Inter Arma

Από τη γαμάτη underground δισκογραφική Forcefield Records (οι Cough, Mutilation Rites και Windhand μεταξύ άλλων, έχουν κυκλοφορήσει υλικό από την εν λόγω εταιρεία) γνωριστηκαν τούτα εδώ τα παλικάρια (πρώην μέλη των Bastard Sapling και Lord By Fire) και δημιούργησαν τους Inter Arma, απ' όπου κυκλοφόρησαν και το ντεμπούτο τους, "Sundown" το 2010.

Στο εν λόγω ντεμπούτο οι Inter Arma επέδειξαν ένα μείγμα από sludge των 90s μπλεγμένο με το ατμοσφαιρικό black των 00s, με έντονες επαναληψιμότητες, το οποίο αν και ακατέργαστο έδειξε μια συνοχή και άφησε ελπίδες για έναν καλύτερο δεύτερο δίσκο. Κάπου εδώ πετάχτηκε η Relapse που μυρίστηκε λαβράκι και τους τσίμπησε, οπότε τρία χρόνια μετά οι Inter Arma μάς παρουσιάζουν το νέο τους πόνημα.

Το "Sky Burial" κάνει εμφανή την τάση της μπάντας για ηχητική εξέλιξη παρουσιάζοντας σποραδικά εξαιρετικές εκλάμψεις, παρ' όλα αυτά όμως ο δίσκος χωλαίνει γιατί η μπάντα αδυνατεί να αφομοιώσει τις πολλές επιρροές της με αποτέλεσμα να παραδίδει ένα τελείως ασυνάρτητο έργο, γεμάτο ασύνδετες ανομοιομορφίες. Δεν είναι τυχαίο ότι ακούγοντας για πρώτη φορά το άλμπουμ και όντας όχι και πολύ συγκεντρωμένος σε αυτό νόμιζα ότι έπαιζαν στο shuffle διάφορα τραγούδια από Mastodon, Wolves In The Throne Room, Neurosis και Pink Floyd.

Ο δίσκος ξεκινάει δυνατά με το ατμοσφαιρικό και θεοσκότεινο "The Survival Fires" που θυμίζει τις doom / black στιγμές των Negative Plane, συνδυαζόμενες με το progressive sludge των πρώιμων Mastodon και συνεχίζει με τα "The Long Road Home (Iron Gate)" και "The Long Road Home", κάνοντας μια στροφή 180 μοιρών σε ψυχεδελικά progressive rock μονοπάτια, με τα deja-vu από Pink Floyd να εντείνονται σε σχεδόν ενοχλητικό βαθμό. Στα τρία τελευταία λεπτά του δεύτερου γίνεται μια εκ νέου απότομη στροφή με το ατμοσφαιρικό black των Wolves In The Throne Room και Ash Borer να παίρνει τη σκυτάλη, οδηγώντας σε ένα τρελαμένο τελείωμα διαολεμένων ρυθμών και ξέφρενων blasts.

Περνώντας στο μεσαίο μέρος του δίσκου ("Destroyer", "'sblood", "Westward") τα πραγματα ομαλοποιούνται σε πιο τελετουργικά θέματα με τα τύμπανα να εντυπωσιάζουν με τον στοιβαρό ρυθμό τους και τις κιθάρες να μπαίνουν, με αργό ρυθμό, σφήνα, προσφέροντας μερικά όμορφα riff. Τα κοφτά heavy σημεία και οι εντυπωσιακές εναλλαγές θεμάτων που δεν χάνουν σε ουσία και ομοιομορφία που λαμβάνουν χώρα σε αυτό το σημείο, εντυπωσιάζουν, μέσα στην επαναληψιμότητά τους. Αυτή είναι και η φάση τους που μου άρεσε περισσότερο, θυμίζοντας περισσότερο Neurosis αλλά δείχνοντας περισσότερο σεβασμό σε αυτούς και λίγοτερο ξεπατικώνοντάς τους, όπως συνέβαινε νωρίτερα.

Το φινάλε με το ομότιτλο δεκατριάλεπτο κομμάτι (και αφού έχει προηγηθεί νωρίτερα το αδιάφορο folk ιντερλούδιο "Love Absolute"), ενώ ξεκινάει καλά στο ύφος της προηγούμενης φάσης με πιο progressive προσανατολισμό όμως, κλείνει με ένα νέο ξεπατίκωμα του "Hearts Alive" των Mastodon, δίνοντας τέλος με τον χειρότερο τρόπο σε ένα σχεδόν αδιάφορο και επίπονο ταξίδι 70 λεπτών.

Το μόνο που κερδίζει τελικά ο ακροατής από το "Sky Burial" είναι το έναυσμα να ασχοληθεί περισσότερο με τις μπάντες τις οποίες αντιγράφουν (ή αποδίδουν τιμές, πείτε το όπως θέλετε, εγώ προς το πρώτο κλίνω πάντως). Αν έχετε ασχοληθεί με αυτές, αυτός ο δίσκος δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα πέρα από λίγες καλές στιγμές που όμως δεν αρκούν για να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους.