Συνέντευξη New Model Army (Justin Sullivan)

Η επίσκεψη του Justin Sullivan για ένα ακουστικό σετ στην Αθήνα μετά από μία σύντομη περιοδεία στην Ελλάδα υπήρξε μία καλή ευκαιρία να συνομιλήσουμε για διάφορα θέματα από τα πιο πρακτικά μέχρι τα πιο φιλοσοφικά. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι το συγκρότημα φαίνεται να είναι σε εξαιρετική φόρμα και συνεχίζοντας σε όλα αυτά που τον εμπνέουν και τον τρόπο που συνθέτει, καλλιτεχνικά μιλώντας, η συνέντευξη είναι όσο πιο ενδοσκοπική θα μπορούσε να είναι. Γι' αυτό και είναι τόσο ενδιαφέρουσα.

Πρώτη ερώτηση είναι για τον λόγο που σας φέρνει στην Αθήνα αυτή τη φορά. Δεν είναι μια κοινή συναυλία. Οι σκέψεις σας σχετικά με αυτό;
Θα είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζουμε πάρα πολλά. Λάβαμε ένα e-mail που έλεγε: «Θα θέλατε να έρθετε και να παίξετε σε μία αντιφασιστική συναυλία;». Κάνουμε τέτοια πράγματα από καιρό σε καιρό και είναι προφανές ότι είμαστε υποστηρικτές ενάντια στο φασισμό. Αλλά είναι δύσκολο να φέρουμε ολόκληρο το συγκρότημα εδώ, είναι πάρα πολύ ακριβό. Έτσι σκεφτήκαμε να έρθουμε οι δυο μας. Γιατί το κάνουμε αυτό μερικές φορές.

Υπάρχει μια ισχυρή άνοδος της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη. Μπορείτε να το εξηγήσετε αυτό; Πολλοί πίστευαν ότι ο φασισμός ήταν κάτι τελειωμένο.
Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει στον κόσμο είναι ένα πολύ φυσικό και αναμενόμενο φαινόμενο, διότι αυτό που πραγματικά συνέβη είναι ότι ο έλεγχος της εξουσίας στον κόσμο έχει, ούτως ή άλλως, περάσει από τις εθνικές κυβερνήσεις στα χέρια των εταιρειών και της Wall Street. Έτσι, οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν έχει σημασία ποιον θα ψηφίσουν, διότι είναι όλοι τα ίδια σκατά, βασικά οι αγορές και η Οικονομία έχουν κυριαρχήσει στα πάντα τόσο ώστε οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν έχουν καμία εξουσία. Υπάρχει ένα καλό παράδειγμα με το ΤΤΙΡ όπου, αν περάσει, ουσιαστικά όλες οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη θα παραιτηθούν, πραγματικά θα εγκαταλείψουν, κάθε δύναμη που τους απομένει στα χέρια των επιχειρήσεων. Το είδος της εξουσίας που έτσι κι αλλιώς τους έχει απομείνει. Έτσι, φυσικά, η απάντηση από τους ανθρώπους είναι να αρχίζουν να χωρίζονται σε μικρότερες ομάδες με την ιδέα ότι «δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον κόσμο, γι' αυτό πρόκειται να προσπαθήσουν να ελέγξουμε μία μικροσκοπική ομάδα». Και τότε σπάνε σε φυλές, το οποίο είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Πάντα θυμάμαι μια αμερικανική ρήση του 19ου αιώνα, νομίζω, «μπορείτε να νοικιάσετε πάντα το μισό λιμάνι για να σκοτώσει το άλλο μισό». Είναι το παλαιότερο τέχνασμα: διαίρει και βασίλευε. Στρέφεις τους απλούς ανθρώπους τον έναν εναντίον του άλλου και ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό είναι με τον ρατσισμό, τον εθνικισμό και ούτω καθεξής. Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση ρατσιστές. Ακόμα κι αν έχεις κάποιον που υποστηρίζει την ακροδεξιά, αν τον καθίσεις σε αυτόν τον καναπέ και ήταν κάποιος τύπος από την Αφρική και μιλούσαμε πίνοντας μια μπύρα μαζί, θα ήταν μια χαρά. Στο τέλος της ημέρας, όλοι πρέπει να θυμόμαστε ποιοι είμαστε ως ανθρώπινα όντα και ότι ο εχθρός δεν είναι οι άλλοι φτωχοί άνθρωποι στην άλλη φυλή. Ο εχθρός είναι οι άνθρωποι που έχουν τον έλεγχο.

