Groezrock 2014

Γιατί ήταν μία από τις καλύτερες μουσικές στιγμές της ζωής μου

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 04/07/2014 @ 11:29
Ζώντας τα τελευταία χρόνια στη Γλασκώβη έχω την τύχη και την ευχέρεια να πηγαίνω σε πολλές συναυλίες που αν ζούσα ακόμα στην μαμά πατρίδα δεν θα έβλεπα ούτε στο YouTube. Πολλές από αυτές υπήρξαν ξεχωριστές για τον έναν ή τον άλλο λόγο και πολλές από αυτές τις κατατάσσω πολύ ψηλά στη λίστα με τις καλύτερες μουσικές εμπειρίες της ζωής μου. Έπειτα, έχεις και τα φεστιβάλ, που είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο από μόνο του όσον αφορά τις μουσικές εμπειρίες. Έχεις το ταξίδι, την προετοιμασία, τη διαμονή, τα clashes του προγράμματος... Άπειρα πράματα τα οποία πρέπει να λάβεις υπόψη σου, ειδικά αν είσαι αδικαιολόγητα αγχώδης τύπος σαν και μένα.

Έχοντας λοιπόν την τύχη να παρευρεθώ σε διάφορα -μεγάλα σχετικά- ευρωπαϊκά φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια μπορώ άνετα να βγάλω κάποια συμπεράσματα και να καταλήξω σε ποιά είναι αυτά που ταιριάζουν περισσότερο στον χαρακτήρα μου, στο μουσική που θέλω να ακούσω, στο πως αντιλαμβάνομαι εγώ την έννοια της ζωντανής μουσικής, τους συνακροατές που θα 'θελα γύρω μου, κλπ. Φέτος λοιπόν πήγα στο Groezrock, ένα αμιγώς punk-rock φεστιβάλ που βρίσκεται στο Meerhout του Βελγίου και μπορώ άνετα να πω πως είχα όλα όσα έψαχνα και ήταν σίγουρα εμπειρία ζωής.

Όταν το 2012, ξεθεωμένος στο λεωφορείο της επιστροφής, γύρναγα από το Download, μου κακοφάνηκε που αντί να σκέφτομαι τις πραγματικά γαμάτες μπάντες που μόλις είχα δει το τριήμερο που πέρασε, σκεφτόμουν πράματα του τύπου «ποτέ ξανά» και «το βασίλειό μου για μια ντουζιέρα». Πολύ πιθανόν θα φταίει που μάλλον γεννήθηκα γέρος και πως στα 23 μου κάτι τέτοια σκηνικά μου φαίνονται κουραστικά και βαρετά, ενώ αποπνέουν και μία γενικότερη αύρα αχρείαστης ταλαιπωρίας, συνοδευόμενης πάντα από τη φράση «I’m too old for this shit» και αποδοκιμαστικό eye-roll. Προφανώς για άλλους που δεν γεννήθηκαν μίρλες τα πράματα είναι αλλιώς, αλλά δεν γράφουν αυτοί τούτες δω τις αράδες...

Τέλος πάντων, να σας πω τώρα για το Groezrock. Γενικά, reports από ξένα φεστιβάλ δεν έχουν και ιδιαίτερο νόημα πιστεύω -ιδίως όταν έχεις να κάνεις με έναν τεμπέλη και έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από το εν λόγω φεστιβάλ- αλλά ένα αρθράκι με τη γενικότερη ατμόσφαιρα και το γιατί μπορεί αξίζει ή να μην αξίζει να πάει κανείς έχει άλλη βαρύτητα.

Εν ολίγοις, αυτό που κατάλαβα είναι πως το Groezrock είναι οι παρευρισκόμενοί του. Βασικά, αυτός είναι κανόνας για κάθε φεστιβάλ. Τον χαρακτήρα του τον δίνουν οι παρευρισκόμενοι. Γι' αυτό το Reading είναι αισχρό, γι' αυτό το Groezrock γαμάει. Αντιθέτως με πολλά φεστιβάλ, αυτός που θα πάει στο Groezrock δεν θα πάει για τη «φάση» αλλά θα πάει για τις μπάντες και τη μουσική, συνειδητά. Δεν θα πάει να καβλαντίσει και να μπεκροπιεί στο camping (που, 'ντάξει, υπήρχαν και αυτοί) αλλά θα πάει να δει όσες πιο πολλές μπάντες μπορεί, να απορροφήσει τα μέγιστα από την εμπειρία.

