Dan Swano: «Δεν πρόκειται να υπάρξω ξανά μέλος μιας δημοκρατικής μπάντας»

Πολυπράγμων, συγκεντρωτικός, ιδιαίτερος, αλλά σίγουρα ιδιοφυής και υπερταλαντούχος, ο Dan Swano μας παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, όπου αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στο νέο του δίσκο, τις επιρροές του ως μουσικός αλλά και ως απλός ακροατής και τη σχέση του με τη shoegaze και την indie σκηνή.

Γεια σου Dan, είναι μεγάλη μου τιμή αυτή η ευκαιρία για συνέντευξη μαζί σου. Είμαι οπαδός της μουσικής σου, από τότε που άκουσα για πρώτη φορά το “Nightfall Overture”, πίσω στο 2005.

Σ’ ευχαριστώ. 

Καταρχάς, συγχαρητήρια για το “The Northern Sanctuary”, το νέο σου άλμπουμ. Πιστεύω πως είναι σαφώς πιο συγκεντρωμένο και περιπετειώδες από το ντεμπούτο αυτού του project, παρ’ όλο που και οι δύο δουλειές των Witherscape μου αρέσουν πολύ. Αναρωτιόμουν, λοιπόν, ακολούθησες κάποια διαφορετική προσέγγιση για τη δημιουργία του νέου δίσκου;

Σαφώς. Έχω την τάση να δουλεύω έχοντας ως αρχή να μην ακολουθώ τις διαδικασίες της προηγούμενης κυκλοφορίας και κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν για να κάνουμε αυτή τη κυκλοφορία διαφορετική, προσπαθώντας να κάνουμε τη μουσική μας πιο προσβάσιμη, αλλά συγχρόνως και ταχύτερη, σκοτεινότερη και πιο doom. Συγχρόνως, χρησιμοποίησα διπλά φωνητικά σε κάθε τραγούδι, πολλαπλά κανάλια για όλες τις φωνές. Φαντάσου, στο “Marionette”, έχουμε ένα τετραπλό φωνητικό υπόβαθρο στα growls, για να πετύχουμε το μέγιστο δυνατό όγκο. Το πρώτο μας άλμπουμ ήταν πιο απλό, με μόνο ένα κανάλι φωνής και δίχως reverb, ενώ εδώ υπάρχει αρκετό reverb και tape echo στα φωνητικά σχεδόν όλη την ώρα. Μάλιστα, διπλασιάσαμε και όλα τα μέρη παραμόρφωσης του μπάσου, αλλά οι κιθάρες κατέληξαν να ακούγονται πολύ αδύναμες σε σύγκριση με αυτά, οπότε καταλήξαμε σε μια στερεοφωνική προσέγγιση για τις κιθάρες, ενώ αντίθετα για το μπάσο ακολουθήσαμε την πιο μονοφωνική, αν θες, προσέγγιση του ντεμπούτου. Επίσης, το drumming είναι πιο χαλαρό και συγκεκριμένο αυτήν τη φορά. Άλλωστε, χρησιμοποίησα ένα πολύ απλό drum set και έτσι όλα ήταν ευκολότερα. 

Το “The Northern Sanctuary” είναι ένας concept δίσκος, συνεχίζοντας από εκεί όπου σταμάτησε η ιστορία του “The Inheritance”. Θα μπορούσες να μας πεις δυο λόγια για το πώς συνεχίζεται η ιστορία αυτή;

Η οντότητα ακόμη στοιχειώνει τις περιοχές από το πρώτο άλμπουμ και πενήντα χρόνια μετά, ένας χαρακτήρας με το όνομα Mannen I Vitt (Ο Άντρας με τα Άσπρα) αγοράζει το σπίτι και το επαναφέρει στην παλιά του δόξα, ενώ ανοίγει και ένα άσυλο για ανθρώπους που έχουν ανάγκη να αποδράσουν από το συνεχώς αυξανόμενο stress και το θόρυβο των μεγαλουπόλεων. Έτσι, η οντότητα ψάχνει για τον τέλειο ξενιστή, μια ύπαρξη πλήρως καθαρή σε σώμα και πνεύμα, ώστε να την εκμεταλλευτεί πλήρως και να πραγματοποιήσει ένα τελετουργικό που ανοίγει μια πύλη προς την κολασμένη διάσταση απ’ όπου και προήλθε, προτού εγκλωβιστεί στη Γη λόγω του διαχωρισμού των διαστάσεων κατά τη δημιουργία του χρόνου. Το σχέδιο τελικά δουλεύει και αυτό που βλέπεις στο εξώφυλλο είναι ό,τι συμβαίνει, με τον Αρμαγεδώνα να είναι γεγονός. 

Η στιγμή που, αναντίρρητα, ξεχωρίζει από το νέο δίσκο είναι το ομότιτλο, σχεδόν δεκατετράλεπτο κομμάτι. Δώσε μας μερικές πληροφορίες σχετικά με αυτό. 

Το κομμάτι γράφτηκε όταν ανακάλυψα πως κάποια από τα πιο συναρπαστικά μέρη που είχα γράψει, δεν είχαν καταφέρει να αξιοποιηθούν σε κάποιο από τα πιο «παραδοσιακά» τραγούδια. Και όπως συνέβη και με το “Twilight” των Edge Of Sanity, το οποίο γράφτηκε διότι δεν έβρισκα ένα ταιριαστό κομμάτι για να εισάγω αυτό το ιδιαίτερο riff του, ώστε να groov-άρει με το σωστό τρόπο, αποφάσισα να γράψω ένα κομμάτι απελευθερωμένο από τις τυπικές συνθετικές μανιέρες του είδους. Κάποιου είδους ελεύθερη ροή, όπως αυτή που χρησιμοποίησα στα δύο “Crimson” (τραγουδώντας ταυτόχρονα το θέμα των "Simpsons", χε χε). Με βοήθησε, μάλιστα, στο να ενσωματώσω κάποιες ιδέες ενός παλιού ήρωα μου, του Uwe Osterlehner (ex-Deathrow), αλλά κι ένα riff που είχα από έναν παλιόφιλο μου από τη Σουηδία, τον Tino Kallioniemi. Φυσικά, υπάρχουν και κάποια riff που έγραψε ο Ragnar, αλλά και κάποιο δικό μου υλικό που προϋπήρχε και μου φάνηκε να ταιριάζει πλήρως σε αυτή τη δημιουργία. Είναι, αν θες, ένας φόρος τιμής στο “Halloween” των Helloween, ένας συνδυασμός αυτού, μαζί με το “Suite Sister Mary” των Queensryche και των πιο επικών στιγμών των Ayreon. 

Ακόμη, μου άρεσε το “Marionette”, το οποίο έχει μια ιδιαίτερη ‘80s αύρα, μαζί με κάποια πιο προοδευτικά στοιχεία. Έχω δίκιο αν υποθέσω πως αποτελεί ένα κεκαλυμμένο tribute σε κάποιο υλικό που απολαμβάνεις από εκείνη την περίοδο;

Σίγουρα! Είναι ξεκάθαρα ένας φόρος τιμής σε αυτήν τη περίοδο, αλλά και σε ακούσματα όπως το “Ballad Of Sister Sue”  των Slowdrive και το “Open Your Eyes” των Snow Patrol. Είχα μια έντονη περίοδο που γούσταρα πολύ shoegaze, συν το ότι είχα μωβ μαλλιά, πράσινα τζιν παντελόνια και σχεδόν ό,τι indie t-shirt θα μπορούσες να βρεις εκείνη την εποχή και οι Slowdive επιρροές έρχονται από αυτήν ακριβώς την περίοδο, ενώ οι Snow Patrol είναι μεταγενέστεροι. Σε αυτούς, όμως, λατρεύω αυτά τα απλοϊκά, επικά, κάτι-σαν-κρεσέντο τους, οπότε θέλησα να κάνω κάτι παρόμοιο, αλλά με growls και την αύρα των Witherscape. Επίσης, το τραγούδι αυτό, έχει πολύ περίεργα κουρδίσματα, τα οποία δυστυχώς πλέον δεν θυμάμαι. Αλλά σίγουρα μπορώ να θυμηθώ πως χρησιμοποιήσαμε ένα πεντάχορδο μπάσο και μια βαρύτονη κιθάρα, μιας και ακούγεται αρκετά χαμηλοκουρδισμένο. 

Στο μυαλό μου, υπάρχει μια εμφανής θύμηση του “Moontower”, του πρώτου σου προσωπικού δίσκου, στις δουλειές των Witherscape. Πόσο κοντά πέφτω;

Έχεις απόλυτο δίκιο. Το “Moontower” έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του ήχου των Witherscape, όπως και η ύστερη περίοδος των Edge Of Sanity. 

Είσαι ένας μουσικός που έχει μια σπουδαία παρακαταθήκη πίσω του, με πολλά και διαφορετικά projects. Αναρωτιόμουν, ποιες είναι οι αγαπημένες σου στιγμές από αυτή τη μακρά πορεία;

Λοιπόν, κάποιες από τις δουλειές μου που εκτιμώ ιδιαιτέρως είναι το “The Northern Sanctuary” των Witherscape, το “Unorthodox” των Edge Of Sanity, το “Dream II” των Pan-Thy-Monium, το “Retribution” των Nightingale και το “A Collection Of Worlds II” των Unicorn (και ειδικά την ακυκλοφόρητη έκδοση με τα επαναηχογραφημένα, το 2009, φωνητικά). Φυσικά το προσωπικό μου άλμπουμ “Moontower” και μερικά κομμάτια εδώ κι εκεί, όπως το “Twilight” των Edge Of Sanity, το “Hiding Again” και το “At The End Of The Bridge” των Unicorn, αλλά και τα περισσότερα τραγούδια από τα υπόλοιπα demos που κάναμε μεταξύ της περιόδου 1989-1991. 

