Συνέντευξη Overkill (Bobby Ellsworth)

Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον Bobby Ellsworth πριν από περίπου δυο χρόνια στην διάρκεια της προώθησης του "The Electric Age" και με είχε εκπλήξει το πόσο πλακατζής, ειλικρινής και φιλικός ήταν. Με το "White Devil Armory" να κυκλοφορεί πριν από λίγο καιρό, ο Blitz με κάλεσε ένα ζεστό απόγευμα για να μιλήσουμε για την καινούργια δουλειά των Overkill, το thrash metal, την συνεργασία με τον Mark Tornillo των Accept και φυσικά να αστειευτεί σχεδόν με τα πάντα. Διαβάστε παρακάτω τα όσα ενδιαφέροντα συζητήσαμε και θα συνειδητοποιήσετε πως παραμένει  ένας πλακατζής, ειλικρινής και άνετος τύπος από το Τζέρσυ.

Δεν μπορώ να ξεκινήσω παρά αναφέροντας πως το "White Devil Armory" είναι το δέκατο έβδομο στούντιο άλμπουμ σας και πως είναι καταπληκτικό. Τι στο διάολο συμβαίνει με τους Overkill ρε Bobby; Μήπως βρήκατε τη συνταγή για τον τέλειο δίσκο και θα κυκλοφορείτε τέτοιους μέχρι όσο σας πάρει;
Χαλάμε περισσότερα χρήματα σε καλά ναρκωτικά! (γελάει). Αυτό που πραγματικά συμβαίνει πιστεύω πως έχει να κάνει με το γεγονός πως η metal σκηνή είναι στα πάνω της και σε κάποιο βαθμό το εκμεταλλευόμαστε αυτό. Είμαστε μέρος της σκηνής για πολλά χρόνια και έχουμε ένα πολύ καλό line up και μας αρέσει να δουλεύουμε μαζί. Τα τελευταία κεφάλαια της ιστορίας μας έχουν να κάνουν με αυτό.

Αυτό που ακούμε στον καινούργιο σας δίσκο είναι φυσικά thrash metal με κάποια πιο groovy και πιο αργά τραγούδια. Διαφέρει συνθετικά από το "The Electric Age" αλλά σε όσο έχει να κάνει με την παραγωγή, αυτή μου ακούγεται πως δεν έχει μεγάλες διαφοροποιήσεις. Τι έχει αλλάξει λοιπόν; Αισθάνομαι πως υπάρχουν κάποια old school στοιχεία στο "White Devil Armory".
Ναι, νομίζω πως αυτή είναι μια σωστή παρατήρηση. Υπάρχει το groove και το πιο αργό tempo στο "Bitter Pill", αλλά παράλληλα και το χάος σε τραγούδια όπως το "Pig" το οποίο ίσως βγάζει μια κάποια punk rock αίσθηση. Το "Armorist" απ' την άλλη είναι ένα κλασικό thrash τραγούδι. Υπάρχει μπόλικο heavy metal στοιχείο και λίγο rock 'n' roll. Νομίζω πως αυτό που καταφέραμε σε επίπεδο τραγουδιών είναι να εμπλουτίσουμε το οπλοστάσιό μας και εννοώ πως υπάρχει ποικιλία συνθέσεων. Σε ότι έχει να κάνει με την παραγωγή, νομίζω πως έχεις δίκιο. Είναι περίπου η ίδια, αλλά ένα πράγμα το οποίο μπορώ να σου πω είναι πως αυτή τη φορά η παραγωγή είναι πιο «σφιχτή». Αυτό συνέβη γιατί επικεντρωθήκαμε στην απόδοση των τραγουδιών. Είχαμε πολλές λήψεις από κάθε σύνθεση και ήταν όλες πολύ καλές, αλλά αυτό που έπρεπε να βρούμε ποιες ήταν οι καλύτερες όταν κάναμε την μίξη του δίσκου. Υπό αυτή την έννοια θεωρώ πως είχαμε μια καλύτερη βάση εκκίνησης από το "The Electric Age", το οποίο είναι ένα πολύ καλό thrash άλμπουμ για τους Overkill, αλλά στο καινούργιο έχουμε μεγαλύτερο εύρος στοιχείων και καλύτερη απόδοση.

