«10»: Τα άλμπουμ που πρέπει να ακούσεις πριν το Up The Hammers XV (Μέρος 1ο)

Empires rise, empires fall

Από τους Σπύρο Κούκα, Θοδωρή Ξουρίδα, 05/03/2020 @ 16:53

Το Up The Hammers Festival επιστρέφει σε λίγες ημέρες με τη δέκατη πέμπτη ετήσια εκδοχή του, υποσχόμενο για μία ακόμη φορά μεγάλες συγκινήσεις για τους λάτρεις του κλασικού και underground metal. Ακονίζοντας σπαθιά και γυαλίζοντας πανοπλίες, παρουσιάζουμε σε δύο μέρη είκοσι άλμπουμ από είκοσι αντίστοιχα συγκροτήματα με τη σειρά που θα εμφανιστούν τις τρεις ημέρες του φεστιβάλ, εξαιρώντας μόνο τους Αμερικανούς Ramit και τους Αυστραλούς Sabire που δεν έχουν παρουσιάσει ακόμη ολοκληρωμένη δουλειά. Η συνέχεια στα στερεοφωνικά σας και κατόπιν την Πέμπτη 12 Μαρτίου στο An, την Παρασκευή 13 Μαρτίου και το Σάββατο 14 Μαρτίου στο Gagarin.

Throne Οf Ιron - "Adventure One" (2020)

Είναι πάντοτε ενδιαφέρον να παρατηρείς ένα μουσικό ρεύμα κατά τη δημιουργία και την εξέλιξή του, ανεξαρτήτως δυναμικής και εμβέλειας. Οι λάτρεις του επικού και του power metal, οι περισσότεροι δηλαδή από όσους θα βρεθούν στο Up The Hammers, μπορούν σαφώς να χαμογελούν όταν βλέπουν ότι o συνδυασμός του μοναδικού επικού συναισθήματος με κλασικές power metal φόρμες, όπως εκφράστηκε από τους Eternal Champion και τους Visigoth, βρίσκει νέους ακόλουθους στο πέρασμα του χρόνου. Ένα από τα τελευταία και καλύτερα παραδείγματα αποτελούν οι Throne Οf Ιron με το ολόφρεσκο "Adventure One". Στην αναλυτική παρουσίαση του δίσκου, ο Σπύρος Κούκας ανέλυσε με σαφήνεια τη δυναμική που διαθέτει το project του ούτε καν τριαντάρη Tucker Thomasson, οπότε με έντονες ακόμη της μνήμες από την περσινή παράσταση των Τεξανών και αφού οι «Μορμόνοι» δεν μας έχουν κάνει ακόμη τη χάρη, οι Throne Οf Ιron αποτελούν ιδανική εναλλακτική. Θ.Ξ.

Achelous - "Macedon" (2018)

Το ντεμπούτο των Achelous απότελεί ένα από τα πιο πρόσφατα άλμπουμ που περιλαμβάνονται στο παρών αφιέρωμα, δίχως προφανώς αυτό να συνεπάγεται οτιδήποτε για την αξία του. Προσυπογράφοντας τα όσα είχε αναφέρει ο Βασίλης Σκιαδάς στην προ ενάμιση χρόνου παρουσίαση του, το "Macedon" είναι μια ακόμη ποιοτική πρόταση επικότροπου, «ελληνικού» heavy metal, το οποίο δεν διστάζει να ανοίξει τη βεντάλια των επιρροών και να επιχειρήσει να εκφραστεί σε ποικίλα μονοπάτια εντός του κλασικομεταλλικού χώρου. Άλλωστε, βρισκόμενοι ακόμη στο ξεκίνημα τους ως σχήμα, οι Achelous θα έχουν την ευκαιρία να σμιλεύσουν ακριβώς όπως θέλουν τον ήχο τους και μελλοντικά, με το "Macedon" να είναι μέχρι τότε ένα καθ’ όλα ευπρόσδεκτο άκουσμα. Σ.Κ.

