Grief, Trap Them, Heavensore, Formikation @ Texas Necropolis, 25/11/08

Δυσωδία απλώθηκε στην ατμόσφαιρα με το που οι Grief πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή. Η ατμόσφαιρα έμοιαζε απόκοσμη, τα riff έσκιζαν τον ήχο, ενώ το μπάσο φάνταζε τόσο βαρύ που νόμιζες πως ρίχνει τοίχους. Μήπως τελικά δεν ήμασταν στο Texas Club; Μήπως βρεθήκαμε σε κάποιο χωριό της Δυτικής Ευρώπης;

Δε χρειάζεται να προτρέχουμε, έχουμε κάμποσους μήνες μπροστά μας μέχρι τη δυναμική επιστροφή των St. Vitus. Ας μείνουμε στα δικά μας δρώμενα και, κυρίως, στις αξιοσημείωτες εντυπώσεις όσον αφορά το θέμα του ήχου. Το εν λόγω club εξ' άλλου δε μας είχε συνηθίσει σε τέτοιες ευνοϊκές συνθήκες. Ήταν τόσο καθαρός κι ογκώδης, σε βαθμό που σε γέμιζε με απορία. Κι όμως, δε χρειάστηκε να σπαταλήσεις το χρόνο σου. Το βλέπεις λες και είναι τώρα. Το επόμενο κομμάτι λέγεται "Polluted", ή αλλιώς, πάρε τώρα στη μάπα ό,τι σαπίλα και βρώμα κρύβει το λιωμένο κουφάρι του "Torso". Μιλάμε για groove με τόσο πρωτόγνωρη αίσθηση, σε σημείο που αμφιβάλλεις εάν αυτή είναι η μπάντα που σκόπευες να παρακολουθήσεις - παρόλο που μέσα σου υποπτευόσουν το πόσο μπορεί να συγκλονίζουν ζωντανά.

Με δύο κουβέντες, απίστευτη εμφάνιση. Ίσως η καλύτερη στα αθηναϊκά doom δρώμενα, απ' όσες τουλάχιστον έχω παρακολουθήσει. Αν και μουσικά δεν έχουν τόσο επαφή, η μόνη που φαίνεται να τη κοντράρει είναι η πρώτη των Candlemass στο Sporting, επί reunion εποχής. Όσον πάλι αφορά τις επιλογές, αποτέλεσαν το ιδανικό κερασάκι στην τούρτα, καθώς η βάση ως επί το πλείστον δόθηκε στα "Come To Grief" και "Miserably Ever After", με τα "World Of Hurt", "I Hate You", "Ruined" αλλά και τα "One Of Those Days", "Low Life", "Miserably Ever After" και "I Hate The Human Race" να δέχονται το ενθουσιώδες χειροκρότημα όσων αψήφησαν το πρωινό φορτίο της Τετάρτης. Υπάρχει βέβαια και το "Angry Man" των St. Vitus που παίχτηκε προς το τέλος... μία τέλεια προσθήκη, σε μία άψογη βραδιά...

Εδώ κάπου αξίζει να αναφέρουμε τα ευτράπελα της συναυλίας. Συνοπτικά, όλοι τους (πλην του Ray) ανέβηκαν λιώμα. Οι Eric και Jeff δεν επικοινωνούσαν ιδιαίτερα κι όποτε τα κατάφερναν, συνέβαινε με αρκετά αστείο τρόπο - χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αλλοίωση των στίχων του "I Hate The Human Race" σε "I Hate The F*cking French". Στάθηκαν απρόβλεπτοι με κάθε έννοια, ακόμα και στη διάρκεια του set, το οποίο δεν ξεπέρασε τα 70 λεπτά. Από μία τόσο «γεμάτη» εμφάνιση, όμως, σπάνια έχεις παράπονο.



Οι Grief πάντως δεν ήταν το πρώτο γκρουπ της βραδιάς, αλλά το τελευταίο. Υπάρχει λόγος που τους βάλαμε σε αυτή τη σειρά κι αυτός δεν είναι άλλος από την αποκάλυψη που ακούει στο όνομα Trap Them. Οι Grief είχαν κυκλοφορήσει το "Alive" επί 2006 κι όσο να 'ναι είχαμε ψυλλιαστεί πως live αποδίδουν πολύ καλύτερα. Τι συμβαίνει όμως όταν έχεις ακούσει μόλις ένα κομμάτι των Trap Them κατά την τελευταία σου επίσκεψη στο myspace κι αποφασίζεις να κατηφορίσεις το γνωστό δρόμο εντελώς ανυποψίαστος;

Μέχρι πρότινος, είχες στα υπ' όψιν πως πρόκειται για ένα πολύ καλό γκρουπ. Μόλις έφτασες εκεί το σκηνικό άλλαξε με το που έμαθες πως απαρτίζεται από πρώην μέλη των December Wolves και Unearth. Και δίχως να προλάβεις καν να αναρωτηθείς, ανεβαίνουν στη σκηνή και ξεκινούν με έναν ήχο βρώμικο, αλλά εντελώς «πάρτα», ένα drummer γεμάτο λύσσα κι έναν τραγουδισταρά με φωνή που καίει το λαρύγγι και μάτι που γυαλίζει σε σημείο που νομίζεις πως θα πεταχτεί να σου δαγκώσει την καρωτίδα. Μα να μη σταματά λεπτό να χτυπιέται! Μέγιστος θεός, νοιώθει αυτό που παίζουν και το βγάζει στο έπακρο. Όσον αφορά το φάσμα στο οποίο ανήκουν, ξεχωρίζεις πως το ύφος τους έχει στοιχεία από crust, hardcore, αλλά και grindcore, με όλες αυτές τις καταβολές να διαφαίνονται ακόμη και μέσα στην ίδια σύνθεση. Μπορεί να μη δείχνουν αυστηρά ταμπελοποιήσιμοι, αλλά καταφέρνουν πολύ άμεσα να περάσουν το μήνυμά τους...

Η προτελευταία παράγραφος αφορά τα ελληνικά σχήματα που έμελλε να έχουν τον πρώτο (ουσιαστικά) λόγο στη βραδιά. Αρχίζοντας όπως ακριβώς τα πιάσαμε, δεύτερο εν σειρά γκρουπ και πιο κοντινό στο ύφος των headliners, οι Heavensore, με νεφελώδεις drone/doom καταστάσεις να χαρακτηρίζουν το ένα και μοναδικό κομμάτι που έπαιξαν. Μιλάμε για μία μακροσκελή σύνθεση, το πρώτο μέρος της οποίας «συνόδευαν» οι ψίθυροι των παρευρισκομένων, μέχρι να μπεί το κυρίως θέμα και να διακοπούν από τα όποια «ξεσπάσματα». Κοινώς, μπορεί να μας κούρασαν λίγο στην αρχή, αλλά το τέλος έδειχνε μία ικανοποιητική εικόνα της όλης εμφάνισης. Οι Formikation από την άλλη δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν, δεύτερη φορά που τους βλέπω σε μικρό χρονικό διάστημα και δηλώνω ξανά ευχαριστημένος. Το μόνο αρνητικό ίσως βρίσκεται στο γεγονός ότι ο grindcore χαρακτήρας τους πολλές φορές «ξεφεύγει» κι ακούγεται εντελώς χύμα. Βγάζουν πάντως τόση ενέργεια, που μετά από ένα σημείο το αγνοείς...

Για κλείσιμο, θα αναφέρω το αυτονόητο: Παρακολουθήσαμε ένα event με δυο απίστευτες ξένες μπάντες και δύο αξιόλογες ελληνικές. Το εισιτήριο κυμαινόταν σε σχετικά λογικά επίπεδα (20 ευρώ), αλλά ο κόσμος δεν ξεπέρασε τα 100 (και κάτι;) άτομα. Γιατί; Εάν μου πείτε πως έπεφτε καθημερινή, θα σας πω ότι έχετε απόλυτο δίκιο. Τα παραδείγματα αυτής της κατηγορίας όμως είναι τόσα πολλά, που πλέον θέτουν ερωτήματα. Ίσως χρειάζεται να αναρωτηθούμε κατά πόσο στηρίζουμε έναν πιο νέο ήχο και κατά πόσο μένουμε προσκολλημένοι σε έναν παλιό. Πως γίνεται να ζητάμε νέα ονόματα, από τη στιγμή που τα περισσότερα αντίστοιχα (και μη) τυγχάνουν μικρής προσέλευσης; Ενώ οι Paradise Lost μας επισκέπτονται κάθε χρόνο; Να ξέρετε πάντως πως δεν κατηγορώ κανέναν. Κάθε χρόνο δηλαδή, είμαι κι εγώ ανάμεσα σε αυτό το κοινό. Δεν παραπονιέμαι όμως γι' αυτά που δεν έρχονται και μάλλον είναι πλέον καιρός να αναλογιστούμε κάποια πράγματα. Το να ζητάς λίγα δεν είναι καθόλου κακό. Το να μη το συνειδητοποιείς όμως, ίσως είναι ακόμη χειρότερο.