Fantastic Reboots

Σιγά σιγά νιώθω ότι αρχίζω και μεγαλώνω, και όσο μεγαλώνω τόσο φαίνεται ότι ξεχνάω. Ξεχνάω πολλά. Για παράδειγμα είναι ελάχιστα τα πράγματα που μπορώ να σου πω για τα δύο τελευταία χρόνια του Λυκείου, το τρίτο έτος της σχολής και το τι έφαγα χθες. Καμιά φορά, επίσης, ξεχνάω πως πέρασα τις περισσότερες ώρες των αρχαίων και της γεωμετρίας με βιβλία Χάρι Πότερ κάτω από το θρανίο, διαβάζοντας. Δεν ξεχνάω, βέβαια, πόσο σαδιστικά νέρντουλο ήμουν (είμαι), αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

Μεγαλώνοντας, τα βιβλία της J.K. Rowling είχαν, ίσως, τη μεγαλύτερη επίδραση πάνω μου, κοντράροντας στα ίσα Pokemon και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Άλλες περίπου φάσεις όλα αυτά, αλλά σίγουρα επιδραστικά όπως και να 'χει. Ξεχνάω, όμως, πολλές φορές την πραγματική πώρωση που είχα με τον κόσμο του Χάρι Πότερ. Ήξερα τα πάντα, καθόμουν στην ουρά στον Ελευθερουδάκη, τέλειωσα το "Half-Blood Prince" ύστερα από μαραθώνιο ανάγνωσης δεκατεσσάρων ωρών. Δεν είδα, όμως, τις ταινίες.

Οκ, ψέματα. Είδα τις τρίτες πρώτες στο σινεμά. Οι δύο πρώτες είναι οκ για την εποχή και με καστ πιτσιρικαίων, αλλά μέτριες γενικώς. Η τρίτη, όμως, με σκότωσε. "Ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν" είναι ασυζητητί το αγαπημένο μου της σειράς και στην ταινία ένιωσα πως του άλλαξαν τα φώτα. Mεγάλη δήλωση για έναν δεκαπεντάχρονο να πει πως το βιβλίο ήταν μίλια πιο μπροστά από την ταινία και πως το franchise γι' αυτόν τώρα πέθανε, αλλά τι να κάνεις, ήμουνα που ήμουνα απόθητος, ας ασπαστώ τον τίτλο. Βέβαια, γι' αυτό προλόγησα το κείμενο με το γεγονός ότι ξεχνάω, καθώς δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα τι ήταν αυτό που κάνανε και μου τη σκοτώσανε την ταινία και γιατί αφόρισα τον Alfonso Cuarón. Τα ήξερα όλα, εξάλλου, από τα δεκαπέντε μου, οπότε αποκλείεται να είναι κάποιο δικό μου σφάλμα.

Κάμποσα χρόνια μετά, λοιπόν, κάποια Χριστούγεννα που βαριόμουν εφιαλτικά, είπα να δω μονοκοπανιά τις υπόλοιπες τέσσερεις (;) που δεν είχα δει. Οκ, ήταν εντάξει ταινίες, τίποτα το φοβερό. Άλλωστε, είχα τέτοια σχέση με τον κόσμο αυτόν που καμία απεικόνιση στη μεγάλη οθόνη δεν θα μου φαινόταν επαρκής. Προφανώς την τρίτη δεν την έχω ξαναδεί και ούτε πρόκειται.

Κάνουμε λοιπόν ένα fast forward στο πρόσφατο παρελθόν (;), και ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε παρέα μία σκηνή. Κάποια ταράτσα ουρανοξύστη, κάποια ταράτσα με πισίνα. Όχι πολύ πολύ ψηλό ουρανοξύστη να φυσάει όμως, μετρίου μεγέθους, να'ναι ευχάριστα. Ένας τύπος - κουστουμάτος - με τους αγκώνες πάνω στο κάγκελο κοιτάει τη θέα και αναστενάζει «Τι 'ναι Μαρκαντώνιο μου και αγκομαχάς;» ακούγεται μία φωνή. Δύο τύποι - επίσης κουστουμάτοι - πλησιάζουν τον Μαρκαντώνιο. «Γιατί τέτοιες ακεφιές; Σου γαμήσανε τη μάνα;». Τα έλεγε καμιά φόρα κάτι τέτοια ακραία ο Κέννυ, τα έλεγε για να σοκάρει και να πάρει κάνα λάηκ. «Να χαρείς ρε συ Κέννυ, να χαρείς», αποκρίθηκε ηττημένα ο Μαρκαντώνιο, «δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες».

Ο Κέννυ ήξερε πολύ καλά τι μέρα ήταν, 15 Ιούλη του 2016, πέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που η έβδομη ταινία Χάρι Πότερ βγήκε στο σινεμά, η τρίτη σε εισπράξεις ταινία της Warner όλων των εποχών, πίσω μονάχα από τα "Dark Knight" και "Dark Knight Rises". Όλοι στον όροφο φοβόντουσαν πώς θα χειριστεί τη μέρα ο Μαρκαντώνιο, ιδίως αφού δεν κατάφερε το "Batman V. Superman" να βγάλει ένα δισεκατομμύριο δολάρια, δύσκολες στιγμές περάσαν όλοι.

«Μη σκας ρε συ Μαρκαντώνιο», προσπάθησε να πει κεφάτα ο Μπράντλεϋ, «όλα καλά», και του έκλεισε το μάτι σαν κάτι να ξέρει. Ήταν φανερό πως κάτι πονηρό είχαν στον νου τους αυτοί οι δύο, κάποια ιδέα τόσο απρόσμενα φανταστική, όπου σαν μαγικό τρικ, θα εξαφάνιζαν τις σκοτούρες και τις έγνοιες του Μαρκαντώνιο. «Τι τρέχει ρε βλαμμένε; Δεν κοιτάς τα ημέηλ σου;» είπε χασκογελώντας ο Κέννυ, «κάθεσαι δω και κλαίγεσαι σαν γκόμενα άσχημη παρατημένη». Δεν τον αγάπησε ποτέ η μάνα του τον Κέννυ βλέπετε, γι’ αυτό έχει κάποια θεματάκια. Φανερά ενοχλημένος ο Μαρκαντώνιο αποκρίθηκε «παρατήστε με επιτέλους! Δεν βλέπετε ότι θέλω να μείνω λίγο μόνος; Να τα βρω με τον εαυτό μου;». Εκείνη τη στιγμή τον πιάσανε και οι δύο από τους ώμους και χώνοντας ένα iPhone 7 Plus στη μούρη του, τον ανάγκασαν να διαβάσει τα νέα: «Fantastic Beasts and Where To Find Them is going to be a five part series».

Άξαφνα, έπεσε στα γόνατα ο Μαρκαντώνιο σαν άψυχο μανεκέν. Με δάκρυα στα μάτια κόιταξε τους φίλους του σαν να ήταν άγγελοι επί γης και τρεμάμενος, ψέλλισε: «Δηλαδή, αυτό σημαίνει πως θα μπορώ να ξανασκουπίζω τον κώλο μου με κατοστοδόλαρα;». «Ναι, Μαρκαντώνιο» είπε ο Μπράντλεϋ, «όλοι ξέρουμε πως τα εικοσοδόλαρα κάνουν κακό στις αιμοροείδες». Fade to black.

Κάπως έτσι, λοιπόν, έχουν τα πράματα. Σήμερα βγαίνει το "Fantastic Beasts and Where To Find Them", το πρώτο από τις πέντε ταινίες που θα καταπιάνονται με γεγονότα πριν από αυτά που ξέρουμε για τον Χάρι και τον Εξαποδώ. Άλλοι μάγοι, άλλη εποχή, άλλη χώρα. Δεν έχω δει ακόμα την ταινία, αύριο πάω κι εγώ, αλλά προσωπικά κρατάω πολύ μικρό καλάθι μιας και δεν παίζουμε έτσι με τη νοσταλγία ρε παιδιά. Είναι ευαίσθητο πράμα.

Επιχειρηματικά, είναι πανέξυπνη ιδέα να ασχοληθούν ξανά με το συγκεκριμένο κινηματογραφικό σύμπαν, καθώς έχουμε δει παρά ελάχιστα πράγματα από τον κόσμο αυτόν που έχει πλάσει η Rowling. Εννοώ, και η ίδια λίγα είχε πλάσει, αλλά με λίγο μεράκι και αλκόολ σίγουρα θα μπορούσαν να γίνουν θαύματα. Τώρα, αν με ρωτάς το τι πιστεύω για το ότι ανακοίνωσαν πέντε (5) συνέχειες πριν καν κυκλοφορήσει η πρώτη, εε τι να σου πω; Κάτσε να δούμε τι λέει η πρώτη. Γενικά απ' ό,τι βλέπω στα Ίντερνετς, θετικά είναι τα λόγια, αλλά δεν χάνει και τα λογικά του ο κόσμος.

Εγώ αυτό που θα ήθελα είναι να αναλογιστούν την ηλικία των ορίτζιναλ θεατών (τη δικιά μου ηλικία) και να φτιάξουν μία σειρά ταινιών ανάλογη. Θα μου πεις κι εσύ «τι θες ρε μαντράχαλε, και γκρίτινες και μαγικά μασκαριλίκια;» και θα σου πω κι εγώ «ναι, αυτό θέλω». Δεν είχαν ίντριγκες οι μάγοι; Δω πολεμούσαν με δράκους και μαγοχίτλερς, με χαμόγελο το έκαναν; Τέλοσπάντων. Για να δούμε τι θα μας πετάξουν πάλι για να πάμε στους σινεμάδες πριν σκάσει το "Arrival".