Θεωρώ πως έχεις τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στα περισσότερα project σου, παίζοντας σχεδόν τα πάντα και κάνοντας ταυτόχρονα την παραγωγή και τη μίξη σε αυτά. Ωστόσο, δεν πιστεύεις πως ορισμένες φορές είναι απαραίτητη μια δεύτερη γνώμη σχετικά με κάποια θέματα κατά την παραγωγική διαδικασία; Ή, από τη στιγμή που έχεις την εμπειρία και την ικανότητα να διαχειριστείς εξ ολοκλήρου την κατάσταση, είναι αχρείαστη κάθε άλλη πρόταση;

Υπήρχαν κάποιες ξεκάθαρες περιπτώσεις αυτών που ανέφερες κατά το παρελθόν, όμως δεν θα μπορούσα ποτέ να ενδώσω σε αυτές τις συμβουλές, με κανέναν τρόπο.  Έχω ανάγκη τον απόλυτο καλλιτεχνικό έλεγχο στο εκάστοτε project, για να νιώσω ολοκληρωμένος με τη δουλειά μου σε αυτό. Δεν πρόκειται να υπάρξω ξανά μέλος οποιασδήποτε «δημοκρατίας» σε μια μπάντα. Ο Ragnar ξέρει τους «κανόνες» όταν πρόκειται να δουλέψει μαζί μου και είναι απίστευτα καλός στο να τα βγάζει πέρα με την τρελή μου περιέργεια, όπως άλλωστε και τα παιδιά στους Nightingale. 

Είναι σχεδόν πασιφανές πως είναι ένας τεράστιος οπαδός του progressive rock. Μπορείς να μας πεις, τόσο σαν μουσικός όσο και σαν ακροατής, ποιες είναι οι μπάντες του είδους που σε επηρέασαν περισσότερο;

Κάποιες από τις προοδευτικές μπάντες που με επηρέασαν είναι οι Marillion, οι Genesis, οι Gentle Giant, οι U.K., οι Kansas, οι Dream Theater και οι Rush, οι Asia, τέτοια πράγματα. Έχω την τάση να γουστάρω περισσότερο την «λάθος» περίοδο πολλών συγκροτημάτων, όπως και να απολαμβάνω περισσότερο τα πιο εμπορικά τραγούδια τους. Για παράδειγμα, λατρεύω το “90125” των Yes, αλλά δεν με αγγίζει σχεδόν καθόλου το “Close To The Edge”. 

Υπάρχει περίπτωση οι Witherscape να πραγματοποιήσουν μελλοντικά κάποια ζωντανή εμφάνιση;

Όχι, λυπάμαι. Αυτό το project είναι αποκλειστικά στουντιακό.

Γνωρίζω πως έχεις δουλέψει πάνω στο νέο άλμπουμ των Insomnium. Μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν ακόμη σπουδαίο δίσκο;

Εξυπακούεται! Το άλμπουμ τους σπέρνει!

Υπάρχουν πλάνα σχετικά με τα παλιότερα σου project; Ίσως κάποια επανακυκλοφορία;

Φυσικά. Η Black Mark επανακυκλοφορεί το “Nightfall Overture” και το “Moontower” σε βινύλιο αυτό το φθινόπωρο και επίσης θα κυκλοφορήσει μια συλλογή με διάφορα καλούδια από την εποχή των Edge Of Sanity.

Αλήθεια, πως επιλέγεις ποια ιδέα ταιριάζει σε ένα δίσκο των Witherscape και ποια σε έναν των Nightingale; Μπορούμε να ελπίζουμε σε νέο υλικό από τους Nightingale σύντομα;

Αυτό ξεκαθαρίζει καταρχάς όταν το riff «ντύνεται» με τον ήχο του demo του εκάστοτε άλμπουμ. Υπάρχουν πολλά riff που αρχικά προορίζονταν για τους Nightingale, αλλά στην πορεία κατέληξαν στους Witherscape και το ανάποδο. Επίσης, κάποια riff που προορίζονταν για το μελλοντικό μου death metal project, τελικά κατέληξαν στο νέο Witherscape άλμπουμ, ενώ και κάποια Witherscape riffs που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν, πιθανόν να χρησιμοποιηθούν σε αυτό το επερχόμενο project. Μερικές φορές, όλα είναι θέμα κουρδισμάτων, ήχου και γενικότερου attitude. 

Ως ένας άνθρωπος που η μουσική αποτελεί ένα τεράστιο μέρος της ζωής του, πως βλέπεις το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας;

Έχω πει πως το μέλλον είναι το streaming, κάτι που δεν με κάνει βέβαια και πολύ χαρούμενο, μιας κι έχω δει τα χρήματα που βγάζει ένας μουσικός από πλατφόρμες όπως,  για παράδειγμα, το Spotify. Δεν είναι και πολύ αστείο. Όμως, ίσως το CD και τα βινύλια δεν εξαλειφθούν πλήρως, όπως οι βιντεοκασέτες, άλλωστε ακόμη και οι κασέτες μοιάζει να επιστρέφουν τελευταία. 

Σ’ ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου. Εύχομαι τα καλύτερα για το μέλλον. Οι τελευταίες κουβέντες, δικές σου...

Σας ευχαριστώ που διαβάσατε αυτή τη συνέντευξη. Υποστηρίξτε τον πόλεμο ενάντια στη άσκοπη βαβούρα!