Rockwave Nights: Placebo, Big Special @ Θέατρο Λυκαβηττού, 01/08/24

Οι Placebo είναι από τους τακτικότερους επισκέπτες στη χώρα μας, μιας και κατά μέσο όρο μας έρχονται μια φορά στα δυο χρόνια. Σε αυτές τις ζωντανές τους εμφανίσεις οι Βρετανοί μας έχουν κεράσει πολλές και διάφορες γεύσεις και συναισθήματα. Από τρομερές συναυλίες, όπως ας πούμε εκείνο το Rockwave '99 στο οποίο είχαν κλέψει την παράσταση από τους Blur ή ο πρώτος Λυκαβηττός το 2003, μέχρι τραγικές αρπαχτές, όπως η απαράδεκτη 55λεπτη εμφάνισή τους το 2010 στη Θεσσαλονίκη. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που πας για να τους δεις δεν ξέρεις τι ακριβώς να περιμένεις, όμως μας έχουν δείξει ότι είναι ικανοί για το καλύτερο και γι’ αυτό θέλουμε να πάμε κάθε φορά.

Μετά την όχι και τόσο γελαστή ανηφόρα που υπομείναμε για να φτάσουμε από τον περιφερειακό του Λυκαβηττού στο θέατρο, είδαμε τον περιμετρικό χώρο να έχει ήδη αρκετό κόσμο που έμπαινε στη συναυλία. Μόλις μπήκαμε κι εμείς στο ήδη μισογεμάτο θέατρο, είδαμε το πολιτικοποιημένο ντουέτο των Big Special να έχει ξεκινήσει να παίζει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Joe Hicklin στα φωνητικά και Callum Moloney στα τύμπανα είχαν τρομερή ενέργεια και όρεξη. Σε συνδυασμό με κάποια αναπόφευκτα προηχογραφημένα μέρη αφού η μπάντα είναι δύο μόνο άτομα, κατάφεραν να μας μεταδόσουν στο περίπου ένα μισάωρο που είχαν ένα καλό μέρος του πάθους και της punk διάθεσής τους.

Είχε έρθει η ώρα των headliners της βραδιάς. Για αρχή, λίγο πριν οι Placebo εμφανιστούνε στη σκηνή ακούσαμε ένα ευγενικό, προηχογραφημένο μήνυμα με τη φωνή του Brian Molko να μας προτρέπει να μη χρησιμοποιήσουμε τα κινητά μας κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Τόσο για να μην ενοχλούμε αυτούς που κάθονται πίσω μας, όσο και για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τη μπάντα να «συνδεθεί» μαζί μας. Να είμαστε όλοι μαζί εδώ, στο παρόν, και να απολαύσουμε στιγμές που δεν πρόκειται να ξανασυμβούν ποτέ. Βαθμός 4/10 στην κλίμακα Robert Fripp/Maynard James Keenan, γνωστών αποστρεφόμενων την κινητή τεχνολογία στις συναυλίες τους, αλλά μια χαρά τα είπε ο Brian και ευτυχώς εισακούστηκε σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό.

Το ντουέτο των Brian Molko και Stefan Olsdal στάθηκε σε πρώτο πλάνο, μπροστά από τους υπόλοιπους τέσσερις μουσικούς που συνοδεύουν τους Placebo στις συναυλίες τους σε κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, τύμπανα, φωνητικά και ό,τι άλλο χρειάζεται μια ζωντανή εμφάνιση. Με μια μικρή υπόκλιση πριν πάρει στα χέρια του την κιθάρα του, ο Molko μας έδωσε μια πολύ εύγεστη αρχή με το "Taste In Men" από το σπουδαίο "Black Market Music". Αμέσως μετά, στο αξιόλογο νέο "Beautiful James", ο Stefan Olsdal ενορχήστρωσε τα πρώτα ομαδικά μας παλαμάκια.

