Slipknot

Μετά το single-προπομπό "Psychosocial", έρχεται επιτέλους στα χέρια μας και το ολοκληρωμένο album των μασκοφόρων ηγετών της εναλλακτικής metal σκηνής, με τίτλο "All Hope Is Gone", για να επικυρώσει με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι από το 2004 και το "Vol.3" πολλά, μα πάρα πολλά, έχουν αλλάξει για τους Slipknot. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στις μάσκες...

Με τις πρώτες ακροάσεις, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Η τρέλα/διαστροφή του σχήματος φαίνεται να έχει πάει περίπατο και οι πιο ήπιες στιγμές μοιάζουν να ξεπηδούν από παντού. Το drumming έχει γίνει πιο normal (η όλη παραφιλολογία για τη φυγή του clown μπορεί να επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα, γιατί τα κρουστά ακούγονται πιο μονοσήμαντα από ποτέ, λες και μόνο ο Joey τραβάει το σταυρό του ρυθμικού μαρτυρίου) και οι στιγμές που ο Corey τραγουδάει μελωδικά έχουν αυξηθεί. Είναι τα δείγματα αυτά ανησυχητικά; Και ναι και όχι. Ανάλογα σε ποιον απευθύνονται.

Αν απευθύνονται στον ακροατή των Stonesour και του "Vol.3", το "All Hope Is Gone" είναι μια δισκάρα ολκής, καθώς περιέχει κομμάτια για όλες τις διαθέσεις και όλες τις στιγμές. "Gemantria", "Sulfur", "Psychosocial", "Gehemma", "Snuff" (η λίστα δεν έχει τελειωμό), "Dead Memories" (το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και ένα από τα καλύτερα κομμάτια Slipknot όλων των εποχών), ακόμα και το bonus "Child Of Burning Time" είναι εξαιρετικό! Ο δίσκος βρίθει καλών στιγμών, έξυπνων riff, (κάποιων) δισολιών, γρήγορου και πωρωτικού drumming (περιττό να πούμε ότι πάλι ο Joey αποδεικνύει γιατί ψηφίζεται συνεχώς ανάμεσα στους κορυφαίους της μουσικής μας) και το σημαντικότερο: καθαρών μελωδιών και riff. Εκεί νομίζω ότι έγκειται και η επιτυχία τόσο των Slipknot όσο και του φετινού τους "All Hope Is Gone", μιας και ο δίσκος έχει να σου προσφέρει πολλές μελωδικές φράσεις και στιγμές που σου σφηνώνονται στο κεφάλι και μένουν εκεί να σου διαβρώσουν το μυαλό, καθώς οι Slipknot δεν ξεχνούν πως ενδεχομένως είναι η σκληρότερη μπάντα με τέτοια εμπορική απήχηση και έτσι κάνουν τα κομμάτια τους ξεχωριστά και ευανάγνωστα. Αυτό όμως είναι και το σημείο που μπορεί να κολλήσουν κάποιοι...

Ποιοι κάποιοι; Αυτοί που λάτρεψαν το "Slipknot" κάποια χρόνια πριν, επειδή ήταν εντελώς αλλοπρόσαλλο, προσβλητικό, άρρωστο και σάπιο. Γιατί κακά τα ψέματα, "(sic)" δεν έχει το "All Hope Is Gone", ούτε σκρατσάκια, ούτε τίποτα από όλα αυτά που μας έκαναν εκείνες τις εποχές να τρίβουμε τα αυτιά μας. Ένας τέτοιος ακροατής θα ακούσει το "Snuff" και θα αναφωνήσει πως οι Stonesour έβγαλαν νέο δίσκο, με κάποιες πιο ζόρικες στιγμές. Γιατί μάλλον κάπου εκεί είναι η αλήθεια: με την εμπορική επιτυχία και των δύο σχημάτων, νομίζω πως οι Slipknot κάπου στο δρόμο μπερδεύτηκαν και ξέχασαν ποιοι είναι οι Slipknot και ποιοι οι Stonesour. Είναι αυτό κακό; Αν έχεις ως ευαγγέλιο το "Slipknot", ε μάλλον ναι, είναι.

Εγώ όμως δεν το έχω -τουλάχιστον με την έννοια που περιγράφεται- και δε μπορώ να μην καταγράψω πως το "All Hope Is Gone" είναι εξαιρετικό, με πολλά καλά κομμάτια και ένα ζορικοεμπορικό attitude, που μόνο οι Slipknot μπορούν να διατηρούν, χωρίς να ξεφτιλίζονται ή να γίνονται φαιδροί. Μπορεί να «χάθηκε όλη η ελπίδα», αλλά η αυγή του εξωφύλλου είναι δυνατή και πέφτει πάνω τους και πάνω στις νέες τους αμφιέσεις. Ας ακούσουμε λοιπόν το "All Hope Is Gone" και ας πέσουν οι μάσκες...