Kadavar

Ξεκινά που λες το “Rough Times” με το ομότιτλο άσμα και γίνεσαι ήρωας των Απαράδεκτων: «Τι έγινε ρε παιδιά»; Τέτοιο και τόσο heavy ήχο σίγουρα δεν περίμενες ν’ ακούσεις από τους φίλτατους Kadavar. Μπα, τυχαίο θα ‘ναι. Και να σου το "Into The Wormhole" με την ξεγυρισμένη του doomιά.

Κάτι τρέχει με δαύτους εδώ και θα το ανακαλύψω. Διαβάζω το Δελτίο Τύπου που συνοδεύει την ακρόαση και κάπου αρχίζει να βγάζει νόημα η φάση. Τρίτο σερί τραγούδι και καλά κρατεί η νέα ηχητική κατεύθυνση των Γερμανών. Σαφέστατα όχι ό,τι είχα κατά νου. Τουλάχιστον μέχρι που μπαίνει το "Die Baby Die".

Εδώ είμαστε. Αυτός είναι ο heavy garage ήχος που περιγράφουν οι ίδιοι με δηλώσεις τους. Αυτός είναι ο ήχος των Kadavar που αγάπησες τα περασμένα χρόνια. Δεν εμπιστεύομαι όμως ούτε τα αφτιά μου τώρα και θα περιμένω μέχρι το τέλος του δίσκου. Για τέτοιο χουνέρι σας μιλάω. Ναι μωρή Monster Magnet ριφάρα του "Tribulation Nation", καλά το πας. Να ‘ταν και το ρεφρέν έτσι...

Να μην σου τα πολυλογώ, ο δίσκος τσούλησε αναμενόμενα, όσον αφορά το ηχητικό του μέρος, από ένα σημείο και μετά. Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς μεγάλες στιγμές. Α, ψέματα. Το "The Lost Child" το λες και υπέροχο. Συνθετικά, μελωδικά και με τον ήχο που προσδοκούσα από την μπάντα. Κάπου μπήκε και μια southern στιγμή στο άλμπουμ και η αρχική απορία επαναλήφθηκε:

Τι έγινε ρε παιδιά; Μάλλον πήγε ένα μικρό περίπατο η έμπνευση. Ίσως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να βγει καινούργιος δίσκος. Μπορεί πάλι να είναι ο λεγόμενος και «δίσκος της εταιρείας». Ας είναι. Κι εγώ ξέρω κι εσύ ξέρεις για το τι είναι ικανοί οι Γερμανοί. Απλά εδώ συνελήφθησαν κατώτεροι των περιστάσεων. Είθισται να συμβαίνει και στις καλύτερες των οικογενειών.