Στο μουσικό μέρος της επίσκεψής σας εδώ, μου είπατε ότι κάποιες φορές κάνετε συναυλίες ως ντουέτο. Είναι παράξενο να εκτελείτε τα ίδια τραγούδια με αυτόν τον τρόπο και πώς αντιδρά το κοινό;
Τα πράγματα είναι διαφορετικά σε κάθε συναυλιακό χώρο. Θέλω να πω ένα από τα πλεονεκτήματα με το ντουέτο είναι ότι μπορούμε να πάμε σε μικροσκοπικά μέρη, μέρη όπου οι New Model Army ποτέ δεν θα μπορούσαν να πάνε. Ή μικρές πόλεις όπως χθες το βράδυ που παίξαμε στην Άρτα και στο Βόλο το προηγούμενο βράδυ. Αυτά είναι μικρά μέρη που οι New Model Army δεν θα μπορούσαν να πάνε, είναι πάρα πολύ ακριβό. Μπορούμε να παίξουμε σε μικρά μπαρ και κατά κάποιο τρόπο είναι τέλειο επειδή είμαστε πολύ κοντά στους ανθρώπους. Νομίζω ότι παντού είναι διαφορετικά και κάθε πρόσωπο και κοινό είναι διαφορετικά. Έχω αρκετούς τραγουδιστές που είναι frontmen σε μπάντες και πάντα μιλάνε για «το κοινό», σαν να είναι ένα πλάσμα. Εγώ ποτέ δεν σκέφτομαι έτσι. Θέλω να πω ότι δεν έχει σημασία αν είναι 20 άτομα εκεί έξω ή 100.000. Είναι όλα ξεχωριστά άτομα και όλα έχουν τη δική τους ιστορία και διαφορετικές ζωές και διαφορετικές απαιτήσεις από τη μουσική. Και φυσικά όλα έχουν διαφορετικά αγαπημένα τραγούδια. Υπάρχουν τεχνικές για να ενώσεις ένα ακροατήριο: «Πείτε όλοι yeah!  - Yeah!», «Χτυπήστε όλοι τα χέρια σας»... Ποτέ δεν το κάνουμε αυτό, επειδή πιστεύω ότι ο καθένας είναι διαφορετικός, ο καθένας αντιδρά διαφορετικά. Αν παίζεις στην Αγγλία ένα μεγάλο μέρος από το πλήθος θέλει να χορέψει. Στη Γερμανία οι άνθρωποι θέλουν να δουν και να ακούσουν. Το ελληνικό κοινό είναι ενδιαφέρον. Είστε πολύ μουσική χώρα. Είναι εκπληκτικό ότι μπαίνεις σε οποιοδήποτε μπαρ οπουδήποτε στην Ελλάδα και υπάρχει πάντα μια πολύ καλή επιλογή μουσικής. Εννοώ ακόμη και η σκατά μουσική είναι η καλή σκατά μουσική... (γέλια). Ξέρεις τι εννοώ. Σε κάθε μπαρ που έχουμε παίξει, αφού παίξαμε, παίζει ένα μείγμα από δίσκους, σύγχρονους, παλιότερους, διάφορα είδη, αλλά πάντα τα καλύτερα. Και συχνά πράγματα που ποτέ δεν έχω ακούσει. Και είναι πραγματικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι είναι μια κουλτούρα που έχει αυτή τη φανταστική μουσική παράδοση. Εάν ανοίξεις το ραδιόφωνο στην Ελλάδα τα περισσότερα είδη μουσικής που θα ακούσεις είναι πραγματικά καλά. Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο όπου το μεγαλύτερο μέρος του ραδιοφώνου είναι πραγματικά καλό.

