KEN Mode

Ζωντανή και αναλογική ηχογράφηση από τον μάστορα του είδους, Steve Albini. Καλά ξεκινάμε, μιας και τα σίγουρα χέρια του Steve, μας καθησυχάζουν για καλό ήχο και παραγωγή. Ό,τι θυμάσαι από metal και KEN Mode, ξέχνα το όμως τώρα. Σ' αυτόν τον δίσκο εργάστηκαν οι Jesse Matthewson (φωνές, κιθάρες), Shane Matthewson (τύμπανα) και Skot Hamilton (φωνές, μπάσο) και φρόντισαν να παίξουν θορυβώδες rock, με έντονα διαστρεβλωμένους ρυθμούς, διαβρωτικά περάσματα από τα έγχορδα, πολύπλοκες punk ιδέες και Melvins μυρωδιές.

Ξεκίνα με το "Blessed" και θα καταλάβεις ότι κάτι έχει αλλάξει εδώ. Γεμάτο noise rock. Φωνές, γρατζούνισμα και εναλλαγές στην ταχύτητα. Σκαμπανεβάσματα σε ρυθμό και ένταση. Punk πώρωση και φασαρία. Από τα sludge και hardcore περάσματα του προηγούμενου δίσκου τους, περνάμε λοιπόν σε ένα μοντέρνο και εναλλακτικό rock με διάχυτη παράνοια και ακραίο θόρυβο. Οι στίχοι, αστείοι και κωμικοί, πικάρουν την δυτική έννοια της επιτυχίας για τον γάμο, την εργασία, το σεξ, την κοινωνία, τις τάξεις και την θρησκεία. Στίχοι που ακούγονται φωναχτά, ουρλιάζοντας και γρυλίζοντας. Στην σειρά τα κομμάτια από το "These Tight Jeans" και κάτω αναλαμβάνουν να αναδομήσουν το post-punk και το grunge παλιότερων δεκαετιών, υπό ένα θορυβώδες πρίσμα και ένα ξεσκισμένα αλήτικο στυλ. Κομμάτια σαν το "Failing At Fun Since 1981" εξηγούν όνομα και πράμα αυτό που έγραψα παραπάνω για τις προηγούμενες δεκαετίες. To "I Just Liked Fire" βγάζει μια νεοϋορκέζικη καφρίλα. Τα "The Owl" και "Α Catalog Of Long Disappointment" έχουν έντονες δόσεις από το Seattle και, στο κλείσιμο, το "Dead Actors" είναι σίγουρα μια απόδοση τιμής στους Slint, ξεκάθαρα.

Οι KEN mode κυκλοφορούν ακραίους δίσκους. Φέτος αφήνουν λίγο πίσω τους το metal, αλλά συνεχίζουν με έναν διαφορετικό τρόπο να παίζουν ακραία μουσική. Υπάρχουν συνθέσεις εδώ που μπορούν να σου δελεάσουν τις αισθήσεις. Η μπάντα έχει ήδη αποδείξει την αξία της και το έχει καταφέρει εκτός mainstream ήχων. Το να αισθάνεσαι ότι αυτό που ακούς είναι κάτι που δεν έχεις ξανακούσει δηλώνει εξέλιξη και πρωτοτυπία. Έτσι, αν και το "Success" είναι ένα συμπαγές άλμπουμ και φτιάχνει νέους ήχους για την μπάντα, δεν μοιάζει να κερδίζει τα προηγούμενά τους και δεν κάνει την διαφορά στ' αυτιά μου.