![[7+7]: Μουσικές στον κινηματογράφο, Vol. 2024](https://images.rocking.gr/cine/2024/150x150/movies2024-cover.jpg)
«A Buyer's Guide»: Pulp & Jarvis Cocker
Λίγες μέρες πριν η Πλατεία Νερού μετατραπεί σε Disco 2024, σας παρουσιάζουμε έναν οδηγό δισκογραφίας για ένα από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα των '90s
Τι θυμάστε κυρίως από τα '90s; Αν σε αυτή την ερώτηση, η απάντησή σας δεν είναι τα σκισμένα τζιν από το Seatle, τα "Yeah" του James Hetfield, η Whitney Houston να τραγουδάει στον Σωματοφύλακα, ή ο λυρικός (και όχι μόνο) πόλεμος μεταξύ δυτικής και ανατολικής όχθης, τότε μάλλον είστε στο σωστό μέρος.
Η Αγγλία των '90s για διάφορους λόγους αποτέλεσε το ηχητικό καταφύγιο μιας γενιάς που παρασύρθηκε από την "Cool Britannia" και, κυρίως, από τα πέντε μεγάλα συγκροτήματα μιας σκηνής που, χάριν συνεννόησης, βαφτίστηκε brit pop. Αφήνοντας στην άκρη τους Suede και τους Verve, οι οποίοι, έτσι κι αλλιώς ανήκουνε στο δικό τους μοναδικό σύμπαν, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το πιο διχαστικό ερώτημα της δεκαετίας ήταν ένα: Oasis ή Blur; Και, παρόλο που όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας, όσο περνούσαν τα χρόνια, οι περισσότεροι - ή, τέλος πάντων, αυτοί που δεν έμειναν στον αφρό μιας εφήμερης μόδας - κατέληξαν να δίνουν την ίδια απάντηση: Pulp!
Τι σχέση βέβαια μπορεί να έχει ένα post-punk συγκρότημα που συνδύαζε τους Abba με τους The Fall και δημιουργήθηκε το 1978 στο Sheffield με την brit pop; Τεράστια αφού, χτίζοντας σταδιακά τον μύθο τους, οι Pulp, μέχρι την διάλυσή τους το 2002, μεγαλούργησαν κυκλοφορόντας τον ένα σπουδαίο δίσκο μετά τον άλλο, επιμένοντας σε ένα προσωπικό ύφος που τους εξασφάλισε την αιωνιότητα.
Κι αυτό γιατί, παρόλο που καβάλησαν το κύμα της εποχής, οι Pulp, δεν ταυτίστηκαν ποτέ με τα τσιράκια του Tony Blair κι επέμειναν να μιλάνε για ταξικές αντιθέσεις, τις οποίες έντεχνα ο Jarvis Cocker μεταμφίεζε σε ευφάνταστες καθημερινές ιστορίες, ικανές να συμπαρασύρουν στο ρυθμό τους μια χώρα μεθυσμένη από το παραμύθι της κοινωνικής συνοχής, της εθνικιστικής αυταρέσκειας, και της τέχνης ως όχημα για να "περνάμε καλά". Όμως, το μεγαλύτερο - από τα πάρα πάρα πολλά - ταλέντα του Jarvis, ήταν πως ποτέ δεν μας κούνησε το δάχτυλο και ποτέ δεν διεκδίκησε δάφνες κάποιου φωτισμένου καλλιτέχνη που έχει όλες τις απαντήσεις. Και μέχρι σήμερα παραμένει ο ίδιος αυθάδης αλλά ευγενής τσόγλανος που μπούκαρε στα BRIT Awards την ώρα της εμφάνισης του Michael Jackson, καταλήγοντας στο αστυνομικό τμήμα, και μια σπουδαία προσωπικότητα που ποτέ δεν μας έχει απογοητεύσει.
