισσότερο εκτός των ορίων όσων έχουμε κάνει προηγουμένως. Όσον αφορά τους τίτλους που έχουν τα δυο άλμπουμ… δεν είναι ότι το λόγω του τίτλου του το "Lightbringer" θα είναι γεμάτο με χαρά και φως! Όχι! Οι τόνοι είναι πολύ-πολύ βαριοί και αρκετά παρόμοιοι με αυτούς που έχει το "Darkfighter". Όμως, μια από τις βασικές διαφορές έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο το τελευταίο τραγούδι του "Lightbringer" κλείνει την ιστορία. Αφήνει τον ακροατή με ένα τέλος και για τα δυο άλμπουμ. Το "Lightbringer" σίγουρα τελειώνει αφήνοντας μια πιο θετική αίσθηση.

Α: Φαντάζομαι αναφέρεσαι σε επίπεδο συναισθημάτων, όχι σε κάποια συγκεκριμένη ιστορία ή concept που δένει τα δυο άλμπουμ. Η συσχέτιση των δυο άλμπουμ δεν αφορά μια ιστορία, αλλά τα κοινά συναισθήματα…

Ναι, αφορά τα συναισθήματα…

Χ: Για μια ακόμα φορά υπεύθυνος για την παραγωγή είναι ο Dave Cobb και νομίζω πως είναι αρκετά σπάνιο για μια μπάντα να συνεργάζεται με τον ίδιο παραγωγό σε ένα τόσο μεγάλο σερί κυκλοφοριών. Στην πραγματικότητα, έχει κάνει παραγωγή σε όλα τα άλμπουμ σας ως τώρα, οπότε θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι παραπάνω από απλώς ένας παραγωγός για τους Rival Sons; Ποια ήταν η κύρια συνεισφορά του αυτή τη φορά;

Δουλεύουμε παρέα με τον Dave γιατί είναι οικογένεια για εμάς… Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις πως το λέω, αλλά όποτε δουλεύουμε μαζί υπάρχει μεγάλη κατανόηση. Επίσης, ο Dave έχει τρομερό αυτί.

Η εμπλοκή του σε αυτόν τον δίσκο ήταν λίγο-πολύ η ίδια που έχει σε κάθε δίσκο. Βρίσκεται στον ίδιο χώρο με εμάς κι αν δουλεύουμε πάνω σε κάτι κάθεται μαζί, έχοντας πάντα μια ακουστική κιθάρα στον ώμο του. Και είναι πάντα εκεί τυπικά όταν ηχογραφούμε.

Δουλεύουμε μαζί του γιατί μας βγαίνει φυσικά. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι παραγωγοί εκεί έξω και είμαι σίγουρος πως η μπάντα θα ακουγόταν σαν τον εαυτό της με οποιοδήποτε άλλον παραγωγό. Αλλά έχουμε μεγαλώσει παράλληλα, παρέα με τον Cobb στην μπάντα.

Επίσης, όσο προχωράει στην καριέρα του, η οξύνοιά του και η προσέγγισή του συνεχίζουν να εξελίσσονται, ενώ ταυτόχρονα η δική μας προσέγγιση συνεχίζει να εξελίσσεται. Έτσι, ανάμεσα στους δίσκους ο καθένας μας αναπτύσσεται κατά τον δικό του ξεχωριστό τρόπο και μετά όταν βρισκόμαστε ξανά, τόσο ο Cobb όσο και οι μπάντα έχουμε νέες οπτικές γωνίες επί των πραγμάτων. Οπότε, στην πραγματικότητα δεν είναι ποτέ ακριβώς το ίδιο. Για αυτό το λόγο οι δίσκοι μας ακούγονται τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Διότι, δεν είμαστε ποτέ οι ίδιοι άνθρωποι και δεν είμαστε ποτέ η ίδια μπάντα, ενώ κι ο Cobb δεν είναι ποτέ ο ίδιος παραγωγός, χρόνο με το χρόνο.