Δεδομένου ότι το νεότερο υλικό που υπάρχει είναι το "Never Let Me Go" και οι Placebo ακόμα περιοδεύουν γι’ αυτό, ήταν αναπόφευκτο ότι θα ακουστούν αρκετά κομμάτια από εκεί. Πράγματι, το πρώτο μισό της συναυλίας είχε μια μίξη νέων και παλιών κομματιών. Το "Bionic" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη από τα πρώτα τους βήματα, το "Surrounded By Spies" έτυχε μιας πολύ καλής εκτέλεσης, το νευρικό και ενεργητικό "“Soulmates" έβγαλε έντονο συναίσθημα. Επίσης αναπόφευκτα, στο "Every You Every Me" όλοι σηκωθήκαμε όρθιοι και τραγουδήσαμε.

Οι Placebo φάνηκαν να γουστάρουνε που έπαιζαν μπροστά σε ένα θέατρο γεμάτο με πολύ και ενθουσιώδη κόσμο. Ο Molko δεν πήρε πάνω του πολλά leads, αλλά επικεντρώθηκε περισσότερο στο να τραγουδάει και να είναι ο frontman. Στο "Try Better Next Time" έδειξαν για μια ακόμη φορά ότι είχαν αρκετή ενέργεια. Κάπου εκεί είχε έρθει η στιγμή να πέσουν λίγο οι τόνοι. Ο Olsdal κάθισε στο πιάνο για δυο πιο ήρεμα κομμάτια και αμέσως μετά ο Molko μας ρώτησε αν μπορούμε να χορέψουμε rock 'n' roll, προκαλώντας μας να το κάνουμε υπό τους ήχους μιας γκρουβάτης εκτέλεσης του "For What It’s Worth".

Το τελείωμα του κανονικού set είχε κι άλλες γνωστές κομματάρες από τα zeros. Το πολύ ευπρόσδεκτο "Slave To The Wage" ήταν κεφάτο, το κλασσικό "Song To Say Goodbye" ήταν γεμάτο ενέργεια ενώ το σβήσιμο με το "The Bitter End" βάρεσε πολύ γερά. Το παίξανε λίγο διαφορετικά σε σχέση με τη studio εκδοχή και έγινε μεγάλος χαμός από κάτω, μιας και αποδείχτηκε πολυαναμενόμενο. Δυστυχώς χάσαμε το "Nancy Boy" που έπαιζαν σε άλλες συναυλίες τους, αλλά δεν ήταν και στάνταρ ότι θα το ακούγαμε, αφού παίζουν διαφορετικά τραγούδια κάθε βράδυ.

Στο encore πήραμε δεύτερο κομμάτι από το πολύ ωραίο "Meds", με το "Infra-red" να είναι από τις καλύτερες στιγμές – από αυτές που στην αρχή ο Brian μας έλεγε στο μήνυμα ότι δε θα περάσουν και δε θα τις ξαναζήσουμε. Τη διασκευή στο "Running Up That Hill (A Deal With God)" της Kate Bush την έχουν κάνει και την παίζουν και ζωντανά εδώ και πολλά χρόνια οι Placebo, αλλά η πρόσφατη επιτυχία του "Stranger Things", σε εμβληματική σκηνή του οποίου είχε ακουστεί το συγκεκριμένο κομμάτι, πιστεύω πως έχει παίξει ρόλο στην τωρινή υποδοχή του.

Μπροστά σε ένα γεμάτο θέατρο στον Λυκαβηττό οι Placebo έδωσαν μια δυνατή συναυλία που άξιζε κάποιος να δει. Η μόνη ένσταση είναι ότι δόθηκε βαρύτητα στον τελευταίο δίσκο, πράγμα που είχε γίνει και την προηγούμενη φορά που ήρθαν πριν δυο χρόνια. Κατά τα άλλα όμως οι ίδιοι είχαν πολύ καλή απόδοση, ενέργεια και όρεξη, εμείς από κάτω ενθουσιαστήκαμε σε αρκετά σημεία και ακούσαμε και αρκετές από τις κομματάρες που έχουν γράψει. Τελικά είδαμε μια συναυλία που χωρίς να είναι εξωπραγματική, ήταν μάλλον η πιο καλή τους στην Ελλάδα εδώ και χρόνια.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος