Six Feet Under

Οι Six Feet Under απέδειξαν στο παρελθόν ότι αν έχεις εμπνευσάρα, μπορεί και ένας κουλός να παίξει το καλύτερο death metal στην πιάτσα.

Δίνοντας πάντα πιο πολλή έμφαση στο groove παρά στην τεχνική ή την ταχύτητα, o Chris Barnes και η εκάστοτε παρέα του συνεχίζουν ακάθεκτοι να μας εκπλήσσουν, παρά τις συχνές βουτιές στην ποιότητα ανά τα χρόνια.

Διώχνοντας προ ετών την παλιά φρουρά από την μπάντα, η οποία τον ακολουθούσε πιστά από τα χρόνια όταν ο Barnes πήρε πόδι από τους Cannibal Corpse και αντικαθιστώντας την με μουσικούς που μπορούν να πάρουν τα πόδια τους, ο ήχος τους εμπλουτίστηκε και με blast beats, αλλά κυρίως με ενδιαφέροντα riff.

Η ακόμα πιο νέα περίοδος των SFU βρίσκει τον Barnes για ακόμα μία φορά να πλαισιώνεται με νέους (και ακόμα πιο ικανούς) μουσικούς-ξυλοκόπους, έχοντας στρατολογήσει απολυμένα μέλη από την technical death metal μπάντα, Brain Drill.

Έτσι με τον Jeff Hughell να ξεδιπλώνεται στο μπάσο και την κιθάρα και τον Marco Pitruzzella στις κατσαρόλες και τους κουβάδες, ο Barnes δημιούργησε το άκρως ευχάριστο το "Torment". Στιχουργικά ίσως βέβαια να έχει χαθεί λίγο από την ποιητική ευαισθησία που τους χαρακτήριζε, μιας και τώρα ασχολούνται με ματωμένα βρακιά, εκτός των άλλων συνηθισμένων θεματικών τους, αλλά στο μουσικό επίπεδο, η παράδοση των παλιών καλών Six Feet Under παραμένει σταθερή με μια μικρή δόση αναγκαίας και ποιοτικής ανανέωσης.

Αν και ο δίσκος δεν έχει κάποια ξεκάθαρα χιτάκια σαν και αυτά που μας πρόσφεραν οι SFU στο παρελθόν, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει πλέον για death metal γιαλαντζί ή ότι παίζουν hard rock με brutal φωνητικά.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ξανα-ακούσει την μπάντα σε τόση φόρμα, ούτε τόσο ακραία. Το ρυθμικό υπόβαθρο της μουσικής τους παραμένει αναλλοίωτο, αλλά οι μεταγραφές δίνουν μια πιο σφικτή και παραδοσιακή αισθητική death metal σχολής Florida, με τα ελάχιστα ψήγματα grind να είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτα.

Ο ήχος είναι σαφώς πιο πριονιστός, αλλά δίνει μπόλικο χώρο στο μπάσο, το οποίο θυμίζει τις χρυσές φιγουρατζίδικες εποχές του Alex Webster και τα φωνητικά του Barnes είναι λίγο πιο χαμηλά στη μίξη απ' ό,τι στο παρελθόν, ενώ είναι και πιο ακαταλαβίστικα από το σύνηθες, παραπέμποντας τον ακροατή στις ρομαντικές εποχές της μπαλάντας του "Hammer Smashed Face".

Φυσικά δεν διεκδικεί κανενός είδους δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά είναι μία από τις ικανοποιητικές κυκλοφορίες των SFU, εδώ και πολλά χρόνια. Καταλήγοντας, λοιπόν, η μόνη ξεκάθαρη, αλλά μουσικά άσχετη, απογοήτευση με το "Torment" είναι το πρόχειρο και απαράδεκτο artwork.

Είναι, λοιπόν, το "Torment" ο καλύτερος δίσκος των Six Feet Under; Όχι, σε καμία περίπτωση. Αλλά σίγουρα δεν τους έχουμε ξαναδεί έτσι.