Α: Είχα σκοπό να σε ρωτήσω, πριν ακούσω αυτά είχες να πεις, αν υπάρχει κάποιος στόχος από τον ας τον πούμε «τελικό ήχο των Rival Sons». Με τον οποίο θα μπορούσατε να ισχυριστείτε ότι «τώρα, ο ήχος μας έχει ολοκληρωθεί». Αλλά αντιλαμβάνομαι πως το σκεπτικό σας είναι να εξερευνάτε τον ήχο σας διαρκώς. Έχω δίκιο;

Ναι

Ως καλλιτέχνης αυτό που κάνεις είναι να γράφεις διαρκώς το δικό σου μέλλον

Α: Κι επίσης να είστε απελευθερωμένοι από κάθε είδους φόρμα… Για αυτό νομίζω πως οι δίσκοι σας αντανακλούν διαφορετικές ιδέες και διαφορετικά συναισθήματα ο καθένας. Οπότε, παρόλο που εν μέρει μοιάζει να έχεις απαντήσει την ερώτηση θα ήθελα να ακούσω από εσένα αν όντως το ζητούμενο είναι να είστε τελείως απελευθερωμένοι. Διότι δεν μπορώ να διακρίνω μια φόρμουλα. Δεν μου μοιάζει οι Rival Sons να ακούγονται σα να πρέπει να ακολουθήσουν κάποιου είδους κανόνες…

Όσον αφορά στην ανάπτυξή μας ως μπάντα υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες που σχετίζονται με τον ήχο μας. Όπως για παράδειγμα ο παρτενέρ μου, ο Scott (σ.σ.: οι δυο τους είναι οι βασικοί συνθέτες της μπάντας), στις κιθάρες που έχει το δικό του ύφος. Είναι ένας τύπος που πάντα ψάχνει να βρει έναν τρόπο να κάνει τα πράγματα λίγο διαφορετικά.

Επίσης, θεωρώ ότι ως συγκρότημα έχουμε πολύ καλή επίγνωση του τι έχουμε κάνει και συμφωνούμε πως όλο αυτό παραμένει συναρπαστικό μόνο αν επεκτείνεσαι σε νέα εδάφη. Διότι, στο τέλος, ως καλλιτέχνης αυτό που κάνεις είναι να γράφεις διαρκώς το δικό σου μέλλον. Εσύ δημιουργείς το μέλλον σου. Για εμάς αυτά τα τραγούδια θα αποτελούν τον ήχο της μπάντας για τα επόμενα χρόνια, οπότε γνωρίζουμε ότι γράφουμε προς τα εκεί που θέλουμε να βρεθούμε.

Και λόγω αυτού, θεωρώ πως η μπάντα έχει μεγαλώσει κι έχει γίνει πιο επιλεκτική και πιο σχολαστική όταν πρόκειται για τις καλλιτεχνικές της δηλώσεις. Εγώ ο ίδιος, σίγουρα ως συνθέτης τείνω να θέλω να γράφω για πράγματα που μου είναι σημαντικά, για πράγματα για τα οποία δεν θα έχω πρόβλημα να μιλάω κάθε μέρα. Πράγματα που δεν θα με ενοχλεί να τραγουδάω ξανά και ξανά. Υπάρχουν συγκεκριμένα τραγούδια που ποτέ δεν γερνάνε. Είναι συγκεκριμένα τραγούδια μέσα από τον κατάλογό μας με τα οποία θα συνδέομαι για πάντα. Τραγούδια όπως το "Shooting Stars" ή το "Where I’ve Been". Τέτοιου είδους τραγούδια… Ή το "Feral Roots"… αυτό είναι ένα τραγούδι με το οποίο πάντα θα ταυτίζομαι. Κι αυτό που γνωρίζω από πλευράς μου είναι πως προσπάθησα να γράψω περισσότερα τέτοια τραγούδια τα οποία θα αποτελούν πάντα μέρος του εαυτού μου.

Α: Θεωρώ πως αντιπροσωπεύεις το πνεύμα που έχει ένας singer-songwriter. Και θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό το ότι παίζεις κιθάρα και το ότι έχεις επίσης εμπειρία ως σόλο καλλιτέχνης. Είναι σημαντικά στοιχεία αυτά και είναι σημαντικό το ότι βγάζεις μια ειλικρίνεια η οποία πηγάζει από την τέχνη σου. Και λόγω του ότι κάθε μέλος της μπάντας ξεχωριστά, όπως είπες, προσπαθεί να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και προσπαθεί να προσφέρει κάτι ειλικρινές από πλευράς του, για αυτό νομίζω ότι τελικά είστε μια μπάντα χωρίς συγκεκριμένη φόρμα που προσφέρει κάθε φορά ένα διαφορετικό άλμπουμ…

Ναι!

Α: Μόλις μου προέκυψε μια ερώτηση, η οποία έχει να κάνει με την τελευταία φορά που σας είδα ζωντανά στο Brixton Academy του Λονδίνου. Νομίζω ήταν τον Νοέμβριο του 2019, ήταν ένα sold-out σόου και αν θυμάμαι καλά είχες πει πως ήταν το μεγαλύτερο κοινό που είχατε παίξει ποτέ στην Αγγλία, ενώ παράλληλα αναφέρθηκες και σε κάποιους φίλους που ήταν παρόντες και ήταν εκεί για εσάς από την αρχή, όταν δεν μαζεύατε τόσο μεγάλα ακροατήρια. Σκεφτόμουν, λοιπόν, πως η πανδημία σταμάτησε δυστυχώς αυτή την ανοδική πορεία που είχατε, καθώς με τις συνεχείς καλές δουλειές, την απόδοσή σας επί σκηνής, ακόμα και την περιοδεία ως support στους Black Sabbath γινόσασταν κάθε μέρα και μεγαλύτεροι. Ήταν κάτι που μπορούσα να το αισθανθώ και η πανδημία μπορεί να ήταν φυσικά κάτι δύσκολο για όλους τους υπόλοιπους και προφανείς λόγους, αλλά σα να σας σταμάτησε σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Αισθάνεσαι το ίδιο;

Ναι Αντώνη! Ναι, φυσικά. Αυτό που λες είναι αληθές. Το 2019 το "Feral Roots" σαν άλμπουμ ανέβαινε, η μπάντα πήγαινε όλο και καλύτερα και ξαφνικά χτυπάει η πανδημία… Κανείς δεν μπορεί να δουλέψει πλέον και κανείς δεν μπορεί να περιοδεύσει. Κι εμείς με τη σειρά μας δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε τον κύκλο του "Feral Roots". Ομολογουμένως, ήταν πολύ δύσκολο, αλλά η απάντησή μας ήταν να γράψουμε…

Είναι πολύ ατυχές αυτό που συνέβη το 2019. Αλλά, πρέπει να σκεφτούμε πως κατά τη διάρκεια της πανδημίας πολλοί άνθρωποι πεθάνανε. Κάποιοι έχασαν την μητέρα ή τον πατέρα τους. Κάποιοι έχασαν τα παιδιά τους. Καταλαβαίνεις; Εμείς δεν πάθαμε τίποτα τέτοιο

Α: …καλά τραγούδια.

Η απάντησή μας ήταν να γράψουμε το "Darkfighter". Άκου… Η κατάσταση που περιέγραψες πριν είναι πολύ αληθινή. Και είναι πολύ ατυχές αυτό που συνέβη. Αλλά πρέπει να σκεφτούμε πως κατά τη διάρκεια της πανδημίας πολλοί άνθρωποι πεθάνανε σε όλο τον κόσμο. Κι εγώ υπέφερα από τραγωδίες που μου συνέβησαν κατά την ίδια περίοδο, αλλά δεν σχετίζονταν με τον COVID. Ο COVID, όμως, πήρε τις ζωές πολλών ανθρώπων. Κάποιοι έχασαν την μητέρα ή τον πατέρα τους. Κάποιοι έχασαν τα παιδιά τους. Καταλαβαίνεις; Εμείς δεν πάθαμε τίποτα τέτοιο. Αυτό που συνέβη σε εμάς ήταν πως ανέκοψε την επιτυχημένη πορεία που είχαμε. Και μένοντας ενεργοί και δημιουργώντας ένα άλμπουμ σαν αυτό που γράψαμε, αυτή είναι μια φυσιολογική αντίδραση σε μια κατάσταση σαν κι αυτή.

