Trivium

Silence In The Snow

Roadrunner (2015)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 14/10/2015
Καλή η σκέψη, μέτρια η εκτέλεση
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο αν κάποιος ρωτήσει για το καλύτερο άλμπουμ των Trivium θα υπάρξει επιλογή με αυτοδυναμία, κι αυτή είναι το "Ascendancy", το οποίο τρέλανε τους Βρετανούς κι ακόμα το θεωρούν ορόσημο για το σύγχρονο metal. Οπουδήποτε αλλού, άλλοι θα προτιμούν το άμεσο metal του "The Crusade" (κι εγώ μαζί τους), άλλοι τον επιβλητικό συνδυασμό δύο κόσμων του "Shogun" κι άλλοι την ποικιλία και την σκοτεινή ατμόσφαιρα του "In Waves". Ακόμα και το "Vengeance Falls" έχει τους υποστηρικτές του και σε κάθε περίπτωση το γεγονός αυτό συνεπάγεται ένα πράγμα: πως οι Trivium μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει μόνο δισκάρες.

Όλοι ξέρουμε πως τα σερί είναι για να σπάνε και στο έβδομο (αν συνυπολογίσουμε το «άγουρο» "Embers To Inferno" ντεμπούτο) στούντιο άλμπουμ τους, οι Trivium παρόλο που κάνουν μια ορθή κίνηση, στο τέλος προδίδονται από κάποιες μικρές λεπτομέρειες.

Η κίνηση που αναφέρω έχει να κάνει με την ξεκάθαρη πλέον απόφαση της μπάντας να ακολουθήσει την μελωδική πλευρά, κυρίως ως προς τα φωνητικά του Matt Heafy, ο οποίος για πρώτη φορά τραγουδάει μόνο με καθαρή φωνή. Παρ’ όλο που αυτό θα ξενίσει κάποιους οπαδούς τους, αποτελεί μονόδρομο για μια μπάντα σαν τους Trivium που τα μέλη της μεγαλώνουν και εξελίσσονται.

Επίσης, μια ακόμα κομβική αλλαγή έχει να κάνει με την θέση του παραγωγού, στην οποία δεν βρίσκεται αυτή τη φορά ο Dave Draiman (των Disturbed), αλλά ο εξίσου «πολύς» Elvis Baskette (Alter Bridge, Slash, Tremonti). Η διαφορά στην προσέγγιση του δεύτερου είναι εμφανής, αφενός, γιατί ο Draiman ήταν πολύ επεμβατικός, ειδικά στις φωνητικές γραμμές του Heafy (ο οποίος κι εδώ προσέλαβε δάσκαλο φωνητικών), όσο και γιατί ο Baskette έφερε μαζί του κάποιες μικρές λεπτομέρειες για τους πιο παρατηρητικούς, αλλά κυρίως προσπάθησε να χτίσει στον χαρακτήρα της μπάντας κι όχι να τον επηρεάσει, όπως ο προκάτοχός του.

Αλλά και συνθετικά οι διαφορές είναι διακριτές. Αν δεν υπήρχε ο πιο μοντέρνος ήχος, κυρίως στα ντραμς, θα μπορούσαμε σε σημεία να μιλάμε για ξεκάθαρο παλιακό heavy metal. Για παράδειγμα, το ομώνυμο κομμάτι (που η μπάντα κράταγε κάβα από την εποχή του "Shogun") είναι πιο κοντά σε Grand Magus παρά σε σύγχρονο metal, όσο κι αν δεν θα το παραδεχτούν οι πιο παραδοσιακοί ακροατές. Επίσης, στο "Beneath The Sun" υπάρχει ξεκάθαρη επιρροή από Hansi Kursch. Παράλληλα, όμως υπάρχουν και πιο σύγχρονες πινελιές, καθιστώντας σαφές πως δεν ήθελαν να κινηθούν μονοδιάστατα.

Το θέμα είναι ότι συνθετικά το άλμπουμ είναι άνισο. Παρ' όλο που υπάρχουν κι εδώ κάτι κομματάρες σαν το ομώνυμο, το "The Ghost That's Haunting You" ή το "Dead And Gone" και το "Beneath The Sun", υπάρχουν συνθέσεις που ενώ έχουν τα περισσότερα στοιχεία σωστά τοποθετημένα και ωραίες ιδέες κάπου τα χαλάνε. Για παράδειγμα, το "Until The World Goes Cold" έχει αυτή την τρομερή διπλή γραμμή φωνητικών στο verse και εξαιρετικό παίξιμο, αλλά το πεζό ρεφρέν του δεν το αφήνει να εκτοξευτεί. Αντίστοιχα, το "Pull Me From The Void" είναι μια χαρά τραγούδι, αλλά με επίσης αδιάφορο ρεφρέν, όπως και το "Rise Above The Tides".

Για πρώτη φορά, οι μέτριες συνθέσεις σε ένα άλμπουμ των Trivium είναι ίσες και περισσότερες με τις πραγματικά καλές και αν κάτι σώζει το τελικό αποτέλεσμα, αυτό είναι το τεράστιο ταλέντο (ειδικά σε κιθαριστικό επίπεδο) που διαθέτουν. Από την άλλη, αυτό δεν μπορεί να αναιρέσει τις συνθετικές αδυναμίες του δίσκου.

Δεν θα χαρακτηρίσω το "Silence In The Snow" ως κακό άλμπουμ, αλλά ως χαμηλότερο των μεγάλων προσδοκιών που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Παρ' όλα αυτά, μοιάζει να είναι στον σωστό δρόμο και είμαι πεπεισμένος πως, αν συνεχίσουν σε αυτή την κατεύθυνση, θα δώσουν κι άλλα σπουδαία πράγματα στο μέλλον.
  • SHARE
  • TWEET