Crippled Black Phoenix live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 08-09/03/12
Από τον Μάνο Πατεράκη, 09/03/2012 @ 13:31
08/03/12, Κύτταρο, Αθήνα
Ας φέρουμε στο μυαλό μας την ιδανική, ονειρική συναυλία για τα γούστα του καθενός. Ας υποθέσουμε τώρα ότι αυτή η συναυλία θα λάβαινε χώρα χθες... Ε, λοιπόν -και το λέω με πλήρη επίγνωση- όσοι στο υποθετικό αυτό σενάριο αποφασίζατε να πάτε εκεί και όχι στους Crippled Black Phoenix θα ήσασταν οι ριγμένοι της υπόθεσης και ενδεχομένως άξιοι της μοίρας σας!
Όπως αποκάλυψε στη συνέντευξη που έδωσε στο Rocking.gr ο Justin Greaves, η εν λόγω συναυλία ήταν εκ των προτέρων ιδιαίτερα σημαντική για τρεις λόγους: ήταν η πρώτη στάση της περιοδείας τους, οι Έλληνες είναι ένα κοινό που αγαπάει όσο λίγα άλλα τους Crippled Black Phoenix και τέλος ήταν η συναυλία που θα έπαιρνε το βάπτισμα του πυρός ο νέος τραγουδιστής της μπάντας, Matt Simpkin. Δεν ξέρω αν όλα αυτά ήταν που συντέλεσαν στο τελικό αποτέλεσμα ή απλά η κάβλα του Greaves και των λοιπών, μα αυτό που συνέβη στο Κύτταρο Club ήταν μια από τις συγκλονιστικότερες εμφανίσεις που έχω δει ποτέ... Κοντά τρεις ώρες αιθεροβασίας, πώρωσης, αγάπης και οργής. Μια από τις εμφανίσεις που -αν είχαν ανάλογο όνομα στο εξωτερικό- φαντάζομαι ότι θα ήταν από αυτές που θα λέμε στα παιδιά μας ότι είδαμε πριν γίνουν τεράστιοι εμπορικά και το "Burnt Reynolds" να παίζει στα ραδιόφωνα ως άλλο "Wish You Were Here". Δεν ιεροσυλώ, βέβαια, απλά πιστεύω ότι κάπου εκεί παλιά στα 70s τέτοια πράγματα θα έβλεπαν από τις μεγάλες μπάντες πριν αρχίσουν να παίζουν σε στάδια...
Η αρχή έγινε με τα τρία πρώτα κομμάτια του καινούριου τους δίσκου. Ήχος καμπάνα (συντάκτες του Rocking που είχαμε απλωμένους στα μήκη και τα πλάτη του venue εξέφρασαν κάποιες μικρο-γκρίνιες, όμως κατά γενική ομολογία ο ήχος ήταν εξαιρετικός). Με τη μία γίνεται κατανοητό ότι δε θα έχουμε κανένα πρόβλημα με τον Matt Simpkin, ο οποίος ταιριάζει στους Crippled Black Phoenix και είναι περισσότερο «τραγουδιστής» από τον Volk. Βέβαια στα χαμηλά, εκεί όπου μας μουρμούριζε με την υπέροχη χροιά του ο Volk, έχανε λίγο. Εξάλλου, τα τραγούδια δεν είχαν γραφτεί για τη φωνή του εξαρχής. Ωστόσο, όταν ανέβαιναν οι τόνοι μπορώ να πω ότι ξεπέρναγε τον προκάτοχό του, ενώ κάποιες στιγμές που έδινε και λίγο δική του ταυτότητα στα κομμάτια βρέθηκα να σκέφτομαι ότι ο Greaves θα μπορέσει να κάνει πολύ ωραία πράγματα μαζί του.
Μια μικρή επιστροφή στα παλιά με "Fantastic Justice" και "When You're Gone" για να συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα κομμάτια του πρώτου CD από την τελευταία τους δουλειά. Το "Laying Traps", αν και σίγουρα δεν είναι το καλύτερο κομμάτι τους, λόγω videoclip και λόγω του ότι είναι ίσως το μόνο τόσο ανεβαστικό σημείο του set τους, προκάλεσε τα χοροπηδητά του ούτως ή άλλως ενθουσιώδους κοινού, που καθ' όλη τη διάρκεια του live ήταν χάρμα ιδέσθαι. Τα λόγια για τις καλύτερες στιγμές του "(Mankind )The Crafty Ape", "Born In A Hurricane" και "Release The Clowns", είναι σαφώς περιττά. Ακολουθεί η κλασική τους διασκευή στους Journey και το "444" κλείνει το πρώτο μέρος του set για να πάμε για tea break.