Η δουλειά μου είναι να γράφω την καλύτερη μουσική που μπορώ και κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή να αποδίδω και να τραγουδάω σαν να είναι η τελευταία ευκαιρία που μου δίνεται να το κάνω

Χ: Νομίζω πως δεν έχουμε επισημάνει ως εδώ στην κουβέντα μας πως θεωρούμε το "Darkfighter" εξαιρετικό δίσκο. Ελπίζω να το έχεις καταλάβει, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν το έχουμε αναφέρει. Αλήθεια, θεωρείς ότι θα μπορέσετε να καλύψετε το όποιο χαμένο έδαφος σύντομα και να βρεθείτε στο σημείο που είχατε φτάσει πριν την πανδημία; Γιατί είχατε φτάσει στο σημείο να έχετε υποψηφιότητες για Grammy, να έχετε όλο και μεγαλύτερα ακροατήρια στις συναυλίες σας κι όλα τα σχετικά. Θεωρείς ότι η δυναμική που έχετε είναι να επανέλθετε άμεσα σε εκείνο το σημείο ή υπάρχουν ακόμα δυσκολίες και εμπόδια που μπορεί να σας κρατάνε πίσω;

Κοίτα Χρήστο, δεν μπορεί να ξέρει κανείς πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει… Ούτε εγώ ξέρω. Δεν έχω κάποια απάντηση σε αυτό που με ρωτάς. Ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο ποτέ δεν σκέφτομαι με τη λογική του ότι «πρέπει να γίνει γρήγορα» ή «έχω την αίσθηση πως θα γίνει» ή «θεωρώ ότι θα γίνουμε επιτυχημένοι». Δεν γνωρίζω. Κανείς δεν μπορεί να πει πως θα πάει αυτό. Εμένα η δουλειά μου είναι να γράφω την καλύτερη μουσική που μπορώ και κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή να αποδίδω και να τραγουδάω σαν να είναι η τελευταία ευκαιρία που μου δίνεται να το κάνω. Αυτή είναι η δουλειά μου. Κι αυτό θα κάνω. Αυτό έχω να φέρω εις πέρας. Κι όσο επιτυχημένοι κι αν γίνουμε, πάντα αυτή θα είναι η προσέγγισή μου. Με αυτό τον τρόπο λειτουργούσα πάντα. Γιατί πάνω σε αυτό μπορώ να έχω τον έλεγχο, είναι κάτι που μπορώ εγώ να ελέγξω. Δεν έχω έλεγχο πάνω στα υπόλοιπα.

Α: Αλήθεια, ποιες είναι οι αντιδράσεις του κοινού στην τρέχουσα περιοδεία; Στην Ελλάδα τουλάχιστον βλέπουμε πως ο κόσμος ανταποκρίνεται και γεμίζει τα μαγαζιά και φαίνεται πως υπάρχει ανάγκη για ζωντανές εμφανίσεις από καλλιτέχνες όπως εσείς. Βλέπεις να συμβαίνει γενικότερα αυτό; Διακρίνεις μια χαρά κι έναν ενθουσιασμό στην μετά-covid εποχή αναφορικά με τις συναυλίες;

Σίγουρα, αυτό είναι κάτι που το αισθάνθηκα με κάποια ακροατήρια. Όπως χτες το βράδυ που παίξαμε στο Νάσβιλ, στο Τένεσι και είχαμε ένα φανταστικό κοινό, υπέροχο. Μπορούσα να διακρίνω πως ήταν χαρούμενοι που μας είχαν εκεί. Το προηγούμενο βράδυ που παίξαμε στην Ατλάντα το κοινό ήταν απλά εξωπραγματικό! Όμως, για να απαντήσω στην ερώτησή σου, οφείλω να πω ότι είμαστε σε περιοδεία μόλις εδώ και δέκα μέρες ή κάπου τόσο. Έχουμε έναν μήνα μπροστά μας. Οπότε, νιώθω ότι θα είμαι σε καλύτερη θέση να απαντήσω σε μερικές εβδομάδες από τώρα.