Έτσι λοιπόν, δεν είναι παράξενο που το Groezrock είναι μικρομεσαίο φεστιβάλ, γιατί απευθύνεται σε ειδικευμένο κοινό, και γω αυτό πολύ το γουστάρω. Όχι από καμιά ελιτιστική σκοπιά, αλλά επειδή απλά μειώνεται η κλίμακα σε κάτι πιο ευχάριστο για τα γούστα μου. Είναι και το άλλο, οι μπάντες που φέρνει το Groezrock είναι -ως επί το πλειστόν- είναι και αυτές απευθυνόμενες σε ακόμα πιο ειδικό κοινό. Είναι η σύγχρονη κάστα των punk-rockάδων, της γενιάς μου αν θες, που πέρα από τα τρία-τέσσερα ονόματα που έκαναν μέγα ντόρο (βλέπε Offspring, Green Day, κλπ), ασχολιόντουσαν με μία σχετικά underground σκηνή, ειδικότερα στην Ευρώπη και πόσο μάλλον στη χώρα μας. Ένηγουεη, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα αρκετά ενοποιημένο fanbase που δέχεται και αυτόν με μπλουζάκι Green Day και αυτόν με το τατουάζ Black Flag (και ξέρει ποιοί είναι οι κάθε Flatliners, Gaslight Anthem και Lagwagon του κόσμου τούτου).

Στις δύο μέρες του φεστιβάλ λοιπόν είδαμε τα πάντα: φρεσκαδούρα, κλασικίλες και απωθημενάρες. Το line-up ήταν εξαιρετικά μοιρασμένο (και οι σκηνές επίσης) έτσι ώστε να καλύπτει ένα ευρύτατο φάσμα οπαδών. Είχες τη μεγάλη σκηνή (Monster) όπου έπαιζαν τα ονόματα που ψόφαγε να δει ο περισσότερος κόσμος, μετά είχες την Impericon, η οποίο φιλοξενούσε πιο core ακούσματα (γενικότερα λιγότερο του γούστου μου), έπειτα ακολουθούσε η Etnies σκηνή, η οποία ήταν αρκετά πιο μικρή από τις άλλες (στην οποία έγινε ο μεγαλύτερος χαμός του διημέρου, στο ανεπανάληπτο set των Touche Amore) και ακολουθούσε τελευταία και καταϊδρωμένη η τοσοδούλικη Macbeth σκηνή η οποία ήταν η μόνη που δεν ήταν σκεπαστή.

Ο ήχος καμπάνα σε οποιαδήποτε σκηνή και να 'σουν και ποτέ δεν ένιωσα ότι ενοχλήθηκα από τις εντάσεις της μουσικής, πράγμα πολύ σημαντικό όταν είσαι σε ένα φεστιβάλ και βομβαρδίζεσαι συνεχώς με υψηλά ντεσιμπέλ. Κάποια clashes σε σχέση με το πρόγραμμα υπήρξαν -όπως σε κάθε φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του (λυπάμαι πάρα πολύ La Dispute και Taking Back Sunday)- αλλά σε γενικές γραμμές όλα πήγαν άψογα από άποψη διοργάνωσης, τόσο στο ίδιο το φεστιβάλ όσο και στο camping area που ήταν πολύ κοντά και είχε όλα τα κομφόρ (ακόμα και ειδική τέντα με εστιατορόπραγμα που είχε πρωινό και καφέ κάθε πρωί).

Αν υπήρχε μία παραφωνία ήταν μάλλον ο χώρος μπροστά - μπροστά στη μεγάλη σκηνή όπου το γκαζόν ποδοπατήθηκε (εξαφανίστηκε στην ουσία) και άρχισε να σηκώνεται μπόλικο χώμα. Εξοπλίσου με γκέτο μπαντάνα και είσαι βασιλιάς (ή απλά οι διοργανωτές να βάλουν τίποτα πλακάκια / χαλί... κάτι).



