«A Buyer's Guide»: Uriah Heep

Οδηγός δισκογραφίας για τους θρυλικούς Βρετανούς heavy prog rockers

Από τον Σπύρο Κούκα, 26/09/2018 @ 11:36

Ένα από τα θρυλικότερα ονόματα της rock μουσικής, με μια τεράστια καριέρα κορυφαίων δίσκων κι εκατομμυρίων πωλήσεων, οι Uriah Heep φαντάζουν ως ένα συγκρότημα-μύθος που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.

Έχοντας πλέον διανύσει μια πορεία σχεδόν πενήντα χρόνων, ήταν ουσιαστικά η γνωριμία του κιθαρίστα Mick Box με τον τραγουδιστή David Garrick στα τέλη των '60s που πυροδότησε τη δημιουργία μιας μπάντας που θα στιγμάτιζε το χώρο της σκληρής μουσικής με τα έργα της. Έτσι, με τον Garrick να υιοθετεί το καλλιτεχνικό όνομα David Byron και τους Spice να αλλάζουν το όνομα τους στο Dickens-ιανών παραπομπών Uriah Heep με την έλευση του πολυοργανίστα Ken Hensley, το ντεμπούτο τους ("Very 'eavy, Very 'umble") δεν θα αργούσε να βρει το δρόμο προς τα ράφια των δισκοπωλείων με την αυγή της νέας δεκαετίας.

Για τους υπόλοιπους σημαντικούς σταθμούς αυτής της πορείας, από το υποδειγματικό "Salisbury" που ακολούθησε μέχρι και το "Living The Dream", το νέο, 25ο κατά σειρά στούντιο άλμπουμ της μπάντας, μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω, όπου και συγχρόνως πραγματοποιείται μια προσπάθεια αξιοκρατικής κατάταξης τους στα οριοθετημένα πλαίσια της στήλης.

Ωστόσο, αν και η ίδια η ιστορία έχει πλέον αξιολογήσει λεγόμενα και καταστάσεις, θεωρείται σκόπιμο να γίνει ένα σχόλιο σχετικά με τη συνεχιζόμενη - μέχρι και τις μέρες μας - σύγκριση των Uriah Heep με τους Deep Purple, σε ό,τι αφορά τις ομοιότητες στο ηχητικό ύφος και των δύο σχημάτων. Δίχως να θέλω να επεκταθώ ιδιαίτερα, καθώς οι επιφανειακές κοινές συνισταμένες (υψίσυχνα φωνητικά, εκτεταμένη χρήση πλήκτρων, τάση για προοδευτκές δομές στο κατά τα άλλα ξεκάθαρο hard rock ύφος τους) είναι εμφανείς από τα πρώτα κιόλας ακούσματα, θεωρώ πως οι όποιες ομοιότητες σταματούν εκεί και οι συγκρίσεις δεν βοηθούν κανέναν ουσιωδώς, πόσο μάλλον με τις δύο μπάντες να έχουν διανύσει τη δική τους, ξεχωριστή πορεία, στις πέντε δεκαετίες που είναι ενεργές.

 
Uriah Heep - Look At Yourself

Look At Yourself​
(Bronze, 1971)

Δεν είμαι σίγουρος αν το τρίτο άλμπουμ των Uriah Heep μπορεί να χαρακτηριστεί ως και το κορυφαίο τους (μιας και αυτός ο τίτλος διεκδικείται εξίσου από τις δύο δουλειές που παρουσιάζονται παρακάτω), αλλά σίγουρα είναι εκείνο που μπορεί να λάβει και να υποστηρίξει τον τίτλο του "game changer" δίσκου για την μπάντα. Με τον δημιουργικό πυρήνα των Box/Hensley/Byron να λειτουργεί καλύτερα από ποτέ (και υπό ένα σαφώς πιο hard rock πρίσμα σε σχέση με το άμεσο παρελθόν), οι περιεχόμενες συνθέσεις (με το ορμητικό ομότιτλο, το "I Wanna Be Free", το - αγαπημένο του King Diamond - "Shadows Of Grief" και το μαγευτικό "July Morning" να είναι μερικές από αυτές) μιλούν από μόνες τους για την απαράμιλλη ποιότητα του δίσκου. Εκεί που το ονειρικό μπλέξιμο των ουράνιων φωνητικών του Byron με τα πομπώδη πλήκτρα του Hensley και τις κιθαριστικές ομοβροντίες του Box γίνονται ένα, εκεί που η παραμορφωμένη όψη σου (βλέπε το πρωτοποριακό εξώφυλλο του άλμπουμ, που βρίσκεται σε ευθεία αντιστοιχία με τον τίτλο του) παίζει φαντασιακά παιχνίδια με το νου, εκεί βρίσκεται το "Look At Yourself", ένα από τα αρτιότερα άλμπουμ που γέννησε η χρυσή δεκαετία του '70.

