«A Buyer's Guide»: Bloodbound

Δισκογραφικός οδηγός για τους αξιόλογους Σουηδούς power metallers

Από τους Σπύρο Κούκα, Δημήτρη Μωυσίδη, 25/05/2021 @ 13:04

Η αποχώρηση του Urban Breed και η παύση δραστηριοτήτων των Tad Morose αμέσως μετά υπήρξε ένα τεράστιο πλήγμα για τον κλασικό (βλέπε heavy/power) metal χώρο των ‘00s, ειδικά όταν οι τελευταίοι είχαν κυκλοφορήσει ως έσχατη τους δουλειά το εξαιρετικό "Modus Vivendi".

Έτσι, η επαναδραστηριοποίηση του Σουηδού τραγουδιστή σε ένα σχήμα αντίστοιχων υφολογικών βλέψεων ήταν ένα γεγονός που δεν μπορούσε να αγνοηθεί εν έτει 2005, μια εποχή «παχιών αγελάδων» για τον ήχο έτσι κι αλλιώς. Οι Bloodbound, δημιουργημένοι από τους Tomas Olsson και Fredrik Bergh, έκαναν τεράστιο κρότο με την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, με το "Nosferatu" να προκαλεί αίσθηση στους σχετικούς κύκλους και όσους το άκουσαν να μιλούν για μια μπάντα που ήρθε για να μείνει.

Δεκαέξι χρόνια μετά, και με την μπάντα να κυκλοφορεί αισίως τον ένατο δίσκο της φέτος, οι Bloodbound δεν αποτελούν πια μια τεράστια power metal ελπίδα, αλλά ένα σχήμα που, με τα καλά και τα άσχημα του, έχει εδραιωθεί στο χώρο και έχει στο ενεργητικό του μια αξιοπρόσεκτη δισκογραφία, μια υποτυπώδη κατάταξη της οποίας επιχειρούμε παρακάτω. [Σ.Κ.]

 
Bloodbound - Nosferatu

Nosferatu
(Avalon, 2005)

Το πρώτο και καλύτερο, το άλμπουμ που τα ξεκίνησε όλα, το "Nosferatu" τοποθέτησε τους Bloodbound σε έναν κλειστό κύκλο σχημάτων που, όσο ποιοτικούς δίσκους κι αν έχουν κυκλοφορήσει στη διάρκεια της πορείας τους, δεν μπορούν να ξεπεράσουν την αναντίρρητη ποιοτική ανωτερότητα του ντεμπούτου τους. Maiden-ισμοί, στακάτη και άκρως κολλητική riff-ολογία, άκρατοι europower-ισμοί που έρχονταν από την εποχή που το είδος βρισκόταν στα ντουζένια του, εξαιρετικές lead κιθάρες και, πάνω απ' όλα, μια από τις καλύτερες φωνές του ευρωπαϊκού power metal οικοδομήματος, ο φοβερός και τρομερός Urban Breed, να παραδίδει ερμηνευτικά μαθήματα χωρίς φειδώ. Το μόνο που θα μπορούσε να φαντάζει ψεγάδι ενός κατά τα άλλα αλάνθαστου δίσκου, είναι το μέτριο εξώφυλλο του, αν και προσωπικά το σκέφτομαι ως μια συνέχεια των αντίστοιχων εξωφύλλων των Uriah Heep και Annihilator (στα "Abominog" και "Refressh The Demon", αντίστοιχα), άρα και ως μια συνέχεια των ιδιαίτερων αισθητικά στιγμών της κουλτούρας του σκληρού ήχου. Κατά τα άλλα, μάλλον μιλάμε για μια από τις τελευταίες αδιαμφισβήτητες κορυφές του ευρωπαϊκού power metal ήχου, ο οποίος αντίστοιχα μεγαλεία έχει να δει, με ελάχιστες και συγκεκριμένες εξαιρέσεις, από εκείνη την εποχή των mid ‘00s. Ένα πραγματικό "Metal Monster". [Σ.Κ.]

