«10»: Τα άλμπουμ που πρέπει να ακούσεις πριν το Up The Hammers XV (Μέρος 2ο)

Τί να πούμε για τον πιο γνωστό ελληνικό heavy metal δίσκο των '80s που δεν έχει ήδη ειπωθεί; Το ντεμπούτο των μυθικών Spitfire του Ηλία Λογγινίδη υπήρξε εικόνισμα για μια ολόκληρη σκηνή, της οποίας οι ίδιοι, μαζί με ακόμη τρεις-τέσσερις ιστορικότατες μπάντες (Northwind, Vice Human, Vavel, Flames) υπήρξαν «πατέρες», ορίζοντας μια ολόκληρη, πιο δύσκολη αλλά και αγνή εποχή. Από τα αισθαντικά φωνητικά του άτυχου και αδικοχαμένου Ντίνου Κωστάκη, στις hard & heavy κιθαριστικές εμπνεύσεις του Λογγινίδη, τα ‘80s πλήκτρα και τις κομματάρες καθεαυτές που έκρυβε στο εσωτερικό του, το "First Attack" απέδειξε πως τελικά ίσως και να «υπήρχαν παρθένες στο tour bus των Motley Crue», έχοντας αιώνιως κλεισμένη μια θέση στις σημαντικότερες δουλειές ελληνικών σχημάτων στο χώρο του σκληρού ήχου. Σ.Κ.​

Παρότι οι Riot διαθέτουν σπουδαία δισκογραφία που εκτείνεται σε πέντε παρακαλώ δεκαετίες, δύο είναι τα απολύτως εμβληματικά τους άλμπουμ. Μιλάμε φυσικά για το "Fire Down Under" του 1981 και το "Thundersteel" του 1988. Το βράδυ της Παρασκευής την τιμητική του θα έχει προφανώς το πρώτο, μιας και των Riot Act ηγούνται δύο άλλοτε συνοδοιπόροι του αείμνηστου Mark Reale: ο Πειραιώτης Lou Kouvaris, κιθαρίστας στο ντεμπούτο του 1977 "Rock City", και ο διάδοχός του, Rick Ventura με credit στα επόμενα τέσσερα στούντιο άλμπουμ. Στην εποχή που το κλασικό heavy metal δεν είχε ξεχωρίσει ακόμη από το hard rock, δίσκοι όπως το "Fire Down Under" έθεσαν τις βάσεις του νέου οικοδομήματος, με εμβληματικά τραγούδια όπως το "Swords Αnd Tequila", το Outlaw και το "Altar Οf Τhe King". Αυτά και αρκετά ακόμη από τα πέντε πρώτα άλμπουμ των Riot θα παρουσιάσουν στο Gagarin οι Riot Act, με τη διασκέδαση και την επιτυχία του εγχειρήματος να φαντάζει δεδομένη. Θ.Ξ.​

Η προσθήκη της τελευταίας στιγμής στο φετινό Up The Hammers υπήρξε μια υποδειγματική ντρίμπλα για να καλυφθεί το κενό του «εξωγήινου» John Cyriis και της speed metal κομπανίας του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έτσι, αντί να (ξανα)γράφουμε για το πόσο έπος επών είναι το "Unstoppable Force" ή πόσο πορωτικό είναι το ταχυδύναμο κλωτσομπουνίδι του "Skeptics Apocalypse", βρισκόμαστε σε δίλημμα ποια από τις δύο στριφνές, κυκλοθυμικές υπερδισκάρες των Toxik θα έπρεπε να παρουσιαστεί. Με γνώμονα, λοιπόν, το προσωπικό γούστο και το θυμικό του κάποτε έφηβου εαυτού μου που είχε εκστασιαστεί με το ντεμπούτο τους, προτού ανακαλύψει και το δεύτερο σπουδαίο τους άλμπουμ, το "World Circus" κερδίζει στο νήμα το "Think This" για την κατάληψη αυτής εδώ της θέσης. Τεράστιες, ευκίνητες και αλλοπρόσαλλα τεχνικές κιθαριστικές ακροβασίες δια χειρός του mainman Josh Christian σπέρνουν τρόμο και πανικό, μέχρι οι πραγματικά ακραίες ερμηνείες του λόρδου της τσιρίδας, Mike Sanders, να παρασύρουν τα πάντα στο διάβα τους. Και από κομμάτια; Διαλέξτε και πάρτε: "Door To Hell", ομότιτλο, "47 Seconds of Sanity / Count Your Blessings", "Pain And Misery" και πάνω απ’ όλα το υπέρτατο εναρκτήριο "Heart Attack". Κοσμογονία του tech speed/thrash λέμε! Σ.Κ.​

Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις σχημάτων και δίσκων που περικλείουν ξεχωριστή μαγεία, με συνέπεια να μην θεωρούνται μία ακόμη τίμια περίπτωση από το σύνολο του underground, αλλά κάτι το πραγματικά σπουδαίο, έστω και για περιορισμένη μερίδα του κοινού. Τέτοια περίπτωση αποτελούν και οι Σουηδοί Quicksand Dream με το full-length ντεμπούτο τους "Aelin - A Story About Destiny". Η προσπάθεια δύο φίλων από την κεντρική Σουηδία στα τέλη της δεκαετίας του '80 και το μεράκι τους να δημιουργήσουν τη δική τους μουσική, είχε ως αποτέλεσμα την κυκλοφορία ενός concept άλμπουμ σε 30 χειροποίητα αντίτυπα το 2000, το οποίο σταδιακά έφτασε σε περισσότερους ακροατές. Παρά τις αδυναμίες της παραγωγής, μέσα σε 51 λεπτά οι Quicksand Dream μας υποδεικνύουν πώς θα ηχούσαν οι Candlemass και οι Manilla Road εάν για κάποιον λόγο δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από τα '70s, με αιχμή τις κυρίαρχες solo κιθάρες και τα ζεστά, μελωδικά φωνητικά. Παράλληλα με τις ερμηνευτικές δυνατότητες από μια άλλη, ξεχασμένη εποχή, αξιοσημείωτη είναι η ατμόσφαιρα που κατάφεραν να δημιουργήσουν οι Patrick Backlund και Göran Jacobson. Θα είναι ευτύχημα να δούμε αυτούς τους δύο τύπους στη μεγάλη σκηνή του Gagarin. Θ.Ξ.​

Ανεξαρτήτως μουσικού γούστου, είναι πάντοτε ωραίο να βλέπεις νέες μπάντες να προοδεύουν, τόσο σε συναυλιακό, όσο και σε δισκογραφικό επίπεδο. Μία τέτοια περίπτωση αποτελούν αναμφισβήτητα οι Ιταλοί Vultures Vengeance. Στα τέλη του 2016 τους είδαμε τρίτο όνομα στο τέταρτο Heavy Metal Assault Festival, πίσω από τους V.O.J.D. και τους συμπατριώτες μας Litany, ενώ πριν από 15 περίπου μήνες τέταρτο όνομα κατά τη δεύτερη μέρα του Into Battle Festival Vol.II, πίσω από τους Satan, Ironsword και Wrathblade. Πλέον, θα τους δούμε τρίτους κατά σειρά το απόγευμα του Σαββάτου στο Gagarin, πριν από τα τέσσερα σχήματα που ακολουθούν στο παρόν άρθρο. Σε αντιστοιχία, μετά από ένα demo και δύο EP, οι Vultures Vengeance επιβεβαίωσαν τη σταθερά ανοδική τους πορεία στη δισκογραφία με το περσινό full-length ντεμπούτο τους "The Knightlore", παρότι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να ξεφύγουν υγολογικά από το παλαιάς κοπής heavy metal. Αντιθέτως, αποδεικνύεται πως έχουν τη δυνατότητα να αναβιώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το κλίμα μιας άλλης εποχής, και αυτό ακριβώς περιμένουμε από εκείνους στο φετινό Up The Hammers. Θ.Ξ.

Έχοντας «λιώσει» το "Rendezvous With Destiny", θεωρώντας το μάλιστα ως ένα από τα ποιοτικότερα άλμπουμ κλασικού metal που βγήκαν στη χώρα μας την προηγούμενη δεκαετία, και εν αναμονή της τελικής ετυμηγορίας για το ολόφρεσκο "ΙΙΙ", θα προτιμήσω να ακούσω ξανά το full-length ντεμπούτο των Dexter Ward, άλμπουμ που ούτως ή άλλως έβαλε τους Αθηναίους στον χάρτη πριν από κάμποσα χρόνια. Το "Neon Lights" λοιπόν, παρά την αδυναμία στον τομέα της παραγωγής και τον μονοκόμματο ως επί το πλείστον χαρακτήρα του, ξεχειλίζει από ενέργεια και αποτελεί παράδειγμα, απλού μεν, καλοπαιγμένου δε παραδοσιακού heavy metal. Ατράνταχτες αποδείξεις αποτελούν κομμάτια όπως το εναρκτήριο "Metal Rites", το επίσης σαρωτικό "Ghost Rider" και το "Back To Saigon" με το κλασικό, δολοφονικό riff που τσακίζει κόκκαλα, το κολλητικό lead και το ανατατικό φινάλε. Τα έχουμε απολαύσει ουκ ολίγες φορές και βεβαίως θα τα περιμένουμε στο Gagarin. Θ.Ξ.​

Μπορώντας να κρίνουμε τα πεπραγμένα της δεκαετίας που μόλις πέρασε ως ένα σημείο, το ντεμπούτο των Crypt Sermon ξεχωρίζει χωρίς καμία αμφισβήτηση ως μια από τις κορυφές που είχε να επιδείξει ο χώρος του κλασικού doom metal σε αυτήν την περίοδο. Έχοντας όλες τις «σωστές» επιρροές (Black Sabbath επί Dio, Candlemass, Solitude Aeturnus, Saint Vitus επί Reagers), μια υφέρπουσα τάση προς τα ακόμη πιο σκοτεινά/ακραία ιδιώματα και αρκούντως εμφανή προσωπικότητα από τα πρώτα τους κιόλας βήματα, οι Αμερικάνοι doomsters φαντάζουν αυτή τη στιγμή ως η μεγαλύτερη ελπίδα του είδους τους. Και πως να είναι διαφορετικά, όταν τα πάντα (από το φανταστικό εξώφυλλο που φιλοτέχνησε ο τραγουδιστής τους, την παραγωγάρα του «Μίδα» του αμερικάνικου underground, Arthur Rizk, έως και καθέναν από τους εφτά περιεχόμενους Ύμνους) είναι έτσι όπως πρέπει, ώστε να ορίζουν ένα δίσκο που ήδη, μόλις μια πενταετία από την κυκλοφορία του, (πρέπει να) θεωρείται κλασικός. Σ.Κ.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις συγκροτημάτων που ενώ είχαν την προσωπικότητα και το υλικό δεν κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ούτε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ τον καιρό που έπρεπε, με το ερώτημα εάν πρέπει να κατηγορήσουμε την άσπλαχνη μουσική βιομηχανία ή τις επιλογές που έκανε το ίδιο το εκάστοτε συγκρότημα να μην συνοδεύεται από σαφή απάντηση. Μία τέτοια περίπτωση αποτελούν οι Trespass, που δεν ξέφυγαν από τη μοίρα αρκετών συγκροτημάτων του New Wave Of British Heavy Metal, κυκλοφορώντας μια σειρά από single στις αρχές των '80s. Το ευτύχημα είναι ότι έστω και με κάποια καθυστέρηση υπήρξε ακροατήριο που ενδιαφέρθηκε για τη μουσική τους, με τελικό αποτέλεσμα τη σταθερή παρουσία του σχήματος τελευταία χρόνια, καθοδηγούμενο από τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Mark Sutcliffe. Η πρώτη συλλογή με τίτλο "The Works" που κυκλοφόρησε το 1992 αποτελεί την ιδανικότερη εισαγωγή στον μουσικό κόσμο των Trespass, που πατώντας με το ένα πόδι στις στέρεες hard rock βάσεις των '70s, έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο τεράστιο heavy metal οικοδόμημα. Θ.Ξ.​

Πιθανόν το πιο γνωστό από τα άλμπουμ τους, το "Traveller" αποτελεί ένα από τα καλύτερα, πιο εστιασμένα έργα των Slough Feg κι ένας δίσκος που σχεδόν προοικονομεί τις εξελίξεις στον underground heavy metal ήχο των '00s. Επικό, καλπάζον, με τις κιθαριστικές δισολίες των Scalzi και Cobbett να καθοδηγούν το υλικό και τη χαρακτηριστική χροιά του Scalzi να το κάνει άμεσα αναγνωρίσιμο, το φουτουριστικό στιχουργικό concept (βασισμένο στο RPG "Traveller") υποστηρίζεται ιδανικά από τη μουσική κατεύθυνση του δίσκου. Ενός δίσκου που κάνει την έννοια του proto-metal να μην φαντάζει τόσο ανούσια όσο είναι στην πραγματικότητα, ο οποίος λειτουργεί καλύτερα ως σύνολο (παρουσιάζοντας, μάλιστα, υποδειγματική ροή από τραγούδι σε τραγούδι) και κάνοντας τα όποια παράπονα ίσως υπήρξαν για τον ήχο του rhythm section του να φαντάζουν, 17 χρόνια μετά, ασήμαντα. Σ.Κ.​

Μπορεί το ομώνυμο ντεμπούτο των Fifth Angel να είναι το άλμπουμ τους εκείνο που έχει αποθεωθεί κατά καιρούς σε διάφορα αφιερώματα, αποτελώντας περήφανα μέρος της αφρόκρεμας του US power metal ήχου της εποχής του, αλλά το δεύτερο άλμπουμ των βετεράνων από την αμερικανική πρωτεύουσα είναι τουλάχιστον ισάξιο του και, σίγουρα, αδίκως πιο παραγνωρισμένο. Εξήγηση για αυτό, βέβαια, υπάρχει, με τον πιο μελωδικό/λιγότερο heavy/power και περισσότερο hard & heavy ήχο του "Time Will Tell" να το κατατάσσει σαν «ξεπούλημα» της μπάντας στο μυαλό αρκετών ακροατών. Ακούγοντας, ωστόσο, τον δίσκο για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα περίμενε ο US metal οπαδός, ανακαλύπτουμε ένα διαμάντι μελωδικού metal, με σπουδαίες κιθαριστικές εμπνεύσεις, ακόμη σπουδαιότερες συνθέσεις ("Midnight Love", "Broken Dreams", ομότιτλο) και ίσως ακόμη πιο μεστή παραγωγή από εκείνη του προκατόχου του, που αδικείται βρισκόμενο στη σκιά του ντεμπούτου. Σ.Κ.