Όπως και να έχει, οι Pulp, δέκα χρόνια μετά την δεύτερη διάλυσή τους βρέθηκαν ξανά μαζί, χαρίζοντας χαμόγελα στους απανταχού φίλους τους από όλο τον κόσμο. Και η ανακοίνωση της επιστροφής τους στην Ελλάδα, 13 χρόνια μετά την συγκλονιστική τους συναυλία στο TerraVibe όπου, μέσα στον βαθύ Αύγουστο, κατάφεραν να μαζέψουν χιλιάδες κόσμου και να μας χαρίσουν ένα από τα πιο ωραία βράδια της ζωής μας, αποτέλεσε και την ιδανική αφορμή προκειμένου να δημιουργήσουμε αυτό το άρθρο.
Λίγο πριν την συναυλία τους με τους Smile στο Release Athens Festival, βάλαμε κάτω την δισκογραφία των Pulp και του Jarvis Cocker και δημιουργήσαμε έναν οδηγό που κάνει σαφείς όλους τους λόγους που την Πέμπτη το βράδυ, ο παλμός της Αθήνας θα χτυπάει στην Πλατεία Νερού, όταν θα ενώσουμε τις φωνές μας με αυτές χιλιάδων common people σε ένα party που αναμένεται να είναι το μεγαλύτερο του Καλοκαιριού. (Α.Α.)
Pulp - "His 'n' Hers"
(Island, 1994)
Για τους οπαδούς του Coelho, έρχεται κάποια στιγμή που τα άστρα ευθυγραμμίζονται και όλα όσα σου χρωστάει το σύμπαν, γίνονται επιτέλους δικά σου. Όσοι όμως είμαστε κάπως πιο δύσπιστοι, ξέρουμε πως η σκληρή δουλειά, η συνέπεια, και η πίστη στο όραμα σου, κάποια στιγμή μπορεί και να ανταμειφθούν. Έτσι και στην περίπτωση των Pulp, μια πορεία αρκετών χρόνων τους οδήγησε στο άλμπουμ που τους καθιέρωσε ως ένα από τα σπουδαιότερα σχήματα της εποχής. Φυσικά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το ρόλο που έπαιξε η συγκυρία και, συγκεκριμένα, η ανάδυση του ενδιαφέροντος για την brit pop, η οποία αποτέλεσε και το ιδανικό άρμα για τους Pulp προκειμένου να κατακτήσουν τον κόσμο. Συμπυκνώνοντας όλα αυτά τα στοιχεία που, στη συνέχεια, θα τους χαρακτήριζαν, το "His 'n' Hers" είναι ένας άψογος δίσκος από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα και, δικαίως, θεωρείται σήμερα ένας από τους πιο εμβληματικούς δίσκους των '90s. (Α.Α.)
Pulp - "Different Class"
(Island Records, 1995)
"She came from Greece, she had a thirst for knowledge". Για λόγους ευνόητους κι αυτόν το στίχο από το εμβληματικό άσμα "Common People", οι Pulp αγαπήθηκαν από πολύ νωρίς στην Ελλάδα. Όχι μόνο εντός συνόρων όμως. Το "Different Class" αναδύθηκε από τη Βρετανία ακριβώς στην κορυφή του ήχου της britpop, τον οποίο, λίγο πολύ, οι ίδιοι οι Pulp όρισαν κάποια χρόνια νωρίτερα και τους έστειλε σε μια αδιαμφισβήτητη κορυφή, τότε και για πάντα. Το προαναφερθέν κομμάτι αλλά και το "Disco 2000" γίνονται αυτόματα επιτυχίες εκατομμυριοτραγουδισμένες έως και σήμερα. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η ομορφιά του "Different Class". Από το εξώφυλλο του που αποτελεί πια σήμα κατατεθέν του ήχου αλλά και της μουσικής γενικότερα, μέχρι και συνθέσεις γεμάτες πάθος σαν τα "I Spy", "Bar Italia", και "Mis-Shapes", το "Different Class" μετράει πλέον ως κάτι παραπάνω από κλασσικός δίσκος. Είναι αυτός, του οποίου τα κομμάτια, θα χορεύουμε για πάντα σε ένα πάρτι που σέβεται τον εαυτό του. (Ε.Τ.)
Pulp - "Separations"
(Fire Records, 1992)
Λένε συχνά πως ο τρίτος δίσκος είναι αυτός που θα δείξει πολλά για τα ταλέντα και τις κατευθύνσεις ενός συγκροτήματος. Το σημείο που το καθιστά όχι πια τόσο νέο και πρωτοεμφανιζόμενο. Στην περίπτωση των Pulp, το "Separations" ακολουθεί τον κανόνα και τους βρίσκει να πειραματίζονται λίγο περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Παιδιά βγαλμένα άλλωστε, με επιρροές από τις glam, εκκεντρικές επιρροές των 80s, πιάνουν και δουλεύουν έναν ήχο βασισμένο κατά κανόνα στο synthpop και τις προηγούμενες δουλειές τους - βλέπε "Don’t You Want me Anymore". Συνεχίζουν όμως μέσα στον ίδιο δίσκο να πειραματίζονται με τον ηλεκτρονικό ήχο δρασκελίζοντας μονοπάτια τα οποία δεν είχαν εξερευνήσει ξανά - με αποτελέσματα σαν τα "Countdown" και "My Legendary Girlfriend". Το "Separations" αναδεικνύεται ένας δίσκος αρκετά μπροστά από την εποχή του που άργησε να εκτιμηθεί, θα έλεγε κανείς ότι, πιστό στο κλίμα της εποχής, έφερε στο προσκήνιο μουσικές σαν τη house χωρίς το κοινό να είναι έτοιμο, γυρνώντας πίσω όμως δεν μπορείς παρά να το εξυμνήσεις ως πρωτοποριακή κυκλοφορία. Όλοι ξέρουμε πλέον άλλωστε, σε τι δίσκους οδήγησε τον Jarvis και την παρέα του. (Ε.Τ.)
Pulp - "This Is Hardcore"
(Island Records, 1998)
Όταν φτάνεις την κορυφή, μπορείς να ανέβεις ψηλότερα; Η αλήθεια είναι πως η επιτυχία του "Different Class", έφερε διάφορες τριβές στο εσωτερικό των Pulp, σε σημείο να αποχωρεί ο Russel Senior, αλλά και ταυτόχρονα αυτό έδωσε το χώρο στον Jarvis Cocker για μια προσωπική και μουσική αποστασιοποίηση. Αυτές οι συνθήκες, ωρίμασαν το έδαφος για την πολύ εσωτερική συγγραφή του "This Is Hardcore" στην Αμερική, πολύ μακριά από τη γενέτειρά τους. O Jarvis ρίχνει τις χορευτικές εντάσεις και ταχύτητες και επικεντρώνεται σε μια πιο μελαγχολική συνειδητοποίηση της ζωής - αν είσαι νεότερος, σκέψου τον Bojack Horseman όταν καταλαβαίνει την καινοφανή πλευρά της ζωής στο Hollywood και επιδιώκει να δει τη ζωή με άλλο μάτι σε μια ηλικία πλέον, ώριμη. Αν και δεν έφτασε να αγαπηθεί με την ίδια ευρύτητα των δύο προηγούμενων, οι ηχητικές συνθέσεις του "This Is Hardcore" μάλλον αναδεικνύονται στις πιο εντυπωσιακές του Jarvis μέχρι και σήμερα, με κομμάτια σαν το ομώνυμο, αλλά και τα "Party Hard", "Help The Aged", "Sylvia" - φυσικά το μακροσκελές μελαγχολικό έπος 'Seductive Barry". Με κερασάκι στην τούρτα τη συνεχή του επέκταση με bonus κομμάτια και την «άλλη πλευρά του δίσκου», το "This Is Hardcore" παραμένει χρυσό παράδειγμα του πόσο πραγματικά ποιοτική μπορεί να είναι η pop μουσική. (Ε.Τ.)
Pulp - "We Love Life"
(Island, 2001)
Ο τελευταίος μέχρι σήμερα επίσημος δίσκος τους ανήκει σε μια ιδιαίτερη κατηγορία. Παρόλο που όταν κυκλοφόρησε γνώρισε ευρεία αναγνώριση και θετικές κριτικές, με τα χρόνια, πιθανά και λόγω της κληρονομιάς που κουβαλούσε ως κύκνειο άσμα τους, θεωρήθηκε ένα άλμπουμ μικρότερης αξίας από τις προηγούμενες δουλειές τους, κάτι που, σήμερα, δικαιολογεί την άποψή μας πως πρόκειται για αδικημένη και υποτιμημένη κυκλοφορία. Και ναι, φυσικά, αν το συγκρίνουμε με τους τρεις δίσκους που προηγήθηκαν, πιθανά να υστερεί ελαφρώς, αλλά αυτό ισχύει για το 99% των άλμπουμ εκεί έξω. Αν όμως βάλουμε κάτω τις - πάρα πολλές - καλές του στιγμές, το "We Love Life" είναι, με βεβαιότητα, αντάξιο του ονόματός τους και κομμάτια όπως το "Trees", το "Weeds", και το - τεράστιο - "Sunrise", το αποδεικνύουν και με το παραπάνω. (Α.Α.)
Jarvis Cocker - "Jarvis"
(Rough Trade, 2006)
Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη διάλυση του συγκροτήματος που τον έκανε διάσημο, το 2006, ο Jarvis Cocker επέστρεψε με έναν δίσκο που έκανε απολύτως σαφές στους πάντες πως υπάρχει ζωή και μετά τους Pulp. Είχαν προηγηθεί διάφορα projects καθώς και η συμμετοχή του στο " Harry Potter and the Goblet of Fire", όμως, εδώ, ο μεγάλος frontman κέρδισε πλήρως το στοίχημα, αποδεικνύοντας πως έχει ακόμη πολλά να δώσει. Στο "Jarvis" η νεανική ορμή έχει πλέον αντικατασταθεί από μια σατανική ωριμότητα και οι χορευτικοί πειραματισμοί περιορίζονται προς όφελος μιας μελωδικής προσέγγισης. Όμως, οι στίχοι του παραμένουν το ίδιο έξυπνοι κι αστείοι, ακόμη και όταν αυτός καταπιάνεται με πιο σκοτεινές θεματολογίες. Ίσως να είναι ελαφρώς άνισο όμως το solo ντεμπούτο του Cocker περιέχει υπέροχα κομμάτια όπως π.χ. το "Fat Children" και το υπέροχο "Running The World", που καθιστούν το άλμπουμ αναπόσπαστο κομμάτι της δισκοθήκης οποιουδήποτε αγαπάει έστω και λίγο τους Pulp. (Α.Α.)
Jarv Is - "Beyond The Pale"
(Rough Trade, 2020)
Η σειρά των γεγονότων στη ζωή του Jarvis Cocker, φυσικά έφεραν και την ανάγκη μιας ανάλογης μουσικής εξελικτικής πορείας. Μετά τις δυσκολίες στη συντήρηση της ύπαρξης των Pulp και την μοναχική δισκογραφική πορεία που χάραξε στις αυγές της νέας χιλιετίας, ο Jarvis νιώθει ξανά την ανάγκη για το συλλογικό. Έτσι δημιουργεί τους Jarv Is, ένα σχήμα με το οποίο πρωτοεμφανίστηκαν στο φεστιβάλ Norður og Niður των Sigur Ros στην Ισλανδία, με εμφανή την ανάγκη για δημιουργία στο πιο πειραματικό, avant σκέλος της pop μουσικής, ειδικά όπως αυτό έφτασε να εξελίσσεται ραγδαία λίγο πριν τη δεκαετία των 20s. Ηχογραφώντας τους εαυτούς τους στις ζωντανές εμφανίσεις τους και με πολλή προσοχή στη λεπτομέρεια, οι Jarv Is δημιούργησαν έναν δίσκο με τεράστιο όγκο, μυστηριώδη, πολυμορφικό, και με έμφαση στα κρουστά. Παρόλο που κυκλοφόρησε στα μεγάλα υψηλά της ζοφερής καραντίνας, χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η καλύτερη δουλειά του Jarvis από το τέλος των Pulp και όχι άδικα - από το εναρκτήριο "Save the Whale" μέχρι το τρομακτικό "Sometimes I Am Pharaoh", το "Beyond The Pale" μπορεί να σε αφήσει με συγκλονιστική συχνότητα με το στόμα ανοιχτό. (Α.Α.)