Uriah Heep - Demons And Wizards

Demons And Wizards
(Bronze, 1972)

Ένα χρόνο αργότερα (ουσιαστικά, εννιά μόλις μήνες μετά) από το "Look At Yourself", το "Demons And Wizards" θα ερχόταν στο φως, βρισκόμενο σε ένα αντικριστό μονοπάτι σε σχέση με τον προκάτοχό του. Σαφώς πιο ορθολογικά δομημένο, με ακόμη περισσότερες εμπορικές (με την καλή έννοια του όρου) προεκτάσεις (καθώς περιέχει και μια από τις πιο γνωστές επιτυχίες της μπάντας, το "Easy Livin'"), μια σεμιναριακή συνοχή ανάμεσα στα τραγούδια του, αλλά πάντοτε με έντονο το φλερτ με τον κόσμο του φανταστικού, το "Demons And Wizards" θα αφορούσε πολλούς και θα επηρέαζε ακόμη περισσότερους. Η μελωδική του υφή, πραγματικά, ακόμη και σήμερα μοιάζει προσεγγίσιμη από λίγους κι εκλεκτούς, με τους ίδιους να εδραιώνουν με αυτόν και τον αμέσως επόμενο δίσκο, τη θέση τους ανάμεσα στους πραγματικά μεγάλους rock δημιουργούς της εποχής. Όσο, δε, για το υπέροχο εξώφυλλο που φιλοτέχνησε ο Roger Dean (γνωστός και για τις συνεργασίες του με τους Yes) τα λόγια περιττεύουν, δημιουργώντας την ιδανική οπτικοποίηση του μουσικού περιεχομένου του δίσκου.

 

 

Uriah Heep - The Magician's Birthday

The Magician's Birthday
(Bronze, 1972)

Ο συγκεκριμένος δίσκος έτυχε να είναι η εισαγωγή του γράφοντα στον μαγικό κόσμο των Uriah Heep, οπότε, οφείλω να ομολογήσω πως συναισθηματικά κρατά μια σημαντική θέση στις προτιμήσεις μου. Ωστόσο, αυτό από μόνο του δεν θα έλεγε τίποτα, ούτε προφανώς θα δικαιολογούσε την παρουσία του δίσκου σε μια τόσο υψηλή κατάταξη στο παρόν άρθρο, εάν το "The Magician's Birthday" δεν έδινε το πάτημα για κάτι τέτοιο. Ερχόμενο με διαφορά λίγων μηνών κατόπιν του "Demons And Wizards", τον Νοέμβριο του '72, το άλμπουμ συνεχίζει από εκεί που σταματούσε ο προκάτοχός του, και μάλιστα σχεδόν το ίδιο πειστικά. Το μόνο που ίσως κάνει το άλμπουμ να υπολείπεται συγκριτικά είναι πως κυκλοφόρησε κατόπιν εκείνου, παρουσιάζοντας τόσες κοινές συνισταμένες (παρόμοια δομή, εξαιρετικό - και πάλι - εξώφυλλο από τον Roger Dean) που το έκαναν να φαντάζει ως το «μικρό αδερφάκι» του "Demons And Wizards", αν και με συνθέσεις όπως το εναρκτήριο "Sunrise", το "Rain" και το δεκάλεπτο ομότιτλο, δεν έχει δα και τόση σημασία.

Uriah Heep - Firefly

Firefly
(Bronze, 1977)

Το χρονικό διάστημα ανάμεσα στο "High And Mighty" και το εδώ παρουσιαζόμενο "Firefly" υπήρξε το πλέον σημαντικό από άποψη αλλαγών μέσα στο σχήμα, καθώς ο John Wetton και (το κυριότερο) ο David Byron αποχώρησαν από το σχήμα, δίνοντας τη θέση τους στους Trevor Bolder και John Lawton (ex-Lucifer's Friend). Μπορούμε, λοιπόν, δεδομένα να μιλήσουμε για μια νέα αρχή, καθώς η μπάντα, έχοντας έναν αρκετά διαφορετικό ερμηνευτικά τραγουδιστή από τον Byron, διαφοροποίησε καίρια το ύφος της, όντας πλέον αρκετά μελωδικότερη και ατμοσφαιρική (με εξαίρεση μια από τις σπάνιες συνθετικές συνεισφορές του Lee Kerslake, το up tempo "Who Needs Me", αλλά και το "Do You Know"), αλλά, το σημαντικότερο, και πάλι μουσικά συναρπαστική. Ο Lawton ήταν αποδεδειγμένα τραγουδιστής παγκόσμιας κλάσης και το γεγονός πως έδεσε τόσο αρμονικά με τη μουσική της μπάντας μονάχα ως ευτύχημα εκλαμβάνεται, το εξώφυλλο του Martin White φέρει κάτι από τη μαγεία των αντίστοιχων δημιουργιών του Roger Dean, ενώ συνθέσεις όπως το "Rollin' On" και το "Sympathy" άνετα μπορούν να συμπεριληφθούν σε οποιοδήποτε best-of των συνολικών πεπραγμένων της.

 
Uriah Heep - Salisbury

Salisbury
(Bronze, 1971)

Έναν χρόνο έπειτα από το ντεμπούτο τους ("Very 'eavy, Very 'umble"), οι Heeps έμοιαζαν σχεδόν με άλλη μπάντα. Σαφώς πιο έμπειροι πλέον και με τον Ken Hensley να αρχίζει να συμμετέχει ενεργότατα στη συνθετική διαδικασία, το "Salisbury" συνεχίζει από εκεί που σταματούσε ο προκάτοχος του, αλλά όντας σαφώς πιο ποικιλόμορφο και, τελικά, ραφιναρισμένο. Αν, μάλιστα, πρέπει να προσδιορίσουμε την κορυφαία περίοδο της μπάντας, εδώ βρίσκεται η ουσιαστική της αφετηρία, καλλιτεχνικά (βλέπε το ομότιτλο έπος με τη συνοδεία 24-μελούς ορχήστρας) αλλά κι εμπορικά (με το πολυακουσμένο hit "Lady In Black"), με τη σπουδαία συνέχεια ("Look At Yourself") να μην αργεί παρά μερικούς μήνες (και τα δύο άλμπουμ να κυκλοφορούν με περίπου μισό χρόνο διαφορά˙ Φλεβάρη του '71 το μεν, Σεπτέμβρη του ίδιου έτους το δε).

Uriah Heep - Sea Of Light

Sea Of Light
(HTD, 1995)

Αν και είχαν ήδη προηγηθεί δύο άλμπουμ με τον Καναδό Bernie Shaw πίσω από το μικρόφωνο, τα οποία και είχαν παρουσιάσει σαφή σημάδια βελτίωσης των δυνατοτήτων της μπάντας (σε σχέση με την περίοδο 1980-85), το "Sea Of Light" πρέπει να λογίζεται ως η αρχή της πραγματικής αναγέννησης των Uriah Heep. Εμπνευσμένο, φυσιολογικά νοσταλγικό και με έξυπνες παραπομπές στο ένδοξο παρελθόν (τόσο μουσικά, όσο και εικαστικά, χάρη στο πανέμορφο σχέδιο του Roger Dean που κοσμεί το εξώφυλλο του), το "Sea Of Light" είναι το άλμπουμ που πρώτα και κύρια όφειλαν οι Βρετανοί στους εαυτούς τους, καθώς ήταν ο πρώτος τους δίσκος για πάνω από μια δεκαετία που δικαιολογούσε στο έπακρο το να φέρει το βαρύ όνομα της μπάντας.

 

Uriah Heep - Wake The Sleeper

Wake The Sleeper
(Sanctuary, 2008)

Έναν χρόνο πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, ήταν η αποχώρηση (για λόγους υγείας) του επί χρόνια ντράμερ της μπάντας, Lee Kerslake, που θόλωνε το τοπίο σχετικά με την κυκλοφορία του νέου, τότε, δίσκου. Ενός δίσκου που έτσι κι αλλιώς είχε καθυστερήσει αισθητά, με τον προκάτοχό του ("Sonic Origami") να είχε κυκλοφορήσει μια γεμάτη δεκαετία πιο πριν. Τελικά, πάντως, η πολυετής αναμονή άξιζε και με το παραπάνω, καθώς η ώθηση που δέχθηκε η υπόλοιπη μπάντα από τον νεοεισελθόντα Russell Gilbrook χάρισε νέες δυναμικές στο υλικό, που εδώ προσεγγίζει τα όρια του heavy metal όσο ποτέ άλλοτε. Κατά τα λοιπά, το "Wake The Sleeper" μοιάζει ως η επιτομή του δίσκου που θέλουμε να βγάζουν μπάντες τέτοιας ηλικίας αλλά και ιστορίας, καθώς καταφέρνει να ηχεί φρέσκος, δυναμικός και ουσιώδης, αλλά συγχρόνως τιμάει το παρελθόν της μπάντας και φέρει σε απόλυτο ποσοστό τον χαρακτήρα της αναλλοίωτο.

 
Uriah Heep - Sweet Freedom

Sweet Freedom
(Bronze, 1973)

Έχοντας να διαδεχθεί μια σειρά κορυφαίων άλμπουμ, η έκτη κατά σειρά κυκλοφορία των Uriah Heep βρέθηκε να φορτώνεται με περισσότερες προσδοκίες από όσες θα μπορούσε να αντέξει. Η αλλαγή ήταν εμφανής κιόλας από το εξώφυλλο του δίσκου˙ το χαρακτηριστικό fantasy layout (δια χειρός Roger Dean) των προηγούμενων δύο άλμπουμ εδώ έλαμπε δια της απουσίας του, ενώ και μουσικά ίσως μιλάμε για μια από τις πιο μελωδικές δουλειές της μπάντας. Συνολικά, πάντως, το "Sweet Freedom" πιθανότατα μπορεί να οριστεί ως η αρχή του τέλους της κλασσικής Byron περιόδου των Βρετανών, όντας το τελευταίο πραγματικά ολοκληρωμένο και κομψοτεχνημένο δημιούργημα της, προτού οι προβληματικές λόγω του δημιουργικού κορεσμού, των προβλημάτων εθισμού του Byron και των προστριβών στο εσωτερικό της μπάντας αρχίζουν να επηρεάζουν αισθητά το πως προέκυπτε να ακούγεται το κατοπινό υλικό της.

 
Uriah Heep - Conquest

Conquest
(Bronze, 1980)

