Στέλιος Σαλβαδόρ & Μωρά Στη Φωτιά @ Κύτταρο, 28/01/17

«Σήμερα μαζευτήκαμε εδώ για να γιορτάσουμε 30 χρόνια φιλίας, δισκογραφίας, μουσικής και συναυλιών. Βέβαια συναυλιών», είπε ο Στέλιος Σαλβαδόρ Παπαϊωάννου μερικά λεπτά μετά τις 23:30, ενώ είχαμε συναθροιστεί στο Κύτταρο το βράδυ του Σαββάτου. Τα Μωρά Στη Φωτιά ετοίμασαν μια μουσική και αφηγηματική αναδρομή από τα πρώτα χρόνια, γύρω στο 1982 και τον ιστορικό πρώτο τους δίσκο- «σταθμό» της 'υπόγειας' Ελληνικής δισκογραφίας, του 1987, μέχρι τις ημέρες μας, το τελευταίο τους EP το 2014 και το νέο, επερχόμενο άλμπουμ που ετοιμάζεται. Είχαν χωρίσει το set στις πέντε δισκογραφικές περιόδους τους, παίζοντας τραγούδια από την κάθε μία.

Στην κιθάρα του Σάκη Ζαχαριάδη, που αντικατέστησε τον κιθαρίστα τους που έλειπε στο εξωτερικό, οι χορδές πάλλονταν από τα ακόρντα του "Υποσχέσεις". Το κόκκινο μπάσο του Σαλβαδόρ, που έπαιζε καθόλη την διάρκεια του live!, αντηχούσε σαν μεταλλικό σκάφανδρο, μεταφέροντάς μας στο παρελθόν, σκοτεινό και συμπαγές, μ' έναν ογκώδη ήχο, χτυπούσε ευθέως στην καρδιά. Η φωνή του, με τη χαρακτηριστική χροιά, ίδια με τότε, ξεδίπλωνε σιγά-σιγά τα τραγούδια του πρώτου δίσκου, καθώς το brass section (τρομπέτα και τρομπόνι) γέμιζε τις μελωδικές φράσεις, φέρνοντας τον ήχο τους πιο κοντά στο σήμερα. Έχω την εντύπωση πως αυτή η πιο πλούσια ενορχήστρωση, την οποία πλέον έχουν καθιερώσει τόσο στις ηχογραφήσεις τους, όσο και στις ζωντανές του εμφανίσεις, ροκάνιζε ελαφρώς το dark/punk attitude που προσέφερε η λιτή εκείνη ηχογράφηση του 1987. Πάντως, η χρήση τους φαίνεται πως προσέδωσε στα κομμάτια μια φρέσκια πνοή, που τριάντα χρόνια μετά -πιθανώς- να την χρειάζονταν. Η "Ηρωίνη" στην συνέχεια επέτεινε το ζέσταμα, ενώ όλοι τραγουδούσαμε «το κορίτσι σου λέει, το κορίτσι σου λέει». Στα "Σκυλίσια Μέρα", "Κάτω Στην Πόλη", "Αδέρφια Στην Κόλαση", "Παυσίπονο" οι εκρήξεις ενθουσιασμού αποτυπώνονταν στον χαμό του σπρωξίματος και το ένθερμο χειροκρότημα.

Με τα ολιγόλεπτα video στα οποία μιλούσαν φίλοι και συνοδοιπόροι της ομάδας, που δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν και με τα αφηγηματικά διαλείμματα μεταξύ των τραγουδιών, ο Σαλβαδόρ ξεδίπλωνε διάφορες ιστορίες, που μου ακούγονταν εν τινι τρόπω, ως αυτοβιογραφία ενός μοναχικού καλλιτέχνη, παρουσιάζοντας την πορεία του γκρουπ, από τα early '80s, όταν του 'μπήκε' η ιδέα να φτιάξει συγκρότημα. Πήρε ένα set ντραμς λέγοντας στον αδελφό του Γιώργο Παπαϊωάννου «όταν τελειώσω το στρατό, θα έχεις μάθει να παίζεις. Θα κάνουμε συγκρότημα». Ενώ θυμήθηκε έναν αστυνόμο, ο οποίος είχε προσαγάγει τον «Γιωργάκη» για διατάραξη κοινής ησυχίας, κάποιο από τα βράδια που πρόβαραν στο στούντιο στα Λαδάδικα, και τελικά πλήρωσε το πρόστιμο από την τσέπη του, ώστε ο «Γιωργάκης» να μην περάσει το Σαββατοκύριακο στο κρατητήριο.

Τα "Σαλονίκη", "Βαβυλωνία", "Ο Χαμαιλέων", μας οδήγησαν στον δεύτερο δίσκο, ενώ με το πρόσταγμα του Σαλβαδόρ «πάμε funky» ένας μικρός χαμός δημιουργήθηκε στο "Funky Πάθη". Ακολούθησαν το πολυαναμενόμενο "Είδωλα" και τα "Πόσο Κοντά Είναι Η Ασία", "Αποτυχημένο Παιδί" από το τρίτο άλμπουμ. 2005. Τα Μωρά Στη Φωτιά, καλοκουρδισμένα, σαν ένα σώμα συνέχιζαν να παίζουν με φοβερή ένταση, ενώ μας παρουσίασαν το καινούργιο κομμάτι "Christine", το οποίο -λογικά- θα συμπεριλαμβάνεται στο επερχόμενο άλμπουμ, που δεν θα αργήσει να κυκλοφορήσει, όπως μας δήλωσε ο Σαλβαδόρ. Από τον επόμενο δίσκο και το maxi single ακούσαμε τα "Μοιραίο Καραβάνι" και "Ο Άσος Κούπα", που ζητούσε το κοινό. Ενώ οι δύο ντράμερς έδιναν τον ρυθμό ανεβάζοντας την "Αδρεναλίνη" μας στα ύψη.

Παραμένοντας στη σκηνή ο Σαλβαδόρ σ’ ένα stage diving, συνέχιζε να χτυπάει τις χορδές του μπάσου, αιωρούμενος από τα χέρια των οπαδών. «Γεννιόμαστε σαν λύκοι και πεθαίνουμε σαν τα σκυλιά» φωνάζαμε και το "Μανιφέστο" αντήχησε στον χώρο. Το κόκκινο καπνογόνο άναψε μπροστά, φλέγοντας την ατμόσφαιρα με τη λάμψη και τον αποπνικτικό καπνό. Στα "Εμβατήριο Πένθιμο Και Κατακόρυφο" και "Third Uncle" χοροπηδούσαμε πάνω-κάτω, ενώ ύστερα από σχεδόν υστερική παράκληση, ξανατραγουδήσαμε το "Κάτω Στην Πόλη" με φόντο την φωτογραφία του Παπαϊωάννου, που χρησιμοποιήθηκε στο εξώφυλλο του βιβλίου "Μωρά Στη Φωτιά, Υποβολείς & Θεατρίνοι", της Νάνσυς Μανδάλτση. Στο τέλος, και εν μέσω πανικού ακόρεστης ευχαρίστησης ο Σαλβαδόρ ζήτησε από τον φωτογράφο να μας τραβήξει όλους μια φωτογραφία, απαθανατίζοντας την στιγμή, και με πλάτη στο κοινό, Τα Μωρά Στη Φωτιά, μπήκαν στο κάδρο παρέα με όλους εμάς, που σηκώναμε τα χέρια ψηλά.

Θα έλεγα πως το βράδυ του Σαββάτου ζήσαμε μια ιστορική εμφάνιση. Η διαδρομή σε όλη την πορεία από δίσκο σε δίσκο, η έντονη επικοινωνία αλλά και το αμείωτο ενδιαφέρον καθόλη την διάρκεια του set, ακόμα και όταν κάπου-κάπου δημιουργείτο «κοιλιά» μεταξύ των τραγουδιών, περιτέχνησαν περισσότερες από δυόμισι ώρες απόλυτης υπερδιέγερσης.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Χατζημωυσής