[Βιβλίο]: Βινύλιο - Τα καλύτερά μας Χρόνια! (Γιάννης Αλεξίου)

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν, 30/04/2015 @ 15:03
Ο Γιάννης δεν είναι μόνο εκλεκτός συνάδελφος, συνοδοιπόρος και ομοϊδεάτης / βαμμένος έως και εξίσου «βαρεμένος» με κάθε τι που αφορά τη μουσική. Είναι και «σειρά» που λέμε στο στρατό, αφού είναι μονάχα έναν χρόνο μικρότερός μου! Με άλλα λόγια, αν είχα ανοίξει δισκάδικο ανάμεσα στα όσα έχω κάνει στο διάβα της ζωής μου και αφορούν την Απολλώνια Τέχνη (θα μπορούσα άνετα!) και αν αντίστοιχα εκείνος είχε ασχοληθεί επαγγελματικά με την συναυλιακή φωτογραφία (θα μπορούσε άνετα!), θα ήμασταν σωσίες ο ένας του αλλουνού! Διόλου τυχαίο λοιπόν το γεγονός του ότι τούτη η μερακλίδικη κατάθεση ψυχής αγγίζει συθέμελα ευαίσθητες χορδές μου...

Ο πιο ταιριαστός γενικός τίτλος της εν λόγω παρουσίασής μου, λοιπόν, είναι ξεκάθαρα ο παραπάνω και τα λέει όλα! Και όντας εκλεκτός συνάδελφος ως μουσικός συντάκτης και δημοσιογράφος, ήταν σχεδόν αναμενόμενο το ότι μας έλυσε τα χέρια δίνοντας μας «μασημένη τροφή» με τα όσα γράφει στο οπισθόφυλλο του βιωματικού του βιβλίου, τόσο, που συνειδητά έως και ξεδιάντροπα παραθέτω copy-paste εδώ:

Βινύλιο - Τα Καλύτερά Μας Χρόνια (Γιάννηης Αλεξίου)«Το βιβλίο μας ξεναγεί στον μαγικό κόσμο του βινυλίου και των «vinyl junkies» (τα δισκάδικα, τους μουσικούς, τους παραγωγούς, τους συλλέκτες, τα παζάρια), μέσα απ' την προσωπική ματιά και τα βιώματα ενός βινυλιά, από την εφηβεία των θρυλικών '80s ως τις μέρες μας. Συμπληρώματα από ανεκδοτολογικές αφηγήσεις καταξιωμένων Ελλήνων και ξένων μουσικών για τους δίσκους τους, όπως τις κατέγραψε ο συγγραφέας κατά την πολυετή δημοσιογραφική του πορεία.»

Μέσα από τούτη την αναδρομή της προσωπικής πορείας του Γιάννη, βλέπετε, ανασταίνεται ολάκερη η μουσόφιλη πραγματικότητα της πολύπαθους Ψωροκώσταινας στα '70s & '80s, όταν προσπαθούσε επί ματαίω να προκάμει τα όσα σύμβαιναν στις γενέτειρες της rock 'n' roll εποποιίας, τη Μ.Βρετανία και τις Η.Π.Α.. Παρ’ όλα αυτά, ήμασταν πάντα πίσω... Έως και πολύ, μα πολύ πίσω! Στην καλύτερη των περιπτώσεων κάνα εξάμηνο μέσον όρο περιμέναμε για να έρθει το νέο άλμπουμ των Thin Lizzy με τον Gary Moore. Κι αν δεν είχες την οικονομική δυνατότητα να ταξιδεύεις ώστε να φέρνεις πίσω σπαρταριστές κυκλοφορίες που μονομιάς θα μοιραζόσουν με τους κολλητούς σου φίλους, ok, με μια ενδόμυχη περηφάνια, θερμοπαρακαλούσες συγγενείς & φίλους να τα χώσουν στη βαλίτσα τους για χάρη σου...

Γεμάτο θύμησες, φωτογραφίες μα και σκαναρισμένα εισιτήρια - κειμήλια, τούτο το βιβλιαράκι σε μπάζει σε έναν κόσμο ανέμελο και μαγικό που πλέον δεν υπάρχει. Ή, πιο σωστά, υπάρχει μέσα μας άσβεστος!

Κι αν έπρεπε να «φωταγωγήσω» την φράση που με τσάκισε στα δυο ανάμεσα στα χίλια μύρια όσα περιγράφονται εδώ, Γιάννη μου, θα ήταν μακράν η παρακάτω:

«Πιο πολύ φοβάμαι τον θάνατο για...τη δισκοθήκη μου, τι θα απογίνει;»

Ο νοών, νοείτω.
  • SHARE
  • TWEET