Κάνατε να φανταστώ πάλι μόνοι σας την παραγωγή; Δεν νομίζεις το να φέρετε κάποιον τρίτο για αυτή τη δουλειά ίσως μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο;
Καταλαβαίνω τι θες να πεις και είναι καλή ιδέα, αλλά για εμάς η παραγωγή έχει να κάνει με το να πάρεις βασικά πράγματα. Είχαμε στη διάθεσή μας για τις ηχογραφήσεις το στούντιο του D.D. το οποίο λέγεται Gear, οπότε όπως καταλαβαίνεις είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου. Παραγωγή κατά τη δική μας κρίση σημαίνει να μπαίνεις στο στούντιο και να παίρνεις καλό ήχο, καλά όργανα, καλές τοποθετήσεις μικροφώνων. Από εκεί θα πάρεις τις καλές επιδόσεις και κάποιος θα πρέπει να οργανώσει όλη αυτή την κατάσταση και αυτό είναι το να κάνεις την παραγωγή σε δίσκο των Overkill. Στη συνέχεια δίνουμε το αποτέλεσμα σε κάποιον τρίτο να το μιξάρει, αλλά σε ότι έχει να κάνει με την παραγωγή να φέρουμε κάποιον για αυτή τη δουλειά; Δεν νομίζω πως είναι απαραίτητα κακή ιδέα, αλλά πιστεύω πως για ό,τι έχει να κάνει με τον ήχο, την οργάνωση και τις καλές επιδόσεις, έχουμε μεγάλη εμπειρία (γέλια). Αυτό που ξέρω είναι πως κάναμε τις παραγωγές των δίσκων μας σχεδόν από πάντα, αρχικά με κάποιον άλλον και από τις αρχές των '90s μέχρι σήμερα μόνοι μας, οπότε θεωρώ πως η εμπειρία μας σε αυτό το κομμάτι δεν είναι καθόλου περιορισμένη.

Έχεις μπει στην έκτη δεκαετία της ζωής σου πλέον (σ.σ.: είναι 54 χρονών), αλλά ρε φίλε ακούγεστε οργισμένοι σαν έφηβοι. Από πού πηγάζει όλη αυτή η ενέργεια;
Υπάρχει διαφορά μεταξύ νεότητας και εμπειρίας. Νομίζω μίλησα πιο πριν για το ότι η metal σκηνή είναι κάπως υγιής και αυτό έχει αποτέλεσμα πολλές νέες μπάντες να εμφανίζονται οι οποίες προσπαθούν να κάνουν το κάτι παραπάνω και να γράψουν καλούς δίσκους. Υπάρχουν όμως και έμπειρα συγκροτήματα, είτε αυτά λέγονται Overkill, Exodus, Death Angel ή Kreator, τα οποία ξέρουν να το κάνουν σε υψηλότατο επίπεδο. Οπότε, αυτό πιστεύω πως συμβαίνει. Είναι τα νιάτα «εναντίον» της εμπειρίας, την οποία και θεωρώ καλύτερη. Αν και το κοινό έχει διευρυνθεί με περισσότερο νεαρό κόσμο, υπάρχουν ακόμα κάποιοι μεγαλύτεροι σαν και του λόγου μου και θέλω να θεωρώ το εαυτό μου σαν «παλιοσειρά» (γελάει) που μπορούν να σου πουν: (σ.σ.: αλλάζει τη φωνή του) «Αδερφέ, θες να σου πω για εκείνον τον γαμημένο δίσκο Exodus; αυτός ήταν ο τρόπος να παίξεις thrash metal. Και να μιλήσουμε για κάποιον δίσκο Overkill; Αυτός ήταν ο σωστός τρόπος να το κάνεις!». Ή εμπειρία μας είναι αρκετά σημαντική και είναι λογικό αφού είμαστε τόσα χρόνια στην πιάτσα. Το ίδιο θα καταλάβεις είτε μιλάς με εμένα, είτε με τον Gary Holt, είτε με τον Chuck Billy. Οπότε, αυτό που τελικά ακούς στον δίσκο είναι εμπειρία εναντίον νεότητας.