Pulp - "Freaks"
(Fire, 1987)
Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε πως το "Freaks" αποτελεί μάλλον τον πρώτο "κανονικό" δίσκο των Pulp. Και αυτό γιατί, χωρίς ακόμη να έχουν ακριβώς κατασταλάξει απολύτως ως προς το τι θέλουν να πετύχουν, εδώ ακούγονται περισσότερο σαν το συγκρότημα που γνωρίζουμε και λατρεύουμε. Τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, οι Βρετανοί, διατηρώντας στο παρασκήνιο κάποιους άγουρους ή και αποτυχημένους πειραματισμούς, δείχνουν να βρίσκουν τον ήχο τους, δημιουργώντας τραγούδια που, έστω και αμυδρά, παραπέμπουν σε όλα όσα ακολούθησαν την επόμενη δεκαετία. Σαφέστατα πιο σκοτεινό από ό,τι προηγήθηκε ή ακολούθησε, το δεύτερο άλμπουμ τους μπορεί να μην μπορεί να χαρακτηρισθεί αντιπροσωπευτικό, αλλά είναι σίγουρα καλό και διαθέτει κάποιες κομματάρες που πάρα πολύ θα θέλαμε να ακούσουμε κάποια στιγμή ζωντανά. (Α.Α.)
Pulp - "It"
(Red Rhino, 1983)
Στα πρωτόλεια βήματα δημιουργίας των Pulp, o Jarvis ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών, και χρειάστηκε να φτάσει την εξίσου τρυφερή ηλικία των είκοσι για να συλλέξει τα κατάλληλα μέλη ώστε το ακόμη και τότε, μεγάλο του όραμα να λάβει σάρκα και οστά όπως το φανταζόταν. Αυτό, ήρθε σε μορφή πρώτου δίσκου με την σε τοπικό επίπεδο, κυκλοφορία του "It" - ένα λογοπαίγνιο στο μυαλό του Jarvis με τη λέξη "pulpit". Η πρώτη εποχή των Pulp τους βρίσκει να αναζητούν την ταυτότητά τους με ένα folk pop στην ιδιοσυγκρασία της μουσικής του Leonard Cohen, πράγμα λογικό αν σκεφτείς ότι είναι παιδιά που μεγάλωσαν στα 70s. Παρόλο που το "It" θυμίζει ελάχιστα οτιδήποτε κυκλοφόρησαν μετέπειτα, είναι μια πολύ βασική στάση για την κατανόηση της μετέπειτα πορείας τους ενώ τα "Boats And Trains" αλλά και "My Lighthouse" σημαντικά κομμάτια για να κρατήσει κανείς στη φαρέτρα λατρείας του για τη μουσική πορεία του μεγάλου Jarvis Cocker. (Ε.Τ.)
Pulp - "The Peel Sessions"
(Island, 2006)
Μπορεί οι Pulp να μην διαθέτουν έναν δίσκο που να πετυχαίνει να αποτυπώσει πλήρως όλα όσα μπορούν να πετύχουν επί σκηνής, αλλά το "The Peel Sessions" μας αποζημιώνει και με το παραπάνω καθώς πρόκειται για μια πραγματική σημαντική και απολύτως κρίσιμη κυκλοφορία για την καλύτερη κατανόηση του συγκροτήματος. Και αυτό γιατί, από την μία, στον πρώτο δίσκο, μας δίνεται η δυνατότητα να ακούσουμε το σύνολο των ηχογραφήσεών τους στο studio του τεράστιου John Peel, οι οποίες ξεκινάνε το 1981 και καταλήγουν στο 2001, και συνοψίζουν τέλεια την πορεία και την εξέλιξή τους. Και, από την άλλη, ο δεύτερος δίσκος αποτελείται από ζωντανές τους εμφανίσεις, και συγκεκριμένα μία του 1991 και δύο τον Οκτώβριο 2001, στις οποίες γινόμαστε μάρτυρες της εκπληκτικής ζωντανής τους ενέργειας. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη προετοιμασία για όλα όσα θα ζήσουμε το βράδυ της Πέμπτης. (Α.Α.)