Δυστυχώς, η περίοδος των '80s υπήρξε αρκετά δύσκολη για την μπάντα, με αποτέλεσμα, εκτός από τη συνεχιζόμενη αστάθεια στα ενδότερα της, και καλλιτεχνικά να βρίσκουμε τη πιο μέτρια ποιοτικά σοδειά κυκλοφοριών ολόκληρης της καριέρας της. Ουσιαστικά, τα προβλήματα είχαν ξεκινήσει από το 1978 (και το υπερβολικά pop-oriented "Fallen Angel"), αλλά στο "Conquest" βρίσκουν το καταστροφικό αποκορύφωμα τους (έστω κι αν το ίδιο δεν είναι απαραίτητα το χειρότερο δημιούργημα της). Με νέο τραγουδιστή (στη θέση του John Lawton) τον John Sloman των Lone Star, το άλμπουμ θα ήταν το τελευταίο της Ken Hensley δημιουργικής περιόδου της μπάντας, με τον πολυτάλαντο πολυοργανίστα να αποχωρεί κατόπιν αυτού λόγω καλλιτεχνικών αλλά και προσωπικών διαφορών με ορισμένα από τα υπόλοιπα μέλη. Ωστόσο, κι εδώ προλαβαίνει να συνεισφέρει συνθετικά στις έξι από τις συνολικά οκτώ συνθέσεις του δίσκου, χαρίζοντας στο "Conquest" μια σημαντική, ιστορική κυρίως, θέση στην εξέλιξη της συνολικής δισκογραφίας του σχήματος. Για την ποιότητα του περιεχόμενου υλικού, πάντως, αν και προσωπικά δεν συμμερίζομαι απολύτως τη συγκεκριμένη άποψη (μιας και οι προοπτικές για κάτι καλύτερο υπήρχαν και διαφαίνονται ενίοτε κατά τη ροή του δίσκου), είναι ενδεικτική η φράση (δια στόματος Mick Box) που υπάρχει στα notes της επανακυκλοφορίας του δίσκου (το 1997) και αφορά όσους δεν τον απολαμβάνουν ιδιαίτερα: "use it to play frisbee with your dog in the park".

 
Uriah Heep - Live

Live
(Bronze, 1973)

Η περίοδος των '70s υπήρξε η εποχή των πραγματικά σπουδαίων ζωντανά ηχογραφημένων rock ντοκουμέντων, χαρίζοντας μας δίσκους που πλέον θεωρούνται κάτι παραπάνω από κλασσικοί. Έτσι, από το "Yessongs" στο "Live At Leeds" κι από εκεί στο "Made In Japan", κάθε μεγάλη μπάντα της εποχής που σεβόταν τον εαυτό της όφειλε να έχει μια πειστική απόδειξη των επί σκηνής πεπραγμένων της. Για τους Uriah Heep, αυτή η απόδειξη βρίσκεται στο παρόν άλμπουμ, το οποίο δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τα προαναφερθέντα, αλλά, αντίθετα, μας προσφέρει απλόχερα μια εικόνα για το πόσο συναρπαστική ήταν μια ζωντανή εμφάνιση της μπάντας στα χρυσά της χρόνια.

A Compilation

Μια συλλογή για ένα σχήμα με το εκτόπισμα, την πορεία και τα πεπραγμένα των Βρετανών θρύλων έτσι κι αλλιώς δεν είναι εύκολη υπόθεση, πόσο μάλλον με τους περιορισμούς που επιβάλλουν τα ψηφιακά όρια ενός CD. Έτσι, και με γνώμονα πάντοτε (και) το προσωπικό γούστο του γράφοντα, επιλέχθηκαν οι στιγμές εκείνες που δίνουν μια πρώτη, κατατοπιστική και πολύπλευρη εικόνα του συνόλου της δισκογραφίας τους.

1. Gypsy (Very 'eavy, Very 'umble) 
2. Bird Of Prey (Salisbury) 
3. Lady In Black (Salisbury) 
4. Look At Yourself (Look At Yourself) 
5. Shadows Of Grief (Look At Yourself) 
6. The Wizard (Demons And Wizards) 
7. Easy Livin' (Demons And Wizards) 
8. Rainbow Demon (Demons And Wizards) 
9. Sunrise (The Magician's Birthday) 
10. Rain (The Magician's Birthday) 
11. Stealin' (Sweet Freedom) 
12. The Easy Road (Wonderworld) 
13. A Year Or A Day (Return To Fantasy) 
14. Sympathy (Firefly) 
15. Free Me (Innocent Victim) 
16. Love In Silence (Sea Of Light) 
17. Wake The Sleeper (Wake The Sleeper)

Listen

  • SHARE
  • TWEET