Δυο λόγια για τις μπάντες; Να τα πω. Καλύτερη ζωντανή εμφάνιση του φεστιβάλ; The Hives. Δεν είχα ασχοληθεί πρότινος με τη μπάντα, αλλά το μόνο που ήξερα ήταν ότι είναι καταπληκτικοί live. Το «καταπληκτικοί» είναι λίγο. Φοβερή ενέργεια, αξεπέραστο showmanship και άψογη αλληλεπίδραση με το κοινό. Παρ' όλο που η γενικότερη μουσική τους δεν ταίριαζε 100% με το billing και το χαρακτήρα του Groezrock (ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για δεύτερο όνομα), ήταν φανταστικοί και προτρέπω όποιον έχει την ευκαιρία να τους δω ζωντανά, να το κάνει.



Σε προσωπικό επίπεδο, τη μπάντα που ευχαριστήθηκα περισσότερο ήταν οι Menzingers, που μου έχουν γίνει πρόσφατη εμμονή. Και εκείνοι άψογοι επί σκηνής και για αυτόν που τους ακούει πρώτη φόρα, να ψάξει επί τόπου δισκογραφία και να πάθει και να κολλήσει και εκείνος. NOFX επίσης φανταστικοί live. Στ' αρχίδια τους κλασικά, και είχαμε την τύχη να ακούσουμε ολόκληρο το θρυλικό "Punk In Drublic" ζωντανά. Ο Fat Mike είναι ο Fat Mike. Δεν χρειάζεται να πω τίποτε άλλο, και είδαμε να ερμηνεύουν κομμάτι μαζί με τον Milo των Descendents!



Ναι, όπως κατάλαβες είδαμε και Descendents, ίσως το κλασικότερο εν ζωή punk rock συγκρότημα οι οποίοι ήταν φοβεροί και συγκινητικοί πάνω στη σκηνή. Restorations, Smith Street Band, BoySetsFire, Brand New και φυσικά Touche Amore ήταν επίσης κάποια από τα highlights του Groezrock. Στον αντίποδα όμως, μακράν η χειρότερη εμφάνιση ήρθε από τους Screeching Weasel. Πρώτο live στην Ευρώπη ever εντωμεταξύ (η μπάντα τρέχει από το '86 ε) και το μόνο που κατάλαβα ήταν πως δεν παίζει να υπάρχει μεγαλύτερο παπάρι στο punk rock από τον Ben Weasel, frontman της μπάντας. Συνεχώς διαλείμματα για αχρείαστο και κακό λογύδριο, έχοντας αξεπέραστο τουπέ, πιστεύοντας ότι ήταν το biggest deal στην ιστορία. Να σκεφτείς, σταμάτησε το live για να κάνει product placement σε energy drink. Γιούχα όλη δική του, αλλά τι να περιμένεις από κάποιον που μπουκετώνει γυναίκες;



Κλείνοντας, αντιθέτως με το Download που οι σκέψεις μου ακριβώς μετά ήταν «ναι μεν, αλλά», για το βέλγικο αυτό μικρό φεστιβάλ ήταν πως να κάνω την επόμενή μου παρεύρεση ακόμα πιο διασκεδαστική. Ναι, είναι λίγου στου διαόλου τον κώλο και αρχές Μαΐου είναι λίγο ρίσκο για υπαίθριο camping (η βροχή στο Βέλγιο δεν συγχωρεί, 15 λεπτά έβρεξε και πλημμύρισε ο τόπος, μετά σταθήκαμε τυχεροί), αλλά ο συνδυασμός των φοβερών μπαντών και των ακόμα φοβερότερων παρευρισκομένων έκαναν την εμπειρία αξέχαστη.

Για κάποιον που ίσως σκέφτεται να πάει του χρόνου, εδώ είμαστε να συζητάμε.

oi oi oi

Υ.Γ.: Φωτογραφίες σκατένιες, από ελάχιστες μπάντες, με σχωρείτε...

Κείμενο / φωτογραφίες: Ιάσονας Τσιμπλάκος
  • SHARE
  • TWEET