Bloodbound - Tabula Rasa

Tabula Rasa
(Blistering Records, 2009)

Ίσως στο πιο "progressive" άλμπουμ τους - χωρίς απαραίτητα την τεχνοτροπία που απαιτείται - οι Σουηδοί κατάφεραν με το "Tabula Rasa" να ακούγονται σχετικά πρωτοποριακοί, πέρα από τα στεγανά ενός στύλ που φαινόταν να εγκλωβίζονται μετά τα δύο πρώτα άλμπουμ. Η επιστροφή του Urban Breed, ενός εξαιρετικού τραγουδιστή, συνδυάστηκε με πανέμορφες και δυνατές συνθέσεις όπως το "Take One" και "Dominion 5" σε ένα άλμπουμ γεμάτο με up-tempo και γεμάτες ενέργεια συνθέσεις που δεν μπορείς να τις πεις ξεκάθαρα ως power metal όπως η κατεύθυνση που αφοσιώθηκαν μετέπειτα. Δύσκολα να βρεις κάτι αρνητικό να πεις για ένα άλμπουμ που δεν το λες ριξηκέλευθο και καινοτόμο αλλά είναι τίμιο, δυναμικό, ευχάριστο και κυρίως μοντέρνο και φρέσκο metal και σίγουρα από τις καλύτερες στιγμές των Bloodbound. [Δ.Μ.]

 

Bloodbound - Book Of The Dead

Book Of The Dead
(Metal Heaven, 2007)

Αν κρίνουμε το κάθε άλμπουμ τηρουμένων και των αναλογιών που επικρατούσαν την εποχή που κυκλοφόρησε, το "Book Of The Dead" αποτελεί ένα από τα αρτιότερα δείγματα ευρωπαϊκής heavy/power metal γραφής των late '00s. Κατ' ουσίαν, οι συγκρίσεις δεν ευνοούν συνήθως το δεύτερο άλμπουμ των Bloodbound, καθώς εκείνο συγκρίνεται με το "Nosferatu", το οποίο έχει επικρατήσει να θεωρείται το κορυφαίο άλμπουμ του σχήματος μέχρι και σήμερα. Αδίκως, καθώς το "Book Of The Dead" στέκεται ως ένα πλούσιο σε ιδέες και, προπάντων, όμορφα τραγούδια άλμπουμ, παρουσιάζοντας μια μπάντα που ακόμη ψάχνεται με το ήχο της και παραμένει δημιουργική κρατώντας απόσταση από τυχόν μανιέρες και συνθετικά στερεότυπα. Ο Michael Bormann, μάλιστα, που έχει αναλάβει εδώ τα φωνητικά μέρη, αποτελεί μια υπέροχη κεντροευρωπαϊκή φωνή, γεμάτη πάθος, δύναμη και γρέζι, κάνοντας μοναδικές τις ακροάσεις του δεύτερου πονήματος των Σουηδών από το Bollnas, το οποίο κι έβαζε δύσκολα στους (δημοφιλέστατους εκείνη την εποχή) Hammerfall και Dream Evil. [Σ.Κ.]

Bloodbound - Stormborn

Stormborn
(AFM, 2014)

To soundtrack του "Game Of Thrones" για τους metalheads. Ό,τι είναι οι Blind Guardian για το "Lord Of The Rings" μάλλον θα ήθελαν να είναι οι Bloodbound για το GOT. Επηρεασμένο από τη διάσημη σειρά βιβλίων και από το metal των Hammerfall, Judas Priest και Edguy εν έτει 2014 παίζουν metal παλαιότερης, euro power, επικότερης, μέγιστης ταχύτητας, φιλοσοφίας το οποίο σίγουρα είναι διασκεδαστικό. Η σταθερότητα - επιτέλους - στην θέση της φωνής με τον Patrik Johansson αποδίδει καρπούς. Σίγουρα έτη φωτός καλύτερο από το ανεκδιήγητο "In The Name Of Metal", έχει αρκετά επικές και καλές στιγμές όπως το "Iron Throne", τη παιδική χορωδία στο "Nightmares From The Grave" και το ρυθμικό σφυροκόπημα του ομότιτλου "Stormborn". Γενικώς ένα αξιοπρεπέστατο power metal άλμπουμ και από τις καλύτερες τους στιγμές. [Δ.Μ.]