Αλήθεια; Εμείς δεν σκεφτόμαστε έτσι.
Ναι, μπορείτε εύκολα να βρείτε καλά πράγματα για να ακούσετε όταν ανοίξετε το ραδιόφωνο στην Ελλάδα. Είχα ένα είδος περιήγησης σε όλη την Ελλάδα μερικά χρόνια πριν. Και άκουγα έναν ραδιοφωνικό σταθμό που έπαιζε μόνο ελληνική μουσική κυμαινόμενη από την παραδοσιακή ελληνική μουσική ως τη σύγχρονη ελληνική ροκ. Αλλά όλα πραγματικά ενδιαφέροντα. Και κάθε μπάντα με την οποία έχουμε παίξει ποτέ στην Ελλάδα ήταν πραγματικά καλή. Νομίζω ότι ίσως αυτό συμβαίνει γιατί αν τραγουδήσει κάποιος στην Ελλάδα δεν υπάρχει η φιλοδοξία ότι θα βγει στην παγκόσμια μουσική αγορά ή ότι θα γίνει εκατομμυριούχος, μεγάλο αστέρι και όλα αυτά. Οι άνθρωποι κάνουν μουσική γιατί την αγαπάνε. Και φαίνεται να υπάρχει μια ισχυρή μουσική κοινότητα εδώ.

Δεν ξέρω αν συλλέγεις βινύλιο...
Ναι, το βινύλιο είναι μεγάλη υπόθεση εδώ. Και εμείς πουλάμε πάλι βινύλια. Υπάρχει μια άλλη χώρα που μου θυμίζει την Ελλάδα, όπου οι άνθρωποι πραγματικά συγκεντρώνουν την καλύτερη μουσική από όλα τα διαφορετικά μέρη του κόσμου και πραγματικά αφοσιώνονται στη μουσική. Και αυτή είναι η Φινλανδία. Που επίσης είναι έξω από την «αγορά». Έχει το ίδιο vibe.

Το προηγούμενο άλμπουμ σας έλαβε, νομίζω, πολύ καλή υποδοχή. Τουλάχιστον στην Ελλάδα.
Ναι, παντού.

Είναι φυσικό για σας ότι μετά από τόσα χρόνια είστε σε θέση να εξακολουθείτε να κυκλοφορείτε δίσκους και τραγούδια που συγκαταλέγονται στις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας σας;
Όταν το καλοσκεφτείς, εμείς απλά προσπαθούμε να μην κάνουμε το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά. Προσπαθούμε απλά να ψάξουμε για νέες ιδέες. Και επίσης έρχονται νέα άτομα στην ομάδα κάτι που φέρνει νέα ενέργεια ούτως ή άλλως. Ακόμη και από την αρχή, θυμάμαι όταν ξεκινήσαμε, στην Αγγλία το "Vengeance" ήταν ένα πολύ μεγάλο τραγούδι και η αντίδρασή μας σε αυτό ήταν να μην το παίζουμε. Στη συνέχεια, στη Γερμανία το "51st State” και το "Vagabonds" έγιναν πολύ μεγάλα τραγούδια κι όμως κάναμε μια ολόκληρη περιοδεία στη Γερμανία και δεν παίξαμε κανένα από αυτά.

Γιατί;
Επειδή πρέπει να κάνεις αυτό που θες. Θυμάμαι κάτι που δήλωσε ο Neil Young και αυτός είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω πραγματικά. Είπε ότι αν ακολουθήσεις το δικό σου αστέρι και κάνεις ακριβώς ό, τι νομίζεις ότι είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, τελικά οι άνθρωποι μαθαίνουν να σε εμπιστεύονται. Κάποιος είπε στην Αγγλία ότι είμαστε η μόνη μπάντα που έρχονται ακροατές και δεν θέλουν να ακούσουν τα παλιά, θέλουν να ακούσουν τα νέα, τα επόμενα τραγούδια. Επειδή θέλουν πάντα να δουν προς τα πού θα πάμε. Πάντα θα αρνιόμαστε να κάνουμε μία περιοδεία με τις μεγαλύτερες επιτυχίες μας. Στην Αγγλία υπάρχει μια μόδα για το «πάμε πίσω να παίξουμε το πιο διάσημο άλμπουμ μας». Εμείς δεν το κάνουμε αυτό. Εκείνο ήταν το τότε, ετούτο είναι το τώρα. Μερικές φορές μπορεί να παίξεις αυτά τα τραγούδια. Αλλά το κάνεις όταν θέλεις. Δεν δίνεις στους ανθρώπους αυτό που νομίζουν ότι θέλουν, τους δίνεις ό, τι νομίζεις ότι είναι πραγματικά ισχυρό. Έτσι, υπάρχουν κάποια τραγούδια που παίζουμε και παίζουμε ξανά και ξανά, γιατί ξέρουμε ότι είναι δημοφιλή. Έρχεται όμως μια μέρα, που σκέφτεσαι ότι δεν θέλεις να παίξεις αυτό το τραγούδι απόψε. Δεν το παίζουμε. Πήγα να δω τον Neil Young το περασμένο έτος και σε δύο και μισή ώρες συναυλίας έπαιξε τρία τραγούδια που ήξερε ο οποιοσδήποτε. Ήταν καταπληκτικό! Αλλά υπάρχουν διαφορές. Όταν παίζεις σε ένα φεστιβάλ είναι λίγο διαφορετικό, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πραγματικά έρθει να δουν εσένα. Σε αυτή την περίπτωση, αν γνωρίζουν ένα τραγούδι θα πρέπει να το παίξεις.

Το νέο άλμπουμ είναι μια μίξη στούντιο και ζωντανά ηχογραφημένων τραγουδιών. Ήταν προγραμματισμένο έτσι ή ήταν ένας συνδυασμός δύο διαφορετικών ιδεών - ένα live άλμπουμ και ένα νέο άλμπουμ;
Αρχικά επρόκειτο να είναι ένα live άλμπουμ, γιατί πιστεύουμε ότι το "Between Dog And Wolf" είναι ένα πολύ στουντιακό (sic) άλμπουμ. Έτσι σκεφτήκαμε ότι από τη στιγμή που παίζουμε ζωντανά τα τραγούδια θα λάβουν μια δική τους ζωή, μακριά από τις εκδοχές του στούντιο. Γι 'αυτό και ηχογραφούσαμε πάντοτε τις συναυλίες με το σχέδιο να γίνει ένα live άλμπουμ. Στη συνέχεια είχαμε δύο τραγούδια που είχαμε γράψει, αλλά δεν είχαμε τελειώσει. Έτσι γυρίσαμε, τα τελειώσαμε και σκεφτήκαμε να τα συμπεριλάβουμε ως ένα είδος μπόνους. Γράψαμε άλλα τέσσερα κατά τύχη οπότε στη συνέχεια, είπαμε «ας κάνουμε ένα mini-άλμπουμ και ένα live άλμπουμ μαζί».

Έλαβε εξίσου καλή ανταπόκριση;
Ναι, νομίζω ότι όλοι πιστεύουν ότι είμαστε σε φόρμα. Και αισθανόμαστε έτσι στην μπάντα, σίγουροι και δυνατοί. Είχαμε πολλές αναποδιές. Ο, για μεγάλο διάστημα, μάνατζέρ μας έχασε τη ζωή του ενώ στη συνέχεια είχαμε την παγκόσμια περιοδεία για την 30η επέτειο όπου κάναμε μία αναδρομή στην πορεία μας και τότε σκεφτήκαμε «τώρα είναι η ώρα να κάνουμε κάτι νέο». Ο Nelson αποχώρησε από την μπάντα, ο Ceri ήρθε, αλλά μετά είχαμε την πυρκαγιά όπου χάσαμε όλα τα πράγματά μας, τα πάντα. Και τα πράγματα είναι πράγματα, το βασικότερο είναι ότι χάσαμε το στούντιο μας και έπρεπε να ανακατασκευαστεί. Έτσι χάσαμε έξι μήνες στη διάρκεια των οποίων σκεφτόμασταν ότι θέλουμε να κάνουμε κάτι νέο και διαφορετικό. Ειδικά στο μυαλό το δικό μου και του Michael παίξαμε με την ιδέα των πολυεπίπεδων τυμπάνων. Ξέραμε ότι θέλαμε να πάμε προς αυτή την κατεύθυνση. Και αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε την παραγωγή μόνοι μας έτσι ώστε να μπορούμε να κάνουμε πολλά λάθη. Οι παραγωγοί, αυτό είναι αυτό που προσπαθούν να κάνουν, να σε σταματήσουν από το να κάνεις λάθη. Επειδή ο παραγωγός δεν θέλει να δαπανήσει ένα χρόνο να κάνει ένα άλμπουμ, θέλει να το τελειώσει και να προχωρήσει στο επόμενο. Έτσι, κάθε φορά που θα ξεφεύγεις θα σε τραβάει πίσω. Αυτό είναι καλό για έναν παραγωγό. Εμείς όμως θέλαμε να ξεφύγουμε, μόνο έτσι θα μπορούσαμε να πειραματιστούμε. Έτσι αρχίσαμε την παραγωγή μόνοι μας, βασικά εγώ και ο Michael αλλά είχαμε συμφωνήσει από την αρχή ότι θα βρίσκαμε έναν από τους κορυφαίους στον κόσμο για το mix. Δεν θέλαμε να κάνουμε τη μίξη, θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι ενδιαφέρον, αλλά να βρούμε έναν από τους καλύτερους για τη μίξη. Και ο Joe (Baressi) ήταν ο σωστός άνθρωπος.

Ο τίτλος προφανώς το συνδέει με το προηγούμενο άλμπουμ. Γιατί, λοιπόν την πρώτη φορά ήταν μεταξύ σκύλου και λύκου, ενώ αυτό ανάμεσα στο κρασί και το αίμα;
Το πρώτο είναι η γαλλική έκφραση «entre chien et loupe». Πρόκειται για ένα παλιό μεσαιωνικό ρητό που σημαίνει εκείνη την ώρα της ημέρας, όταν στο κυνήγι δεν μπορείς να διακρίνεις αν το σχήμα αυτό που κινείται στα δέντρα είναι ένας σκύλος ή ένας λύκος. Ουσιαστικά σημαίνει σούρουπο, αλλά είναι μια θαυμάσια αλληγορία για πολλά πολλά πράγματα και ταιριάζει στο συγκρότημα πολύ καλά. Όταν γράψαμε το τραγούδι "Between Dog And Wolf" ο επόμενος στίχος ήταν «μεταξύ του κρασιού και του αίματος». Αυτό είναι παρμένο από την Αγία Γραφή. Δείχνει φυσικά και τη σύνδεση μεταξύ των δύο άλμπουμ.

Υπάρχουν λίγες μπάντες που η μεγαλύτερη επιτυχία τους είναι τόσο άμεσα πολιτική όσο το "51 State". Έχει αυτό αντανακλάσει άσχημα σε σας ως προς την εμπορική σας εξέλιξη; Πώς αισθάνεστε τώρα όντας, ας πούμε, «υποχρεωμένοι» να παίξετε ένα τραγούδι με τόσο ισχυρά νοήματα;
Ποτέ δεν αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να το παίξουμε. Έχουμε παίξει τρεις συναυλίες στην Ελλάδα πριν από σήμερα και δεν το έχουμε παίξει. Δεν είναι καν δικό μας τραγούδι. Κατά κάποιο τρόπο το πήραμε και το κάναμε δικό μας. Τον αρχικό συνθέτη δεν τον έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Έχω γράψει δύο τραγούδια γι' αυτόν. Είναι ένας παλιός μου φίλος.

Θυμάμαι τις ημέρες του MTV και αυτό το τραγούδι να παίζεται συνεχώς. Και ήταν ένα τόσο πολιτικό τραγούδι! Όλοι σας θεωρούν τώρα ένα πολιτικό συγκρότημα εξ αιτίας αυτού.
Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι είμαστε τόσο πολιτικοί. Δεν είμαστε με την έννοια των Chumbawamba ή του Billy Bragg. Αυτοί, οι πρωταρχικός λόγος που κάνουν μουσική έχει να κάνει με το μήνυμα. Πρωταρχικός λόγος για μας για να παίζουμε μουσική είναι η μουσική. Στην πραγματικότητα εξαρχής είχαμε μπερδέψει τους πάντες, γιατί αρχικά υπήρχαν φήμες για αυτό το αριστερό συγκρότημα από το Bradford. Κι όμως το πρώτο πράγμα που κυκλοφορήσαμε, το πρώτο που  κάποιος άκουσε ήταν το "Vengeance", το οποίο είναι το πιο πολιτικά μη ορθό τραγούδι που έχει ποτέ γραφτεί από οποιονδήποτε. Όταν στη δεκαετία του '80 υπήρχε όλο αυτό το αριστερό ρεύμα κατά της Θάτσερ, είπαμε «είμαστε εδώ» και όλοι είπαν «ναι, αλλά γράψατε το "Vengeance"», γι' αυτό δεν προσκληθήκαμε. Θυμάμαι ακόμη και η Greenpeace, δήλωσε ότι δεν ήμασταν ταιριαστοί. Αλλά δεν με πειράζει αυτό. Γράφουμε αντιφατικά τραγούδια γιατί το να είσαι άνθρωπος είναι αντιφατικό. Ναι, είμαστε προφανώς ένα αντι-φασιστικό γκρουπ, είμαστε βασικά αριστεροί, αλλά αυτό δεν είναι για μας «raison d'etre» (σ.σ. λόγος ύπαρξης). Υπάρχουν πολλά τραγούδια σχετικά με τη θρησκεία, πολλά τραγούδια για τη θάλασσα, πολλά τραγούδια για την αγάπη, ξέρεις...

Υποθέτω ότι το κοινό τείνει να σκέφτεται τη ζωή ενός καλλιτέχνη, επίπεδα, χωρίς βάθος χρόνου. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, όταν μπορείς να «κατεβάσεις» τη δισκογραφία μιας μπάντας σε 10 λεπτά και να την ακούσεις μέσα σε μια μέρα. Και νομίζεις ότι όλα αυτά έχουν συμβεί...σε μια μέρα. Μήπως αυτό σημαίνει ότι χάνουν την ανάπτυξη ενός καλλιτέχνη και τον ωθούν σε μια κατάσταση όπου ίσως δεν είναι πλέον άνετα;
Αυτό είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Από την άλλη, όμως, όταν παίζουμε ζωντανά τείνουμε να συγχέουμε τα πάντα. Παίζουμε το "Vengeance" και θα το τοποθετήσουμε δίπλα σε κάτι καινούργιο. Δεν με νοιάζει πραγματικά, είναι όλα μουσική. Και μερικές φορές περνάμε διάφορες φάσεις. Εννοώ ότι η πιο επιτυχημένη εμπορικά περίοδος ήταν οι αρχές του '90 αλλά αυτή τη στιγμή νιώθω πιο συναισθηματικά συνδεδεμένος με τις πρώτες μας δουλειές. Αυτό αλλάζει, μερικές φορές νιώθω πιο συνδεδεμένος με εκείνη την εποχή. Έτσι κι αλλιώς, όμως, όλοι στο συγκρότημα έχουν αλλάξει επίσης. Και όλα αυτά τα χρόνια είχαμε 14 διαφορετικούς ανθρώπους. Αυτό είναι μια πολύ αργή σχεδόν  οργανική αλλαγή. Εννοώ δεν διαλυθήκαμε και, στη συνέχεια, ένα νέο συγκρότημα δημιουργήθηκε. Ένα άτομο αλλάζει και μετά από πέντε χρόνια άλλο... Αλλά είναι ενδιαφέρον όταν ένα νέο πρόσωπο έρχεται, αλλάζει όλη τη χημεία του συνόλου. Αυτό είναι πολύ καλό για εμάς, δεν μπορώ να φανταστώ να βρίσκεσαι στο ίδιο συγκρότημα με τους ίδιους ανθρώπους για πάντα, σαν τους U2 ή κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι θα βαριόμουνα.

Ναι, αλλά μερικές φορές οι άνθρωποι δεν μπορούν να ταυτιστούν με αυτό.
Αυτό είναι αλήθεια, αλλά νομίζω ότι έχουμε διατηρήσει την ταυτότητα της ομάδας. Επειδή είναι κάτι για το οποίο όλοι νοιαζόμαστε. Νομίζω ότι αυτό είναι, όλοι νοιάζονται για τους New Model Army. Νοιαζόμαστε με διαφορετικό τρόπο και μας αρέσουν διαφορετικές πτυχές της μπάντας. Σίγουρα ο καθένας έρχεται με διαφορετικές μουσικές ιδέες ούτως ή άλλως. Αλλά η ιδέα των New Model Army είναι κάτι ισχυρό, με πάθος, κάτι που δεν κάνουμε με μισή καρδιά. Νομίζω ότι όλοι οι μουσικοί που έχουν περάσει από τους New Model Army ήταν έτσι. Στην πραγματικότητα, είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι κάθε μουσικός νιώθει προσωπικά περήφανος, που είναι μουσικός αρχικά, αλλά και που βρίσκεται στους New Model Army. Εάν έχουν μια κακή συναυλία, ο καθένας έχει από καιρό σε καιρό, τους ενοχλεί, νοιάζονται.

Θα έλεγες ότι υπάρχει μία οικογένεια μουσικών; Εννοώ εκείνους που ήταν στους New Model Army, τους αισθάνεσαι σαν μια οικογένεια;
Είναι σαν μια καταδίκη, σαν όλοι να ήταν στη φυλακή σε κάποιο σημείο της ζωής τους! (γέλια). Με μερικούς είμαι σε επαφή με άλλους όχι. Μερικοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και ορισμένοι έχουν προχωρήσει. Ποτέ δε βρεθήκαμε όλοι στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή. Στην πραγματικότητα, ακόμη και με την τρέχουσα σύνθεση θα έλεγα ότι είμαστε κοντά συναισθηματικά και όταν παίζουμε είμαστε πολύ κοντά. Αλλά τον υπόλοιπο του χρόνου δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλο καθόλου. Έχουμε όλοι διαφορετικές ζωές, διαφορετική άποψη για τη ζωή. Διαφορετικές προτεραιότητες, μερικοί είναι πολύ προσανατολισμένοι στην οικογένεια και άλλοι όχι.

Έχει υπάρξει ένα θέμα που συνεχώς προσπαθείς να εκφράσεις στα τραγούδια σου, αλλά ποτέ δεν κατάφερες να τον εκφράσεις με τον τρόπο που θα ήθελες;
Αυτό είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον ερώτημα που έχουν θέσει εδώ και πολύ καιρό! Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ μια γρήγορη απάντηση... Υπάρχουν ορισμένα θέματα στα οποία επιστρέφω όλη την ώρα, με ενδιαφέρουν. Η οικογένεια, ο Θεός... Αλλά προσεγγίζονται από διαφορετικές οπτικές. Υπήρξε μια σειρά από τραγούδια που έγραψα κατά τις πρώτες ημέρες μας για τη ζωή στις μικρές πόλεις. Τα έχω προσεγγίσει σε διαδοχικά άλμπουμ με διαφορετικό τρόπο. Στο "Vengeance" ήταν για μια μικρή πόλη της Αγγλίας όπου κυριαρχούσε το «πρέπει να την κάνω από δω!». Στη συνέχεια στο "No Rest For The Wicked" υπάρχει ένα τραγούδι που ονομάζεται "No Greater Love", το οποίο παρουσιάζει μάλλον ανάμεικτα συναισθήματα για την αναχώρηση. Και στη συνέχεια στο "Ghost Of Cain" υπάρχει το "Poison Street" όπου επιστρέφεις στην πόλη που άφησες και σκέφτεσαι: «Δόξα τω Θεώ που έφυγα!». Στο "Thunder And Consolation" πολύ διάσημα κάναμε το "Green And Grey", το οποίο είναι η επιστολή από το πρόσωπο που δεν έφυγε στο πρόσωπο που έφυγε. Όλα αυτό είναι πτυχές της ίδιας ιστορίας. Είναι λίγο σαν να είμαι ένας μυθιστοριογράφος. Νομίζω ότι βαριέμαι με στιχουργούς που γράφουν μόνο ό,τι είναι στο μυαλό τους. Είναι βαρετό. Δεν γράφω πολλά τραγούδια για μένα και αν το κάνω θα προσπαθήσω να βγάλω μια ιστορία από αυτό. Λένε ότι αναφέρουμε τον καιρό σε όλα τα τραγούδια μας. Είναι επειδή νομίζω ότι αν έχεις τον καιρό και την ώρα της ημέρας και το φως και τον τόπο, τότε έχεις κατ' ευθείαν μια ιστορία. Επίσης, μου αρέσει αυτό που κάνουν στην αμερικανική country μουσική που ξεκινάς με το «εγώ» αλλά δεν μιλάς για τον εαυτό σου παίρνεις ένα χαρακτήρα. Δεν απάντησα ακριβώς στην πραγματικά καλή ερώτησή σου...

Όντως, οπότε θα σε ρωτήσω κάτι παρόμοιο. Πιστεύεις ότι μπορεί να έρθει μία στιγμή που θα γράψεις ένα τραγούδι για κάποιο θέμα και θα σκεφτείς: «εντάξει, αυτό είναι το απόλυτο τραγούδι για το συγκεκριμένο θέμα. Έγραψα ό,τι ήθελα να εκφράσω, δεν πρόκειται να γράψω γι' αυτό άλλο πια»;
Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι ίσως σκέφτηκα κάποια στιγμή ότι το "Here Comes The War" ήταν ΤΟ τραγούδι για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Πάει και τελείωσε. Όμως φέτος κάναμε "Angry Planet", το οποίο είναι περίπου σαν να επισκέπτεσαι το ίδιο θέμα. Και τα δύο είναι δυσοίωνα τραγούδια. Κάποιος είπε ότι το "Angry Planet" είναι μια έκκληση για ειρήνη στη Γη, αλλά δεν είναι πραγματικά, είναι μηδενιστικό. Πηγαίνοντας πίσω σε αυτό που μιλούσαμε νωρίτερα, για το τι προσπαθείς να δημιουργήσεις όταν γράφεις και τις αντιφάσεις, νομίζω ότι είναι κάποιοι καλλιτέχνες που, κατά κάποιο τρόπο, αυτό που θέλουν να γράψουν είναι για την ανθρώπινη ελπίδα και αξιοπρέπεια, ακόμη και όταν καλύπτουν σκοτεινά θέματα. Θέλουν κάποια εκδοχή της ελπίδας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας να λάμψει τελικά. Οι U2, ο Bruce Springsteen, αυτού του είδους οι καλλιτέχνες. Και έπειτα υπάρχει η θεματολογία drugs, sex and rock 'n' roll, ξέρεις, η σκοτεινή πλευρά. Εμείς είμαστε ανάμεσα στα δύο. Αλλά νομίζω ότι αυτό είναι το πιο φυσικό. Ο Bob Dylan έχει ένα όμορφο ερωτικό τραγούδι δίπλα σε ένα φρικτό, κακό, καυστικός, τραγούδι μίσους. Αλλά αν προσπαθήσεις να βρεις κάτι το θετικό στο "Angry Planet" δεν υπάρχει τίποτα! Υπάρχουν μερικές ημέρες που ο ήλιος λάμπει και να νιώθεις ότι όλα θα είναι εντάξει, η ζωή θα βρει έναν τρόπο να προχωρήσει. Και υπάρχουν μερικά πρωινά που ξυπνάς και σκέφτεσαι «αν είχα ένα πυρηνικό κουμπί που μπορεί να καταστρέψει τα πάντα σε ένα δεύτερο, θα το πατούσα!».