Σtella

Σε περίπτωση που δεν ξέρετε την Σtella, πρόκειται για την καλλιτεχνική περσόνα της Στέλλας Χρονοπούλου, η οποία με σταθερά βήματα έχει χτίσει όχι μόνο έναν εντυπωσιακό μουσικό κατάλογο, αλλά και μία χαρακτηριστική μουσική ταυτότητα. Mπλέκει την σύγχρονη pop και indie, με τον ήχο του μπουζουκιού, το Νέο Κύμα, και την νεοψυχεδέλεια των Tame Impala, που όμως δανείζεται απ’ το latin εξίσου με το Anatolian rock (πολύ σωστά η Αθανασία έβαζε τους Kruanghbin στην εξίσωση, εγώ θα προσθέσω και τους Altin Gun). Με το δίσκο της "Up And Away" (2022), η Σtella μέσω της Sub Pop κατάφερε το μεγάλο της εμπορικό break, και τώρα ακολουθεί το "Adagio", το οποίο παρ’ όλο που είναι αδιαμφισβήτητα Σtella, δεν δοκιμάζει να επαναλάβει την επιτυχία.

Η μουσική του "Adagio" διέπεται από μία ‘80s καλοκαιρινή αισθητική έτσι όπως αναβιώνεται στην Αθήνα του σήμερα, μία ανακατασκευασμένη εικόνα με neon φώτα, λευκά πλακάκια στους τοίχους, και tropical στοιχεία. Ταυτόχρονα, πρόκειται για μία πολύ οργανική σύμφυση ειδών, επεξεργασμένη και μεταβολισμένη, που κάνει το – ομολογουμένως ελάχιστα διαφοροποιημένο – cover στο "Τα Βήματα" της Λίτσας Σακελλαρίου να ακούγεται σαν original Σtella στο ανυποψίαστο αυτί. Ο ελληνικός στίχος κάνει την παρθενική του εμφάνιση με αυτό το κομμάτι, και συνεχίζει και στο "Omorfo Mou", ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι η psychedelic απάντηση στο hyper-λαϊκό της Marina Satti, που απαντάει στο ζαχαρένιο ροζ με παστέλ, στον ψηφιακό υπερ-ερεθισμό με την αναλογική θολούρα, και στο reggaeton με funky μπασογραμμές. Τα ρυθμικά παλαμάκια ας μείνουν ίδια.

Παρά την πολύ δυνατή αρχή, όμως, στην οποία μαζί με το cover εμφανίζονται και οι συνεισφορές απ’ τους τρεις διαφορετικούς συνεργάτες της, τον Rafael Cohen (!!!, Las Palabras), τον Δημήτρη Καλούση, και τον Gabriel Stebbing, το δεύτερο μισό του δίσκου αρχίζει και χάνει σε δυναμική. Η ποιότητα παραμένει σε υψηλό επίπεδο, με συνθέσεις αργόσυρτες και λικνιστές που έχουν κάτι το ξεχωριστό να δώσουν – ακόμη και το ορχηστρικό "Corfu" – όμως υπάρχει η αίσθηση ότι κυριαρχεί η ατμόσφαιρα έναντι των ιδεών. Μέχρι να φτάσουμε στο "Caravan" που κλείνει τον δίσκο, οι συνθέσεις χάνουν το ειδικό τους βάρος, και ένα ακόμη ξεκάθαρο χιτ όπως το ήδη κλασικό ομώνυμο δεν επαναλαμβάνεται.

Πριν το καταλάβεις, το "Adagio" έχει τελειώσει, καθώς διαρκεί σκάρτα 27 λεπτά, κι έτσι ούτε αυτή η ατμόσφαιρα προλαβαίνει να εδραιωθεί για τα καλά. Φυσικά, είναι και κομμάτι της όλης θεματικής του άλμπουμ, η ανεμελιά, ο νωχελικός ρυθμός του adagio που παίζεται αργά, η καλοκαιρινή ραστώνη που επιπλέει στη νοσταλγία. Μα δεν αρκεί αυτό για να ικανοποιήσει την δίψα για το κάτι παραπάνω, για μία πιο ολοκληρωμένη τροχιά πριν προσγειωθούμε. Από τη μία ένας ρυθμός αργός, μεσογειακός, και μετά μία βιασύνη να πέσει η αυλαία. Η Σtella στο "Adagio" επιστρατεύει πολύ δυνατά χαρτιά, δοκιμάζει τα ελληνικά, γράφει καθαρά hooks και χορευτικές μπασογραμμές, αιχμαλωτίζει ακόμη μία φορά τους ήχους της θερινής ανάπαυλας. Χάλασε ο κόσμος να κρατούσε λίγο παραπάνω;

Bandcamp | Spotify