Tea μας έμελλε να ξέραμε όμως... Η αρχή του δεύτερου set έγινε με το πρώτο κομμάτι που τραγούδησε ο Matt Simpkin (ο οποίος ήταν φτυστός ο μπασίστας - λογικό, αφού είναι ο πατέρας του...), το "Troublemaker". Ακόμα ένα κομμάτι από το "I, Vigilante", λογικό, αφού δεν είχαν έρθει στην περιοδεία προώθησής του. Ακολούθησαν ψυχεδέλειες και έντονο jam feeling με το "A Suggestion (Not A Very Nice One)" και διαολεμένες κιθάρες να τα δίνουν όλα. Ακολούθησαν στιγμές μουσικής τελειότητας. Αρκεί να αναφερθούν τα κομμάτια και η φαντασία να τα προβάλλει παιγμένα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και τις καλύτερες δυνατές αντιδράσεις: "You Take The Devil Out Of Me", "We Forgotten Who We Are" (το χιτάκι τους, όπως είπε ο Greaves) και "Rise Up And Fight". Στο τελευταίο μάλιστα «έπεσαν κορμιά», αλλά όχι, ούτε εκεί ήταν η κορύφωση... Απανωτοί οργασμοί και ακολουθεί το "Burnt Reynolds" σε μια από τις καλύτερες συναυλιακές στιγμές που έχω ζήσει. Τραβηγμένο όσο δεν πάει, με το κοινό να ξελαρυγγιάζεται στα μελωδικά «ωωω ωωωωω», τα όργανα να σταματούν να παίζουν, το συγκρότημα να φεύγει από τη σκηνή, το κοινό να συνεχίζει, το συγκρότημα να ξαναμπαίνει, να αρχίζει να παίζει, το κοινό να συνεχίζει, τον Greaves σε έκσταση να κατεβαίνει με την κιθάρα του στο κοινό και να φωνάζει αγκαλιά με το κοινό για πάνω από πέντε λεπτά... Τα λόγια είναι περιττά, μακάρι να υπάρξει κάποιο σωστό βιντεάκι στο youtube που να απαθανάτισε τη σκηνή...
Η αποκατάσταση ήρθε με το ιταλικό επαναστατικό/αντιφασιστικό τραγούδι "Bella Ciao", για να κλείσει η συναυλία με το 20λεπτο κομμάτι από το "Night Raider". Κοντά τρεις ώρες μιας μεγάλης εμφάνισης και θέλαμε κι άλλο... I rest my case.
Setlist:
Nothing (We Are...)
The Heart Of Every Country
Get Down And Live With It
Fantastic Justice
When You're Gone
The Brain/Poznan
A Letter Concerning Dogheads
Laying Traps
Born In A Hurricane
Release The Clowns
Of A Lifetime (Journey cover)
444
--------------------------------
Troublemaker
A Suggestion (Not A Very Nice One)
You Take The Devil Out Of Me
We Forgotten Who We Are
Rise Up And Fight
Burnt Reynolds
Bella Ciao (cover)
Time of Ye Life / Born For Nothing / Paranoid Arm of Narcoleptic Empire
Μάνος Πατεράκης
09/03/12, Eightball, Θεσσαλονίκη
Μία μέρα μετά το απόλυτο σοκ στο Κύτταρο, οι Crippled Black Phoenix ανηφόρισαν και στη Θεσσαλονίκη, δυόμιση χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση εκεί. Οι πόρτες άνοιξαν γύρω στις 20:30 με τον κόσμο που είχε μαζευτεί απ’ έξω να μην εμπνέει φοβερές φιλοδοξίες για το πόσοι μπορεί να μαζευτούν τελικά.
Το live άνοιξαν οι Tuber, μια instrumental stoner-psychedelic-desert rock μπάντα, όπως αυτοχαρακτηρίζονται, από τις Σέρρες. Μπορεί να μην τα πηγαίνω πολύ καλά με τις ταμπέλες, αλλά το θέμα είναι πως εδώ έχουμε ένα άξιο ελληνικό συγκρότημα. Ωραία παρουσία, ακόμα ωραιότερη μουσική, κάθε κομμάτι είχε μια κεντρική ιδέα την οποία έπαιρναν και μεταμόρφωναν σε ένα κτήνος, και σε γενικές γραμμές χρειαζόμαστε κι άλλες τέτοιες μπάντες. Επειγόντως.
Το δεύτερο support ακούει στο όνομα Sleepstream. Με αρκετά μεγάλη σύνθεση, ανάμεσα στην οποία βρίσκουμε ένα βιολί κι ένα τσέλο, παίζουν κάτι που φοβάμαι να χαρακτηρίσω, λόγω της προαναφερθείσας αδυναμίας μου σχετικά με τις μουσικές ταμπέλες. Δανείζομαι λοιπόν από την αυτοπεριγραφή τους τους όρους post-rock, experimental rock, ambient. Οι Sleepstream λοιπόν ακούγονταν πολύ ευχάριστα, το βιολί και το τσέλο κάνουν θαύματα σε τέτοια περιβάλλοντα, αλλά στη δική μου περίπτωση τους πήρε η μπάλα του συνδρόμου «το τελευταίο support πριν την μπάντα που ήρθαμε να δούμε» και δυστυχώς δεν μπόρεσα να τους δώσω την απαραίτητη σημασία.
Σιγά-σιγά αρχίζουν λοιπόν να στήνουν οι αγαπητοί-αγαπημένοι Crippled Black Phoenix, με το Eightball να είναι πια αρκετά γεμάτο, όχι σε σημείο ασφυξίας, αλλά σε αυτό της απόλυτα σωστής αναλογίας κοινού και δυνατότητας για καθαρό αέρα. Σύντομα κατεβαίνουν, για να ανέβουν λίγο αργότερα και να ξεκινήσει το ζουμί της βραδιάς. Ξεκινάμε με μια βουτιά στο "(Mankind) The Crafty Ape", το κοινό παραμένει μουδιασμένο για μερικά κομμάτια, κάτι που προφανώς αντιλαμβάνεται ο κύριος Greaves και κάνει μια αναφορά στο χτεσινό σαρωτικό live στην Αθήνα και την περιβόητη κόντρα ανάμεσα στις δύο πόλεις. Τα αποτελέσματα φάνηκαν σύντομα, έπιασε τους πάντες στο φιλότιμο και για το υπόλοιπο της εμφάνισής τους ο κόσμος ανταποκρινόταν πιο ζωηρά (μέχρι και mosh pit παρουσιάστηκε!).
Με setlist παρόμοιο με αυτό της Αθήνας, με κάποιες λίγες εξαιρέσεις, όπως το σιδηρόδρομο "Time Of Ye Life / Born For Nothing / Paranoid Arm Of Narcoleptic Empire" που δεν ακούσαμε ποτέ στη Θεσσαλονίκη, η εμφάνισή τους κράτησε κάτι παραπάνω από δύο, ώρες αν υπολογίζω σωστά, μιας και δυστυχώς δεν ήμουν με το ρολόι στο χέρι. Το μαγαζί από κάποια ώρα και μετά αλλάζει ρεπερτόριο και γίνεται club, οπότε όσο κι αν το ήθελαν δεν μπορούσαν να παίξουν παραπάνω. Και κάποιες αξιοσημείωτες στιγμές: μετά το "Rise Up And Fight" αποσύρονται για μια ανάσα και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ο κόσμος από κάτω αρχίζει να ψάλλει το γνωστό «ωωωω ωωωωω ωωω ω» του "Burnt Reynolds" αντί για το κοινότοπο «we want more». Λίγα λεπτά αργότερα ανεβαίνουν και πάλι στη σκηνή, με τον Justin Greaves να αναφέρει ότι κάτι άκουσε από τα παρασκήνια κι ότι αποφάσισαν να μην παίξουν το "Burnt Reynolds". Φυσικά η απειλή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ο Greaves κατέβηκε στο κοινό και αποθεώθηκε, κάποια στιγμή παράτησε και την κιθάρα και άρχισε τις αγκαλιές. Το live έκλεισε με το Bella Ciao" συνδυασμένο με το στίχο-σύνθημα «El pueblo unido jamás será vencido» για να ικανοποιηθούν και οι επαναστάτες μέσα μας.
Και του χρόνου.
Setlist:
Nothing (We Are...)
