[7+1]: Μουσικές στη μικρή οθόνη για το πρώτο μισό του 2019

Κομμάτια που έκαναν το χαζοκούτι λίγο πιο rock το περασμένο εξάμηνο

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 19/07/2019 @ 11:54

Η περίοδος για τις λίστες του πρώτου εξαμήνου χάθηκε ελέω εκλογών και παρατεταμένης festival season, αλλά τι να κάνουμε. Ούτε πρώτη φορά είναι, ούτε τελευταία· λογικά. Σε κάθε περίπτωση, είτε με ερμητικά κλειστά παράθυρα, κλιματιστικό και μεγάλη τηλεόραση (ή λάπτοπ, μια χαρά είναι και το λάπτοπ), είτε στην παραλία, με κάτι παγωμένο στο ένα χέρι και το τάμπλετ στο άλλο, το καλοκαίρι είναι ό,τι πρέπει για σειρές. Κι αν το ρίξετε στο binging, οι πιθανότητες είναι ότι πάνω σε κάποια ωραία μουσική θα πέσετε. Σε αυτό το μικρό αφιέρωμα προσπαθήσαμε να μαζέψουμε κάποιες από αυτές, με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια.

Ανάμεσα στους αδικημένους είναι το αναπάντεχο "oh-wah-ah-ah-ah" στο αγαπημένο "Brooklyn Nine-Nine", τα full-on throwback-nods του "Dark", το πέρασμα από Max Richter στον τρίτο κύκλο της "Jessica Jones", οι περίπου αμέτρητες κομματάρες που παρελαύνουν στο "Legion", οι εξίσου αμέτρητες ροκιές και το soundtrack του Tyler Bates στον "Punisher", το κλείσιμο με την παρέλαση και το "Alone Again Or" του "Russian Doll", και το ασχολίαστο μοντάζ με το "Eye Of The Tiger" στο "Riverdale". Φήμες οργιάζουν για Judas Priest στο "Too Old To Die Young" του Nicolas Winding Refn, αλλά ακόμα δε μπορούμε να επιβεβαιώσουμε.

Ακολουθούν όχι απαραίτητα μικρά spoiler.


Επίτιμο πούλιτζερ: Bob Seger & The Silver Bullet Band - "Till It Shines"
στο "Supernatural"

Supernatural

Σοβαρά τώρα, περιμένατε κάτι διαφορετικό; Δώσαμε δικαιώματα; Μάλλον όχι. Σε κάθε περίπτωση, για όσο ακόμα εμφανίζονται στις οθόνες μας οι Winchesters, πάντα θα έχουν μια θέση στις λίστες μας. Στη δέκατη τέταρτη (14η, ναι) σαιζόν υπήρξαν λίγο απ' όλα όσα αγαπήσαμε στη σειρά, κάμποσα από εκείνα που σχεδόν-μισήσαμε, κι ακόμα περισσότερα από αυτά που συνηθίσαμε και αποδεχόμαστε. Όπως τα λέει το γνωμικό για το γέρικο σκυλί και τα καινούρια κόλπα. Υπό διαφορετικές συνθήκες ο Lemmy και το "God Was Never On Your Side" θα είχαν διαλύσει τον ανταγωνισμό με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά το σύνολο του επετειακού "Lebanon" κέρδισε στα σημεία.


1. Faith No More - "We Care A Lot"
στο "American Gods"

American Gods

Η συνέχεια της περιπέτειας του Shadow, του Mr. Wednesday, της Laura, του Mad Sweeney και της παρέας τους παραμένει τόσο παράξενη, τόσο σκληρή και τόσο βαθιά ανθρώπινη όσο ήταν στο ξεκίνημά της. Το στοιχείο του εντυπωσιασμού έχει περιοριστεί. Μετά τα απανωτά χαστούκια των πρώτων οκτώ επεισοδίων αυτό ήταν αναμενόμενο. Η απουσία του Bryan Fuller δεν περνάει απαρατήρητη, ωστόσο η αλλαγή πλεύσης γίνεται με προσοχή και πάντα με άξονα τη χαρακτηριστική, υπερφυσική ατμόσφαιρα. Από το μπάσιμο με το Καρουζέλ μέχρι την εμφάνιση της Sam και τα flashback στην Ιρλανδία, υπάρχουν αρκετές στιγμές που ξεχωρίζουν. Μια θέση ανάμεσά τους δικαιωματικά ανήκει στην εναλλαγή από Faith No More σε Johann Sebastian Bach και τη γέννηση του Technical Boy.