Άλλο ένα αξιοσημείωτο γεγονός είναι το παίξιμο του Ron Lipnicki. Ο τύπος είναι θηρίο πίσω από τα τύμπανα. Θεωρείς τους εαυτούς σας τυχερούς το να έχετε κάποιον σαν αυτό στις τάξεις σας;
Εννοείται! Πιστεύω πως ο Ron μπήκε στο συγκρότημα την σωστή στιγμή, δηλαδή όταν άρχισε και η σκηνή να παίρνει τα πάνω της. Ήταν κάτι που τώρα μπορώ να πω πως έλειπε από τους Overkill. Τότε δεν μπορούσαμε να το δούμε γιατί ήμασταν άμεσα εμπλεκόμενοι. Δεν βλέπεις, δηλαδή, το ότι το σπίτι σου είναι βρώμικο γιατί ζεις μέσα σε αυτό. Οι υπόλοιποι όμως μπορούν να το δουν... (γέλια). Όταν ήρθε ο Ron είπαμε «πω ρε φίλε κοίτα πόση ενέργεια βγάζει ο τύπος!». Και ξέρεις η ομορφιά της άγριας δύναμης είναι αυτό ακριβώς ότι είναι άγρια και δεν έχει χαλιναγωγηθεί. Καταλάβαμε, λοιπόν, πως είχαν τα πράγματα και πως αυτό ήταν που μας έλειπε, οπότε από την πρώτη στιγμή ξέραμε πως αυτός θα ήταν ο νέος μας drummer. Θα έφερνε αυτό το στοιχείο που μας έλειπε. Και ναι, έχεις δίκιο! Ο Ron είναι πραγματικό «κτήνος» και πιστεύω πως θα εκτιμάται η προσφορά του όλο και περισσότερο όσο κυκλοφορούμε καινούργιες δουλειές.

Θες να μας δώσεις μερικές πληροφορίες για τους στίχους; Γιατί είσαι γουρούνι (σ.σ. αναφέρομαι στο τραγούδι "Pig") τελικά;
Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση. Αυτό που έκανα με τους στίχους ήταν πως προσπάθησα να παίξω με θέματα σχετικά την λέξη «armory» και από εκεί ξεκινούσα. Στη συνέχεια άρχισα να γράφω μικρές ιστορίες και έτσι μου ήρθε μια σχετικά τον τύπο στο πρώτο τραγούδι τον οποίο ονόμασα Armorist και ο οποίος είναι ένα συναισθηματικό κτήνος. Για το "Pig" που ρωτάς, θυμάμαι να βλέπω ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με την δολοφονία της Tate από την συμμορία του Manson, η οποία έγινε κάπου στις αρχές των '70s (σ.σ.: αναφέρεται στη δολοφονία της οκτώ μηνών εγκύου Sharon Tate, συζύγου του σκηνοθέτη Roman Polanski και άλλων τριών ατόμων στις 9 Αυγούστου του 1969 από την συμμορία του Charles Manson). Στο ντοκιμαντέρ λοιπόν σε κάποια στιγμή στην οθόνη τρεμοπαίζει η λέξη «pig», την οποία λέξη κάποιος από τους δολοφόνους είχε γράψει με το αίμα ενός θύματος στην πόρτα και βλέποντας αυτή την εικόνα σκέφτηκα πως ήταν πολύ αηδιαστικό. Υπάρχει επίσης ένα βιβλίο που είχα διαβάσει μικρός και το οποίο τιτλοφορείται "Η Φάρμα Των Ζώων" και είναι γραμμένο από τον George Orwell. Μιλάει για μια κοινωνικοπολιτική κατάσταση σε μια φάρμα όπου όλα τα ζώα έχουν ρόλους και που τελικά τα γουρούνια καταφέρνουν και παίρνουν στον έλεγχο τους την φάρμα...

Ναι ξέρω, έχω διαβάσει το βιβλίο. Τρομακτικά αλληγορικό...
Α πολύ ωραία! Ξέρεις λοιπόν για τι πράγμα μιλάω. Σε κάθε περίπτωση, προσπάθησα να συνδέσω τις δυο αυτές ιστορίες. Οπότε τοποθέτησα αυτόν τον άντρα, τον Armorist, έξω από το δωμάτιο που διαδραματίστηκε η δολοφονία να παρακολουθεί τα γουρούνια να μαζεύουν τα πτώματα (γέλια). Προσπάθησα να το κάνω όσο πιο σιχαμερό γινόταν (γέλια). Οπότε η ιδέα προήλθε από το ντοκιμαντέρ και το βιβλίο.

Είδα πως έχετε ηχογραφήσει και δυο bonus κομμάτια, με το ένα να αποτελεί διασκευή σε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια των Nazareth, το "Miss Misery", και νομίζω πως η φωνή σου ταιριάζει γάντι με αυτή του McCafferty. Επίσης το τραγούδι το λες μαζί με τον Mark Tornillo των Accept. Θες να μοιραστείς μαζί μας περισσότερες λεπτομέρειες;
Νομίζω πως είχε να κάνει με το γεγονός πως δεν είχαμε ηχογραφήσει κάποια διασκευή για μεγάλο χρονικό διάστημα και θέλαμε να κάνουμε μια σε ένα κλασικό τραγούδι. Ήμουνα και σε ένα side project τους The Cursed με τους οποίους παίζαμε το "Hair Of The Dog" και το "Miss Misery" όταν προβάραμε. Οπότε έπεσε η ιδέα και ο D.D. είπε πως πρέπει να του ρίξουμε λίγο την ταχύτητα και να το κάνουμε πολύ heavy (σ.σ.: και όντως τα καταφέρανε περίφημα). Εγώ με την σειρά μου σκέφτηκα πως θα ήταν καλή φάση να κάνω ένα ντουέτο με κάποιον που έχει φωνή τύπου McCafferty, και αυτός θα ήταν ο Mark. Ο Mark είναι ένας ντόπιος τύπος από το Jersey που το γνώρισα σε κάποιο πάρτι στην Νέα Υόρκη (σ.σ.: Eddie Trunk 30th anniversary). Θα έπαιζα κάποια τραγούδια με τους Twisted Sister και αυτός θα έλεγε κάποια με τους Winery Dogs. Οπότε τον ρώτησα αν θα ήθελε να κάνουμε το ντουέτο και μου απάντησε: «Φυσικά, πες μου που και πότε. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα». Ήταν πραγματικά μια πολύ απλή διαπραγμάτευση και δεν χρειάστηκε να ειπωθούν πολλά λόγια. Το γαμάτο της όλης υπόθεσης είναι πως οι φωνές μας αν και έχουν αξιοσημείωτες διαφορές, παρόλα αυτά παραμένουν «ξαδέρφια» σε κάποιο βαθμό. Έτσι όταν τραγουδάμε μαζί δημιουργούμε μια τρίτη φωνή, ενώ όταν τραγουδάμε ξεχωριστά μπορείς πολύ εύκολα να μας αναγνωρίσεις. Νομίζω πως ήταν πολύ καλή η επιλογή της διασκευής. Μάλιστα την επόμενη εβδομάδα θα το πούμε μαζί σε κάποιο φιλανθρωπικό event, πριν καν κυκλοφορήσει και το ακούσει ο κόσμος.

Μπορείς να πεις πως οι Overkill κατά τη διάρκεια της καριέρας σας έχουν επηρεαστεί από άλλα συγκροτήματα;
Νομίζω πως θα ήταν ψέματα αν έλεγα όχι και θα σήμαινε πως για κάποιο λόγο έχουμε σφραγίσει τα αυτιά μας. Εγώ τα έχω ανοιχτά, οπότε πάντα ακούω κάτι καινούργιο. Κάτσε να σκεφτώ... μια μπάντα που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι Pantera οι οποίοι έπαιζαν φοβερό metal στα '90s. Δεν λέω πως κοπιάραμε τη φόρμουλα των Pantera αλλά σίγουρα το αντίκτυπο που είχαν στην μουσική μας είναι δεδομένο. Υπήρχαν λοιπόν μπάντες τις οποίες γουστάραμε τότε. Θυμάμαι να μου αρέσουν συγκροτήματα όπως οι Green Day και οι Blink 128, γιατί μου αρέσει το pop rock. Μου αρέσουν αυτού του είδους οι μελωδίες. Επηρέασαν αυτά τα συγκροτήματα τους Overkill; Δεν νομίζω απευθείας, αλλά όλο και κάποια στιγμή θα υπήρξε που άκουγα το CD των Green Day ενώ ήμουνα στη διαδικασία σύνθεσης μουσικής οπότε ίσως αν ψάξεις καλά θα βρεις κάποιες λέξεις ή ακόμα και κάποια μελωδία (γέλια). Το γαμάτο πάντως είναι πως άσχετα αν κάπου στη διαδρομή επηρεαστήκαμε σε κάποιο μικρό βαθμό από μερικές μπάντες που γουστάραμε, όταν τελείωναν οι ηχογραφήσεις και η μίξη, το αποτέλεσμα ακουγόταν πάντα σαν Overkill και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Γράφετε μουσική για εσάς ή για τους οπαδούς σας; Αν μια μπάντα αλλάξει πολύ την μουσική της προσέγγιση θα θεωρούσες πως προδίδουν τους οπαδούς τους ή οι μουσικοί πρέπει να ακολουθούν το ένστικτό τους και να μην φοβούνται να αλλάξουν;
Πιστεύω πως κάνω μουσική για την περηφάνια μου. Μάλλον το κάνω για εμένα έως έναν βαθμό. Δεν είναι πως πρέπει να το κάνω. Ούτε ο D.D. ή ο Dave πρέπει να το κάνουν. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάτι τέτοιο. Το κάνουμε γιατί το θέλουμε. Αυτό συμβαίνει και είμαστε περήφανοι για αυτό. Δεν είναι πως πρέπει να γράψουμε 200 άλμπουμ. Είτε έχει να κάνει με την Ελλάδα, την Αγγλία, τις Η.Π.Α. ή την Νότια Ασία ταυτιζόμαστε με τον κόσμο γιατί κυκλοφορούμε δουλειές για τις οποίες είμαστε περήφανοι. Είναι δουλειές που είναι μοντέρνες, με ωραίες εκτελέσεις τραγουδιών, που έχουν ενέργεια και εμπεριέχουν την εμπειρία μας. Όλα αυτά με κάνουν περήφανο. Μιλώντας για τον εαυτό μου λοιπόν, θεωρώ πως αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που το κάνω. Η περηφάνια.

Ένα από τα πιο ωραία πράγματα με τις τελευταίες σας δουλειές είναι πως ξαναγράφετε τραγούδια που κάποια μέρα θα τα λέμε «κλασικά». Το "Bring Me The Night" και το "Ironbound" είναι προφανή παραδείγματα και πιστεύω πως το πρώτο σας single "Armorist" και το "In The Name" θα έχουν την ίδια μοίρα. Συμφωνείς;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό και η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά με ρωτάνε κάτι τέτοιο. Οπότε το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως δεν σκέφτομαι με τέτοιους όρους την μουσική μας. Σκεφτόμενος την απάντηση που σου έδωσα προηγουμένως, περί περηφάνιας, θα πω πως βλέπω τα πράγματα ...ανταγωνιστικά. Σκέφτομαι πως ακόμα θέλω να αποδεικνύω πράγματα και θέλω να κερδίζω. Είμαστε τύποι που ηχογραφήσαμε το "White Devil Armory" σαν να ήταν ο τελευταίος δίσκος που θα κυκλοφορούσαμε. Αν μπεις στο στούντιο με αυτή την νοοτροπία, τότε δεν σκέφτεσαι πως γράφεις κλασικά πράγματα. Είναι περισσότερο να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι να γράψεις έναν αγνό και καλό δίσκο όπως παλιότερα. Κάνε τα σόου σου σαν να είναι το τελευταίο. Αν μπεις στον αγώνα με αυτή την νοοτροπία τότε το πιο πιθανό είναι να πετύχεις. Οπότε δεν σκέφτομαι τα τραγούδια που ανέφερες σαν κλασικά, αλλά σκεφτόμενος την ερώτησή σου, καταλαβαίνω πως είμαι ακόμα πολύ περήφανος που γράψαμε αυτά τα τραγούδια και τα οποία έχουν εντυπωσιάσει τον κόσμο.

Τώρα που ανέφερα το "In The Name", κατά κάποιο τρόπο νιώθω την υποχρέωση να σου πω πως η φωνή σου βρίσκεται σε καταπληκτική φόρμα! Πραγματικά με εκπλήσσει ο τρόπος που τραγουδάς μετά από όλα αυτά τα χρόνια, πόσο μάλλον αν λάβουμε υπόψη και τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισες. Υπάρχει κάποιο μυστικό ή απλά έχεις σταθεί τυχερός σε αυτό το θέμα;
Είναι αστείο, αλλά πέρα από τα προβλήματα υγείας που πέρασα, ακόμη νιώθω πως είμαι άτρωτος! (πολλά γέλια). Ίσως αυτό να παίζει τον ρόλο του. Αν κάποιος με ρωτούσε τι κάνω και πως είναι η υγεία μου, θα του απαντούσα: «Είμαι καλά! Για τι στο διάολο με ρωτάς; Σου φαίνομαι άρρωστος;» (γέλια). Όχι πες μου τι θα απαντούσες σε έναν τέτοιο γαμημένο τύπο; Ξέρω πως μου συνέβησαν μαλακίες, αλλά δεν σκέφτομαι αρνητικά για αυτό. Όσο έχει να κάνει με τη φωνή μου τώρα, νομίζω πως έπαιξε και ρόλο το ότι έκοψα το τσιγάρο από την εποχή του "The Electric Age". Κάπνιζα για 35 χρόνια. Κάπνιζα και στη σκηνή. Μπορώ να με φανταστώ πάνω στη σκηνή στην Αθήνα, να έχει 50 βαθμούς Κελσίου, να έχω βγάλει το μπλουζάκι μου, το παντελόνι μου να είναι μούσκεμα από τον ιδρώτα και εγώ να τραγουδάω κρατώντας ένα Marlboro (γέλια)...

Αυτή ακριβώς ήταν η εικόνα πριν δύο χρόνια...
...πάντα έτσι το έκανα στη ζωή μου. Πάντως μια από τις διαφορές που παρατήρησα, τώρα που το έχω κόψει για περίπου δύο χρόνια, είναι πως στο studio ένιωθα σαν να μου είχε φυτρώσει στο στήθος ένας τρίτος πνεύμονας. Αν ήξερα πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το είχα κόψει εδώ και δέκα χρόνια ρε φίλε (γέλια). Οπότε νιώθω τυχερός που έχω μια φωνή που αντέχει, αλλά παράλληλα πιστεύω πως συνεχώς μαθαίνω καινούργια πράγματα, οπότε νιώθω να προοδεύω συνεχώς κατά μια έννοια.

Πιστεύεις πως τα δύο πρώτα άλμπουμ είναι τα αριστουργήματά σας ή βλέπεις το "Horrorscope" να σπάει αυτή τη δυάδα;
Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Πάντα βλέπω την ιστορία των Overkill να είναι χωρισμένη σε κεφάλαια. Το πρώτο ξεκινάει από το "Feel The Fire" και καταλήγει μέχρι και το "The Years Of Decay". Υπάρχει κάτι το μαγευτικό σχετικά με το "Feel The Fire" και αυτό γιατί τότε ήμασταν απλά παιδιά και δεν είχαμε ιδέα του τι κάναμε. Υπάρχει κάτι μαγευτικό με το χάος και αυτή η λέξη περιγράφει πολύ καλά την εποχή. Είχαμε ανθρώπους να μας λένε τι να κάνουμε και πώς να παρουσιάσουμε και να ηχογραφήσουμε τα τραγούδια και εμείς δεν καταλαβαίναμε το τι συμβαίνει. Απλά κάναμε αυτό που ξέραμε, όποιο και αν ήταν αυτό. Σχετικά με το "Horrorscope", νομίζω πως ξεχωρίζει γιατί ήταν ο πρώτος δίσκος του επόμενου κεφαλαίου. Ο Bobby (σ.σ.: Gustafson) είχε φύγει και είχαμε πλέον δύο κιθαρίστες αντί για έναν, εγώ και ο D.D. γράφαμε το περισσότερο υλικό πλέον, η δισκογραφική εταιρεία δεν ήταν σίγουρη για το συγκρότημα και εμείς ήμασταν νευριασμένοι όσο δεν πάει (γέλια) ...ήμασταν αγριεμένοι καριόληδες σε φάση «πετάμε μπουκάλια μπύρας και πρόσεξε μην μπεις στον γαμημένο δρόμο μου γιατί θα σε πετάξω κάτω και θα σου ξεριζώσω το κεφάλι περνώντας». Σε κάθε περίπτωση, η εταιρεία μας είχε πει πως δεν αισθανόταν σίγουρη για εμάς και πως θα έπρεπε να τους παίξουμε το καινούργιο υλικό. Θυμάμαι να είμαι πάνω στη σκηνή και να παίζουμε τα τραγούδια του "Horrorscope" μπροστά σε μερικά άτομα της εταιρείας και ήθελα εκείνη την στιγμή να τους θάψω τους καριόληδες. Ήθελα να σκάψω τους τάφους τους και να είμαι ο πρώτος που θα πετάξει χώμα μέσα!  Όταν τελειώσαμε τελικά την «παρουσίαση» ήξερα πως ο δίσκος θα τα πήγαινε περίφημα λόγω του όλου attitude που τον περιέβαλε. Για αυτό και είναι τόσο σημαντικός αυτός ο δίσκος, ενώ αποτέλεσε και σημείο καμπής. Δεν είμαι πλέον ο αγριεμένος καριόλης που ήμουν τότε (γέλια) αλλά είναι πολύ ωραίο να θυμάσαι αυτές τις καταστάσεις όταν είσαι πολύ πιεσμένος. Να θυμάσαι δηλαδή πως υπάρχει τρόπος να ξεπεράσεις τις όποιες δυσκολίες, όπως κάναμε τότε για αυτόν τον δίσκο. Αυτή είναι η σημαντική παρακαταθήκη του "Horrorscope".

Ξέρω για το κλισέ σχετικά με τους μουσικούς που θεωρούν όλους τους δίσκους παιδιά τους, αλλά πες μου, ποιό από τα δεκαεφτά μπαστάρδια σας είναι το πιο άσχημο;
Το πιο άσχημο ε; Χμ... αν και μου αρέσει το "I Hear Black", θα ήθελα να είχαμε λίγο περισσότερο χρόνο να το δουλέψουμε. Το "ReliXIV" είναι σίγουρα ένα άσχημο παιδί. Δεν μου αρέσει πολύ αυτός ο δίσκος, ενώ δεν μπορώ να πω πως είμαι και πολύ περήφανος για το "Under The Influence". Αν πρέπει πάντως να διαλέξω κάποιο από τα τρία τότε αυτό θα ήταν το "ReliXIV".

Κοιτούσα τις προάλλες τους δίσκους μου Overkill και θυμήθηκα πως στην ευχαριστήρια λίστα στα τέσσερα πρώτα είχατε και τους Metallica. Πώς προέκυψε αυτό; Επίσης, πες μου λίγο του τι συνέβαινε τότε στις αρχές των '80s εκεί.
Υπήρχε η σκηνή της ανατολικής και της δυτικής ακτής και έως ένα βαθμό η κάθε σκηνή γνώριζε πάνω κάτω το τι έκανε η άλλη, καθώς ότι πρεσβεύαμε, σε μουσικούς όρους, ήταν πολύ κοντά. Υπήρχαν και τα παιδιά στη Γερμανία, οι Kreator, οι Sodom και οι Destruction και γενικότερα πεταγόντουσαν καινούργιες μπάντες συνεχώς. Επίσης, τα συγκροτήματα ήταν συγκεντρωμένα και σε περιοχές. Είχαμε τους thrash-άδες του Bay Area, της Νέας Υόρκης και του New Jersey και όλοι λίγο πολύ γνωριζόμασταν. Με τους Metallica γνωριστήκαμε μέσω του Bobby, ο οποίος τους ήξερε και είχαν γίνει καλοί φίλοι. Αυτοί οι τύποι εμφανίζονταν σε διάφορα σόου άλλων συγκροτημάτων και πίνανε τις μπύρες μας, ενώ κάποιες άλλες φορές πίναμε εμείς τις δικές τους. Θυμάμαι τον James πιασμένο με κάποιον από μας  να τρεκλίζει πηγαίνοντας μπρος πίσω (γέλια). Όμως ο Bobby ήταν ο πιο κοντινός τους. Μάλιστα είχε μετακομίσει στην California για ένα φεγγάρι και έκανε παρέα μαζί τους. Οπότε αυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος και για αυτό υπήρχαν και στην ευχαριστήρια λίστα μέχρι και που έφυγε από την μπάντα. Οι Metallica κάνανε σπουδαία πράγματα τότε. Φυσικά όχι μόνο τότε, αλλά θέλω να πω πως αλλάξανε το πρόσωπο της μουσικής. Τους ξέραμε από τότε που προβάρανε σε γκαράζ και έχουν γίνει η μεγαλύτερη μπάντα όλων των ιδιωμάτων στην ιστορία του heavy metal. Θυμάμαι να κάθομαι με τα παιδιά από τους Exodus και κάποιος μίλησε για την εποχή που αράζανε όλοι στην παραλία ή στα μπαρ, πίνοντας μπύρες και μιλώντας για μουσική και ο Lars να λέει συνεχώς «περιμένετε να ακούσετε την μπάντα μου». Ήταν περίεργο, γιατί εκείνη την εποχή όλοι μας πιστεύαμε πως είχαμε το καλύτερο συγκρότημα, αλλά προφανώς εκείνος είχε δίκιο που το έλεγε (γέλια).
 
Πες μου κάτι που θέλω να μάθω. Ο D.D. θεωρεί τον εαυτό του ως τον Steve Harris του thrash; Θέλω να πω... το μπάσο του ρε φίλε είναι πολύ δυνατό!
(Ξεραίνεται στα γέλια) Ξέρεις είναι αστείο, αλλά βασικά ο Steve Harris θεωρεί τον εαυτό του ως τον D.D. Verni του New Wave Of British Heavy Metal (σ.σ.: εδώ αρχίζουμε να γελάμε για κανένα λεπτό με τον Bobby να λέει διάφορα ακατάληπτα πράγματα)... για αυτό το μπάσο του είναι τόσο δυνατό!

