Συνέντευξη Στέλιου Σαλβαδόρ (Μωρά Στη Φωτιά)

Αν κάποιος αναζητήσει το πιο αδικημένο από ανθρώπους ή από την τύχη (ανάλογα με την οπτική του καθένα) συγκρότημα στο ελληνικό rock, αυτό θα είναι σίγουρα τα Μωρά Στη Φωτιά. Παρά έναν πρώτο δίσκο που επηρέασε το είδος όσο ελάχιστοι άλλοι δίσκοι, προηγήθηκαν και ακολούθησαν, αλλά ελάχιστα συνέπεσαν, με τις «χρυσές εποχές» της σκηνής, τότε που γεννούσαν και τα κοκόρια κάθε «ελληνοροκά». Και όμως σε πείσμα όλων ή ακόμα και της ίδιας της λογικής, είναι ακόμα εδώ σε συναυλίες και ηχογραφήσεις. Ο Στέλιος Σαλβαδόρ Παπαϊωάννου υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια ο άνθρωπος πίσω από το συγκρότημα και το Rocking.gr, με αφορμή τη συναυλία του στο Block 33 στις 08/02, συνομίλησε μαζί του αποφεύγοντας παράλληλα ερωτήσεις που έχουν απαντηθεί προ πολλού.

Μωρά Στη Φωτιά ή Στέλιος Σαλβαδόρ; Παρατηρώ τελευταία μία εντονότερη χρήση του προσωπικού σου ονόματος στους δίσκους. Αν δεν κάνω λάθος και στην επανέκδοση του "Στο Δρόμο" προστέθηκε μαζί με τον τίτλο του συγκροτήματος. Ποιό το κίνητρο γι' αυτό; Κατά πόσο τα νέα παιδιά (και σε ηλικία και σε «θητεία») συμμετέχουν δημιουργικά;
Δεν αλλάζει τίποτα στον τρόπο που δουλεύουμε. Αυτό που με κάνει να βάζω το όνομά μου στον τίτλο του συγκροτήματος είναι το ότι υπάρχει ένα μπέρδεμα σ΄ένα κομμάτι του κόσμου σχετικά με το ποιος γράφει τους στίχους και τη μουσική ακόμη και στο ποιος τραγουδάει τα τραγούδια και δεδομένων των αλλαγών στα μέλη τους συγκροτήματος όλα αυτά τα χρόνια που είναι πολλά, ένιωσα την ανάγκη να δώσω μια απάντηση σε κάποιες παρανοήσεις δίνοντας κι ένα «πρόσωπο» στην προσπάθεια αυτή. Δεν είναι απρόσωπα τα Μωρά στη Φωτιά, έχουν συνθέτη-στιχουργό και τραγουδιστή.

Υπάρχει πλέον ένα εδραιωμένο νέο ύφος στα Μωρά Στη Φωτιά που φάνηκε και στον τελευταίο δίσκο, που προσθέτει τα πνευστά και την ska αισθητική. Πώς αυτό το ταιριάζεις με την ιστορία των Μωρών; Πώς αλλάζει τα παλιά τραγούδια; Βλέπεις μία γενικότερη τάση στην ελληνική μουσική προς αυτή την κατεύθυνση; (κάποια στιγμή πολλοί βρέθηκαν να παίζουν με πνευστά σε ένα ska / Mano Negra στυλ, από mainstream όπως ο Μαραβέγιας μέχρι ανεξαρτητους όπως οι Skaribas π.χ.)
H «ιστορία» των Μωρών γράφεται ακόμα και μέσα σ΄αυτήν εγγράφονται και τα πνευστά που τα χρησιμοποιώ από το 2007 και μάλιστα υπήρχαν σημεία και μουσικά θέματα για χρήση τέτοιων οργάνων ακόμη κι απ' τον πρώτο και τον δεύτερο δίσκο αλλά για χάρη οικονομικότερης παραγωγής τα θέματα των τραγουδιών που χρειάζονταν αυτά τα όργανα, ηχογραφούνταν με συνθεσάιζερ και sampler. Π.χ. η εισαγωγή στο "Κάτω Στην Πόλη", η μελωδία και οι απαντήσεις στο "Παιχνίδι", η εισαγωγή και το φλάουτο στο "Χαμαιλέων" και η μελωδία στης εισαγωγής στο "Εμβατήριο Πένθιμο Και Κατακόρυφο", είναι όλα θέματα για πνευστά.