The Heart of Every Country
Get Down and Live With It
Fantastic Justice
When You’re Gone
A Letter Concerning Dogheads
The Brain / Poznan
Laying Traps
Born in a Hurricane
Release the Clowns
Of a Lifetime
444
Troublemaker
Whissendine
We Forgotten Who We Are
Rise Up and Fight
-------------------------
Burnt Reynolds
Bella Ciao / El Pueblo Unido Jamás Será Vencido
Μάγδα Δημητράκη
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Ας φέρουμε στο μυαλό μας την ιδανική, ονειρική συναυλία για τα γούστα του καθενός. Ας υποθέσουμε τώρα ότι αυτή η συναυλία θα λάβαινε χώρα χθες... Ε, λοιπόν -και το λέω με πλήρη επίγνωση- όσοι στο υποθετικό αυτό σενάριο αποφασίζατε να πάτε εκεί και όχι στους Crippled Black Phoenix θα ήσασταν οι ριγμένοι της υπόθεσης και ενδεχομένως άξιοι της μοίρας σας!
Όπως αποκάλυψε στη συνέντευξη που έδωσε στο Rocking.gr ο Justin Greaves, η εν λόγω συναυλία ήταν εκ των προτέρων ιδιαίτερα σημαντική για τρεις λόγους: ήταν η πρώτη στάση της περιοδείας τους, οι Έλληνες είναι ένα κοινό που αγαπάει όσο λίγα άλλα τους Crippled Black Phoenix και τέλος ήταν η συναυλία που θα έπαιρνε το βάπτισμα του πυρός ο νέος τραγουδιστής της μπάντας, Matt Simpkin. Δεν ξέρω αν όλα αυτά ήταν που συντέλεσαν στο τελικό αποτέλεσμα ή απλά η κάβλα του Greaves και των λοιπών, μα αυτό που συνέβη στο Κύτταρο Club ήταν μια από τις συγκλονιστικότερες εμφανίσεις που έχω δει ποτέ... Κοντά τρεις ώρες αιθεροβασίας, πώρωσης, αγάπης και οργής. Μια από τις εμφανίσεις που -αν είχαν ανάλογο όνομα στο εξωτερικό- φαντάζομαι ότι θα ήταν από αυτές που θα λέμε στα παιδιά μας ότι είδαμε πριν γίνουν τεράστιοι εμπορικά και το "Burnt Reynolds" να παίζει στα ραδιόφωνα ως άλλο "Wish You Were Here". Δεν ιεροσυλώ, βέβαια, απλά πιστεύω ότι κάπου εκεί παλιά στα 70s τέτοια πράγματα θα έβλεπαν από τις μεγάλες μπάντες πριν αρχίσουν να παίζουν σε στάδια...
Η αρχή έγινε με τα τρία πρώτα κομμάτια του καινούριου τους δίσκου. Ήχος καμπάνα (συντάκτες του Rocking που είχαμε απλωμένους στα μήκη και τα πλάτη του venue εξέφρασαν κάποιες μικρο-γκρίνιες, όμως κατά γενική ομολογία ο ήχος ήταν εξαιρετικός). Με τη μία γίνεται κατανοητό ότι δε θα έχουμε κανένα πρόβλημα με τον Matt Simpkin, ο οποίος ταιριάζει στους Crippled Black Phoenix και είναι περισσότερο «τραγουδιστής» από τον Volk. Βέβαια στα χαμηλά, εκεί όπου μας μουρμούριζε με την υπέροχη χροιά του ο Volk, έχανε λίγο. Εξάλλου, τα τραγούδια δεν είχαν γραφτεί για τη φωνή του εξαρχής. Ωστόσο, όταν ανέβαιναν οι τόνοι μπορώ να πω ότι ξεπέρναγε τον προκάτοχό του, ενώ κάποιες στιγμές που έδινε και λίγο δική του ταυτότητα στα κομμάτια βρέθηκα να σκέφτομαι ότι ο Greaves θα μπορέσει να κάνει πολύ ωραία πράγματα μαζί του.
Μια μικρή επιστροφή στα παλιά με "Fantastic Justice" και "When You're Gone" για να συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα κομμάτια του πρώτου CD από την τελευταία τους δουλειά. Το "Laying Traps", αν και σίγουρα δεν είναι το καλύτερο κομμάτι τους, λόγω videoclip και λόγω του ότι είναι ίσως το μόνο τόσο ανεβαστικό σημείο του set τους, προκάλεσε τα χοροπηδητά του ούτως ή άλλως ενθουσιώδους κοινού, που καθ' όλη τη διάρκεια του live ήταν χάρμα ιδέσθαι. Τα λόγια για τις καλύτερες στιγμές του "(Mankind )The Crafty Ape", "Born In A Hurricane" και "Release The Clowns", είναι σαφώς περιττά. Ακολουθεί η κλασική τους διασκευή στους Journey και το "444" κλείνει το πρώτο μέρος του set για να πάμε για tea break.