Α: Επίσης, σχετικά με την τρέχουσα περιοδεία και το νέο υλικό, επιλέξατε να παίξετε ζωντανά το "Bird In The Hand" ακόμα και πριν το κυκλοφορήσετε σαν single, ενώ αν δεν κάνω λάθος παίζετε στις ζωντανές εμφανίσεις σας όλο το άλμπουμ…

Ναι, έχουμε παίξει όλο το άλμπουμ ζωντανά…

Οι ζωντανές εμφανίσεις είναι μια αναγκαιότητα όταν είσαι μουσικός. Αλλά δεν αποτελούν τον λόγο για τον οποίο γράφεις μουσική

Α: Ξέρεις, σε πολλές συνεντεύξεις με καλλιτέχνες που κάνουμε, σαν αυτή εδώ, συνήθως μας λένε ότι τα ακροατήρια προτιμούν να ακούν υλικό που ήδη γνωρίζουν. Δεν φαίνεται να ακολουθείτε αυτό το σκεπτικό. Σας αρέσει να παίζετε νέα τραγούδια ζωντανά για να τα τεστάρετε; Ή μήπως επειδή θέλετε να παρουσιάζετε το ποιοι είστε καλλιτεχνικά τη δεδομένη χρονική στιγμή; Διότι, το να ακούει έναν ολόκληρο δίσκο ζωντανά χωρίς να ξέρει τα τραγούδια μπορεί να κάνει ένα μέρος του κοινού να πει «δεν ξέρω τα τραγούδια και δεν μπορώ να συνδεθώ μαζί τους τώρα». Πως το βλέπετε όλο αυτό;

Για μένα προσωπικά… Πρέπει να καταλάβεις κάτι Αντώνη. Παίζω ζωντανά (σ.σ.: perform) λόγω του ότι είμαι καλλιτέχνης. Δεν είμαι καλλιτέχνης λόγω του ότι παίζω ζωντανά. Οι ζωντανές εμφανίσεις είναι μια αναγκαιότητα όταν είσαι μουσικός. Αλλά δεν αποτελούν τον λόγο για τον οποίο γράφεις μουσική. Δεν γράφω μουσική για το ακροατήριο. Δεν φτιάχνω άλμπουμ για τους ανθρώπους στο ακροατήριο. Υπηρετώ τη μουσική. Διότι, η μουσική ήταν εκεί πριν το ακροατήριο. Το ακροατήριο πάει κι έρχεται. Κόσμος πεθαίνει, κάποιοι χάνουν το ενδιαφέρον τους, κάποιο επιστρέφουν, κερδίζεις έναν νέο οπαδό, ένας οπαδός σε εγκαταλείπει κοκ. Ενδεχομένως κάποιοι θα αγαπάνε τους Rival Sons ή κι εμένα τον ίδιο για όλη τους τη ζωή… Αλλά εγώ είμαι υποχρεωμένος να υπηρετώ την τέχνη. Οφείλω να υπηρετώ τη μουσική. Αυτή είναι η πρώτη και κύρια δουλειά μου.

Κι έχω πίστη στο ακροατήριο που έρχεται να μας δει ζωντανά. Ξέρω πως ήδη γνωρίζουν όλα τα hits μας. Ξέρουν καλά αυτά τα τραγούδια και πάντα παίζουμε αρκετά από τα οικεία hit που έχουμε, αλλά την ίδια στιγμή θα παρουσιάσουμε και νέα μουσική Κι έχω πίστη ότι αυτός ο κόσμος που είναι εκεί θέλει να ανακαλύψει κάτι καινούργιο. Προτιμάει να το ακούσει για πρώτη φορά εκεί μαζί μας, παρά να το ακούσει χωρίς εμάς. Θέλω να πιστεύω ότι τους δημιουργεί ενθουσιασμό το γεγονός πως θα ανακαλύψουν αυτά τα νέα τραγούδια καθώς τα παίζουμε ζωντανά εκείνη τη στιγμή. Παρά να τα ακούσει όταν θα βγει το άλμπουμ. Που κι αυτό είναι μια χαρά! Αλλά, ως καλλιτέχνης, αυτά τα τραγούδια είναι αυτό που είμαι και αντιπροσωπεύουν αυτό που είμαι ακριβώς τώρα. Αντιπροσωπεύουν ποια είναι η μπάντα αυτή τη στιγμή. Και για εμάς, το να μην ζούμε με τον πραγματικό εαυτό μας, το να μην είμαστε αυθεντικά οι εαυτοί μας, λόγω των προσδοκιών του ακροατηρίου, δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο θέλουμε να ζούμε.

Α: Είναι μια απάντηση που τη βρίσκουμε υπέροχη, καθότι τόσο ο Χρήστος όσο κι εγώ είμαστε οπαδοί των καλλιτεχνών που λειτουργούν όπως περιγράφεις και παίζουν από καρδιάς. Κι οφείλω να πω ότι σε πολλές περιπτώσεις οι καλλιτέχνες δεν απαντούν κατά αυτό τον τρόπο…

Χ: Τις περισσότερες φορές…

Α: Έχει να κάνει με αυτό που ανέφερες, την ζωντανή απόδοση σε σχέση με το καλλιτεχνικό όραμα και πόσο διαφορετικά ορίζει κανείς την σημαντικότητα μεταξύ των δυο…

Χ: Φαντάζομαι ως μέρος της μουσικής βιομηχανίας κι εσύ ο ίδιος γνωρίζεις πως οι περισσότεροι καλλιτέχνες ενδιαφέρονται κυρίως για το κομμάτι της ζωντανής απόδοσης. Πολλοί εξ αυτών κυκλοφορούν νέες δουλειές μόνο και μόνο για να έχουν ένα λόγο να βγουν σε περιοδεία και να ελκύσουν μεγαλύτερα ακροατήρια. Και προσωπικά οφείλω να πω ότι με συνεπαίρνει η στάση μου κρατάς και το πως θες να είσαι αληθινός απέναντι στην τέχνη σου. Είναι κάτι που το εκτιμώ. Κι όπως σκέφτομαι τώρα αυτά που είπες, θεωρώ ότι είναι κι ένα στοιχείο που σας κάνει να ξεχωρίζετε από την μέση rock μπάντα. Νιώθεις κι εσύ ότι διαφέρετε από μια μέση, τυπική rock μπάντα;

Με ρωτάς αν νιώθω διαφορετικός σε σχέση με μια μέση rock μπάντα;

Η rock μουσική έχει χάσει την αυθεντικότητά της κι έχει εγκλωβιστεί στα κλισέ και στην πόζα. Και σε όλα αυτά τα στοιχεία που δεν έχουν καμία γαμημένη αξία

Χ: Ελπίζω να καταλαβαίνεις πως το εννοώ, αυτό που θεωρείται κάπως παγιωμένο στη rock βιομηχανία και στις rock μπάντες…

Ναι, νομίζω ότι καταλαβαίνω πως το εννοείς Χρήστο. Νομίζω το έχω. Θα έλεγα πως ακόμα και το rock ως είδος μουσικής, πόσο δε η έννοια μιας μέσης rock μπάντα είναι κάτι που δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου οι παράμετροι του εν λόγω είδους. Η rock μουσική έχει χάσει την αυθεντικότητά της κι έχει εγκλωβιστεί στα κλισέ και στην πόζα. Και σε όλα αυτά τα στοιχεία που δεν έχουν καμία γαμημένη αξία. Κι αυτό εμένα δεν με ενδιαφέρει…

Ο μέσος άνθρωπος ταυτίζει το rock με κάτι που έγινε στο παρελθόν. Αν θες να ασχοληθείς με το παρελθόν, να πας σε ένα γαμημένο μουσείο!

Δεν με ενδιαφέρουν οι rock n’ roll φαντασιώσεις που είναι τελείως απαρχαιωμένες. Ούτε ο κόσμος που σχετίζεται με αυτές. Ο κόσμος όταν μιλάει για την rock μουσική σκέφτεται τα 70s. Ή σκέφτεται τα 80s. Η έστω ένα μέρος της rock μουσικής της δεκαετίας του ’80. Όπως και να έχει σε πολύ μεγάλο ποσοστό, ο μέσος άνθρωπος ταυτίζει το rock με κάτι που έγινε στο παρελθόν. Κι αυτό είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει. Αν θες να ασχοληθείς με το παρελθόν, να πας σε ένα γαμημένο μουσείο! Εγώ θέλω να γράψω μουσική. Απλά, να γράψω μουσική. Δεν ξέρω τι σημαίνει η μέση rock μπάντα. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι περισσότερες μπάντες που παίζουν rock πιθανότατα δεν θα έπρεπε να το κάνουν. Απλά δεν θα έπρεπε! Δεν θα έπρεπε καν να είναι μπάντα…

Α: Χρήστο, νομίζω ότι έχουμε τίτλο για τη συνέντευξή μας… (γέλια)

Θα ήταν όντως καλός τίτλος αυτός!

Χ: Όντως! Jay, για να είμαι ειλικρινής, παρόλο που έχω διαβάσει διάφορες συνεντεύξεις σου και είχα ήδη μια εικόνα ότι είσαι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, οι απαντήσεις σου οφείλω να πω ότι και πάλι με εκπλήσσουν! Έχουν μια σπάνια ειλικρίνεια. Κι έχοντας κάνει πολλές συνεντεύξεις, ένα πράγμα που εκτιμώ πολύ είναι η ειλικρίνεια. Και νομίζω πως αυτή η ειλικρίνεια αντανακλάται και στη μουσική σας. Και είναι εκεί στο "Darkfighter". Κι αυτό δεν είναι από τα στοιχεία που αντιγράφονται ή τα οποία μπορείς να υποκαταστήσεις. Συμφωνείς ότι αυτό είναι ένα από τα πιο δυνατά σας σημεία ως συγκρότημα;

Χμ, αυτό μου είναι λίγο δύσκολο να το απαντήσω… Δεν ξέρω… Αυτό είναι κάτι που μπορεί να σκεφτεί ή να το απαντήσει κάποιος άλλος, όχι εγώ. Εγώ είμαι αρκετά απασχολημένος με το να είμαι ο εαυτός μου. Δεν ξέρω… Αυτό που ξέρω είναι ότι μεγάλο μέρος της rock μουσικής τείνει να γίνει «ooh, baby who baby? Who baby?" You baby»…

Α: Επίσης, «Fire/Desire»… (γέλια)

Ακριβώς! Κι αυτό είναι οκ! Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό. Υπάρχει ο χρόνος και το μέρος και για αυτού του είδους τις συνθέσεις. Άσε που κι εγώ έχω γράψει τέτοια τραγούδια… πλάκα μου κάνεις; Εγώ κι αν έχω γράψει… Πχ το "Electric Man"… Έλα τώρα! Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω… (γέλια). Υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος και το κατάλληλο μέρος και για αυτού του είδους τη μουσική.

Όμως, η πιο σοβαρή φύση του "Darkfighter" αποτελεί μια άμεση αντανάκλαση των όσων ζήσαμε το 2021 και το 2022. Είναι ευθεία αντανάκλαση…

Χ: Δυστυχώς δεν προνοήσαμε και φτάνουμε στο τέλος του διαθέσιμου χρόνου που έχουμε. Και δεν μιλήσαμε για τα τόσο σημαντικά τραγούδια που κλείνουν τα άλμπουμ σας, για το πνευματικό στοιχείο που διακατέχει πολλούς στίχους και μια σειρά από πράγματα για τα οποία θέλαμε πολύ να σε ρωτήσουμε…

Έχω χρόνο... Απλά ξεκίνα να ρωτάς! Πείτε μου ό,τι θέλετε να μάθετε!

Χ: Πίστεψέ με, θα το θέλαμε πολύ, αλλά δεν προνοήσαμε για παραπάνω χρόνο στο zoom meeting, κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να το διορθώσουμε τώρα…

Α, κατάλαβα…

Χ: Ας τελειώσουμε με το εξής: Κι ο Αντώνης κι εγώ είχαμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε και να δούμε τους Rival Sons κάπου στην Ευρώπη και συμφωνούμε ότι είστε ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που έχουμε δει επί σκηνής. Θα εκτιμούσαμε την επόμενη φορά αν θα μπορούσατε να έρθετε εσείς εδώ, αντί να ταξιδέψουμε πάλι εμείς…

Ω Θεέ! Χρήστο, θέλω να έρθω στην Ελλάδα τόσο ΠΟΛΥ! Δεν έχω έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Έχω πάει παντού, όχι όμως στην Ελλάδα. Και είναι τόσο όμορφα εκεί! Θέλω να έρθω τόσο πολύ…

Χ: Πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό! Από πλευράς μας θα διαδώσουμε το όνομά σας όσο μπορούμε κι ελπίζουμε να σας δούμε σύντομα από τα μέρη μας!

Θέλω πολύ να τα καταφέρουμε! Πίστεψέ με, θέλω πολύ να έρθω στην Ελλάδα. Όλη η μπάντα θέλει πολύ να έρθει στην Ελλάδα!