2. Ashley O - "On A Roll"
στο "Black Mirror"

Black Mirror

Ναι, φίλες και φίλοι· Miley Cyrus στο Ρόκινγκ σας. Πριν ετοιμάσετε τις τσουγκράνες και τους πυρσούς, πάρτε μια ανάσα, και πάμε σιγά σιγά. Ο πέμπτος κύκλος του "Black Mirror" είναι ο λιγότερο εντυπωσιακός μέχρι στιγμής. Η πτώση δεν ήρθε κατακόρυφα και οι εκλάμψεις δεν απουσίασαν. Μέχρι ενός βαθμού σίγουρα κάπου μπλέκονται οι προσδοκίες. Ο πήχης είναι ψηλά, και η ίδια η σειρά τον πήγε εκεί. Το "Rachel, Jack and Ashley Too" είναι από τα λιγότερο δυνατά επεισόδιά της. Το ότι το mindfuck δεν βρίσκεται σε κάποια σεναριακή ανατροπή, αλλά στο ότι το χιτ της fictional pop star είναι το "Head Like A Hole" των Nine Inch Nails, τα λέει όλα. Από την άλλη, όποιος πει ότι το δεν του καρφώθηκε το ρεφραίν με τη μία, ψεύδεται ασυστόλως.


3. Caliban - "Paralyzed"
στο "Dead To Me"

Dead To Me

"I meditate in my own way". Η σειρά της Liz Feldman είναι από τις πιο απροσδόκητα θετικές εκπλήξεις της χρονιάς. Η συνταγή είναι απλή και η προσέγγιση άκρως τηλεοπτική. Δεν περιέχει καινοτομίες και δεν θα επανακαθορίσει τα δεδομένα του χώρου. Αυτό που κάνει, όμως, το κάνει πραγματικά καλά. Οι τρεις βασικοί χαρακτήρες αποδίδονται άψογα, με τις Applegate/Cardellini δικαίως να τραβούν την προσοχή. Ο τρόπος που αλληλεπιδρούν είναι προσεγμένος σε υπερθετικό βαθμό. Τα ξεσπάσματα της Jen είναι relatable μέχρι εκεί που δεν πάει. Ο συνδυασμός δράματος και μαύρης κωμωδίας είναι για να τον πιεις στο ποτήρι. Με καλαμάκι, δίπλα στην πισίνα, κατά προτίμηση.


4. Queen - "Bohemian Rhapsody"
στο "Good Omens"

Good Omens

Υπάρχουν περιπτώσεις που το hype έχει δίκιο. Οι "Καλοί Οιωνοί" είναι μια από αυτές. Θα μπορούσαν να είχαν τη δεκαπλάσια προβολή, και πάλι η φασαρία θα ήταν δικαιολογημένη. Το ομώνυμο βιβλίο των Terry Pratchett και Neil Gaiman είναι ένα αριστούργημα. Από πολλές απόψεις, το πρωτότυπο μπορεί να αποδοθεί μόνο μέσα από τις λέξεις που είναι τυπωμένες στις σελίδες του. Το ότι οι εικόνες της τηλεοπτικής μεταφοράς του μοιάζουν πιο προσγειωμένες είναι λογικό. Το ότι η αφήγηση χώρεσε σε τηλεοπτικά όρια είναι επίτευγμα. Οι Queen πάντα θα είναι το τέλειο οδηγικό soundtrack. Οι Aziraphale και Crowley των Michael Sheen και David Tennant είναι ό,τι καλύτερο έχει υπάρξει από το 4004 π.Χ. Οι στρατιές πιστών που ξεσηκώθηκαν είναι το ακριβώς επόμενο.


5. Myrkur - "Crown"
στο "The Rain"

The Rain

Κοιτώντας αποστασιοποιημένα, αυτή είναι η πιο παράταιρη επιλογή απ' όσες προηγήθηκαν και όσες ακλουθούν. Εκεί που άλλοι καταπιάνονται με δύσκολα θέματα, προβληματίζουν το κοινό τους, ή/και παρουσιάζουν ένα σύνολο που ξεφεύγει από στενά τηλεοπτικά όρια, στο "The Rain" στην καλύτερη υπάρχει μόνο ένα μέρος του τελευταίου. Προφανώς, δεν μιλάμε για κακή σειρά. Ωστόσο, η υπερβολική πίστη στις post-apocalyptic φόρμες και το ακόμα πιο υπερβολικά young adult στήσιμο δεν βοηθάνε. Ανάμεσα στα ερωτικά πολύγωνα και τη σε σημεία γλυκανάλατη αφήγηση, υπάρχουν ορισμένες πραγματικά καλές ιδέες και κάποιες δυνατές στιγμές. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, μια από αυτές έχει για υπόκρουση Amalie Bruun.


6. Gerard Way - "Hazy Shade Of Winter"
στο "The Umbrella Academy"

The Umbrella Academy

Αυτό το άρθρο θα μπορούσε να αποτελείται αποκλειστικά από τραγούδια και σκηνές της συγκεκριμένης σειράς. Ήταν τόσο πολλά και, στην πλειοψηφία τους, τόσο καλά τοποθετημένα, που μια τέτοια επιλογή δεν θα έμοιαζε υπερβολική. Από το πρώτο επεισόδιο με την εκδοχή της Lindsey Stirling στο "Phantom Of The Opera" και την απολαυστική μάχη στο μαγαζί με τα donuts υπό τους ήχους του "Istanbul", μέχρι το πέρασμα του Noel Gallagher με το "In The Heat Of The Moment" και το πάρτι με το "Soul Kitchen" των Doors, τα παραδείγματα είναι πολλά. Χωρίς καν να πέσουν στο τραπέζι η άψογη χρήση του "Run Boy Run" του Woodkid ή εκείνος ο χορός. Για να μην παιδευόμαστε, θα διαλέξουμε το κλείσιμο με την ερμηνεία του ίδιου του Gerard Way στον ύμνο των Simon & Garfunkel.


7. Tol Puddle Martyrs - "Time Will Come"
στο "What We Do In The Shadows"

What We Do In The Shadows

Αν ο τίτλος "What We Do In The Shadows" δεν σας λέει κάτι, κάντε την χάρη στον εαυτό σας και δείτε την ταινία των Jemaine Clement και Taika Waititi που κυκλοφόρησε το 2014. Αφού την δείτε και την αγαπήσετε (τι θα πει "κι αν δεν την αγαπήσουμε;"), μπορείτε άφοβα να επιστρέψετε και για τούτο το τηλεοπτικό spin-off/sequel. Το δημιουργικό ντουέτο παραμένει σταθερό και το αποτέλεσμα είναι εξίσου ξεκαρδιστικό. Η προσέγγιση στη vampire θεματολογία έχει μεράκι όσο ελάχιστες, το mockumentary στήσιμο δουλεύει τέλεια και οι ατάκες πέφτουν βροχή. Στα δέκα επεισόδια δεν υπάρχει κοιλιά ούτε για δείγμα, αλλά η δίκη με τις επιστροφές από το παρελθόν, τις αποτυχημένες κλήσεις Skype και το παλιομοδίτικο rock κλείσιμο καπαρώνει με σχετική άνεση την κορυφή.


Bonus track: Foreigner - "Cold As Ice"
στο "Stranger Things"

Stranger Things

Χρονολογικά θα έπρεπε να μείνει εκτός, αλλά οι trend setters έχουν το ελεύθερο. Η επιστροφή στη δεκαετία του '80 και το Hawkins ήταν όσο καλοστημένη, creepy και γουστόζικη ήλπιζε ο κόσμος ολόκληρος. Οι Duffer Brothers κατάφεραν για δεύτερη φορά να επανέλθουν χωρίς σημαντικές αλλαγές στον πυρήνα της σειράς τους και να διατηρήσουν τον πήχη ψηλά. Καθόλου μικρό επίτευγμα, σε έναν κόσμο που πολλοί την πατάνε ήδη από την πρώτη απόπειρα. Πολλοί βέβαια δεν έχουν την πολυτέλεια ενός τόσο εντυπωσιακού καστ (Winona forever!) και ακόμα λιγότεροι καταφέρνουν να πετύχουν τόσο καλά τα απαραίτητα νοσταλγικά vibes. Μουσικά υπήρξαν κάμποσες επιλογές, για το ροκ διαλέγουμε το απέριττο, παγωμένο "I dump your ass!"

  • SHARE
  • TWEET