Ένα άλλο που ήθελα να ρωτήσω είναι πώς σου κόλλησε το παρατσούκλι Blitz...
Προφανώς υπάρχουν δύο εκδοχές για αυτό. Όλοι ψάχναμε για παρατσούκλια εκείνη την εποχή, με τον D.D. και τον Rat Skates να έχουν είδη βρει τα δικά τους. Έτσι όταν φτιάξαμε την μπάντα ήθελα και εγώ να έχω ώστε να νιώθω μέλος της «συμμορίας», οπότε όταν το πρότειναν, το έκαναν γιατί αυτό για εμάς εδώ, ήταν μια πολύ χαλαρή μεταφορά για αυτόν που διασκεδάζει συνέχεια. Αυτός που τα μυαλά του δεν είναι στη σωστή θέση (γέλια). Η άλλη εξήγηση έχει να κάνει με τον drummer των The Dead Boys, που τον λέγανε Johnny Blitz και μου άρεσε το πώς ακουγόταν το όνομα μου όλο μαζί, οπότε όταν μου το πρότειναν και με ρώτησαν πως το έβλεπα, εγώ γούσταρα και είπα ok.

Τι κάνει η «λέσχη των μεσήλικων αγοριών; Ακόμα ρίχνετε ζάρια, πίνετε ουίσκι και καπνίζετε πούρα;
Ξέρεις είναι αστείο αυτό που ρωτάς γιατί πρόσφατα συνέβη ένα περιστατικό και απλά θα στο πω. Ας πούμε λοιπόν πως είναι δύο άτομα από την ομάδα των Overkill. Και οι δύο έχουν μούσια και πειράζονται συνεχώς μεταξύ τους και κάνουν φάρσες ο ένας στον άλλον. Ο ένας είναι μέλος του συγκροτήματος και ο άλλος μέλος του crew. Το μέλος της μπάντας μου λέει πως όταν ξαναμεθύσει ο άλλος, θα με χτυπήσει στον ώμο για να σιγουρευτεί πως θα δω τι θα του κάνει. Που λες λοιπόν, ο τύπος από το crew μεθάει και την πέφτει και κοιμάται πάνω σε ένα κουτί, οπότε ο άλλος από το συγκρότημα πάει και του κόβει τα μούσια και του τα κολλάει με πολύ δυνατή κόλλα πάνω στα φρύδια του. Μπορείς να φανταστείς πως φαινόταν ο άλλος με κολλημένα μούσια 20 πόντων στα φρύδια του (γέλια). Οπότε όπως καταλαβαίνεις η «λέσχη των μεσήλικων αγοριών» τα περνάει μια χαρά.

Ας πούμε λίγα πράγματα και για την περιοδεία. Θα σας φέρει πίσω στην Ελλάδα ή θα περιμένουμε πάλι εννέα χρόνια;
Νομίζω πως θα ξαναέρθουμε στο δεύτερο σκέλος της. Το πρώτο σκέλος είναι προγραμματισμένο για τον Νοέμβριο και το δεύτερο για Φεβρουάριο-Μάρτιο και πιστεύω πως θα περάσουμε και από εσάς. Αυτό που μάλλον μένει είναι να το προγραμματίσουμε να δούμε πότε βολεύει. Αυτό που συμβαίνει πλέον με εμάς είναι πως προκειμένου να κρατήσουμε τα επίπεδα της ενέργειάς μας σε υψηλό επίπεδο, δεν κάνουμε πλέον περιοδεία έξι βδομάδων. Αντί αυτού την σπάμε σε δυο μέρη και έτσι έχουμε προγραμματίσει μια τριών βδομάδων για φέτος και άλλη μια της ίδιας διάρκειας για το 2015 και πιστεύω πως θα είναι και η Ελλάδα στο δεύτερο σκέλος.

Κάτι τελευταίο... Πες μου για την ιστορία πίσω από το «get your own fucking logo» t shirt και τους Avenged Sevenfold. Σας είχε όντως πειράξει ή απλά το κάνατε για πλάκα;
 Όχι ρε! Για πλάκα το κάναμε. Έως ένα βαθμό είναι κολακευτικό μάλιστα. Ήταν περισσότερο θέμα attitude και τίποτα άλλο. Είναι κάτι που το έχουμε εδώ στο Τζέρσεϊ. Όπως για παράδειγμα λέμε «βρες ένα γαμημένο ταξί, τι με πέρασες ταξιτζή;» (γέλια)

Ok Bobby, αυτά από εμένα και σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Κλείσε αυτή τη συνέντευξη όπως θες...
Ήταν ωραίο που ξαναμίλησα μαζί σου Κώστα. Ανυπομονούμε να έρθουμε στην Ελλάδα. Περνάμε πάντα καλά όταν βρισκόμαστε εκεί.