Need @ Six D.O.G.S., 21/12/14

Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει στη μουσική είναι η τάση για εξέλιξη. Σαν νόμος της φυσικής, ωθεί (ή θα έπρεπε να ωθεί) τους μουσικούς και τα συγκροτήματα μπροστά, να αναπτυχθούν, να εμπλουτίσουν ή  να απλοποιήσουν τους ήχους τους. Σε κάθε περίπτωση η εξέλιξη (μαζί με την κάβλα) είναι το οξυγόνο της μουσικής.

Έχοντας παρακολουθήσει τους Need στο πέρασμα των χρόνων, τόσο στουντιακά όσο και συναυλιακά, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως τα παιδία έχουν και την έμπνευση, και τη θέληση για εξέλιξη και φυσικά την κάβλα για δουλειά και την κάβλα για live.

Όπως πέρυσι με την παρουσίαση του "Orvam", έτσι και φέτος μας μαζέψανε χριστουγεννιάτικα και μας στριμώξανε σε ένα σκοτεινό και θορυβώδες μέρος για να τους δούμε να κοπανιούνται επάνω στη σκηνή. Φυσικά τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι, γι' αυτό ας τα πάρουμε από την αρχή.

Μετά τον θρίαμβο (sic) της Ατλάντα, και το υπέροχο live με τους Evergrey, είχε έρθει η ώρα να δούμε τους Need ξανά σε ένα «δικό τους» Live. Έτσι λοιπόν και έγινε την περασμένη Κυριακή 21/12, στο Six D.O.G.S. Μία προσωπική άποψη για τον χώρο, μιας και δεν είχα ξαναπάει σε live εκεί. Το venue είναι μικρό και με περίεργη διαρρύθμιση. Η προσέλευση ήταν ικανοποιητική, έχοντας υπόψη ότι ήταν Κυριακή βράδυ, και ο μικρός χώρος βοήθησε ώστε να «έρθουμε κοντά». Η περίεργη διαρρύθμιση όμως με προβλημάτιζε εξαρχής στην επίδραση που θα είχε στον ήχο, και εν τέλει οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν.

Με μισή ωρίτσα καθυστέρηση από την προγραμματισμένη ώρα έναρξης (ασήμαντο indeed) τα φώτα χαμηλώνουν και η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή, μετά από μια σύντομη εισαγωγή, με το "Lifeknot". Η πρώτη εντύπωση είναι κατευθείαν ότι η σκηνή είναι αντικειμενικά πολύ μικρή, πόσο μάλλον για το Γιάννη (Βογιατζή), που τον έχουμε συνηθίσει να χοροπηδάει και να χτυπιέται, και εκεί πάνω κινδυνεύει με τραυματισμό. Ο φόβος για τον ήχο επιβεβαιώνεται, μιας και αυτό που ακούμε ουδεμία σχέση έχει με αυτό που είχαμε ακούσει λίγες βδομάδες νωρίτερα στο Κύτταρο. Στην πορεία η κατάσταση βελτιώθηκε, αλλά καθ' όλη τη διάρκεια του live παρέμεινε σε μέτρια επίπεδα.



Συνέχεια με "Entheogen" και, ενώ η μπάντα αρχίζει να ζεσταίνεται, το κοινό παραμένει χλιαρό, επιβεβαιώνοντας τον σοφό λαό που λέει ορισμένα πράγματα για τους prog fans. Βουτιά προς τα πίσω με "Siamese God" και το personal guilty pleasure "Inbetween", με την κατάσταση στον ήχο βελτιωθεί αρκετά, ενώ και το κοινό φαίνεται να ξυπνάει.

Επιστροφή στο "Orvam" με "Symmetrape" και -την κομματάρα- "Mother Madness", όπου γίνεται  ο κακός χαμός. Το κοινό έχει πάρει μπρος για τα καλά, και η μπάντα δίνει ρέστα στη σκηνή. Τα δύο νέα μέλη -Στέλιος και Βίκτορας- είναι πια σαν να παίζουν χρόνια μαζί, ο Αντώνης κεντάει στα πλήκτρα και το μικρόφωνο και ο Ravaya δίνει το δικό του σόου με τις χαρακτηριστικές του γκριμάτσες και το άψογο παίξιμό του.



Βουτιά στο παρελθόν και συγκεκριμένα στο Tool-ικό "Stroll Of Choice" -και την καταπληκτική αλλαγή που του έκαναν στο τέλος- από το πρώτο τους άλμπουμ "The Wisdom Machine", με τον Βογιατζή να ρωτάει πόσοι το έχουν ακούσει, και να σηκώνονται, προς έκπληξη, πολλά χέρια. Προσωπικό παράπονο, ως σωστός πρωτοδισκάκιας, ήθελα να ακούσω κάτι ακόμα από τα παλιά ...oh well.

Ένα γρήγορο πέρασμα από "Orvam" με το υπέροχο από όλες τις απόψεις "Construct" με τη μπάντα να έχει πάρει φωτιά, να αποφεύγει κουτουλιές και κοπανήματα μεταξύ των μελών της και να μας σώζει από τα αστεία του Βογιατζή, και βουρ στο "Lie Before You Sleep" πλησιάζοντας σιγά-σιγά προς το τέλος του live.



Το "Orvam: A Song For Home" είναι το καλύτερο κομμάτι που έχει ηχογραφήσει ελληνική μπάντα, ever, τελεία! Δεν ξέρω τι σύνδεση προσωπική έχουν οι δύο Γιάννηδες με αυτό το κομμάτι, πάντως στη σκηνή κάνουν κατάθεση ψυχής. Για μία ακόμα φορά λοιπόν το live τους κλείνει με τον τρόπο που πρέπει, συγκλονιστική ερμηνεία, φοβερή ατμόσφαιρα (ακόμα και το λάθος στα μικρόφωνα δεν πτοεί) και στο τέλος, το ξέσπασμα του κοινού έρχεται σαν δικαίωση.

Συμπέρασμα: Φοβερή μπάντα, έτοιμη για μεγάλα πράγματα πλέον. Φοβερή όρεξη στη σκηνή, τρομερή ενέργεια στις εκτελέσεις. Μέτριος χώρος για live, μέτριος ήχος με διακυμάνσεις σε όλη τη διάρκεια του live. Επίσης λίγο μεγαλύτερο σετ δεν θα με χάλαγε!

Και εις ανώτερα!

Κείμενο: Αντώνης Σουβατζής / Φωτογραφίες: Αργύρης Κωνσταντίνου