Kim Gordon @ Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, 04/07/23

Είναι λίγα αυτά που δεν έχουν ειπωθεί για την Kim Gordon. Ξεκίνησε ως επίδοξη εικαστικός προτού η γνωριμία της με τους Lee Ranaldo και Thurston Moore την ωθήσει στα 27 της να μάθει να παίζει μουσική. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Η πορεία της με τους Sonic Youth ήταν κάτι παραπάνω από ένδοξη, η επιρροή τους στο αμερικανικό (και όχι μόνο) alternative rock είναι τεράστια, και το κενό που άφησαν πίσω τους, μετά τη διάλυσή τους το 2011, είναι αναντικατάστατο.

Μετά από μια μεγάλη δισκογραφική σιωπή, τελικά το 2019, η Kim Gordon κυκλοφόρησε το, αρκετά πειραματικό, προσωπικό της ντεμπούτο με τίτλο "No Home Record", στο οποίο έκανε σαφές πως όσα χρόνια και αν περάσουν αυτή δεν έχει σκοπό να εφησυχάσει. Τέσσερα χρόνια και μια πανδημία μετά λοιπόν, το βράδυ της Τρίτης, η Kim Gordon κατέφτασε στην Αθήνα για να μας παρουσιάσει το - σχετικά - νέο της υλικό.

Με δεδομένο πως η καλοκαιρινή συναυλιακή περίοδος φέτος είναι γεμάτη, λίγος κόσμος έσπευσε στην Τεχνόπολη προκειμένου να την δει από κοντά. Εξάλλου, ζούμε στην εποχή του internet, κάτι που κάνει πολύ εύκολο να μάθει ο καθένας το τι περίπου θα παρουσιάσει ο κάθε καλλιτέχνης. Και αυτό που παρουσιάζει η Kim δεν το λες κι εμπορικό. Έτσι, θεωρώ δεδομένο πως αυτά τα 500-600 άτομα που πήγαμε ξέραμε τι να περιμένουμε. Κι αυτό πήραμε.

Η Kim Gordon και το συγκρότημα της, όπως ήταν καθορισμένο, ανέβηκαν στη σκηνή στις 21:30 με το "Sketch Artist". Το διάσημο "girl in a band" (πραγματικά όσοι δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο της, κάντε το χθες), έχει πλέον δημιουργήσει ένα σχήμα με ακόμη τρεις γυναίκες που την πλαισιώνουν τέλεια. Αδιαμφισβήτητη όμως πρωταγωνίστρια είναι η πραγματικά αγέραστη, 70χρονη πλέον, Kim που εμφανίστηκε με νεανικό outfit κι ενέργεια 20χρονης κοπέλας.

Με φόντο βίντεο από ένα road- trip, με πόλεις, δρόμους και κτίρια να περνάνε από πίσω τους, η βραδιά συνεχίστηκε με το, πιο δυναμικό, "Air BnB", το οποίο έδειξε να «ξυπνάει» λίγο το κοινό. Παρόλο που το συγκρότημα ήταν εξαιρετικά δεμένο και η απόδοσή τους κινήθηκε σε υψηλό επίπεδο, η αλήθεια είναι πως η φωνή της Gordon ήταν χαμηλά σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας με αποτέλεσμα συχνά να θάβεται κάτω από τη μουσική. Δεν ξέρω αν αυτό σχετίζεται με το σημείο στο οποίο βρισκόμουν, αν ήταν άποψη, επιλογή, ή αν απλά κάτι δεν πήγε καλά αλλά οφείλω να το καταγράψω.

Όπως και να έχει, με σκαμπανεβάσματα στις ταχύτητες και μπόλικους πειραματισμούς, κάπου στα μισά της εμφάνισης, η Kim έπιασε την κιθάρα και μας παρουσίασε ένα κομμάτι που δεν αναγνωρίσαμε αλλά, στο τέλος της συναυλίας, κοιτάζοντας το setlist θα βλέπαμε πως ήταν μια προσθήκη γραμμένη χειρόγραφα με τον τίτλο "Improv Song". Και, για να είμαι ειλικρινής, αυτή η πιο Sonic Youth-ική στιγμή, με όλες τους πάνω στη σκηνή να βαράνε λίγο δυνατά, δημιουργώντας έναν άκρως γοητευτικό θόρυβο, ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες τις βραδιάς. Αυτό το κλίμα θα συνεχιζόταν και στο "Cookie Butter" με τα μέλη του συγκροτήματος να δοκιμάζουν τα όρια των πεταλιών τους. Ειδικά η Sarah Register, βασική κιθαρίστρια του γκρουπ, αποδείχθηκε εξαιρετική παίχτρια κι ενορχηστρώτρια, ελέγχοντας επί της ουσίας όλη την ένταση που έβγαινε προς τα έξω ενώ, σε πλήρη σύμπνοια με τη Sonic Youth-ική κληρονομιά του γκρουπ, την είδαμε να παίζει μέχρι και με κατσαβίδι. Αντίστοιχα, η Camilla Charlesworth στο μπάσο και η Madi Vogt στα ντραμς είχαν έναν πολύ σημαντικό ρόλο, αφού τα περισσότερα κομμάτια βασίζονταν αρκετά στο groove, και, ομολογουμένως, τα πήγαν περίφημα.

Κάπου εκεί όμως, έχοντας παίξει περίπου 45 λεπτά τα οποία μεταφράζονται σε εννιά τραγούδια, η Gordon μας αποχαιρέτησε, ευτυχώς για πρώτη φορά. Το encore με βεβαιότητα αποτέλεσε και το highlight της εμφάνισής τους με το "Hungry Baby" να ανεβάζει αρκετά τους ρυθμούς και την Gordon να βγάζει λίγη περισσότερη ψυχή πάνω στη σκηνή πλησιάζοντας το κοινό, και τη διασκευή τους στο "Blonde Red Head" των DNA (μην ξεχνάμε εξάλλου πως μετά τους Sonic Youth, η Gordon συνεργάστηκε με τον Ikue Mori) να εξαπλώνει μια άκρως απολαυστική no-wave δυσαρμονία στο κέντρο της Αθήνας. Για το τέλος το συγκρότημα κράτησε το "Grass Jeans", το οποίο η Gordon μας το προλόγισε ως ένα «καινούργια κομμάτι που έχει γραφτεί για τη δημοκρατία». Βέβαια, δεν ξέρω πόσο καινούργιο μπορεί να θεωρηθεί ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2021, αλλά ο χρόνος, ειδικά μετά την πανδημία, είναι σχετικός. Γραμμένο προκειμένου να ενισχύσει οικονομικά την Fund Texas Choice, μια οργάνωση που αναλαμβάνει τα έξοδα μετακίνησης γυναικών σε κλινικές ώστε να κάνουν έκτρωση, το κομμάτι έκλεισε εκκωφαντικά μια εμφάνιση περίπου μιας ώρας, που μάλλον άφησε μια ελαφρά γλυκόπικρη αίσθηση σε όσους την παρακολούθησαν.

Το γεγονός δε πως, μόλις πέντε λεπτά μετά το τέλος της συναυλίας, δηλαδή γύρω στις 22:30, με τον κόσμο ακόμη να πίνει τη μπύρα του, μας έδιωξαν από την Τεχνόπολη για να κλείσουν, δεν βοήθησε το γενικότερο κλίμα. Βέβαια, όπως έγραψα και στην αρχή, στην εποχή της πληροφορίας, πάνω- κάτω ξέραμε τι να περιμένουμε και αυτό πήραμε αφού έπαιξε ολόκληρο το "No Home Record", δύο νέα κομμάτια, και μια διασκευή. Σε γενικές γραμμές μάλιστα, θα τολμήσω να πω πως αυτό που είδαμε κι ακούσαμε ήταν ελαφρώς καλύτερο από αυτό που περίμενα καθώς, προσωπικά, είχα την αίσθηση πως όλη της η συναυλία θα είναι αρκετά minimal αλλά, ευτυχώς, η εμφάνισή της είχε κι ένα noise rock άρωμα που μας έφερε στο μυαλό κάτι από τους Sonic Youth, που, έτσι κι αλλιώς, ήταν βέβαιο πως δεν θα ακούγαμε.

Όπως και να έχει, η Kim Gordon παραμένει μια επίγεια θεά της εναλλακτικής μουσικής και κουλτούρας, που, όχι απλά αρνείται να γεράσει, αλλά μοιάζει σήμερα καλλιτεχνικά πιο "φρέσκια" από πάρα πολλά νέα σχήματα. Αυτό που κάνει αυτή τη στιγμή πάνω στη σκηνή μάλλον μοιάζει περισσότερο με performance παρά με rock συναυλία όμως, στο τέλος της ημέρας, η Gordon φημίζεται επειδή πάντα έκανε ό,τι ήθελε. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που την αγαπάμε λίγο παραπάνω.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος