Zu

Cortar Todo

Ipecac (2015)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 14/05/2015
Jazz θόρυβος με τεχνικό metal ρυθμό και σαξόφωνα σε παράνοια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είναι από την Ιταλία. Πιο συγκεκριμένα από την Ρώμη. Υπάρχουν πάνω από δεκαπεπτά χρόνια. Έχουν συνεργαστεί και δουλέψει με τους Mike Patton, The Melvins, Dälek, Jim O' Rourke, FM Einheit (Einsturzende Neubauten), Oxbow, The Ex, Thurston Moore, Stephen O Malley, Can, Mats Gustafsson και Joe Lally (Fugazi). Είχαν κυκλοφορήσει το 2009 έναν εκπληκτικό δίσκο ονόματι "Carboniferous", με τον οποίο, προσωπικά, είχα ξετρελαθεί. Εκείνο, νόμιζα ήταν και το κύκνειο άσμα τους, καθώς φαινόταν πως είχαν διαλυθεί. Να που τελικά, έχοντας μεν ένα τεράστιο κενό έξι ετών, επιστρέφουν με το μαθηματικά πειραματικό, ορχηστρικό και παρατραβηγμένο rock τους, το οποίο φλερτάρει με το sludge metal και διατηρεί μια free-jazz αισθητική.

Το σαξόφωνο παίρνει τον ρόλο της κιθάρας και με βαριές νότες πιάνει τόνους που θυμίζουν doom περάσματα. Όλα τα κομμάτια διακατέχονται από ένα άνευ ελέγχου χάος. Εκεί που ουσιαστικά ακούς κάτι δομημένο, όλα μπορεί να εκραγούν και να νομίζεις ότι περνούν από τ' αυτιά σου οι The Locust και οι Lightning Bolt. Ουσιαστικά οι Ιταλοί φτιάχνουν ένα μουσικό θέμα και μετά βάλλονται να το διαλύσουν, να το εξευτελίσουν με ένα τεχνικό παραλήρημα. Ακραίοι και επίμονοι, με μια εντελώς προοδευτική ματιά που ξεπερνάει τον μέσο μουσικόφιλο, παραδίδουν ψαγμένες μουσικές που θα δελεάσουν ανθρώπους χωρίς κολλήματα.

Εντύπωση μου έκαναν τα κομμάτια "The Unseen War", "A Sky Burial" και "No Pasa Nada", καθώς δημιουργούν ένα εξελιγμένο jazz υβρίδιο με πολλή ψαγμένη metal βρωμιά. Είναι ανώτερα κάθε άλλου στον δίσκο και ξεχωρίζουν αισθητά. Το "Vantablack Vomitorium" όμως παίζει να είναι το πιο βαρύ τους κομμάτι εδώ. Σε μερικές συνθέσεις ("Pantokrator", "Serpens Cauda", "Conflict Acceleration") ηλεκτρονικά στοιχεία μετατρέπουν τις δημιουργίες σε εντελώς πειραματικά κομμάτια και μπολιάζουν στην μουσική του noise, ambient και λοιπά παρανοϊκά πειράματα. Τα ρυθμικά περάσματα του "Orbital Equilibria" θα ενθουσιάσουν κάθε φίλο metal και punk μουσικής, ενώ η παλαβομάρα του ομότιτλου και του "Rudra Dances Over Burning Rome" θα εξιτάρει ακόμα και ταγμένους φίλους των The Dillinger Escape Plan.

Η κυκλοφορία είναι ακραία. Η μουσική είναι ζόρικη. Ο ήχος βαρύς, μερικές φορές ακραία ενοχλητικός και άλλες εκρηκτικά τρελός. Οι συνθέσεις είναι hardcore από κάθε άποψη και έχουν τα φόντα αλλά τελικά δεν μπορούν να ξεπεράσουν αυτές από την προηγούμενη δουλειά τους. Ο δίσκος είναι ελάχιστα πιο κάτω από το "Carbonuferous", οπότε λίγο πιο πίσω από ένα εξαιρετικό δείγμα τους, απλά ακολουθεί και άδικα επισκιάζεται κάτι πάρα πολύ καλό.
  • SHARE
  • TWEET