Μπορείς να εξηγήσεις γιατί πλέον το ελληνόφωνο rock βρίσκεται λίγο ως πολύ σε ανυποληψία και περνιέται ως τέτοιο κάτι πολύ διαφορετικό που προσεγγίζει περισσότερο το δημοτικό, το «έντεχνο» το γαλλικό τραγούδι..;
Δεν μπορώ να μιλήσω τόσο γενικά, αλλά επειδή είμαι κι εγώ εκφραστής του ελληνόφωνου rock και μάλιστα απ' τους παλιούς, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι εμείς πηγαίνουμε καλύτερα από ποτέ, εγώ εκφράζομαι με τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία στη γλώσσα μου, σ' αυτόν τον ηλεκτρικό ήχο και συνεχίζω να θαυμάζω αυτό το είδος μουσικής όπως πάντα.

Τι ήταν αυτό που έκανε τη Θεσσαλονίκη να αναπτύξει τόσο σπουδαία σκηνή στο ελληνόφωνο rock;
Ίσως επειδή θεωρούνταν ακόμη μακριά η Θεσσαλονίκη από το «κέντρο εξουσίας» στην Αθήνα, στην προσπάθειά μας να εκφραστούμε δεν επηρεαστήκαμε από πιο «mainstream» σειρήνες και μείναμε πιο ελεύθεροι στους πειραματισμούς μας και πιο κοντά στις επιρροές μας.

Νιώθεις ότι τα Μωρά έχασαν μία μεγάλη ευκαιρία το διάστημα (σχεδόν δέκα χρόνια) που ήταν ανενεργά να επωφεληθούν μιας περιόδου που είχε, αν όχι χρήματα, σίγουρα δόξα και αναγνώριση; Μίας περιόδου που σε μεγάλο βαθμό βοήθησαν να δημιουργηθεί με τον πρώτο δίσκο.
Ήταν τέτοιες οι συνθήκες για μας στη δεκαετία του '90 που αν μας δινόταν κάποια ευκαιρία σίγουρα δεν θα τη χάναμε, αλλά η ευκαιρία αυτή δε δόθηκε και όχι μόνο αυτό αντιμετωπίσαμε πολύ περισσότερες δυσκολίες κυρίως σε ανθρώπινο επίπεδο. Αντίθετα το έργο μας αντιμετώπιζε ενιαία χρονολογικά την αγάπη του κόσμου. Απλά ήταν λές και «ήταν αλλού ο καλλιτέχνης κι αλλού το χειρoκρότημα».

Νιώθεις καμιά φορά βάρος (πέρα από υπερηφάνεια φαντάζομαι) από την επιτυχία και καθολική αναγνώριση του πρώτου δίσκου;
Τo μόνο βάρος που ένιωσα είναι ότι ενώ υπήρχε επιτυχία και αναγνώριση απ' τον κόσμο, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία της ηχογράφησης του δεύτερου δίσκου, που με πολύ ορμή είχα ετοιμάσει ήδη από το 1989 με τραγούδια όπως: "Αδρεναλίνη", "Σαλονίκη", "Βαβυλωνία", "Θεατρίνοι", "Γυναίκα" κ.ά. και ότι εισέπραξα σαν Στέλιος την επιτυχία αυτή περισσότερο σαν τιμωρία παρά σαν επιβράβευση.

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που τραγουδάς, ως ερμηνεία. Μπορείς να εντοπίσεις κάποια συγκεκριμένη επιρροή;
Πέρα από τις επιρροές που μπορεί να είχα, εδώ και πάρα πολύ καιρό τραγουδάω με την «πραγματική» μου φωνή, που τυχαίνει να είναι ιδιαίτερη και η φωνή αλλά και η ερμηνεία μου.

Στον τελευταίο δίσκο επικεντρώθηκες στο τραγούδι, αν δεν κάνω λάθος. Πώς και άφησες το μπάσο στην άκρη;
Γενικά δεν έπαιζα εγώ μπάσο εκείνη την περίοδο γιατί έκανα και πάρα πολλά εξωμουσικά πράγματα για το γκρουπ, όπως τη φροντίδα της παραγωγής των δίσκων, το κλείσιμο των συναυλιών, τη διανομή των δίσκων και δεν υπήρχε χρόνος... κάτι έπρεπε να θυσιαστεί. Απο τον Οκτώβριο όμως του 2010, συναυλιακά παίζω και πάλι όπως παλιά μόνο εγώ το μπάσο και θεωρώ ότι αυτή τη φορά θα παίξω και στους καινούργιους δίσκους.

Διακρίνεις στιχουργικά αλλαγή στην πορεία σου; Από την πιο «αλήτικη» του πρώτου δίσκου, στις ποιητικές μελοποιήσεις στους "Θεατρίνους" και πλέον σε μία πιο ρητή και άμεση; Είναι σημείο των καιρών ή προσωπική αλλαγή;
Είναι η φυσική εξέλιξη της στιχουργικής μου, παράλληλα με την εξέλιξη τη δική μου σαν άνθρωπο, μέσα στα χρόνια.

Θεωρώ ότι έχει μετατοπιστεί αρκετά η ποσότητα των κυκλοφοριών στο rock στην Ελλάδα προς το αγγλόφωνο; Χρειαζόμαστε λες έναν νέο Σιδηρόπουλο να μας γυρίσει στον ελληνικό στίχο ή η αλλοτρίωση και η προσπάθεια της «διεθνούς» καριέρας είναι πλέον μη αναστρέψιμες;
Ναι, όντως, πιστεύω πως χρειάζεται ένας νέος εκφραστής της νέας γενιάς, ένας νέος ίσως Σιδηρόπουλος.

Η δική σου δισκογραφική φαντάζομαι ότι σου δίνει μία παραπάνω ελευθερία. Από άποψη συχνότητας ηχογραφήσεων παραμένουν μεγάλα τα διαστήματα. Επίσης ακούστηκαν κάποια παράπονα για τις τιμές πώλησης των κυκλοφοριών σας.
Έχω όλη την ευθύνη μιας δισκογραφικής εταιρείας αλλά χωρίς τον καταμερισμό των εργασιών. Δηλαδή περνάνε όλα από το χέρι μου. Από τη σύνθεση, τον στίχο, το πώς θα τα τραγουδήσω, ποιοί θα είναι οι μουσικοί που θα παίξουνε, πώς θα είναι το εξώφυλλο, επίσης κάνω το κλείσιμο των συναυλιών κλπ. Αντιφατικές μεταξύ τους διεργασίες και χρονοβόρες. Επίσης θέλω κάθε φορά που παρουσιάζω κάτι, να το πιστεύω και δεν κάνω πολύ βιαστικά πράγματα.

Ποιές οι επόμενες κινήσεις σου; Υπάρχουν νέες ηχογραφήσεις έτοιμες;
Υπάρχουν καινούργια κομμάτια, τα οποία τα παίζουμε πλέον στις συναυλίες και πολύ σύντομα θα ξεκινήσει η ηχογράφησή τους.

Πόσο νόημα έχει τελικά την εποχή του youtube και του mp3 για έναν καλλιτέχνη να κυκλοφορεί CD; Ποιό είναι το κίνητρο που τον κρατάει;
Πάντα εγώ το CD, όπως και παλιότερα το βινύλιο, το αντιμετωπίζω σαν μια ευκαιρία να επικοινωνήσει το συγκρότημα με το αγαπημένο του κοινό και μ' αυτόν τον πιο παραδοσιακό τρόπο.

Υπάρχει μία μόδα επετειακών live με διάφορους καλεσμένους σε συγκροτήματα με πολύχρονη παρουσία. Π.χ. Last Drive, Σπυριδούλα, Πουλικάκος κ.ά. Θα σκεφτόσουν κάτι αντίστοιχο;
Εμείς έχουμε κάνει το επετειακό μας 4πλό live (2 CD + 2 DVD) για τα 20 χρόνια του συγκροτήματος το 2008, για να συγκεντρώσω τα τραγούδια μου σε ένα πιο φιλόξενο περιβάλλον, απ΄ ότι είχα την τύχη να βρεθούν ηχογραφημένα παλιότερα, ήταν μια πολύ μεγάλη παραγωγή, την οποία έκανα μόνος μου και φυσικά υπήρχε πάρα πολύ δημιουργική μουσικά δουλειά, όλα τα τραγούδια ήταν διασκευασμένα από την αρχή από εμάς, προστέθηκαν  brass section και συνθεσάιζερς κλπ. Επειδή επίσης ηχογραφήθηκε ζωντανά και βιντεοσκοπήθηκε και κυκλοφόρησε δεν είχαμε την ευκαιρία να καλέσουμε κι εμείς κάποιους φίλους μας σ' αυτήν την παραγωγή.

Ποιό τραγούδι σου ευχαριστιέσαι περισσότερο να παίζεις live και ποια διασκευή θα ήθελες να δοκιμάσεις στη σκηνή;
Διασκευές θα μπορούσαμε να κάνουμε πάρα πολλές, αλλά κάποια τραγούδια που μου αρέσουν τώρα τελευταία πολύ στις συναυλίες είναι "Ο Χαμαιλέων" σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη και μουσική δική μου, καθώς και ένα καινούργιο μου τραγούδι που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη σε δίσκο και λέγεται "Όνειρο", σε στίχο και μουσική δική μου.