Ville Valo: «Νιώθαμε σαν τους Beatles την πρώτη φορά που ήρθαμε εκεί»

Από όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι HIM και κατέκλυσαν τα mainstream μέσα (ραδιόφωνα και μουσικά τηλεοπτικά κανάλια) - με το "Join Me (In Death)" ή με τη διασκευή του "Wicked Game" και εν συνεχεία με πολλά ακόμα τραγούδια – χωρίς να αποτελούν την αγαπημένη μου μπάντα μου ήταν πολύ συμπαθείς. Ειδικά, ο Ville Valo είχε όλο το πακέτο: μια πολύ καλή και αναγνωρίσιμη φωνή, το απαραίτητο παρουσιαστικό, αλλά και όλη την αστρόσκονη που περιβάλλει κάποιους καλλιτέχνες που ξεχωρίζουν εμπορικά. Κυρίως, όμως, μου φαινόταν ένας πολύ συμπαθής τύπος, πίσω από την όλη περσόνα και την επιτυχία. Ένας Φινλανδός που είχε πολύ καλές μουσικές καταβολές και τις οποίες ποτέ δεν ξέχασε όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω…

Με αφορμή την επικείμενη επίσκεψή του σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις αρχές Απριλίου προγραμματίσαμε να κάνουμε μια συνέντευξη, και ήθελα πραγματικά πολύ να συνομιλήσω μαζί του, αλλά μια υποχρέωση της τελευταίας στιγμής με ανάγκασε να απευθυνθώ στον γίγαντα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) Παντελή. Φυσικά, τα πήγε περίφημα και επίσης ο Ville δεν με απογοήτευσε, απαντώντας με πολύ ωραίο τρόπο, καλή διάθεση και ειλικρίνεια σε όλα ερωτήθηκε.

Μια συζήτηση που πέραν της τρέχουσας κατάστασης με τους VV, τους HIM και τις επερχόμενες συναυλίες κατέληξε εν τέλει να περιλαμβάνει κι αρκετό… black metal. Και μεταξύ άλλων μας δίνει και μια πληροφορία που θα μπορούσε να είχε αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τον ρου της ιστορίας της Φινλανδικής (metal) σκηνής αν είχε πραγματοποιηθεί…

Χαίρομαι που θα επιστρέψω σύντομα στο tour bus, γιατί το να φτυαρίζεις χιόνι στο σπίτι σου δεν είναι και το πιο rock n' roll πράγμα που μπορεί να κάνεις

Γεια σου Ville! Πώς είσαι;

Είμαι καλά. Ευχαριστώ που ρωτάς. Είχε μια ενδιαφέρουσα χρονιά, γεμάτη με περιοδείες μετά από ένα αρκετά μεγάλο διάλειμμα, κατά τις οποίες επισκεφτήκαμε πολλές χώρες και δώσαμε ακόμα περισσότερες συναυλίες, οπότε νιώθω καταπληκτικά. Όλα πάνε πολύ καλά και χαίρομαι που θα επιστρέψω σύντομα στο tour bus, γιατί το να φτυαρίζεις χιόνι στο σπίτι σου δεν είναι και το πιο rock n' roll πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος. Ακόμα κι αν ακούγεται σαν να είναι... (γέλια)

Γελάω γιατί είναι αρκετά ηλιόλουστα εδώ σήμερα!

Καλό για σένα αυτό!

Σας ευχαριστώ λοιπόν πολύ για την ευκαιρία να έχουμε αυτή συζήτηση. Καθώς αναμένεται να έρθετε να παίξετε και στην Αθήνα και έχω μερικές ερωτήσεις για εσένα.

Ναι, φυσικά. Ακούγεται υπέροχο!

Μοιάζεις να έχεις επιστρέψει για τα καλά με το solo project σου και είναι ωραίο να σε βλέπουμε εν δράσει ξανά μετά από μια όχι και τόσο ενεργή μουσική περίοδο...

Λοιπόν, οι HIM διαλύθηκαν στα τέλη του 2017 και στο μεσοδιάστημα έκανα ένα projects εδώ στη Φινλανδία, με το οποίο τραγουδούσα στα φινλανδικά. Πρόκειται για pop μουσική σε στυλ 50s-60s, για την οποία συνεργάστηκα με μια τοπική μπάντα που ονομάζεται The Agents, η οποία είναι πολύ γνωστή εδώ. Αλλά αφορούσε εντελώς διαφορετικό είδους κοινού αυτό που ερχόταν στις συναυλίες μας. Μουσικά ήταν υπέροχο που είχα τη δυνατότητα να κάνω μια στροφή 180 μοιρών, πράγμα που σημαίνει ότι αμέσως μετά από αυτό το project δεν θα χρειαζόταν να συνεχίσω με έναν παρόμοιο τρόπο. Είναι καλό να κάνεις ένα μικρό διάλειμμα από τα συνηθισμένα.

Κυρίως, όμως, ανέφερα τη συνεργασία μου με τους The Agents για να το τονίσω το γεγονός είναι ότι ήμουν ενεργός λίγο-πολύ όλο αυτό το διάστημα. Και κατά τη διάρκεια της περιόδου με τους The Angents μπόρεσα να καταλήξω σε κάποιες ιδέες μέσα από τις οποίες προέκυψε το "Neon Noir". Προφανώς, υπήρξε ένα αρκετά μεγάλο διάλειμμα λόγω του COVID, όπου ξαφνικά υπήρξαν πολλές επιπλοκές διαφόρων επιπέδων και κανείς δεν ήξερε τι θα συμβεί στη συνέχεια. Το μόνο πράγμα στο οποίο ήμουν σε θέση να συγκεντρωθώ για να διατηρήσω σχεδόν σώα τα φρένα μου (σ.σ.: semi-sane) ήταν να δουλέψω πάνω στη μουσική. Κι αυτό έκανα. Βέβαια, κάποια από αυτά τα χρόνια μου φάνηκαν αρκετά μεγαλύτερα…

Όταν μεγαλώνεις κι έχεις μια ιστορία πίσω σου, φοβάσαι πως θα μοιάζεις με ένα παλιό jukebox σε μια γωνιά που όλοι περιμένουν να παίξεις «τα καλά παλιά»

Όντως...

Όμως, νομίζω πως η απουσία μεγαλώνει την προσμονή. Τουλάχιστον όσον αφορά στο κοινό, αυτό φαίνεται να συμβαίνει. Διότι, ο κόσμος μοιάζει πραγματικά πεινασμένος, όχι μόνο για τη μουσική γενικότερα, αλλά και πιο συγκεκριμένα για το είδος της μουσικής που παίζουμε. Κι αυτό είναι υπέροχο. Επίσης, φαίνεται να υπάρχει μια νέα γενιά ακροατών, πιο νέων ηλικιακά ανθρώπων, οι οποίοι δεν είχαν την ευκαιρία να δουν τους HIM να παίζουν ζωντανά, και οι οποίοι πιθανότατα πρόσφατα ανακάλυψαν τόσο τους HIM, όσο κι εμένα.

Όταν είσαι κάπως πιο μεγάλος σε ηλικία κι έχεις μια ιστορία πίσω σου, φοβάσαι πιο εύκολα πως με κάθε τι νέο που κάνεις θα μοιάζεις όλο και περισσότερο σαν ένα παλιό jukebox σε μια γωνιά, που όλοι περιμένουν να παίξει «τα παλιά καλά». Για αυτό είμαι πολύ χαρούμενος που ο κόσμος απολαμβάνει και το νέο υλικό του "Neon Noir", το οποίο ταιριάζει πολύ με το υλικό των HIM, καθώς δεν είναι και τόσο διαφορετικά σε μουσικό επίπεδο. Δεν είναι τα ίδια τραγούδια, αλλά προέρχονται από τον ίδιο μουσικό κόσμο.

Είμαι σαν μια ζέβρα που δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις ρίγες της

Παραλείπω, λοιπόν, την επόμενη ερώτησή μου, γιατί ήδη απάντησες περί της υποδοχής και της αποδοχής που έτυχε το "Neon Noir". Αλήθεια, όμως, όταν ξεκίνησες να γράφεις τα τραγούδια για αυτό το άλμπουμ, άφησες τη δημιουργικότητά σου να καθοδηγήσει ή ήθελες μήπως να θυμίζουν και λίγο HIM; Ή μήπως να ΜΗΝ θυμίζουν HIM; Πώς λειτούργησες κατά τη διαδικασία της σύνθεσης;

Είμαι σαν μια ζέβρα που δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις ρίγες της. Έτσι, αν πιάσω μια κιθάρα, η ουσία κι ο συναισθηματικός πυρήνας της μουσικής είναι λίγο πολύ ο ίδια. Μου αρέσει η μελαγχολική μουσική και μου αρέσει η μουσική που είναι πολύ συναισθηματική και που βγάζει μια αίσθηση οικειότητας και φόρτισης. Βασικά, αυτός είναι ο πυρήνας κάθε τραγουδιού HIM που γράφτηκε ποτέ. Όπως, επίσης, και κάθε τραγουδιού των VV. Η μεγάλη διαφορά έγκειται στο πώς ντύνεις τα τραγούδια. Αν τα κάνεις πολύ βαριά ή αν τα κάνεις πολύ ευκολοάκουστα, ακουστικά ή πιο φορτωμένα. Κι αυτό είναι κάτι που με προβλημάτισε αναφορικά με τους VV, γιατί ήξερα ότι αυτή ήταν η ευκαιρία μου να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό, σε μουσικό επίπεδο. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτός ο τρόπος σκέψης βοηθάει εν τέλει. Το καλύτερο είναι απλά να πιάσεις την κιθάρα, να αρχίσεις να δουλεύεις και να δεις πού θα καταλήξεις. Κι αυτό έκανα.

Νομίζω ότι το πρώτο τραγούδι που έγραψα για το άλμπουμ ήταν το "Run Away From The Sun". Μετά από αυτό, λίγο πολύ, έμοιαζα σαν να κάνω κύκλους και βρέθηκα σε πολύ γνώριμα σημεία. Νομίζω ότι η κύρια διαφορά μεταξύ των HIM και των VV είναι το γεγονός ότι τα παιδιά των HIM δεν παίζουν στο άλμπουμ και δεν κάναμε πρόβες μαζί. Οπότε, κατέληξα να παίζω πράγματα μόνος μου. Δεν είμαι ο καλύτερος μουσικός και επίσης έχω ελαφρώς διαφορετικές επιρροές σε σχέση μετα υπόλοιπα μέλη. Λατρεύω το new wave των αρχών της δεκαετίας του '80, και στα μέσα της δεκαετίας του '80, και με τα synth όσο και το κιθαριστικό. Μου αρέσουν οι jangly κιθάρες των The Cure και των The Chameleons...

Σε αυτό το project είχα την άνεση να ακολουθήσω τις μουσικές μου διαστροφές όσο ήθελα

Με αυτό μεγάλωσες;

Ναι! Βέβαια, μεγάλωσα με αυτό λίγο αργότερα, καθώς ήμουν πολύ μικρός για να το ζήσω εκείνη την εποχή, αφού γεννήθηκα το ‘76. Αν άκουγα Joy Division στην ηλικία των τριών ετών θα ήταν κάπως νωρίς… (γέλια)

Μπήκα σε αυτόν τον ήχο κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, όταν κάποιος μου ανέφερε τους Sisters Of Mercy. Επίσης, ήταν η εποχή των μεγάλων pop stars. Δεν μπορούσες να τους αποφύγεις... Την Madonna και τα σχετικά. Όμως, μπάντες όπως τους Depeche Mode και τους Killing Joke κι όλα αυτά τα έμαθα λίγο αργότερα μέσω των φίλων μου. Αυτή ήταν μια επιρροή που - μουσικά μιλώντας - δεν ήμουν σε θέση να φέρω στο προσκήνιο στους HIM, επειδή ο καθένας είχε τις δικές του επιρροές και όλα μαζί συνέθεταν τον ήχο των HIM, ο οποίος είναι υπέροχος όπως είναι. Αλλά σε αυτό το project είχα την άνεση να λειτουργήσω περισσότερο ως free agnet και έτσι να ακολουθήσω τις μουσικές μου διαστροφές όσο ήθελα.

Περιοδεύσατε ασταμάτητα το 2023 και τώρα είστε έτοιμοι για ακόμα μια μεγάλη περιοδεία, καθώς πάτε στην Αυστραλία τον Μάρτιο και στη συνέχεια έρχεστε Ευρώπη τον Απρίλιο και τον Μάιο. Σχεδιάζετε κάτι ξεχωριστό για αυτές τις επερχόμενες συναυλίες ή θα είναι μια συνέχιση των εμφανίσεων που πραγματοποιήσατε πρόσφατα στην Αμερική;

Νομίζω ότι θα είναι μια συνέχιση. Δώσαμε 120 συναυλίες πέρυσι και νομίζω ότι η μπάντα είναι μια πολύ καλά λαδωμένη μηχανή αυτή τη στιγμή. Τα τραγούδια ακούγονται υπέροχα, έχουμε προσθέσει κάποια τραγούδια στο setlist κι έχουμε αφαιρέσει κάποια, αλλά τα πάντα γίνονται ως προϊόν μιας φυσικής εξέλιξης. Σχεδόν πάντα η τελευταία συναυλία που δίνεις στο πλαίσιο μιας περιοδείας είναι η καλύτερη και μετά στεναχωριέσαι και σκέφτεσαι «γιατί δεν συνεχίζεται η περιοδεία;». Αλλά πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή.

Ο λόγος που πραγματοποιούμε αυτό το τελευταίο σκέλος της περιοδείας για το "Neon Noir" είναι ότι υπάρχουν πολλά μέρη που δεν έχουμε παίξει ακόμα. Παίξαμε ένα φεστιβάλ στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, αλλά δεν παίξαμε σε κάποιο club, ενώ θα πάμε και στη Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά. Και μετά την Ελλάδα παίζουμε σε μέρη όπως η Βουλγαρία και η Ανατολική Ευρώπη γενικότερα. Παίζουμε στο Βουκουρέστι, στη Λουμπλιάνα και παίζουμε επίσης σε χώρες της Βαλτικής και της Σκανδιναβίας, που δεν έχουμε παίξει. Δεν περιοδεύσαμε στη Φινλανδία για παράδειγμα και δεν περιοδεύσαμε στη Σουηδία επειδή δεν υπήρχε χρόνος. Κάθε φορά προσπαθείς να στήσεις μια συνεκτική περιοδεία, αλλά ο κόσμος είναι ένα μεγάλο μέρος για να πας παντού.

Είμαι χαρούμενος που φαίνεται ότι εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για αυτό που κάνω. Κάπως έτσι, η περιοδεία φαίνεται πολλά υποσχόμενη, ενώ υπάρχουν πολλές συναυλίες που έχουν ήδη εξαντληθεί τα εισιτήρια. Ε, και είναι ωραίο να τελειώνεις στο Λονδίνο, αφού το Royal Albert Hall είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος…

Πράγματι είναι υπέροχο...

Ναι, πράγματι. Και δεν έχω πάει ποτέ εκεί..

Δεν έχετε παίξει εκεί πριν;

Όχι, είναι ένα πολύ δύσκολο μέρος για να το κλείσεις, καθώς το πρόγραμμά του είναι γεμάτο χρόνια μπροστά. Ελπίζαμε να παίξουμε εκεί με τους HIM, αλλά δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία. Αυτή τη φορά, υπήρχε ένα ανοιχτό slot και είπα, «ναι, να το κάνουμε και να τελειώσουμε την περιοδεία εκεί». Είναι λίγο εγωκεντρικό κατά κάποιο τρόπο που ήθελα ένα τόσο iconic μέρος για να τελειώσω την περιοδεία και τον κύκλο του άλμπουμ, αλλά και για μένα προσωπικά.

Η Αγγλία ήταν πάντα καλή μαζί μας, το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν πολύ υποστηρικτικό σε ό,τι έκανα. Επίσης, είναι επίσης ένα μέρος στο οποίο είναι αρκετά εύκολο να ταξιδέψει κάποιος. Κι από ότι φαίνεται πολλοί άνθρωποι από την Ευρώπη και επίσης από τις ΗΠΑ θα έρθουν αεροπορικά για το σόου. Άνθρωποι που είναι πολύ πιστοί στους HIM και στους VV. Νομίζω ότι αν δεν κάναμε αυτό το τελευταίο σκέλος της περιοδείας, δεν θα έκλεινε σωστά όλος ο κύκλος. Υπό αυτή την έννοια, είμαι χαρούμενος που είμαστε σε θέση να το πραγματοποιήσουμε. Κάναμε ένα διάλειμμα τον Ιανουάριο, ο οποίος είναι συνήθως ένας μήνα που κανείς δεν περιοδεύει… Αλήθεια, δεν ξέρω τι κάνει ο κόσμος αυτό το μήνα, αλλά αυτός είναι ο λόγος που κάναμε ένα μικρό διάλειμμα. Και τώρα επιστρέφουμε…

Το ίδιο ισχύει και με την Αυστραλία. Έχουν περάσει νομίζω περισσότερα από 10 χρόνια από τότε που πήγα εκεί για τελευταία φορά και είναι ένα όμορφο μέρος, ενώ πραγματικά αισθάνεσαι ότι έχεις κάνει μια παγκόσμια περιοδεία όταν παίζεις και στη Νότια Αμερική και στη Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη και στην Αυστραλία και όλα αυτά. Μας λείπουν μόνο η Ιαπωνία και η Κίνα, αλλά υπάρχει πάντα ένα επόμενο άλμπουμ, κάπου στο μέλλον…

Τουλάχιστον είναι καλοκαίρι στην Αυστραλία τώρα...

Πράγματι. Ναι, είναι καλό να πάρουμε καμιά βιταμίνη D…

Τελειώνετε αυτό το σκέλος της περιοδείας στο Λονδίνο, αλλά το ξεκινάτε στην Αθήνα, οπότε νιώθουμε κι εμείς λίγο ξεχωριστοί, όχι μόνο το Λονδίνο. Ειδικά, με τους HIM μας είχατε επισκεφθεί πολλές φορές από το 2000 μέχρι το 2007, νομίζω ότι έξι φορές. Ήσασταν λοιπόν αρκετά τακτικοί επισκέπτε εδώ στην Ελλάδα. Θυμάσαι κάτι από εκείνες συναυλίες με τους ΗΙΜ; Έχετε ωραίες αναμνήσεις;

Πολλές…

Νιώσαμε λίγο σαν τους Beatles την πρώτη φορά που ήρθαμε στην Ελλάδα

Κάποια αγαπημένη εμφάνιση;

Νομίζω ότι η πιο αξιομνημόνευτη είναι αυτή που παίξαμε στον Λυκαβηττό, γιατί είναι ένα τόσο όμορφος μέρος, ενώ η συναυλία μεταδόθηκε και τηλεοπτικά. Στο YouTube φαινόταν τόσο όμορφα εκεί. Το κοινό είχε ξετρελαθεί μαζί μας. Γενικά, το ελληνικό κοινό ήταν πάντα πολύ εκδηλωτικό. Τραγουδούν μαζί μαζί μας, χαμογελούν και δείχνουν να περνούν υπέροχα. Είναι πολύ διαφορετικά από αυτό που έχουμε συνηθίσει στη Φινλανδία, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι όταν έρχονται σε συναυλίες και, παρόλο που αγαπούν το συγκρότημα, κάθονται κάπως έτσι... [σ.σ.: Ο Ville βάζει τα χέρια του στο στήθος του και στέκεται ακίνητος] (γέλια)

Θυμάμαι την πρώτη φορά που ήρθαμε εκεί και κάναμε ένα signing session σε ένα δισκοπωλείο. Νομίζω ότι ήταν στο πρώτο ταξίδι μας εκεί… Είχαμε ανθρώπους να τρέχουν στους δρόμους πίσω από το van μας στο δρόμο. Νιώσαμε λίγο σαν τους Beatles εκείνη την ημέρα. Οπότε ναι, είναι ένα ιδιαίτερο μέρος.

Επίσης, ιστορικά μιλώντας, και μόνο αν σκεφτείς το λίκνο του πολιτισμού, όλη την ιστορία της φιλοσοφίας και όλους τους μύθους που την περιβάλλουν τη χώρα σας… Για έναν Φινλανδό, που ζει σε μια μικρή χώρα μεταξύ Ρωσίας και Σουηδίας, ήταν καταπληκτικό το ότι μπορούσε να ταξιδέψει σε αυτά τα μέρη. Ως τότε άκουγα μόνο ιστορίες και ξαφνικά είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ ο ίδιος αυτά τα μέρη…

Είμαι πραγματικά χαρούμενος που μπορούμε να επιστρέψουμε για τις ημερομηνίες στα club, καθώς όταν παίζεις σε ένα φεστιβάλ, πρώτα απ' όλα, δεν είναι δική σου συναυλία. Το καλοκαίρι έπαιζαν πολλές μπάντες, παίξαμε πολύ νωρίς και είχαμε ένα πολύ σύντομο σετ. Τώρα είμαστε σε θέση να παίξουμε περισσότερο, ένα πλήρες σετ και επίσης να έχουμε τα δικά μας φώτα και τα δικά μας σκηνικά. Αυτό είναι μια μεγάλη διαφορά.

Επίσης, χαίρομαι που είμαστε σε θέση να το πραγματοποιήσουμε αυτές τις εμφανίσεις και για έναν ακόμα λόγο. Διότι, υπήρξαν οικονομικές κρίσεις που μεσολάβησαν και δεν καθιστούσαν βιώσιμο το να περιοδεύσει κάποιος εκεί και στη συνέχεια υπήρξε η κατάσταση με τον COVID και γενικά υπάρχουν τόσες πολλές μεταβλητές. Δεν έχει να κάνει με το ότι αν ήθελα να έρθουμε... Φυσικά και το θέλω εγώ προσωπικά, όπως και η μπάντα. Αλλά μερικές φορές, δεν είναι δυνατό...

Παρόλο που πρόκειται για τέχνη και για ένα συναισθηματικό ταξίδι, δεν είναι φιλανθρωπία αυτό που κάνουμε… Οπότε δεν μπορείς να το κάνεις δωρεάν...

Καταλαβαίνω. Ναι...

Πολλές μπάντες από την Αμερική, πριν από μερικά χρόνια, όταν η κατάσταση του COVID άρχισε χαλαρώνει, αναγκάστηκαν να ακυρώσουν τις περιοδείες που είχαν κλείσει, λόγω του ότι τα έξοδα είχαν αυξηθεί δραματικά... Έξοδα όπως τα tour buses και όλα τα σχετικά. Έτσι, στο τέλος της ημέρας, παρόλο που πρόκειται για τέχνη, και παρόλο που πρόκειται για ένα συναισθηματικό ταξίδι, δεν είναι φιλανθρωπία αυτό που κάνουμε, οπότε δεν μπορείς να το κάνεις δωρεάν. Πρέπει να φέρεις το ψωμί στο τραπέζι μέσα από αυτό…

Είναι και business...

Ναι... Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, είμαι πραγματικά χαρούμενος που είμαστε σε θέση να έρθουμε. Παρόλο που περάσαμε μια κρίση, με τον COVID και όλη την αβεβαιότητα που έφερε, είμαι πραγματικά χαρούμενος που πέρυσι ήταν τόσο γεμάτη η χρονιά και που είδα πολλά γνώριμα πρόσωπα στο κοινό αλλά και πολλά νέα πρόσωπα. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να ελπίζουμε. Και ελπίζω ότι αυτό θα συνεχιστεί από την Αθήνα και μετά…

Ήμουν στην εμφάνιση που δώσατε το περασμένο καλοκαίρι. Δεν ήταν δική σας συναυλία, αλλά η εμφάνισή σας ήταν spot on. Ήταν πολύ καλή…

Είναι πολύ όμορφο μέρος.. Μιλούσα με τον διοργανωτή. Είχαμε παίξει και με τους HIM εκεί μια φορά και ο χώρος της κουζίνας στα παρασκήνια θυμάμαι που ήταν όλο τέντες. Θυμάμαι πως όλο το dress room ήταν πολύ διαφορετικό. Νομίζω ότι ήταν το πρώτο ή το δεύτερο από αυτά τα φεστιβάλ που είχαν γίνει εκεί. Αλλά, ναι, είναι ένα πολύ όμορφο μέρος.

Σε λίγα χρόνια, συμπληρώνονται 30 χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου άλμπουμ σας με τους HIM, γεγονός που με κάνει να νιώθω λίγο γέρος...

Ω, σε καταλαβαίνω...

Το κόλπο είναι να μην κοιτάζεις πίσω

Διότι, ήμουν εκεί ως ενεργός ακροατής όταν ξεκινήσατε και θυμάμαι την εποχή που κυκλοφόρησαν το πρώτο και το δεύτερο άλμπουμ σας. Αλήθεια, όταν κοιτάζεις πίσω στο 1997, πώς αισθάνεσαι για το "Greatest Love Songs 666" σήμερα;

Νομίζω ότι το κόλπο είναι να μην κοιτάζεις πίσω... (γέλια). Υπάρχουν τόσες πολλές μεταβλητές που μια μπάντα ή ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να ελέγξει. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα στη ζωή, γενικά, που μπορούν να συμβούν, που είμαι έκπληκτος για το γεγονός ότι είμαι ακόμα εδώ μετά από τόσα πολλά άλμπουμ, τόσες περιοδείες και τόσα πολλά χρόνια. Οι άνθρωποι αλλάζουν και οι προτεραιότητές τους αλλάζουν. Και θέλουν να κάνουν διαφορετικά πράγματα και ξεφεύγουν από αυτό που έκαναν. Εγώ λίγο-πολύ εξακολουθώ να αισθάνομαι το ίδιο, όπως την ημέρα που κυκλοφορήσαμε το "Greatest Love Songs".

Ακόμα και σήμερα, τις περισσότερες φορές κλείνουμε τις συναυλίες μας με το "When Love And Death Embrace". Είναι ένα από τα μακρόσυρτα, αργά τραγούδια του "Greatest Love Songs". Και είναι κάπως αστείο που μετά από τόσο καιρό, σχεδόν 30 χρόνια μετά, εξακολουθώ να συνδέομαι μαζί του. Εξακολουθεί να έχει απήχηση μέσα μου. Μοιάζει με ένα ταξίδι στο χρόνο. Όταν τραγουδάω αυτό το τραγούδι, μπορώ να νιώσω πώς ένιωθα πίσω στη δεκαετία του '90 και αυτό είναι ένα όμορφο συναίσθημα. Είναι κάτι το σπουδαίο. Μερικές φορές μπορεί να μοιάζει σαν να κοιτάζεις φωτογραφίες από όταν ήσουν μωρό και να κάνεις «ugh» [σ.σ: κάνει ένα επιφώνημα σαν να μην του αρέσει αυτό που βλέπει]. Αλλά, εξακολουθούν να μου αρέσουν και δεν ντρέπομαι για αυτές τις φωτογραφίες από όταν ήμουν μωρό, μιλώντας για τα τραγούδια ή τα άλμπουμ HIM. Υπήρξαν σημαντικές στιγμές. Χωρίς αυτές τις στιγμές, δεν θα ήμουν εδώ.

Πλέον ο καλύτερος τρόπος για να αξιολογήσεις το πόσο καλά τα πας είναι να κοιτάξεις τα νούμερα στις περιοδείες

Φυσικά! Και μετά, μετά το "Greatest Love Songs" ήρθε το "Razorblade Romance" και μαζί του η διεθνής αναγνώριση. Είμαι πραγματικά περίεργος αν μια νέα rock μπάντα που ξεκινά σήμερα θα μπορούσε να ζήσει αυτά που ζήσατε με εκείνο το άλμπουμ. Ξέρεις, το μέγεθος της επιτυχίας που είχατε τότε. Έχω την αίσθηση ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ που είναι πολύ πιο δύσκολο σήμερα να επιτευχθεί κάτι ανάλογο. Δεν ξέρω αν συμφωνείς…

Είναι πολύ διαφορετικά όντως. Η επιχειρηματική πτυχή των πραγμάτων έχει αλλάξει αρκετά, επειδή εκείνη την εποχή οι προϋπολογισμοί που σου έδιναν για να ηχογραφήσεις ένα άλμπουμ ήταν δέκα φορές μεγαλύτεροι. Μπορούσες να ξοδέψεις μισό εκατομμύριο ευρώ μόνο για ένα βίντεο, όταν στις μέρες μας θα έχεις budget 20 χιλιάρικα, αν είσαι τυχερός. Η αλλαγή αυτή οφείλεται εν μέρει στις streaming υπηρεσίες και στον τρόπο με τον οποίο βγαίνουν πλέον χρήματα από τη μουσική. Κανείς δεν αγοράζει CD, αλλά εμένα μου αρέσει που το "Greatest Love Songs" ηχογραφήθηκε σε ταινία κι όχι ψηφιακά. Ήμασταν ακόμα πριν από τα Pro Tools κι αν θυμάμαι καλά ηχογραφήσαμε σε ένα 16κάναλο. Έτσι, περάσαμε από τα παλιά αναλογικά χρόνια στα χρόνια της σύγχρονης ψηφιακής ηχογράφησης και μετά στο streaming και νομίζω ότι πλέον ο καλύτερος τρόπος για να αξιολογήσεις το πόσο καλά τα πας είναι να κοιτάξεις τα νούμερα στις περιοδείες: πόσα άτομα είχες, πόσα εισιτήρια πούλησες κλπ. Αυτό είναι το σημερινό ανάλογο για να το συγκρίνεις με τις πωλήσεις δίσκων, αφού στις μέρες μας σου λένε ότι Χ αριθμός από streams σημαίνει Υ πωλήσεις δίσκων, κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτα... Δεν καταλαβαίνω τον τρόπο υπολογισμού του. Οπότε, νομίζω ότι οι περιοδείες είναι ένας καλός τρόπος για να αντιλαμβανόμαστε…

Για μια εβδομάδα ή δύο ήμασταν οι Maneskin των αρχών της δεκαετίας των 00s

... τη μέτρηση της επιτυχίας, ας πούμε;

Κοίτα, η μέτρηση της επιτυχίας είναι δίκοπο μαχαίρι... Η λέξη «επιτυχία». Ίσως αυτή προκύπτει μετρώντας πόση απήχηση έχει η μουσική στους ανθρώπους. Ή πόσο συνδέεται ο κόσμος με αυτή. Κι αυτό συνήθως προκύπτει από τον αριθμό των ανθρώπων που θέλουν να σε δουν να παίζεις ζωντανά και να αποτελούν μέρος της όλης εμπειρίας.

Αλλά, έχεις δίκιο. Χωρίς να συμμετάσχει στο διαγωνισμό της Eurovision, δεν μπορώ να δω μια rock μπάντα μπορεί να γίνει είναι τόσο μεγάλη, με τους όρους που ίσχυαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Θα έλεγα ότι για μια εβδομάδα ή δύο ήμασταν οι Maneskin των αρχών της δεκαετίας των 00s. Διότι, με το "Join Me (In Death)" και μερικά άλλα τραγούδια από το "Razorblade Romance", ξεπεράσαμε τα όρια - δεν ήμασταν πια μια rock μπάντα ή μια metal μπάντα. Ήμασταν ξαφνικά μια pop μπάντα και μια metal μπάντα και μια rock μπάντα. Φορούσαμε πολλά διαφορετικά παπούτσια και διαφορετικά καπέλα κι αυτή ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα περίοδος. Αλλά, ήταν επίσης μια αρκετά τρελή εποχή επειδή ήμασταν νέοι και δεν ξέραμε τι να κάνουμε με όλη αυτή την επιτυχία, οπότε ήταν κάπως περίεργο. Ήταν σίγουρα μια καλή εμπειρία, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν θα ήθελα να το ξαναπεράσω όλο αυτό… (γέλια)

Το πιο ωραίο στοιχείο της μουσική σκηνή της Φινλανδίας, ήταν ότι ποτέ δεν υπήρξαν ποτέ 100 συγκροτήματα που προσπαθούσαν να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Άλλο οι HIM, άλλο οι Nightwish, άλλο οι Children Of Bodom…

Εκείνες τις μέρες, στα τέλη της δεκαετίας του '90 και στις αρχές της δεκαετίας των 00s άκουγα φανατικά κάποια φινλανδικά metal συγκροτήματα όπως οι Sentenced, οι Amorphis κλπ. Και πάντα άκουγα πολλές φήμες ότι γούσταρες κι εσύ αυτές τις μπάντες, τους υποστήριζες, είχες υπάρξει στα στούντιο μαζί τους όταν ηχογραφούσαν τα άλμπουμ εκείνη την περίοδο και διάφορα τέτοια...

Η Φινλανδία είναι μια μικρή χώρα, οπότε τα περισσότερα συγκροτήματα γνωριζόμασταν μεταξύ μας, άσε που υπήρχαν μόνο λίγα, πολύ γνωστά στούντιο στα οποία ηχογραφούσαν όλα τα metal ή rock συγκροτήματα. Έτσι, δεν μπορούσες να αποφύγεις να γνωρίσεις τις υπόλοιπες μπάντες και να κάνεις παρέα μαζί του. Και νομίζω ότι το πιο ωραίο στοιχείο που είχε η Φινλανδία και τη μουσική σκηνή της, ήταν ότι ποτέ δεν υπήρξαν ποτέ 100 συγκροτήματα που προσπαθούσαν να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά αντιθέτως το καθένα είχε τη δική του φωνή και τις δικές του ιδέες, πράγμα που σημαίνει επίσης ότι δεν υπάρχει άμεσος ανταγωνισμός. Δεν μπορείς πραγματικά να συγκρίνεις τους HIM με τους Nightwish ή με τους Children Of Bodom. Η κάθε μπάντα έκανε κάτι διαφορετικό...

Πριν οι Sentenced πάρουν τον Ville Laihiala ήμασταν σε επικοινωνία για να τραγουδήσω μαζί τους

Ναι, ισχύει...