Tea μας έμελλε να ξέραμε όμως... Η αρχή του δεύτερου set έγινε με το πρώτο κομμάτι που τραγούδησε ο Matt Simpkin (ο οποίος ήταν φτυστός ο μπασίστας - λογικό, αφού είναι ο πατέρας του...), το "Troublemaker". Ακόμα ένα κομμάτι από το "I, Vigilante", λογικό, αφού δεν είχαν έρθει στην περιοδεία προώθησής του. Ακολούθησαν ψυχεδέλειες και έντονο jam feeling με το "A Suggestion (Not A Very Nice One)" και διαολεμένες κιθάρες να τα δίνουν όλα. Ακολούθησαν στιγμές μουσικής τελειότητας. Αρκεί να αναφερθούν τα κομμάτια και η φαντασία να τα προβάλλει παιγμένα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και τις καλύτερες δυνατές αντιδράσεις: "You Take The Devil Out Of Me", "We Forgotten Who We Are" (το χιτάκι τους, όπως είπε ο Greaves) και "Rise Up And Fight". Στο τελευταίο μάλιστα «έπεσαν κορμιά», αλλά όχι, ούτε εκεί ήταν η κορύφωση... Απανωτοί οργασμοί και ακολουθεί το "Burnt Reynolds" σε μια από τις καλύτερες συναυλιακές στιγμές που έχω ζήσει. Τραβηγμένο όσο δεν πάει, με το κοινό να ξελαρυγγιάζεται στα μελωδικά «ωωω ωωωωω», τα όργανα να σταματούν να παίζουν, το συγκρότημα να φεύγει από τη σκηνή, το κοινό να συνεχίζει, το συγκρότημα να ξαναμπαίνει, να αρχίζει να παίζει, το κοινό να συνεχίζει, τον Greaves σε έκσταση να κατεβαίνει με την κιθάρα του στο κοινό και να φωνάζει αγκαλιά με το κοινό για πάνω από πέντε λεπτά... Τα λόγια είναι περιττά, μακάρι να υπάρξει κάποιο σωστό βιντεάκι στο youtube που να απαθανάτισε τη σκηνή...
Η αποκατάσταση ήρθε με το ιταλικό επαναστατικό/αντιφασιστικό τραγούδι "Bella Ciao", για να κλείσει η συναυλία με το 20λεπτο κομμάτι από το "Night Raider". Κοντά τρεις ώρες μιας μεγάλης εμφάνισης και θέλαμε κι άλλο... I rest my case.
Setlist:
Nothing (We Are...)
The Heart Of Every Country
Get Down And Live With It
Fantastic Justice
When You're Gone
The Brain/Poznan
A Letter Concerning Dogheads
Laying Traps
Born In A Hurricane
Release The Clowns
Of A Lifetime (Journey cover)
444
--------------------------------
Troublemaker
A Suggestion (Not A Very Nice One)
You Take The Devil Out Of Me
We Forgotten Who We Are
Rise Up And Fight
Burnt Reynolds
Bella Ciao (cover)
Time of Ye Life / Born For Nothing / Paranoid Arm of Narcoleptic Empire
Μάνος Πατεράκης
09/03/12, Eightball, Θεσσαλονίκη
Μία μέρα μετά το απόλυτο σοκ στο Κύτταρο, οι Crippled Black Phoenix ανηφόρισαν και στη Θεσσαλονίκη, δυόμιση χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση εκεί. Οι πόρτες άνοιξαν γύρω στις 20:30 με τον κόσμο που είχε μαζευτεί απ’ έξω να μην εμπνέει φοβερές φιλοδοξίες για το πόσοι μπορεί να μαζευτούν τελικά.
Το live άνοιξαν οι Tuber, μια instrumental stoner-psychedelic-desert rock μπάντα, όπως αυτοχαρακτηρίζονται, από τις Σέρρες. Μπορεί να μην τα πηγαίνω πολύ καλά με τις ταμπέλες, αλλά το θέμα είναι πως εδώ έχουμε ένα άξιο ελληνικό συγκρότημα. Ωραία παρουσία, ακόμα ωραιότερη μουσική, κάθε κομμάτι είχε μια κεντρική ιδέα την οποία έπαιρναν και μεταμόρφωναν σε ένα κτήνος, και σε γενικές γραμμές χρειαζόμαστε κι άλλες τέτοιες μπάντες. Επειγόντως.