 
Bloodbound - Unholy Cross

Unholy Cross
(AFM, 2011)

Ξεπερνούμε γρήγορα το πανάθλιο εξώφυλλο και επικεντρωνόμαστε στο άλμπουμ νούμερο τέσσερα για τους πολύπαθους Σουηδούς με τον Urban Breed να μένει, να φεύγει, να έρχεται να ξαναφεύγει και εν τέλει να αναλαμβάνει φωνητικά ο Patrik Johansson. Οι προσδοκίες μετά το εξαιρετικό "Tabula Rasa" υψηλές αλλά αντί να συνεχίσουν τη πιό μοντέρνα κατεύθυνση του προκατόχου φαίνεται να επιλέγουν το δρόμο του euro power, δρόμο που μέχρι τώρα συνεχίζουν. Generic μεν, σταθερότητα δε και το πρώτο βήμα με το "Unholy Cross" ήταν αρκετά δυνατό με το καλημέρα αφού το "Moria" είναι ένα πολύ καλό κομμάτι και υπάρχει και ο δυναμίτης "Drop The Bomb" που αν δεν προκαλέσει headbanging δεν ξέρω τί μπορεί να σας κάνει να κουνηθείτε. Τα έντεκα κομμάτια φανερώνουν ωστόσο μια αναζήτηση κατεύθυνσης και ελαφρώς σύγχυση με αποτέλεσμα το συνολικό αποτέλεσμα να μην συγκινεί όσο θα θέλανε. [Δ.Μ.]

Bloodbound - Rise Of The Dragon Empire

Rise Of The Dragon Empire
(AFM, 2019)

Η συνταγή γνωστή. Ολίγον euro power, μια δυνατή τζούρα επικότητας και θεματολογία με "Game Of Thrones" και δράκους, έμπνευση από αυτούς που το κάνουν καλύτερα (Sabaton, Powerwolf, κτλ) και ανεβάζουμε λίγο και την φαντασία σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ και έχουμε μια από τα ίδια προς το καλύτερο. Γεμάτο κλισέ και κοιτώντας το εξώφυλλο και μόνο καταλαβαίνεις απολύτως τί πρόκειται να ακούσεις ωστόσο κρύβει μερικές ευχάριστες εκπλήξεις όπως τα "Magical Eye", "The Warlock's Tail" και "Giants Of Heaven". Δυνατό και με στιγμές που προκαλούν ενδιαφέρον αλλά τίποτα συγκλονιστικό και η απουσία ποικιλίας ιδεών προκαλεί γρήγορα κορεσμό. [Δ.Μ.]

Bloodbound - Creatures Of The Dark Realm

Creatures Of The Dark Realm
(AFM, 2021)

Η epic πορεία που ξεκίνησε με το "Stormborn" συνεχίζεται αμείωτα με την ίδια αισθητική, θεματολογία τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά φυσικά με το τελευταίο τους δημιούργημα "Creatures Of The Dark Realm". Στόχος τους η μελωδία κάτι που είναι εμφανές σε ολόκληρο το άλμπουμ αλλά και η μη-επαναληψιμότητα, μια παγίδα που εύκολα μπορεί να πέσει ένα συγκρότημα που διατηρεί την ίδια μουσική κατεύθυνση και θεματική επιλογή για μεγάλο διάστημα. Και στόχος επετεύχθη σε μεγάλο βαθμό. Ένα άλμπουμ που ακούγεται σαν νεράκι, με όμορφες συνθέσεις ("When The Fate Is Calling", "Face Of Evil", "Eyes Come Alive"), χωρίς την προβλέψιμη μπαλάντα με αποτέλεσμα να μην χάνει ποτέ ορμή. Το κακό για τους Bloodbound είναι πως αν βγάζανε τα τελευταία τρία άλμπουμ ως ένα τεράστιο άλμπουμ μάλλον κανείς δεν θα παραξενευόταν. Αναρωτιέμαι, πότε αδειάζει αυτό το πανέρι με τα epic power metal τραγούδια όμως; [Δ.Μ.]

 
Bloodbound - War Of Dragons

War Of Dragons
(AFM, 2017)

Το "Stormborn" ήταν ένα δυνατό άλμπουμ, από τα καλύτερα που έχει κυκλοφορήσει η μπάντα. Ο διάδοχος του, όμως, είναι αμφιλεγόμενος, εκκινώντας μια περίοδο τους που βρίσκει φανατικούς υποστηρικτές, αλλά και εμφανείς πολέμιους. Το πρόβλημα του "War Of Dragons", όπως και των άλμπουμ που ακολούθησαν εκείνου, είναι η προσκόλληση στη μανιέρα που καθιέρωσαν και όρισαν ως το δημοφιλέστερο ήχο του (euro) power σήμερα οι Sabaton και Powerwolf. Προφανώς, κανένα πρόβλημα ως προς την κατεύθυνση και τον ήχο αυτό - αν είσαι οπαδός των συγκεκριμένων σχημάτων. Διαφορετικά, αυτό το αίσθημα τυποποίησης, το οποίο έγινε εντονότερο από δίσκο σε δίσκο από εδώ κι έπειτα, προβληματίζει για τα αποτελέσματα και τις προθέσεις του. Διασκεδαστικός δίσκος, πάντως, για τους βαμμένους οπαδούς του power metal. [Σ.Κ.]

 
Bloodbound - In The Name Of Metal

In The Name Of Metal
(AFM, 2012)

Τί να πρωτοπούμε για το πέμπτο άλμπουμ τους; Το είδαν μάλλον τελείως στη πλάκα και είπαν να βγάλουν ένα parody άλμπουμ με όλα τα κλισέ και στερεότυπα και το αποτέλεσμα είναι cringey, γελοίο και σε αφήνει με ένα βλέμμα απορίας. Απλοϊκό metal, στίχοι τραγικοί που δεν είναι καν αστείοι (αν όντως αυτός ήταν ο στόχος τους) και γενικά καταλαβαίνεις ότι εντάξει είπανε να βγάλουν κάτι έτσι για πλάκα αλλά εμείς τι φταίμε στη τελική; Καταλαβαίνω την λογική των parody groups αλλά τώρα ένα συγκρότημα σε διαρκή αναζήτηση ταυτότητας και με άλλες κατευθύνσεις και δυνατότητες να βγάζει κάτι τόσο απαράδεκτο και με μηδενική αισθητική είναι αξιοπερίεργο. Μοναδικές αναλαμπές το "Son Of Babylon" και το το "Bounded By Blood" κάτι σαν b-side των Hammerfall. [Δ.Μ.]

 
Bloodbound - One Night Of Blood

One Night Of Blood
(AFM, 2016)

Βιντεοσκοπημένο/ηχογραφημένο το 2015 στο Masters Of Rock της Ισπανίας, το "One Night Of Blood" αποτελεί το μονάκριβο live δισκογραφικό δείγμα των Σουηδών power metallers. Με ένα πλήρες ρεπερτόριο που περιελάμβανε τραγούδια από την αρχή της δισκογραφίας τους μέχρι και το - τότε πρόσφατο - "Stormborn", οι Bloodbound παρουσίασαν ένα εντυπωσιακό show, δομημένο κατά κύριο λόγο πάνω στις μουσικές τους δυνατότητες. Ο Patrik Johansson, δε, αποδεικνύεται ικανότατος fronman, φέρνοντας εις πέρας την ερμηνεία επιλεγμένων στιγμών από τους προκατόχους του στη θέση του τραγουδιστή της μπάντας, προεξέχοντως του Urban Breed. [Σ.Κ.]

A Compilation

Spotify Playlist

1. Behind The Moon ("Nosferatu")
2. Metal Monster ("Nosferatu") 
3. Desdemonamelia ("Nosferatu")
4. Screams In The Night ("Nosferatu") 
5. Dominion 5 ("Tabula Rasa")
6. Take One ("Tabula Rasa")
7. Tabula Rasa ("Tabula Rasa") 
8. Sign Of The Devil ("Book Of The Dead") 
9. Book Of The Dead ("Book Of The Dead") 
10. Satanic Panic ("Stormborn")
11. Stormborn ("Stormborn")
12. Nightmares From The Grave ("Stormborn") 
13. Drop The Bomb ("Unholy Cross") 
14. Moria ("Unholy Cross")
15. Magical Eye ("Rise Of The Dragon Empire") 
16. Giants Of Heaven ("Rise Of The Dragon Empire") 
17. Dragons Are Forever ("War Of Dragons") 
18. King Of Swords ("War Of Dragons") 
19. Creatures Of The Dark Realm ("Creatures Of The Dark Realm") 
20. When Fate Is Calling ("Creatures Of The Dark Realm") 

  • SHARE
  • TWEET