Κι εκεί ήταν η ομορφιά αυτής της σκηνής. Επίσης, αυτό καθιστούσε πιο εύκολο το να επικοινωνούμε μεταξύ μας και να τραγουδάμε ο ένας στα άλμπουμ του άλλου. Π.χ. έχω τραγουδήσει σε μερικά άλμπουμ των The 69 Eyes, ενώ θυμάμαι την εποχή που οι Sentenced δεν είχαν προσλάβει ακόμα τον Ville - τον τραγουδιστή τους τον Ville Laihiala - ήμουν σε επικοινωνία με κάποιον στο συγκρότημα για να δούμε την πιθανότητα να τραγουδήσω μαζί τους. Αλλά, αυτό ήταν πολύ, πολύ καιρό πριν… ήταν πριν οι HIM κάνουν οτιδήποτε. Πρέπει να ήταν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90. Όπως καταλαβαίνεις γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Και υποθέτω θα ήταν ένας πολύ διαφορετικός κόσμος, αν είχε συμβεί αυτό...

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες…

Ναι... Αυτά συνέβησαν κάποτε…

Έχεις κάποια αγαπημένα άλμπουμ από τη φινλανδική metal σκηνή της δεκαετίας του '90;

Αυτή είναι μια καλή ερώτηση.

Νομίζω, όμως, ότι εξερευνούσα περισσότερο τα όσα συνέβεναν σε διεθνές επίπεδο, λόγω των άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στην αρχή της δεκαετίας του '90 ...

Το "Astro Creep 2000" των White Zombie ήταν ένα τόσο διαφορετικό άλμπουμ. Το "Angel "Dust" των Faith No More, το "Ritual de lo Habitual" των Jane's Addiction, το "Quickness" των Bad Brains, το "Pandemonium" των Killing Joke, το οποίο ήταν εκπληκτικό, ή το "Deliverance" από τους Corrosion Of Conformity...

Πάντα αγαπούσα τις μπάντες πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και δεν δίνουν δεκάρα για το τι λένε οι άλλοι. Τέτοιοι ήταν οι Impaled Nazarene…

Με το "Albatross"...

Αυτό είναι το riff όλων των riff. Για μένα αυτή ήταν μια πολύ φρέσκια εποχή. Οπότε υπήρχε πολλή μουσική παντού. Μου άρεσαν και κάποια metal πράγματα από τη Φινλανδία, αλλά μάλλον οι αγαπημένοι μου ήταν, οι Impaled Nazarene, ένα black metal συγκρότημα. Ο Taneli Jarva έπαιζα μπάσο μαζί τους κάποια εποχή. Νομίζω μόνο για ένα άλμπουμ, στο δεύτερο άλμπουμ τους, το "Ugra-Karma". Θυμάμαι που πήγαμε να τους δούμε ζωντανά και ήμουν μεγάλος οπαδός αυτής της μπάντας, γιατί πάντα αγαπούσα τις μπάντες που υποστηρίζουν αυτό που κάνουν. Ξέρεις, τις μπάντες που πραγματικά πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και δεν δίνουν δεκάρα για το τι λένε οι άλλοι. Θεωρώ ότι αυτό είναι σημαντικό. Και δεν έχει σημασία τι είδος μουσικής παίζουν. Μπορεί να παίζουν country και western, μπορεί να παίζουν reggae ή μπορεί να παίζουν black metal. Όσο οι άνθρωποι που είναι στο συγκρότημα πιστεύουν σε αυτό που κάνουν, νομίζω ότι ο ακροατής μπορείς να το νιώσει. Σε αυτού του είδους την πίστη αναφέρομαι.

Επίσης, θεωρούσα το black metal ό,τι καλύτερο εκείνη την εποχή. Ξέρεις πότε λέω… όταν καίγονταν οι εκκλησίες στη Νορβηγία και όλα αυτά. Ο Dimmu Borgir έβγαλαν το "Enthroned Darkness Triumphant", οι Cradle Of Filth έβγαλαν με το "Dusk And Her Embrace" και γενικά ήταν μια συναρπαστική εποχή τότε.

Θεωρώ ότι εκείνη την εποχή που δεν είχαμε το streaming, υπήρχαν ακόμα φίλτρα, τα οποία ήταν οι ίδιες οι δισκογραφικές εταιρείες. Δεν κυκλοφορούσαν 200.000 δίσκοι κάθε μέρα. Με κάποιο τρόπο κυκλοφόρησαν μόνο περίπου είκοσι άλμπουμ και αυτό διευκόλυνε να επικεντρωθούμε σε αυτά, σε αντίθεση με το ατελείωτο skip και την τυχαία αναπαραγωγή ή οτιδήποτε άλλο ισχύει με τις playlists αυτές τις μέρες. Και οι δυο εποχές έχουν τα θετικά τους, αλλά η δεκαετία του ‘90 ήταν μια πραγματικά καλή δεκαετία για τη μουσική σε διάφορα επίπεδα. Υπήρχαν πολλές καλές μπάντες, όχι μόνο από τη Φινλανδία αλλά κι από οπουδήποτε αλλού.

Αλλά ναι, το μπλουζάκι Impaled Nazarene που είχα στην κατοχή μου ήταν τεράστια υπόθεση για μένα!

Μεγάλωσα με άλμπουμ όπως το "Left Hand Path" των Entombed, το "Symphonies Of Sickness" των Carcass, με τα πρώτα άλμπουμ των Napalm Death και τους πρώιμους Deicide

Έχεις μπει ποτέ στον πειρασμό να παίξεις σε αυτό το ύφος;

Είχαμε μια μπάντα διασκευών, με την οποία είχαμε παίξει σε ένα πάρτι γενεθλίων, Εγώ έπαιζα μπάσο - γιατί αυτό είναι το πρώτο μου όργανο – κι ο Linde από τους ΗΙΜ έπαιζε κιθάρα. Είχαμε παρέα μια μπάντα διασκευών των Impaled Nazarene για λίγο.

Επίσης, ένα από τα πρώτα συγκροτήματα στα οποία τραγούδησα ποτέ ήταν όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο, νομίζω στην 9η τάξη, με το οποίοι διασκευάζαμε Carcass. Ξέρεις, μεγάλωσα με άλμπουμ όπως το "Left Hand Path" των Entombed, το "Symphonies Of Sickness" των Carcass, με μερικά από τα πρώτα άλμπουμ των Napalm Death και των πρώιμων Deicide, οι οποίοι μου άρεσαν πολλά. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη μουσικής που μου άρεσαν από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και τις αρχές – αλλά κι όλη τη διάρκεια – της δεκαετίας του '90.

Όμως, όταν πιάνω την κιθάρα στα χέρια μου αυτό είναι το είδος της μουσικής που βγαίνει. Αυτό ακριβώς για το οποίο μιλούσαμε νωρίτερα. Δεν μπορώ να αναγκάσω τον εαυτό μου να παίξει black metal. Επειδή δεν ακουγόμουν σαν να ήμουν εγώ. Δεν θα ακουγόταν ειλικρινές κι αληθινό. Μπορεί να ακουστεί διασκεδαστικό. Αλλά πάντα πιστεύω ότι η μουσική πρέπει να είναι κάτι βαθύτερο. Πρέπει να προέρχεται από την ψυχή ή πες το όπως θες. Για μένα αποτελεί έναν πολύ οικείο τρόπο έκφρασης και θέλω να τον διατηρήσω κατά αυτό τον τρόπο.

Τελευταία ερώτηση, καθώς βλέπω το εξώφυλλο του “Black Sabbath” πίσω σου;

Α ναι...

Λατρεύω τους Cathedral!

Μπορείς να ξεχωρίσεις τους πέντε δίσκους που ακούς τον τελευταίο μήνα, ανεξαρτήτως χρονολογίας ή είδους;

Ακούω πολύ το "Brighter Than A Thousan Suns" των Killing Joke. Ξαφνικά, έχω ερωτευτεί ξανά τους Killing Joke. Συνήθως ερωτεύομαι μια μπάντα και μετά ακούω μόνο αυτή για καιρό. Οπότε, το δεύτερο θα είναι το "Pandemonium", πάλιο των Killing Joke, καθώς πρόσφατα αγόρασα το βινύλιο και επέστρεψα ξανά και σε αυτό.

Τι άλλο; Στην πραγματικότητα στήνω το στούντιό μου αυτή την περίοδο, οπότε δεν ακούω πολλή μουσική, γιατί έχω ξεσυνδέσει όλα τα καλώδια. Αλλά δώσε μου ένα λεπτό να δω…

Υπάρχει μια περίεργη, πειραματική μπάντα που ονομάζεται Arktaus Eos από τη Φινλανδία. Μοιάζει με drone αυτό που παίζουν Είναι πολύ περίεργο. Δεν είναι σαν τους Sunn O))). Δεν είναι τόσο θορυβώδεις, αλλά είναι τρομακτικοί. Ακούω αρκετά το άλμπουμ τους που λέγεται "Mirrorion – Telegnostic Edition MMXVI"... Ή πως το λένε...

Επίσης, ακούω πολύ Cathedral. Το λατρεύω αυτό το συγκρότημα. Πιθανώς, το “Forest Of Equilibrium” . Πάντα ήμουν μεγάλος οπαδός τους. Θυμάμαι ότι αγόρασα αυτό το άλμπουμ της εβδομάδα της κυκλοφορίας του σε CD... Ήταν το 91 ή το 92. Δείχνω και την ηλικία μου.

Και τελευταίο;

Να τσεκάρω μια από το Tidal... Ακούω όλα αυτά τα πράγματα ψηφιακά, όπως κάνει όλος ο κόσμος αυτές τις μέρες. Ακούω κάποια φινλανδικά πράγματα… βλέπω επτά διαφορετικά άλμπουμ των Killing Joke…

Μπορείς να πεις ένα ακόμα άλμπουμ Killing Joke. Ξέρεις, τον περασμένο μήνα μίλησα με έναν μουσικό και μου έδωσε πέντε άλμπουμ των Iron Maiden…

(γέλια) Μου αρέσεις! Πολλές φορές ενθουσιάζεσαι πραγματικά με μια μπάντα και μετά θέλεις να ρουφήξεις όλες τις πληροφορίες γύρω αυτό το συγκρότημα.

Λοιπόν, ακούω το "Blondie". Λατρεύω την Debbie Harry. Λατρεύω τη φωνή της και λατρεύω τη γενικότερη στάση τους. Δεν είναι η αγαπημένη μου μπάντα στον κόσμο, αλλά νιώθω σαν να εκπαιδεύομαι εκ νέου σε αυτούς. Οπότε ακούω εναλλάξ Killing Joke και Blondie. Ένα τραγούδι από τους μεν κι ένα τραγούδι από τους δε. Με κάποιο τρόπο αυτό διατηρεί την ισορροπία.

Θα είναι ένας καλός συνδυασμός παλιών και νέων μουσικών, ένα rollercoaster μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος

OK. Αν θες μπορείς να κλείσεις με ένα μήνυμα προς τους οπαδούς σου εδώ στην Ελλάδα…

Είμαι πραγματικά κολακευμένος που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ενδιαφέρονται για αυτό το είδος θορύβου που δημιουργώ. Και είμαι πραγματικά χαρούμενος που οι άνθρωποι στην Ελλάδα ήταν υπομονετικοί. Ελπίζουμε ότι θα απολαύσουν αυτό που θα παρουσιάσουμε. Νομίζω ότι θα είναι ένας καλός συνδυασμός παλιών και νέων μουσικών, ένα rollercoaster μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος. Δεν θα ήθελα κάτι διαφορετικό από αυτό. Είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβετε όταν φτάσετε στην πόρτα του venue.

Σε ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε αυτή τη συζήτηση. Τα λέμε τον Απρίλιο.

Σε ευχαριστώ πολύ. Τα λέμε σε λίγες εβδομάδες.