Το δεύτερο support ακούει στο όνομα Sleepstream. Με αρκετά μεγάλη σύνθεση, ανάμεσα στην οποία βρίσκουμε ένα βιολί κι ένα τσέλο, παίζουν κάτι που φοβάμαι να χαρακτηρίσω, λόγω της προαναφερθείσας αδυναμίας μου σχετικά με τις μουσικές ταμπέλες. Δανείζομαι λοιπόν από την αυτοπεριγραφή τους τους όρους post-rock, experimental rock, ambient. Οι Sleepstream λοιπόν ακούγονταν πολύ ευχάριστα, το βιολί και το τσέλο κάνουν θαύματα σε τέτοια περιβάλλοντα, αλλά στη δική μου περίπτωση τους πήρε η μπάλα του συνδρόμου «το τελευταίο support πριν την μπάντα που ήρθαμε να δούμε» και δυστυχώς δεν μπόρεσα να τους δώσω την απαραίτητη σημασία.
Σιγά-σιγά αρχίζουν λοιπόν να στήνουν οι αγαπητοί-αγαπημένοι Crippled Black Phoenix, με το Eightball να είναι πια αρκετά γεμάτο, όχι σε σημείο ασφυξίας, αλλά σε αυτό της απόλυτα σωστής αναλογίας κοινού και δυνατότητας για καθαρό αέρα. Σύντομα κατεβαίνουν, για να ανέβουν λίγο αργότερα και να ξεκινήσει το ζουμί της βραδιάς. Ξεκινάμε με μια βουτιά στο "(Mankind) The Crafty Ape", το κοινό παραμένει μουδιασμένο για μερικά κομμάτια, κάτι που προφανώς αντιλαμβάνεται ο κύριος Greaves και κάνει μια αναφορά στο χτεσινό σαρωτικό live στην Αθήνα και την περιβόητη κόντρα ανάμεσα στις δύο πόλεις. Τα αποτελέσματα φάνηκαν σύντομα, έπιασε τους πάντες στο φιλότιμο και για το υπόλοιπο της εμφάνισής τους ο κόσμος ανταποκρινόταν πιο ζωηρά (μέχρι και mosh pit παρουσιάστηκε!).
Με setlist παρόμοιο με αυτό της Αθήνας, με κάποιες λίγες εξαιρέσεις, όπως το σιδηρόδρομο "Time Of Ye Life / Born For Nothing / Paranoid Arm Of Narcoleptic Empire" που δεν ακούσαμε ποτέ στη Θεσσαλονίκη, η εμφάνισή τους κράτησε κάτι παραπάνω από δύο, ώρες αν υπολογίζω σωστά, μιας και δυστυχώς δεν ήμουν με το ρολόι στο χέρι. Το μαγαζί από κάποια ώρα και μετά αλλάζει ρεπερτόριο και γίνεται club, οπότε όσο κι αν το ήθελαν δεν μπορούσαν να παίξουν παραπάνω. Και κάποιες αξιοσημείωτες στιγμές: μετά το "Rise Up And Fight" αποσύρονται για μια ανάσα και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ο κόσμος από κάτω αρχίζει να ψάλλει το γνωστό «ωωωω ωωωωω ωωω ω» του "Burnt Reynolds" αντί για το κοινότοπο «we want more». Λίγα λεπτά αργότερα ανεβαίνουν και πάλι στη σκηνή, με τον Justin Greaves να αναφέρει ότι κάτι άκουσε από τα παρασκήνια κι ότι αποφάσισαν να μην παίξουν το "Burnt Reynolds". Φυσικά η απειλή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ο Greaves κατέβηκε στο κοινό και αποθεώθηκε, κάποια στιγμή παράτησε και την κιθάρα και άρχισε τις αγκαλιές. Το live έκλεισε με το Bella Ciao" συνδυασμένο με το στίχο-σύνθημα «El pueblo unido jamás será vencido» για να ικανοποιηθούν και οι επαναστάτες μέσα μας.
Και του χρόνου.
Setlist:
Nothing (We Are...)
The Heart of Every Country
Get Down and Live With It
Fantastic Justice
When You’re Gone
A Letter Concerning Dogheads
The Brain / Poznan
Laying Traps
Born in a Hurricane
Release the Clowns
Of a Lifetime
444
Troublemaker
Whissendine
We Forgotten Who We Are
Rise Up and Fight
-------------------------
Burnt Reynolds
Bella Ciao / El Pueblo Unido Jamás Será Vencido
Μάγδα Δημητράκη
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν