Damian Wilson

Τον ξέρεις τον Damian Wilson; Αν όχι, κακώς. Μαζί με τον Steven (προφανώς) και τον Ray, συμπληρώνει μια τριάδα που μας δίνει σημαντικές ενδείξεις ότι το επώνυμο Wilson στο (progressive) rock συνεπάγεται αξιοπιστία, ταλέντο, ποιότητα και πολλά ακόμα θετικά στοιχεία.

Όντας ενεργό μέλος της βρετανικής progressive σκηνής για πάνω από είκοσι χρόνια έχει υπάρξει μέλος σε πολλά project/σχήματα, εκ των οποίων ξεχωρίζουν οι συνεργασίες του με τον Arjen Lucassen σε Ayreon και Star One. Αυτήν την εποχή απασχολείται κυρίως ως frontman των Threshold και των Headspace (δύο από των καλύτερων progressive metal συγκροτημάτων εκεί έξω δηλαδή), ενώ τραγουδάει και με τους Maiden United (ακουστικό tribute στους Iron Maiden). Η δραστηριότητά του, όμως, δεν σταματάει εκεί...

Μόνο την τρέχουσα χρονιά έχει κυκλοφορήσει πέραν από το δεύτερο στούντιο άλμπουμ των Headspace και την ακουστική σύμπραξη με τον Adam Wakeman,ενώ τώρα επανακάμπτει με τρίτο «χτύπημα», κυκλοφορώντας το προσωπικό του άλμπουμ "Built For Fighting". Το οποίο είναι κι αυτό πολύ-πολύ καλό...

Σίγουρα δεν είναι metal, σίγουρα δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο (prog δηλαδή), ούτε όμως τόσο ακουστικό/laid back, όπως το "Weir Keeper’s Tale". Στέκεται κάπου ενδιάμεσα, όντας ευκολοάκουστο και rock, αλλά την ίδια στιγμή προσεγμένο και ποιοτικό, με στοιχεία που καθιστούν ευχάριστες ή ενδιαφέρουσες όλες τις συνθέσεις που περιλαμβάνει.

Από τη μια, υπάρχουν τραγούδια όπως το εναρκτήριο "Thrill Me", τη διασκευή στο "Somebody" των Depeche Mode και το 'I Won’t Blame Life" (με τους πολύ αληθινούς στίχους), οι οποίες αναδεικνύουν μια πιο «ανάλαφρη» πλευρά του Wilson, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχουν πιο «μεστές» και συνθέσεις όπως το "Impossible" και το "Fire", που ξεχωρίζουν για τις εντυπωσιακές τους ενορχηστρώσεις (με βιολιά και πλήκτρα) και τις κλιμακώσεις που παρουσιάζουν αμφότερες.

Πέραν αυτών, το "When I Was Young" έχει ωραία ακουστική κιθάρα, το riff του "Can’t Heal War" είναι τετριμμένο μεν, αλλά τόσο «κλασσικό», που θα μπορούσαν να το είχαν γράψει με την ίδια ευκολία είτε ο Rory Gallaher ή οι Pearl Jam, το "What Have We Done" δίνει μια μικρή gospel γεύση με το ρεφρέν του και το "Sex & Vanilla" προσθέτει λίγο γκάζι σε μια διασκεδαστική σύνθεση.

Αξίζει να σημειωθεί πως στο άλμπουμ ο Wilson έχει εκλεκτούς φίλους να τον σιγοντάρουν. Ο Adam Wakeman έχει αναλάβει τα πλήκτρα (και υποθέτω μια σειρά από άλλα πράγματα), ο Lee Pomeroy (συμπαίκτης του στους Headspace και με άπειρες δουλειές/συνεργασίες) βοηθάει στο μπάσο, ενώ οι Brian Willoughby (The Strawbs) και Bill Shanley συνεισφέρουν στις κιθάρες μεταξύ άλλων. Τέλος, τη μίξη και το mastering τα εμπιστεύθηκε στα έμπειρα χέρια του Jens Borgen (Fascination Street Studios) και το αποτέλεσμα μάλλον τον δικαιώνει.

Η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις χτίσει μια καριέρα ως τραγουδιστής σε progressive rock/metal σχήματα, δύσκολα θα πείσεις το απαιτητικό κοινό που σε ακολουθεί να ενδιαφερθεί για την πιο ανάλαφρη προσωπική σου δουλειά. Ενδεχομένως αυτός να είναι ο λόγος που τα τρία προηγούμενα προσωπικά άλμπουμ του Wilson πέρασαν απαρατήρητα, όμως, το "Build For Fighting" αξίζει σίγουρα καλύτερης τύχης και εν τέλει αυτή η διαφοροποίηση δίνει νόημα σε μια προσωπική δουλειά.

Μπορεί να μην είναι από τα άλμπουμ που σοκάρουν ή προκαλούν τον ακροατή, αλλά είναι φτιαγμένο για να τον κάνει να περάσει καλά κι αυτό το επιτυγχάνει και με το παραπάνω.