Ravensire - "A Stone Engraved In Red" (2019)

Μπορεί οι Πορτογάλοι να μην αποτελούν όνομα της εμπροσθοφυλακής στο σύγχρονο επικό metal, με ένα ντεμπούτο EP και τρία αξιόλογα ολοκληρωμένα άλμπουμ όμως κατά την προηγούμενη δεκαετία, σίγουρα έχουν αφήσει το στίγμα τους στον χώρο. Το περσινό "A Stone Engraved in Red" φαίνεται να αποτελεί το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα της πορείας τους στη δισκογραφία, με την εξαιρετική παραγωγή να κερδίζει καταρχάς τον ακροατή και το περιεχόμενο να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον. Τα ξεχωριστά φωνητικά του ηγέτη και πολυπράγμονα Rick Thor προσδίδουν προσωπικότητα, ενώ μέσω της προσεγμένη συνθετικής και εκτελεστικής προσέγγισης του συγκροτήματος επιτυγχάνεται η πολυσυλλεκτικότητα στον ήχο, χωρίς διαφυγή από της κυρίαρχες κλασικές metal φόρμες. Για να μην ξεχνιόμαστε, το επικό feeling βεβαίως κυριαρχεί, με καλύτερο παράδειγμα το θυελλώδες κλείσιμο στο οκτάλεπτο "The Games Οf Titus". Και εις ανώτερα! Θ.Ξ.

Crush - "Kingdom Of The Kings" (1993)

Ένας από τους δίσκους-κειμήλια της ιστορίας του ελληνικού heavy metal, δίχως αμφιβολία, το μονάκριβο άλμπουμ των θρυλικών Crush στέκεται ακόμη και σήμερα ως μια δουλειά άξια σεβασμού και το κυριότερο, πολλών ακροάσεων. Με κυριότερο προσόν τις φανταστικές κιθάρες και την τρομερή επική ατμόσφαιρα που πήγαζε ανά στιγμές από τις συνθέσεις, και ξεκάθαρο μειονέκτημα τον dated ήχο και την cultίλα των σχετικά μέτριων στίχων, το "Kingdom Of The Kings" τιμά τις επιρροές που το δημιούργησαν, φαντάζοντας σαν το ηχητικό αποτέλεσμα που θα προέκυπτε αν οι Cirith Ungol ήταν μέρος του NWOBHM ή αν οι πρώιμοι Manilla Road επηρεάζονταν από τους - σύγχρονους τους - Mercyful Fate (μην ξεχνάμε το on stage βάψιμο των μελών των Crush, σαφής επιρροή από τα King Diamond πεπραγμένα). Σ.Κ.

Atlantean Kodex - "The White Goddess" (2013)

Ένα δημιούργημα οικουμενικό, το οποίο μας έπιασε απροετοίμαστους να διαχειριστούμε το αντικειμενικό του μεγαλείο τη στιγμή που κυκλοφόρησε, το δεύτερο αριστούργημα των Atlantean Kodex δεν χρειάζεται συστάσεις τόσο για το μουσικό του περιεχόμενο (το οποίο αποτελεί μια διδαχή του πως αξιοποιούνται οι επιρροές - στην προκειμένη η «Αγία Τριάδα» των Bathory, Manowar, Solstice, με αυτή τη σειρά - σε ένα αποτέλεσμα απόλυτα ξεχωριστό και προσωπικό), όσο για το στιχουργικό του. Εκεί, η «Λευκή Θεά» του Robert Graves δέχεται τη μελοποίηση που της αρμόζει, ρομαντική κι επιβλητική συνάμα, σε μια θεματολογία που διασχίζει τη μυθολογία και την ιστορία του παγκόσμιου πολιτισμού με τρόπο άκρατα ποιητικό και προκαλεί να αφοσιωθεί κάποιος στην ανάγνωση και κατανόηση της. Ακόμη, όμως, και με μια πιο επιφανειακή προσέγγιση ως ακροατές, στο συγκεκριμένο έργο θα βρούμε ένα από τα κορυφαία πονήματα του σκληρού ήχου για τη δεκαετία των '10s, το οποίο μονάχα οι ίδιοι θα μπορούσαν να προσεγγίσουν και - κατά πάσα πιθανότητα - υπερκεράσουν. Σ.Κ.

Solitary Sabred - "Redemption Through Force" (2014)

Η κυπριακή epic/power δύναμη που ακούει στο όνομα Solitary Sabred μας απασχολεί ιδιαίτερα φέτος, τόσο με την επερχόμενη συναυλιακή τους παρουσία στο Up The Hammers όσο και με τη νέα τους δουλειά, η οποία θέτει υποψηφιότητα ως η καλύτερη της καριέρας τους. Μέχρι, όμως, να βγει το τελικό πόρισμα, το "Redemption Through Force" κρατάει αυτά τα πρωτεία, όντας ένας δίσκος εστιασμένου, «καρυδάτου» songwriting, με μια φωνάρα να πρωτοστατεί των αιχμηρών, άλλοτε επικών κι άλλοτε heavy/power συνθέσεων, όπως άλλωστε προδιαθέτει η θέαση του αντιπροσωπευτικού εξωφύλλου του. Έτσι κι αλλιώς, ακόμη και «οικογενειοκρατικά» να το δει κανείς, η παρουσία ενός Λεπτού πίσω από το μικρόφωνο φαντάζει εγγύηση, όπως κι εκείνη του Νικόλα Μουτάφη των Mirror και Hardraw στη μία από τις δύο κιθαριστικές θέσεις, προδιαθέτοντας ορθά για ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Σ.Κ.

Smoulder - "Times Of Obscene Evil And Wild Daring" (2019)

Την Παρασκευή το γλέντι αναμένεται να στηθεί από νωρίς στο Gagarin, καθώς αμέσως μετά το ξεκίνημα με τους Κύπριους αδελφούς Solitary Sabred, ακολουθεί μία τριάδα καναδικών συγκροτημάτων που ανάγκασαν τη χρονιά που μας πέρασε, με τα full-length ντεμπούτα τους, αρκετό κόσμο να ασχοληθεί μαζί τους. Σε μια καταπληκτική χρονιά για το doom metal, οι Smoulder, ορμώμενοι από το Τορόντο ηγήθηκαν της αντεπίθεσης, ενσωματώνοντας στο κράμα τους τις δυναμικές του power metal και ατόφιο ατσάλι από τις καλύτερες ημέρες του epic metal. Γυναικεία φωνητικά που προκαλούν μόνο θαυμασμό και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, storytelling από άλλη εποχή και εξώφυλλο από τον σπουδαίο Michael Whelan (Cirith Ungol, Sepultura), συντελούν σε ένα πακέτο που δύσκολα θα περάσει απαρατήρητο. Σαρωτικό, επιβλητικό και αιθέριο, το "Times Of Obscene Evil And Wild Daring" αποτελεί τον ορισμό του power epic doom metal και έχει τα φόντα να μνημονεύεται στο μέλλον πλάι σε κλασικά άλμπουμ. Θ.Ξ.

Traveler - "Traveler" (2019)

Με τη σειρά τους οι Traveler, τάραξαν τα νερά στον κόσμο του κλασικού heavy metal, και ελλείψει μάλιστα δισκογραφικής παρουσίας από τα τεράστια ονόματα του είδους, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι κάλυψαν επάξια το κενό. Είναι σίγουρο ότι αν αναζητάς πρωτοτυπία δε θα τη βρεις στο ομώνυμο ντεμπούτο των Καναδών, από την άλλη όμως, τα οκτώ τραγούδια του είναι τόσο καλοφτιαγμένα, σε βαθμό που αν αφεθείς θα νιώσεις λίγη (ή αρκετή) από τη μαγεία των πρώιμων Priest και Maiden. Τέτοια είναι η ικανότητα των Καναδών να γράφουν αξιομνημόνευτα τραγούδια που εξυμνούν τα περασμένα και παντοτινά heavy metal μεγαλεία. Και εάν ένα κλασικό metal σχήμα χρειάζεται έναν χαρισματικό τραγουδιστή για να ξεχωρίσει, οι Traveler μπορούν να καυχηθούν πως διαθέτουν έναν τέτοιο, με τον Jean-Pierre Abboud να χαρίζει απλόχερα ερμηνείες επιπέδου John David Kimball. Εάν τέλος μπορεί να θεωρηθεί μειονέκτημα η διάρκεια των σκάρτων 39 λεπτών, μετά το Πάσχα έρχεται το "Termination Shock" που καβατζάρει τα 40! Θ.Ξ.

Riot City - "Burn The Night" (2019)

Παρότι το ντεμπούτο των Riot City δεν κατάφερε να βρεθεί, σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ και φυσικά το "The Course Of Empire" των Atlantean Kodex, ανάμεσα στα 30 καλύτερα της χρονιάς που μας πέρασε, όπως τα ανέδειξε η συντακτική μας ομάδα, είναι αλήθεια πως οι ακόλουθοι του Up The Hammers δυσκολεύονται να διαλέξουν metal ντεμπούτο από Καναδά μεριά για το 2019. Εάν οι Καναδοί έπρεπε να επιχειρηματολογήσουν για λογαριασμό τους, μπορούν να υπερηφανευτούν ότι δεν πορεύτηκαν εκ του ασφαλούς και βρέθηκαν στα όρια του metal, σε σημεία όπου ελάχιστοι πλέον τολμούν να κινηθούν, αντικρίζοντας κατάματα αριστουργήματα όπως το "Thundersteel" των Riot και το "Painkiller" των Judas Priest. Το γεγονός ότι δεν «κάηκαν», μαρτυρά από μόνο του πως οι Riot City είναι ικανοί για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα στο μέλλον, αφού πρώτα «αποπειραθούν να κατεδαφίσουν» το Gagarin. Θ.Ξ.

Scald - "Will Of Gods Is A Great Power" (1996)

Μπαίνοντας στα ηρωικά και πένθιμα epic doom χωράφια, το όνομα των Ρώσων Scald αποτελεί ένα τοτέμ στο οποίο υποκλίνονται ευλαβικά οι περισσότεροι γνώστες του είδους. Άλλωστε, το ένα και μοναδικό τους άλμπουμ, το εμβληματικό "Will Of Gods Is A Great Power", με την ωμή, ακατέργαστη παραγωγή του, τις ασήκωτες και συντριπτικές συνθέσεις του και τα υπερβατικά φωνητικά του αδικοχαμένου Agyl (κατά κόσμον Maxim Andrianov) είναι ένα έργο κοινά αποδεκτό πλέον ως ένα από τα μνημεία του ήχου που εκπροσωπεί. Στεκώμενο αγέρωχα δίπλα στα "Epicus Doomicus Metallicus", "Beyond The Crimson Horizon", "New Dark Age" και λοιπών αναγνωρισμένων doom δίσκων ως ίσο μεταξύ ίσων, το άλμπουμ εκπληρώνει το θέλημα των θεών με ευλάβεια, προσφέροντας απλόχερα ανατριχίλες καθ’όλη τη διάρκεια του. Ζωντανά, βέβαια, είναι στοίχημα η αξιοπρεπής απόδοση αυτών των ύμνων, αν και η παρουσία του Felipe Plaza των Χιλιανών doom ηρώων Procession (ακούστε - όσοι δεν τους γνωρίζετε - χθες το απίθανο "To Reap Heavens Apart" άλμπουμ τους) φαντάζει εγγύηση ως προς τις προθέσεις και τα επιδιωκόμενα. Σ.Κ.

Σπύρος Κούκας

Μοιραζόμενος τις απόψεις του μέσω του Rocking.gr, προσπαθεί να ισορροπήσει στην λεπτή γραμμή μεταξύ υποκειμενικού οπαδισμού και αντικειμενικής οπτικής περί μουσικής. Καθώς κινείται ηχητικά σε μια περιοχή...