«10»: Τα αγαπημένα άλμπουμ των Null 'O' Zero

Τα πέντε μέλη του συγκροτήματος μιλούν για δίσκους που λάτρεψαν λίγο πριν το επετειακό live στο Piraeus Club Academy

21/05/2025 @ 16:15

Οι Null 'O' Zero θα ανέβουν στην σκηνή του Piraeus Club Academy το ερχόμενο Σάββατο 24 Μαΐου για να γιορτάσουν την επέτειο 10 χρόνων από την κυκλοφορία του full-length ντεμπούτου "The Enemy Within", έχοντας στο πλευρό τους δύο ακόμη εγχώριες μπάντες, τους Stellar Veil και Atomic Blast. Τα πέντε μέλη του συγκροτήματος, σε αντιστοιχία με το προσωπικό ύφος, επιλέγουν και παρουσιάζουν από δύο αγαπημένα τους άλμπουμ, από την δεκαετία του '70 μέχρι και τα πιο πρόσφατα χρόνια.

Ο Γιώργος "Geo Sinner" Πατσούρης, ο Ηλίας Ανδρίτσος, ο Άγγελος Κοκκορόγιαννης, ο Γιώργος "George Del" Δεληγιάννης και ο Λευτέρης Μώρος μιλούν με πάθος για τους δίσκους που λάτρεψαν περισσότερο και συνέβαλαν καθοριστικά στην διαμόρφωση της μουσικής τους ταυτότητας. περιλαμβάνοντας στην δεκάδα μεταξύ άλλων από Black Sabbath, τους Scorpions μέχρι Dream Theater και Death.

Symphony X - "Paradise Lost"

Το "Paradise Lost" των Symphony X, με θεματική γύρω από την πτώση του ανθρώπου, την πάλη του καλού με το κακό και την εσωτερική σύγκρουση. Μουσικά, το άλμπουμ κινείται σε πιο σκοτεινά και επιθετικά μονοπάτια από προηγούμενες δουλειές τους, με βαριές κιθάρες, πλούσια ορχηστρικά στοιχεία, αλλά και την τεχνική δεξιοτεχνία που χαρακτηρίζει τον ήχο τους. Ο Russell Allen δίνει μια εντυπωσιακή ερμηνεία, ισορροπώντας ανάμεσα σε μελωδία και δύναμη ενώ ο Michael Romeo απογειώνει τις συνθέσεις με τα χαρακτηριστικά riff και σόλο του. Άψογοι μουσικοί όλοι τους, όπως και τα κομμάτια που πλαισιώνουν αυτή τη δισκάρα. (Γιώργος "Geo Sinner" Πατσούρης – Φωνή)

Black Sabbath - "Headless Cross"

Το "Headless Cross" των black Sabbath. Γουστάρω αυτόν τον επικό και σκοτεινό ήχο, με καθαρό heavy metal ύφος και θεματολογία που περιστρέφεται γύρω από τη μαγεία, τον θάνατο και τις κατάρες, όλα εμπνευσμένα από το απόκοσμο κλίμα του εξωφύλλου και της εποχής. Η παραγωγή είναι πιο «γυαλισμένη» σε σχέση με τα '70s, με χρήση synth και επιβλητικών ενορχηστρώσεων. Η σύνθεση του ομώνυμου τραγουδιού "Headless Cross" είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες της περιόδου Tony Martin, ο οποίος ήταν κατά τη γνώμη μου απ' τους καλύτερους της τότε εποχής. Τα κομμάτια είναι όλα ένα και ένα. Για μένα είναι ένα διαμαντάκι της late-era Sabbath. (Γιώργος "Geo Sinner" Πατσούρης – Φωνή)

Death - "Symbolic"

"Symbolic"... Στίχοι ποιητή, καταιγιστικά τύμπανα με πολύ έξυπνη και πρωτότυπη σύνθεση... Riff που πιο πολύ παραπέμπουν σε τεχνικό thrash, παρα σε death μπάντα (αν και ο Chuck ποτε δεν αποδέχτηκε τον τίτλο, οι Death ήταν ιδρυτές του death metal). (Ηλίας Ανδρίτσος – Κιθάρα)

Megadeth - "Rust In Peace"

"Rust In Peace"... Tτο ευαγγέλιο του ακραίου ήχου... Aν επέλεγα να έχω 2 μόνο CD μαζί μου ,το ένα θα ήταν σιγουρά αυτό... 30 χρονιά ακρόασης και πάλι εντοπίζω παιξίματα στη κιθάρα που δεν τα είχα αντιληφθεί... Ο καλύτερος συνθέτης του metal βρήκε τον καλύτερο lead κιθαρίστα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. (Ηλίας Ανδρίτσος - Κιθάρα)

Scorpions - "Taken Βy Force"

Το "Taken Βy Force" ήταν ο πρώτος δίσκος που με έκανε να δω τη μουσική σαν κάτι βαθύτερο από ρυθμούς και ήχους - ήταν εμπειρία ζωής. Το "We'll Burn The Sky” ειδικά με συγκλόνισε? η συναισθηματική του δύναμη, η αίσθηση απώλειας και ελπίδας ταυτόχρονα, με ταξίδεψε και με άγγιξε σε σημείο που κατάλαβα για πρώτη φορά τι σημαίνει μουσική με ψυχή. Από εκείνη τη στιγμή ήξερα πως ήθελα κι εγώ να γράψω μουσική που να μπορεί να «μιλάει» έτσι, που να αφήνει κάτι μέσα σου αφού σβήσουν οι νότες. (Άγγελος Κοκκορόγιαννης - Κιθάρα)

Metallica - "Ride The Lightning"

Το "Ride The Lightning" ήρθε σαν ένα ηλεκτροσόκ - ωμό, επιβλητικό και βαθιά ειλικρινές. Το "Creeping Death" με καθήλωσε με την τελετουργική του δύναμη και τη σκοτεινή του ενέργεια? κάθε του στροφή ήταν σαν μια έκρηξη οργής και απελευθέρωσης. Εκεί κατάλαβα ότι το metal μπορεί να είναι κάτι πολύ περισσότερο από θόρυβο - είναι μέσο για να βγάλεις από μέσα σου όλα όσα δεν λέγονται εύκολα. Αυτός ο δίσκος με έκανε να θέλω να φτιάξω μουσική που να ταρακουνάει και να απελευθερώνει. (Άγγελος Κοκκορόγιαννης - Κιθάρα)

Black Sabbath - "We Sold Our Soul For Rock 'N' Roll"

Tο πρώτο βινύλιο που έπιασα κατά λάθος στα χέρια μου όντας ακόμα πολύ πιτσιρικάς. Οι καμπάνες από το ομότιτλο ακόμα ηχούν στο κεφάλι μου, όλα τα κομμάτια είναι ένα κι ένα σε μια συλλογή των πρώτων άλμπουμ των Sabbath. O ορισμός του heavy metal. (Γιώργος "George Del" Δεληγιάννης - Μπάσο)

Iced Earth - "The Dark Saga"

Δισκάρα από την καλύτερη εποχή τους. Είχε κάνει τρελό πάταγο όταν κυκλοφόρησε και είμαι πανευτυχής που το άκουσα live στο Ρόδον. Ριφαρες, λυρισμός και μια φωνή που κένταγε. (Γιώργος "George Del" Δεληγιάννης - Μπάσο)

Dream Theater - "Train Of Thought"

Πρόκειται για έναν από τους πιο σκοτεινούς και βαριούς δίσκους της μπάντας. Με σιγουριά θα τους έβαζα στις αγαπημένες μου μπάντες, όμως πέρα από αυτό, εδώ βρήκα το μουσικό μου είδωλο! Χάρη σε αυτό το δίσκο ξεκίνησα να παίζω ντραμς με τον τρόπο που το κάνω! Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο επιρροή έχει ασκήσει πάνω μου παρά το τότε νεαρό της ηλικίας μου! Ίσως επειδή ήταν και ο πιο σκληρός metal δίσκος τους να μου έδειξε ότι οι Dream Theater είναι κάτι παραπάνω από τεχνίτες καθώς, όντας χρόνια μεταλλάδες, ξέρουν πως παίζετε η μπαλίτσα. Αριστούργημα! (Λευτέρης Μώρος - Τύμπανα)

Judas Priest - "Painkiller"

Αρρώστια!!! Δεν άκουγα τίποτα άλλο για μήνες όταν έπεσε στα χέρια μου! Αυτή η αλητεία, ο τσαμπουκάς, η ωμότητα... Το "Painkiller" είναι ο Chuck Norris του Metal! Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Τύμπανα από άλλο πλανήτη, riff να πυροβολάνε, άρρωστα solo και η καλύτερη metal φωνή! Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ METAL GOD. Δεν περιγράφω άλλο! Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα!!! (Λευτέρης Μώρος - Τύμπανα)